Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Σχολιάζοντας το "Γήτεμα" της τριλογίας "Στη Γαύδο του Λιβυκού" (που αρχίζει με τη "Χελώνα") ο καθηγητής κ. Μπαμπινιώτης γράφει: "...Είναι παρήγορο -και ιδιαίτερα ανθρώπινο- ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να απομονωθούν κάπου και να ανοίξουν έναν γόνιμο διάλογο με τον εαυτό τους που μας ενδιαφέρει όλους, όταν αφορά σε αξίες της ζωής, στον τόπο, στη φύση, στον άνθρωπο". Είναι άθλος να επιλέγεις τη μοναξιά και το άπλετο φως του αμόλυντου αυτήν την εποχή των συμβατικών πεποιθήσεων και του εύκολου κέρδους, για να ζήσεις έστω για λίγο ελεύθερος στη Γαύδο ξαναβρίσκοντας χαμ...

Μέσα στη μικρή χαμηλοντάβανη ταβέρνα, σ΄εκείνο το μακρόστενο τραπέζι στο βάθος του μαγαζιού, που με δυσκολία τους χώρεσε, ο Παύλος στριμώχτηκε εκείνο το βράδυ απέναντί της. Η προτίμησή του της προκαλούσε σύγχυση και μια έξαψη, που με τίποτα δεν μπορούσε να περιορίσει. Την πείραζε διαρκώς κι εκείνη, μέσα στην υπερέντασή της, του απαντούσε πότε χάνοντας λιγάκι τα λόγια της και πότε με ξαφνική έμπνευση και χιούμορ. Την κοίταζε βαθιά μέσα στα μάτια κι αυτή αισθανόταν τη λεκάνη της να μυρμηγκιάζει και την καρδιά της να βροντά τόσο, που νόμιζε πως κι άλλοι μπορούσαν να την ακούσο...

Είδα τα όσα σχολίασα, ακουμπώντας την πλάτη μου στο βράχο της Ακρόπολης, καθισμένος σταυροπόδι δίπλα από το Ναό του Απόλλωνα σε μια κορυφή του Λυκαίου, αγναντεύοντας το γαλάζιο πέλαγος από ένα παραθύρι του βυζαντινού μοναστηριού του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου της Πάτμου ή ταμπουρωμένος πίσω από κάποιο Κολοκοτρωνέικο ταμπούρι. Τα είδα όλα αμυντικά. Όμως χωρίς φόβο. Αυτή ήταν-είναι η σκοπιά μου.