Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στον "Σωσία", ο συγγραφέας καταδύεται στον ψυχικό κόσμο του δημόσιου υπαλλήλου Γκολιάτκιν (που μας φέρνει στο μυαλό τον βιβλικό Γολιάθ). Ο ήρωάς μας θέλει να "τραβάει τον δρόμο του", αλλά και θέλει να "μη διαφέρει καθόλου απ' τους άλλους ανθρώπους". Διχάζεται: ο πραγματικός Γκολιάτκιν εμμένει στην ιδιαιτερότητά του, ο σωσίας του υποτάσσεται στον γενικό κομφορμισμό, γίνεται ίδιος με τους άλλους ανθρώπους. Ο Ντοστογιέφσκι περιγράφει αριστοτεχνικά τη σύγκρουση των δύο στάσεων, την έκφρασή τους στη ζωή του ήρωα, την τραγική κατάληξη...

Στο "Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου" ένας νέος δολοφονείται από παρανόηση, επειδή μοιάζει καταπληκτικά με κάποιον άλλο. Ο φόνος αναπαράγεται κατοπτρικά στο τέλος της ιστορίας, πάλι βασισμένος σε παρανόηση. Πριν από τον φόνο αυτόν, ανάλογοι φόνοι (ή κατ' επίφαση φόνοι) διαπράττονται κατά συρροή σε άλλους τόπους, σε άλλα, ξενόγλωσσα κείμενα, σε συνδυασμό με ανάλογες παρεξηγήσεις, αντικαταστάσεις προσώπων, διχασμούς προσωπικοτήτων, κλεμμένες σκιές και χαμένα είδωλα. Όλος αυτός ο φασματικός κόσμος των αναδιπλασιασμών -εκτόνωση του άγχους που προκαλεί η επέλαση του βιομηχα...

Όπως όλες οι σημαντικές πόλεις του πλανήτη, απέκτησε πια και η Θεσσαλονίκη τον δικό της διώκτη του εγκλήματος. Η πόλη με την μακραίωνη ιστορία και παράδοση, με το σημαντικό λιμάνι, σταυροδρόμι λαών και πολιτισμών, κόμβος επικοινωνίας εθνών και ηπείρων, αποκούμπι προσφύγων, στίβος πολιτικών αγώνων, η πόλη των αντιθέσεων και της ανεργίας, η πόλη στην οποία συρρέουν και συμβιώνουν λογής λογής άνθρωποι χρειαζόταν τον δικό της ντετέκτιβ· και τον απέκτησε: είναι ο ποινικολόγος Ανδρέας Αναγνώστου. Σ' αυτή τη σειρά βιβλίων, ο Αναγνώστου θα μας γοητεύει και θα μας συναρπάζει με τις...

Ο συγγραφέας διερευνά το μεγάλο μυστήριο της γραφής εστιάζοντας κυρίως σε δύο λογοτεχνικά έργα: στο διήγημα "Όνειρο στο κύμα" του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και στο μυθιστόρημα του Φραντς Κάφκα "Η δίκη". Ένα δοκίμιο για τη γραφή, την έμπνευση και τις διακειμενικότητες στη λογοτεχνία, με αναφορές σε δημιουργούς όπως ο Όμηρος, ο Διονύσιος Σολωμός, ο Κ.Π. Καβάφης και ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης και σε λογοτεχνικούς ήρωες και ηρωίδες όπως τα πρόσωπα της "Οδύσσειας" η φεγγαροντυμένη του "Κρητικού", το βοσκόπουλο και η Μοσχούλα του "Ονείρου στο κύμα" και ο Γιόζεφ Κ. της "Δίκης".

Έχοντος αφιερώσει περισσότερο οπό τριάντα χρόνια εξερευνώντας, διαβάζοντας και χαρτογροιρώντας τα "οδικά τοπία της νεωτερικότητας", τα αδιέξοδα, τα σταυροδρόμια, τους μονόδρομους της αστεακής νεωτερικότητας, ο Νταίηβιντ Φρίσμπυ (1944-2010) μας έχει προσφέρει αναλυτικά, κατατοπιστικά και ακριβέστατα πανοράματα της μοντέρνας, καπιταλιστικής μητρόπολης και της εμπειρίας του καινούργιου σε αυτήν. Παρά το μόνιμο και σκόπιμο "ίσως" του ή μάλλον εξ αιτίας αυτού του "ίσως", η κοινωνιολογία κaι η κοινωνική θεωρία του Φρίσμπυ στηρίζονται σε μια θεμελιώδη παρατήρηση: η διέξοδος κ...

Ακόμη και σήμερα, ζωή και τέχνη μοιράζονται κάποιο μεγαλείο, αραιά και πού. Κατά πως φαίνεται, το έχουμε ανάγκη. Συχνότερα αλληλοδανείζονται μιζέρια, μετριότητα, οδύνη, αλλά και την εκατέρωθεν αδιαφορία, κι ακόμη πιο πολύ την περιφρόνηση. Συγκοινωνούντα δοχεία ή, αντιθέτως, απομονωμένα νεφελώματα, παθητικοί εραστές ή θανάσιμοι εχθροί, ανακαλύπτουν τη διαλεκτική της σύνθεσης και της ανάλυσης, και μολοντούτο παρασύρονται από την έλξη του Μηδενός που, αν κοιταχτεί απ' το πλάι γίνεται γραμμή, ενώ η περιδίνησή του το καμπυλώνει σε ένα πλαγιασμένο οχτώ. Μηδέν και άπειρο, το...

Σ' αυτόν τον πρώτο τόμο της μνημειώδους τρίτομης μελέτης της, η Χάννα Άρεντ ιχνηλατεί την άνοδο του αντισημιτισμού στην ιστορία του εβραϊσμού της Κεντρικής και της Δυτικής Ευρώπης και σκιαγραφεί τον ρόλο που έπαιξαν οι Εβραίοι στην ανάπτυξη του εθνικού κράτους από τη μία και της κοινωνίας των μη Εβραίων από την άλλη. Με την εμφάνιση των πρώτων αντισημιτικών κομμάτων της δεκαετίας του 1870 και του 1880, υποστηρίζει η Άρεντ, άνοιξε ο δρόμος που κατέληξε στην "τελική λύση". Και βλέπει την Υπόθεση Ντρέυφους ως μία γενική πρόβα για το έργο που εκτυλίχθηκε στην εποχή μας -την πρώ...

Στον τρίτο τόμο του θεμελιώδους έργου της η συγγραφέας μελετά τους θεσμούς, τις οργανώσεις και τις λειτουργίες των ολοκληρωτικών κινημάτων και των ολοκληρωτικών κυβερνήσεων, και εστιάζει την προσοχή της στις δύο γνήσιες μορφές κυριαρχίας του ολοκληρωτισμού που μας παρουσίασε η ιστορία - στις δικτατορίες του Εθνικο-σοσιαλισμού μετά το 1938 και του Μπολσεβικισμού μετά το 1930. Εξετάζει τον μετασχηματισμό των κοινωνικών τάξεων σε μάζες, τον ρόλο της προπαγάνδας στις σχέσεις με τον μη ολοκληρωτικό κόσμο και τη χρήση της τρομοκρατίας - ουσιώδους χαρακτηριστικού αυτής της μορφής...

Δεν θεωρώ ατιμωτική την ηλιθιότητα. Πιστεύω πως αν δεν ήσουν έστω μια φορά στη ζωή σου ηλίθιος, και μάλιστα βαθιά ηλίθιος, δεν έχεις καμία πιθανότητα να υποψιαστείς τι είναι η ζωή. Νομίζω πως χρωστούμε στους ηλίθιους περισσότερα απ' όσα πιστεύουμε. Αυτοί τραβούν και πάντα τραβούσαν κουπί, με την ενεργητικότητα, την αξεπέραστη ζωτικότητά τους. Δίχως τους ηλίθιους, όλα θα είχαν βουλιάξει στον μηδενισμό! Ο κόσμος θα είχε εξαφανιστεί, από φόβο μη γελοιοποιηθεί!

Επί τριάντα χρόνια ο Ζακ Ελλύλ παρέδιδε στους φοιτητές του έναν κύκλο μαθημάτων για τους διαδόχους του Μαρξ. Αυτά τα μαθήματα αποτελούν τον παρόντα τόμο. Πραγματεύεται εδώ τις τάσεις και τα ρεύματα που απορρέουν από τις διαφορετικές ερμηνείες που δόθηκαν σε διφορούμενα σημεία του έργου του Μαρξ και οδήγησαν στη δημιουργία ρευμάτων στα πλαίσια της μαρξιστικής σκέψης, που ήταν συνήθως εχθρικά μεταξύ τους: Ζαν Ζωρές, Ζωρζ Σορέλ, Έντουαρντ Μπέρνσταϊν, Καρλ Κάουτσκυ, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Βλαντιμίρ Ίλλιτς Λένιν, Γκεόργκι Πλεχάνοφ... Συμπληρώνει το βιβλίο του με την εξέταση των τσε...

Για το ανά χείρας έργο του, θεωρείται το πιο "πολιτικό" του, αφού μελετά τα προβλήματα της ηθικής και της θρησκείας, και αφορμώμενος από αυτά μιλά για τον πόλεμο, για την Ευρώπη, για τον ρόλο ενός Παγκόσμιου Οργανισμού που θα διασφαλίζει την ειρήνη, για τον "αφροδισιακό" πολιτισμό μας, αλλά και για τη θέση της γυναίκας στον σύγχρονο κόσμο και για το ιδιωτικό αυτοκίνητο ως "αναγκαίο" κτήμα του ανθρώπου, έγραψε ο φιλόσοφος ότι ωρίμαζε μέσα του επί είκοσι πέντε χρόνια. "Θεωρώ το τελευταίο μου βιβλίο έργο κοινωνιολογίας", δήλωσε, ενώ μια άλλη φορά είπε: "Είναι ένα βιβλίο φιλοσο...

Ο Τζέφρυ Τσώσερ (1340-1400) ήταν άνθρωπος ιδιαίτερα μορφωμένος για την εποχή του. Γνώριζε γαλλικά, ιταλικά και λατινικά. Είχε και γνώσεις Ιστορίας, Θεολογίας, Νομικής, Αστρολογίας και Αλχημείας. Υπήρξε αυλικός κρατικός λειτουργός και διπλωμάτης. Αυτό όμως που τον έκανε γνωστό ως σήμερα είναι το ποιητικό του έργο "Οι ιστορίες του Κάντερμπέρυ", που γράφτηκαν στα τέλη του 14ου αιώνα. Πρόκειται για την περιγραφή τριάντα περίπου ανθρώπων από όλες τις κοινωνικές τάξεις της εποχής. Στην πορεία τους από το Σάουθγουορκ έως το Κάντερμπέρυ, για να περάσουν ευχάριστα, διηγούνται ο κ...

Τα βιβλία του ζωντάνεψαν μέσα μου την προπολεμική, κοσμοπολίτικη Θεσσαλονίκη. (Μαρκ Μαζάουερ, άγγλος ιστορικός, στον πρόλογο του βιβλίου του «Θεσσαλονίκη, η πόλη των φαντασμάτων») Όλοι μας έχουμε κατά καιρούς ακούσει ή διαβάσει ότι η Θεσσαλονίκη αποτέλεσε «ένα ψηφιδωτό λαών», ένα αμάλγαμα από ανθρώπους διαφορετικής εθνότητας, θρησκείας και μητρικής γλώσσας. Και πράγματι έτσι ήταν, τουλάχιστον μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή, καθώς μέχρι τότε ο πληθυσμός της πόλης αποτελούνταν από πλήθος εθνοτήτων όπως Έλληνες, Τούρκοι, Εβραίοι, Ρουμάνοι Αρμένιοι, κ.ά. Όμως, από διάφορες...

"Το βιβλίο μνημονεύει τη σκοτεινή αίθουσα ως ένα από τα τρία στοιχεία απόλαυσης του σινεμά. Αποτελεί φιλόπονο συλλεκτικό έργο ενός πιστού του κινηματογράφου ως λαϊκού θεάματος και ντοκουμέντο ιστορικής έρευνας. Έχει την ψυχή του ευαίσθητου και αλκοολικού θεατή μέσα του και τη σωστική φροντίδα του "ανώνυμου" χρονικογράφου μιας εποχής απ' έξω του. Αρχίζει με τη γενεαλογία των ονομάτων των αιθουσών της Θεσσαλονίκης. [?] Παρεκβαίνει μετά προς την περιοχή των επιγείων θεοτήτων που πέρασαν κι από τη Θεσσαλονίκη "ωραίες και μοιραίες" για την παρηγοριά του λαού και τις στιγμιαίες ε...

Ο συγγραφέας μελετά την μετάβαση από το ζώο στον άνθρωπο. Εξετάζει, κατόπιν, τον άνθρωπο των αρχαϊκών χρόνων, που εξελίσσεται στον άνθρωπο των "αξονικών" θρησκειών και φιλοσοφιών (χριστιανισμός, βουδισμός, ισλαμισμός...). Ακολουθεί ο άνθρωπός του Παλιού Κόσμου, που μεταμορφώνεται στον άνθρωπο του Νέου Κόσμου. Σ' αυτόν μπροστά, ανοίγονται δυο δρόμοι: ο ένας δρόμος οδηγεί στον μετα-ιστορικό άνθρωπο, στο καλορυθμισμένο και προγραμματισμένο τέρας που στοιχειώνει τους εφιάλτες μας· ο άλλος οδηγεί στον "ολοκληρωμένο" άνθρωπο, που αποτελεί την σύνθεση όλων των προηγούμενων ανθρώπ...

Οι πλατείες της Θεσσαλονίκης ήταν οι τόποι συνάθροισης και συνάντησης των ανθρώπων, και όχι απλώς οι χώροι σύγκλισης των οδικών αρτηριών, όπως σήμερα. Με τα λίγα που γράφουμε περιγράφοντας τις πλατείες της πόλης μας μέχρι το 1944, προσπαθούμε να διατηρήσουμε ζωντανές τις αναμνήσεις στους παλιούς, αλλά και να δείξουμε στους νεότερους ότι η ζωή ήταν κάποτε διαφορετική.