Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένα μήνα σχεδόν πριν πεθάνει ο Κορτάσαρ, κλείνει μια ομπρέλα που ήπιε όλα τα χρώματα, γιατί αυτό είναι το μαύρο, και καταθέτει το τελευταίο του όπως αποδείχτηκε γραπτό, για να συνοδεύσει κάποιους πίνακες. Σχόλια ριπές που άλλοτε το κατονομάζουν, άλλοτε όχι σαν χρώμα, με το αντίστοιχο σθένος για το συμβολισμό του. Ο Κορτάσαρ είναι στο Παρίσι, τον φροντίζει η πρώτη του γυναίκα γιατί η τελευταία έχει πεθάνει πριν από αυτόν. Επισκέπτεται την αγαπημένη του Βιβλιοθήκη και δεν μπορεί να ανεβεί τη σκάλα. Του μεταφέρουν την κατάσταση δι' αντιπροσώπου. Αν πυκνώσεις τη συμβολική ζο...

Είναι μια παρηγοριά, μια ελπίδα των μουσών, μια νίκη, οι μεταφράσεις του Μίνου Βολανάκη να βλέπουν το φως της δημοσιότητας, να γίνονται βιβλία, για τα ταραγμένα, ευρωπαϊκά, σπίτια μας. Είχα την τύχη να είμαι συνομιλητής του, τα τελευταία χρόνια της ζωής του - ερχόταν στο βιβλιοπωλείο της Διδότου 39 - και πολύ πριν, θεατής των παραστάσεών του και στο Βορρά - Θεσσαλονίκη - και στο Νότο - Αθήνα. Παρακολούθησα την παράσταση της Μήδειας, στο Λυκαβηττό, με το δάσκαλό του -έτσι τον έλεγε- Γιάννη Τσαρούχη. Έκανε κρύο και του έφερε μια κουβέρτα να σκεπαστεί στις γεμάτες από κόσμο κ...

Χωρίς ζητιάνους θα 'σασταν χαμένοι Θα 'στελνε ο Θεός τους κεραυνούς του Θα 'καιγε τα χωράφια και τις βίλλες Τα εξοχικά σας κι όλα τα κοπάδια.

Ανάμεσα στο πολύ και στο λίγο, υπάρχει και το καθόλου. Είναι το καθόλου που κάνει το λίγο να μοιάζει με πολύ. Αυτή είναι ευτυχισμένη που τον βλέπει. Αυτός είναι ευτυχισμένος που τη βλέπει. Αρκούνται στο λίγο, το μεταμορφώνουν σε πολύ και ξορκίζουν το καθόλου. Ένα "μαύρο", αλλά καθόλου απαισιόδοξο, βιβλίο. Μάλλον έχει το χρώμα του μαύρου της νύχτας που, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να είναι και μπλε. Στο βιβλίο εναλλάσσονται οι συζητήσεις μιας γυναίκας με τον ψυχίατρό της ή τον ψυχαναλυτή της, με την καταγραφή των ονείρων της και σκόρπιες σημειώσεις της. Μιλάει για ό,τι...

Συγκεντρωτικός τόμος με κείμενα του πιο επιδραστικού blogger. Όχι εμένα, αλλά το λόγο, όπως έλεγε ο Ηράκλειτος. Ο λόγος των ιστολογίων που πολύ θορύβησε τη συντεχνία των γραφιάδων, είναι ίσως ο μόνος ελεύθερος λόγος που αρθρώθηκε δημόσια τα τελευταία χρόνια. Χωρίς να στρέφει την υπεραξία της δημοσιότητας που δημιουργούσε σε ένα πρόσωπο αλλά σε ένα κείμενο, υπήρξε διπλά αποκαλυπτικός. Από τη μια επέδειξε αναγνώστες που ξεπερνούν δια λόγου το μεγάλο ποσοστό των δημοσιογραφούντων επί χρήμασι και από την άλλη απέδειξε τον αισχρό μηχανισμό του δημοσίου λόγου εν Ελλάδι να ακ...

Ο George Le Nonce έχει λόγο ύφος και ήθος ποιητικό. Καταθέτει γραφές σε βαθμό που να ολοκληρώνουν μια παρουσία και τις θέτει στην κρίση μας σαν το χάρτη του προσωπικού του κόσμου. Η καλλιέργεια του πεζού ποιήματος σε έκταση γενναία κάνει το βιβλίο άκρως ενδιαφέρον.

Ο Βισότσκι και τα ποιήματά του είναι από εκείνες τις σπάνιες συναντήσεις που διακρίνονται για τον πολλαπλασιαστικό ίλιγγο που προκαλούν μπροστά στην εμπειρία του γκρεμού. Ο ίδιος έμεινε άτρωτος στον πανικό του ταξιδιού μέσα στο χρόνο. Έφυγε πάνω στην ακμή του, αφήνοντας πίσω τους σελίδες με λέξεις και νότες. Πραγματικός και αυθεντικός ποιητής, συνεχίζει μέχρι σήμερα να "συνομιλεί" με τους συγχρόνους του αλλά και με την ιστορία. Τα ίχνη του βαθιά και η μνήμη των ανθρώπων ευγνωμονούσα συνεχίζει να τον καλεί στα μελαγχολικά ακρογιάλια της εύθραυστης πραγματικότητάς μας.

Ένας άντρας ζει απομονωμένος στο διαμέρισμά του. Μιλά με αποφθέγματα ανθρώπων που θαυμάζει και κάποια μέρα ονειρεύεται να γίνει ο Ευγένιος Αρανίτσης. Πιστεύει πως η αγάπη πρέπει να εφευρεθεί ξανά και πως η μνήμη είναι το μοναδικό όπλο της δικαιοσύνης. Βλέπει ψυχεδελικά όνειρα και είναι ερωτευμένος με μιαν άγνωστη από το απέναντι μπαλκόνι με την οποία έχει τις πιο παράξενες φαντασιώσεις. Τρία αδέσποτα σκυλιά θα του αλλάξουν με τον πιο απρόσμενο τρόπο τη ζωή.

Ο Άδωνις ως ποιητής μας είναι πολύτιμος γιατί αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου μιας ανήκουστης γλωσσικής ηπείρου. Η Ευρώπη μαζί με την αποικιοκρατία της απέσυρε και το πολιτιστικό της ενδιαφέρον για έναν κόσμο που αρχίζει στη Μεσόγειο και φτάνει στις τελευταίες κτίσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου ανατολικά. Ο Άδωνις καταφέρνει να διασπάσει αυτήν την αδιαφορία και με όχημα μιαν αποδοχή γίνεται η μνήμη μιας ολόκληρης ποιητικής, που σε μας τους Έλληνες όλο κάτι θυμίζει, βυθισμένη στην προφορικότητα των γιαγιάδων και των παππούδων μας στα προσφυγικά, ή στις καταλογάδιν αναγνώσεις...

Το δεύτερο βιβλίο του Νίκου Πριόβολου μετά το "Συνήθεια να ξύνεις τις πληγές σου" του 2014, αποτελείται απο τριάντα ποιήματα πολλά εκ των οποίων δημοσίευσε αυτά τα χρόνια στο σάιτ της Bibliotheque. Τα ποιήματα του Πριόβολου δεν είναι αφηρημένα και γενικά και δεν ιδιωτεύουν. Είναι ποιήματα γραμμένα στο τώρα και συνομιλούν και με αυτό. Μιλούν κατά μέτωπο κι όχι με υπονοούμενα. "Τελειώνοντας το σχολείο για τις διακοπές του Πάσχα / όταν ήμασταν παιδιά / η μόνη εκμίσθωση του χρόνου που δεχόμασταν ήταν αυτή της ζωής μας στην άνοιξη".

Όλες οι ποιητικές συλλογές, κι ακόμη, όλα τ' ανέκδοτα ποιήματα του Γιάννη Υφαντή, σ' έναν τόμο. Οι μεταμορφώσεις του Μηδενός· επειδή όλοι οι αριθμοί κι όλα τα γράμματα είναι μεταμορφώσεις αυτού του μαγικού σχήματος που λέγεται Μηδέν· επειδή όλα τα ποιήματα κι όλα τα όντα, είναι μεταμορφώσεις του Μηδενός (δηλ. του Κανενός), όντας όψεις της Μάγια, της Μεγάλης Ψευδαίσθησης, μέσα στην οποία ζούμε, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι· "Kάτω απ’ το εικόνισμα των άστρων", ανάμεσα στις "Μάσκες του Τίποτε".

Το βασικό ερώτημα της διδασκαλίας του Σωκράτη είναι: τι πρέπει να κάνω, για να είμαι ευτυχισμένος; Το ερώτημα αυτό σηματοδοτεί την αφετηρία της φιλοσοφικής έρευνας για τον άνθρωπο. Πριν τεθεί το ερώτημα αυτό από τον Σωκράτη, το ενδιαφέρον των φιλοσόφων ήταν να βρουν ποια είναι η αρχή και ποια η υφή του κόσμου όχι μέσω της πίστης ή τη φαντασία, όπως υπαγορεύει η θρησκεία ή η μυθολογία, αλλά χρησιμοποιώντας την λογική και αξιοποιώντας την εμπειρία. Για τον Σωκράτη, ο άνθρωπος μπορεί να αποκτήσει την ευτυχία, μόνον εφόσον κάνει το σωστό, και τούτο μπορεί να το επιτύχει, υπό τη...

Είχα να δω τον πατέρα μου έξι μήνες πριν πεθάνει. Δηλαδή είχα να τον δω 2 χρόνια να λέμε την αλήθεια, είχε γεράσει πολύ και δεν ήταν αυτός που ήταν, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Αλλά όμως το σώμα είχε ζεστασιά, ανέπνεε, τον αγκάλιαζα και είχε ζωή, όποτε πήγαινα, γιατί μένω και 2500 χλμ. μακρυά. Όταν πήγα στο Γραφείο Κηδειών να τον δω, άνοιξαν το ψυγείο, δεν άφησα τη μάνα μου να έρθει μέσα, πήγα μόνη μου, δική μου δουλειά ήταν. Η μάνα μου ήταν εκεί όταν πέθανε, εγώ δεν είχα κλείσει το θέμα. Και ήταν παγωμένος και ακίνητος. Μετέωρος. Χωρίς αυτό το ανεβοκατέβασμα του στήθους, χω...

Σε αυτόν τον τόμο περιλαμβάνονται κόμικς ιστορίες του Γιώργου Τραγάκη μαζί με αυτές που είναι βασισμένες σε κείμενα και ποιήματα των: Φραντς Κάφκα, Ναπολέωντα Λαπαθιώτη, Επαμεινώνδα Γονατά, Τζέιμς Τζόυς, Κωσταντίνου Καρυωτάκη και Αντρέ Μπρετόν. Μερικές από αυτές δημοσιεύτηκαν πριν από μια δεκαετία περίπου στο comics ένθετο "9" της Ελευθεροτυπίας. Επίσης περιλαμβάνεται μια "Πινακοθήκη" 29 έργων, που τυπώνονται πρώτη φορά.

Η ποίηση διαρκεί με την αντεστραμμένη της μορφή, την ανάποδη - όχι με την ορθή της, η οποία δεν υπάρχει: αυτό είναι το μυστήριό της. Ο αντίκτυπος μη υπαρχόντων στοιχειωδών υλικών που προσδιορίζουν την αδιαφορία προς τη μάταιη αναζήτηση του ανθρώπου. Ηχώ προερχόμενη από νεκρική σιωπή... Η δεύτερη γραφή, εκείνη του παρασπουδαστή, έρχεται πρώτη. Αντιστροφή παράδοσης. Γλώσσα αφιχθείσα.

Στο παρόν τομίδιο, παρουσιάζονται, για πρώτη φορά στα ελληνικά, πέντε μικρά κείμενα του Μπράιον Γκάιζιν, που αποκαλύπτουν και από μία διαφορετική πτυχή της σκέψης, του καλλιτεχνικού οράματος και του τρόπου γραφής του: Το πρώτο, "Εκείνη η Κρυφή Ματιά", είναι μια πρώιμη πρόζα, υπερρεαλιστικής υφής, όπου περιγράφει με τρόπο αιχμηρό την Νέα Υόρκη, με το βλέμμα του "ξένου". Ακολουθούν οι "Σημειώσει για τη Ζωγραφική" που γράφτηκαν περίπου το 1960 μα εμφανίστηκαν με την αφορμή μιας ατομικής έκθεσης με τίτλο "Back in No Time", το 1994, μετά το θάνατό του: αν και σύντομο, κρίνεται κ...

Φαινόμενο στα ελληνικά γράμματα, μετέωρο, σαν πάγος εξ ουρανού, μήτε "άρειος" μήτε "αφροδίτειος", αλλά κάπου ανάμεσα καυστικής ειλικρινείας κι απείρου, αφάτου ενσυναισθήσεως, η Ραλλού Γιαννουσοπούλου, φίλη γατιών κι ομοιοπαθής ανθρώπων, βίωσε τις αντιφάσεις του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού μας στο έπακρο. Ελληνορωμαϊκή η παιδεία της, ερωτική η χροιά της, ανθρωποκεντρικός ο προσανατολισμός της, ανθρωπομετρική η γραφίδα της. Το "εγώ" που ομιλεί ως ποιητική φωνή αναγάγεται σαφώς στο "εμείς" μέσα από την ταπείνωση του καθομολογουμένου πόνου, μέσα από την αποδοχή της υπαρξιακ...