Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μνήμες... Αφή... Μυρωδιές... Ήχοι... Συνειρμοί... Ιστορίες καθημερινών ανθρώπων στην πιο δύσκολη στιγμή της πόλης του: την Αθήνα της Κατοχής. Η ελπίδα, η αγωνία, το γέλιο, τα κλειστά παντζούρια, ο θάνατος, το χαμόγελο, η πείνα κι ο αγώνας για την επιβίωση. Με κύριους άξονες την ατομικότητα και την ενσυναίσθηση, οι Μάρτυρες των Αθηνών αφηγούνται την προσωπική και συλλογική ιστορία ενός ολόκληρου λαού. 75 χρόνια μετά την Απελευθέρωση της Αθήνας.

Η νουβέλα "Φένιτσκα" (1898), που μεταφράζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά, ανήκει στα πιο γνωστά και πολυσυζητημένα έργα της Λου Αντρέας-Σαλομέ. Με φόντο το Παρίσι και την Αγία Πετρούπολη στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν οι γυναίκες άρχισαν να γίνονται δεκτές για σπουδές στα πανεπιστήμια, η νουβέλα αφηγείται την ιστορία μιας νεαρής Ρωσίδας που πηγαίνει στην Ευρώπη για σπουδές διεκδικώντας μια αυτόνομη ύπαρξη με όπλο τη γνώση. Η νουβέλα αποτελεί μια από τις πρώτες θεματοποιήσεις της γυναίκας ως φοιτήτριας στη λογοτεχνία και συνάμα ένα ντοκουμέντο για τη θεωρητική συζήτηση που δ...

"Η γνωριμία με την ποίηση του Ντύλαν Τόμας πηγαίνει μακριά πίσω στον χρόνο, όταν στην τελευταία τάξη του γυμνασίου βρέθηκα στο γνωστό σαν "πατάρι" καφενείο του Λουμίδη μαζί με μια παρέα συνομήλικων κοριτσιών που διάβαζαν ποίηση, κυρίως Ελύτη και Γκάτσο. Και οι δύο κάθονταν στο ίδιο πάντα τραπέζι κάθε μεσημέρι (μαζί με άλλους ποιητές, καλλιτέχνες, διανοούμενους) και μας είχαν δεχτεί στην παρέα τους. Στην Αθήνα είχαν αρχίσει να φτάνουν νέα βιβλία, τα πρώτα μετά τον πόλεμο -Έλιοτ, Λόρκα, Ντύλαν Τόμας- και, αν θυμάμαι καλά, χάρη στον Νίκο Γκάτσο είχα την τύχη να ρίξω μια ματιά...

Ο "Ερωτόκριτος" του Βιτσέντζου Κορνάρου είναι ένα πολύ σημαντικό και αγαπητό έργο της ελληνικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η παρούσα έμμετρη διασκευή προτείνεται τόσο για παραστάσεις παιδικού θεάτρου όσο και για σχολικές γιορτές. Συνοδεύεται από πλούσια ειδική και γενική βιβλιογραφία, και προτάσεις για δραστηριότητες δημιουργικής έκφρασης και γραφής με παιδιά, οι οποίες απευθύνονται σε εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων, εκπαιδευτικούς θεάτρου και εμψυχωτές.

Η ποιητική συλλογή "Τόσο ήθελε το στήθος" μιλάει την ανθρώπινη περιπέτεια, επικαλούμενη τη δυναμική της σωματικότητας του Λόγου. Πρόκειται για εκχώρηση άνευ όρων, με την προσδοκία να οικοδομήσει τη Φωνή του Ποιητή, μέσα από τις αρχετυπικές στιγμές της ανθρωπότητας, τον έρωτα, τον πόνο, τη μνήμη, τον φόβο, την επιθυμία, την ενοχή.

Όταν το ποίημα αγγίζεται με την εικόνα, όταν η φωτογραφία κινείται πάνω στις λέξεις, όταν εσύ κι εγώ συμβαίνουμε. 52 ποιήματα γίνονται θάνατος και μαζί ζωή. Γίνονται ποίηση χωρίς σημεία στίξης. Γίνονται εικόνα χωρίς υποκείμενο κι αντικείμενο. Λέξεις κι αντικατοπτρισμοί στη μαρτυρία της όρασης, διηγούνται αυτόνομα τη ζωή, που ερήμην συμβαίνει. Η συνάντηση αυτή τυπωμένη στο χαρτί μορφοποιείται, κι από τη μήτρα των ματιών πλάθει το αδιαίρετο καινούριο σώμα, ένα επόμενο σώμα, μετά από αυτό που προηγήθηκε. Το "Μετά από αυτό που προηγήθηκε", η έκτη ποιητική συλλογή της Μαρίας...

Ένα έργο που με σατιρίζουσα διάθεση πραγματεύεται τον κόσμο του θεάτρου και των παρασκηνίων. Ηθοποιός, θεατρική συγγραφέας και, ενίοτε, σκηνοθέτης των έργων της, η Σπηλιώτη σχολιάζει μέσα από το τριπλό αυτό πρίσμα της βιωμένης εμπειρίας διάφορες όψεις της ζωής των ανθρώπων του θεάτρου: επαγγελματική αβεβαιότητα, οικονομική δυσπραγία, αδυναμία επιβίωσης των ίδιων των θεατρικών σχημάτων, αλλά και αντιζηλίες, υπέρμετρη φιλοδοξία, βεντετισμοί και προσπάθειες επαγγελματικής ανέλιξης μέσω της ερωτικής σχέσης με όρους εμπορικής συνδιαλλαγής. Το μεγαλεπήβολο όραμα μιας μεταμιλέ...

Τέσσερα πρόσωπα, τέσσερις μονόλογοι, δύο θεατρικά έργα. Ελένη, Πηνελόπη, Μήδεια... Τρεις σύγχρονες γυναίκες που η καθεμία συνδέεται με το αντίστοιχο μυθολογικό αρχέτυπό της, είτε άμεσα είτε έμμεσα, ως νύξη ή υπόμνηση. Αθανασία... Μετά τον θάνατο του συντρόφου της προσπαθεί να αυτοπροσδιοριστεί και να βρει τη θέση της στον κόσμο... Κοινός θεματικός άξονας, ο έρωτας και ο θάνατος...