Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο "Ουρανός δωματίου" είναι η ανάμνηση ερωτικών στιγμών, ξεθωριασμένων ημερών, "φωτογραφιών που δεν θυμάσαι γιατί τις τράβηξες", όπου η χαρά εκφέρεται με τρεμάμενα χείλη, ο λόγος συνομιλεί με τα τραύματά του, το ανίατο σήμερα με το φορτισμένο χθες, ώσπου επιστρέφει ανακουφιστικός, όπως ο ήχος του σκουπιδιάρικου που περνάει κάθε βράδυ, όπου τον λυρισμό συνοδεύει η σχεδόν κωμική δραματικότητα της καθημερινότητας σε αποβάθρες σταθμών, μπαρ και σαλόνια, στον βυθό της μπανιέρας και στην αγκαλιά του κρεβατιού, σε ένα βλέμμα, που οδηγεί ξανά σ' ένα χαρτί, σε ένα ταβάνι, στον ουρανό...

ΖΥΜΩΣΕ ΒΟΛΙΑ Μην αφήνεις τους βαρβάρους με βρισιές να σκάβουν λαγούμια στα σωθικά σου. Άλεσε τις λέξεις και ζύμωσε βόλια να εκπορθήσεις τα νώτα τους. Τους φοβίζει η γνώση, μήπως η σκλαβιά μας γίνει εχθρός τους.

Μια σε βάθος μελέτη στην ποίηση του Γιώργου Γεωργούση και στα ποιητικά της μοτίβα, με ιδιαίτερη έμφαση στη συλλογή του "Τα ποτάμια".

"The horror! The horror!" Δύο στρατιώτες, μία επικίνδυνη αποστολή στα τροπικά δάση του Αφγανιστάν, δύο σομαλοί πειρατές, ένας ιταλός κυανόκρανος, ένας σέρβος ιθαγενής, ένας ιδιόρρυθμος πάστορας, ένας παπαγάλος που λέει τις ειδήσεις, ένας μυστηριώδης αντισυνταγματάρχης που αυτομόλησε στη ζούγκλα, ένας συγγραφέας ραδιοφωνικού έργου σε απόγνωση. Βασισμένο στην "Καρδιά του σκότους" του Τζόζεφ Κόνραντ και στο "Αποκάλυψη τώρα" του Φράνσις Φορντ Κόπολα, το "Γελοίο σκότος" εξερευνά την αντίληψη των Ευρωπαίων σχετικά με το "ξένο", ασκεί κριτική στον οικονομικό και στρατιωτικό επε...

Η ποιητική συλλογή "Ερώ" είναι στην ουσία μια μεγάλη αγκαλιά όλων αυτών που απαρτίζουν τη ζωή μας. Η σημασία του τίτλου είναι τριπλή μιας και προέρχεται από το "εράω - ερώ" ("ερωτεύομαι", "αγαπώ με πάθος"), αλλά αναφέρεται και στον μέλλοντα του "λέγω" (ερώ), ενώ σε αμφότερα εμπεριέχεται η ροή, αφού αναγραμματίζοντας το ΕΡΩ γίνεται ΡΕΩ. Είναι ένας ύμνος στον Έρωτα, που ρέει με γλυκύτητα προς τον Άνθρωπο, τη Φύση, τα έμψυχα αλλά και τα άψυχα, τις Ιδέες, το Συναίσθημα, τις Αισθήσεις, τον Τόπο, την Πατρίδα, το Φως, τον Ήλιο και άλλα πολλά, χωρίς να αποσιωπούνται οι επιδράσεις τ...

Ύστερα από χρόνια απουσίας, ο μεγάλος γιος επιστρέφει στο πατρικό του για να έρθει αντιμέτωπος, ακόμη μια φορά, με τους εφιάλτες της παιδικής του ηλικίας. Η ουσιαστική έλλειψη επικοινωνίας ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας και τα κρυμμένα μυστικά επιβεβαιώνουν το ήδη τεταμένο κλίμα και ζητούν επιτακτικά να αποκαλυφθούν και να εξαγνιστούν. Το "Σπίτι" ανέβηκε από το Εθνικό Θέατρο στη Νέα Σκηνή "Νίκος Κούρκουλος" τον Απρίλιο του 2017, και εντασσόταν στο πλαίσιο του θεματικού κύκλου "Ο συγγραφέας του Μήνα".

Τα "Χαϊκού νήματα", είναι δεκαεπτασύλλαβες απόπειρες να αποδοθούν αυτά που απαρτίζουν τον εσωτερικό κόσμο του γράφοντα αλλά και οι προσλήψεις του από τον εξωτερικό κόσμο, με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια και οικονομία. Από τη ρόκα, οι λέξεις γυρίζουν στο αδράχτι και φτιάχνουν χαϊκού νήματα, με τα οποία κομμάτι κομμάτι γίνονται τα πλεκτά της ποιητικής του. Καθείς και πρίσμα Η ποίηση προσπίπτει Μα πού το φάσμα;

Η ΛΟΥΣΥ, μια Αθηναία στο σπίτι της. Και η ΛΟΥΣΥ, το χρυσόψαρο στη γυάλα. Μια λοξή και αντισυμβατική ματιά στη σημερινή πραγματικότητα της Αθήνας μέσα από τις ιστορίες της Λούσυ. Με συντροφιά το χρυσόψαρό της στη γυάλα, με απίστευτη ενεργητικότητα και χιούμορ, και παρά τις απογοητεύσεις της, η Λούσυ μιλάει ακατάπαυστα, ανατρέχει στα παιδικά της χρόνια, κάνει σκέψεις, ειρωνεύεται, οργίζεται, ενώ όλα -ιστορίες και πραγματικά περιστατικά- ιστορούνται με φόντο την Αθήνα της κρίσης και των ανθρώπων που καταφθάνουν σε αυτήν αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο.

Το "Οδοιπορικόν", ποίημα του γνωστού λόγιου Κωνσταντίνου Μανασσή, αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κείμενα της γραμματείας του 12ου αιώνα, καθώς συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά που καθιστούν τη συγκεκριμένη εποχή ξεχωριστή, συνδυάζοντάς τα όμως με έναν τρόπο πρωτότυπο και μοναδικό. Ο ειδολογικός πειραματισμός που διακρίνει το ποίημα, με ιδεολογικά και αισθητικά στοιχεία που παραπέμπουν στη σύγχρονη του ποιητή επιστολική και μυθιστορική παραγωγή, η σχέση του με τα θέατρα της αυτοκρατορικής οικογένειας και των πλούσιων αριστοκρατών, ο έντονος εγωκεντρισμός και η συναισ...

Πόσο μακριά τεντώνει ένα σχοινάκι; Πόσο ψηλά μπορείς, αλήθεια, να πετάξεις; Και αν πέσεις, ξέρεις πώς να ξανασηκωθείς; Η Λίζα ήταν "ένα απόμακρο παιδί, σχεδόν αλλοπαρμένο". Στο σχολείο της η διαφορετικότητα ήταν ξένο σώμα. Κάθε μέρα της ήταν ένας αγώνας για προσαρμογή, ένας αγώνας που έχανε, μέχρι εκείνο το βράδυ... Χρόνια μετά, η Λίζα, ενήλικη πια, επιστρέφει στο ίδιο σχολείο μαζί με τον γιο της, αλλά αυτή τη φορά είναι ή νομίζει ότι είναι δυνατή. Θα συναντήσει τους παλιούς της "αντιπάλους", αλλά και εκείνο το πρόσωπο που τη βοήθησε να "σηκωθεί". Ο μύθος της Σταχτοπούτας...

Να χαθεί κανείς μέσα σ' έναν άλλον άνθρωπο. Από κάτι άπιαστο. Φευγαλέο. Μια λάμψη της στιγμής φωταγωγεί τη ζωή και μετά την αφήνει άδεια. Η στιγμή αυτή. Η παράφορη λάμψη της. Ο ήλιος που καίει. Οι κρυστάλλινες βουτιές. Η μεγάλη βραδιά του πάρτι. Η πλάνη, ένας αέρας. Τα χαμηλωμένα βλέμματα. Ο βυθός της θάλασσας. Η ζωή μετά. Το μετά. Το δίχως τέλος, μετά. Η φυλακή που λέγεται χρόνος. Οι μεγάλες νύχτες. Οι ατέλειωτες μέρες. Αυτός είναι ο φίλος της Τρίτης. Μέσα από την ταυτόχρονη αφήγηση δύο ιστοριών. Που είναι όμως μία. Η ιστορία ενός ανθρώπου που χάθηκε και δεν μπορεί ν...

Το παρόν έργο δεν αποτελεί ερμηνεία της "Αντιγόνης" ή διασκευή. "Δανείζεται" την Αντιγόνη με απόλυτο σεβασμό και απεριόριστο θαυμασμό στο πρωτότυπο κείμενο, για να προτείνει μια άλλη στάση ζωής. Πιο ανθρώπινη, πιο τρυφερή. Και στο τέλος την επιστρέφει με λατρεία εκεί από όπου την πήρε. Στο πάνθεον των ηρώων του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.

Φαίδρα. Η βαθύτερη σε νοήματα και πιο ποιητική τραγωδία του σπουδαίου γάλλου δραματικού ποιητή Ρακίνα Δεν ξέρω, αλλά τη "Φαίδρα" νιώθω να τη στοιχειώνει το ελληνικό τοπίο. Από το φθινόπωρο του '87, όταν άρχισα να τη μεταφράζω, είχα αυτή την επίμονη αίσθηση, αλλά και τώρα που την ξανακοίταξα, στην τρίτη έκδοσή της, η ίδια αυτή αίσθηση, για τρίτη φορά, μου καρφώθηκε στο μυαλό. Αντί να βλέπω, μέσα στις λέξεις, το ακέραιο άγαλμα, βλέπω τα συντρίμμια του ν' ασπρίζουν πάνω σ' ένα έδαφος όλο αγκάθια και πέτρες. Αντί να βλέπω, μέσα στις λέξεις, ένα σύμπαν άρρωστο και κλειστό, γε...

Το βιβλίο του Γιώργου είναι ένα μεγάλο ψυχικό τοπίο. [...] Στο έργο του πρωταγωνιστεί η μητέρα -ως τοπίο αυτή τη φορά-, τοπίο συναισθημάτων και ελλείψεων, μνήμης και τραυμάτων, υποθέσεων και βεβαιοτήτων. Όπως σε όλα τα τοπία, υπάρχουν φωτεινές και σκοτεινές περιοχές, απότομες χαράδρες και σκιερά ήσυχα μέρη, βιώματα και μυθοπλασία, ρεαλισμός και φαντασία. Υπάρχουν τα σκούρα και ζοφερά πολλές φορές χρώματα και τα ήρεμα νερά, οι καταιγίδες και τα άνθη. Υπάρχει πάντα και κάτι αόρατα απειλητικό που μπορεί να διαταράξει οριστικά αυτό το τοπίο, κάτι κρυμμένο στην άκρη της εικόνας...

Ο πρίγκιπας αναζητά με τη βοήθεια των φίλων του την ιδανική πριγκίπισσα. Όμως άλλη είναι ατσούμπαλη, άλλη εγωίστρια, άλλη λαίμαργη κι άλλη ό,τι να' ναι.... Ώσπου εμφανίζεται στο παλάτι η δική του πριγκίπισσα. Αυτή που δεν μπορεί να κοιμηθεί με ένα μικρό μπιζέλι κάτω από πολλά στρώματα, που κυκλοφορεί με ποδήλατο, τρελαίνεται για παγωτά και χορεύει hip-hop. Αυτή που για εκείνον είναι φανερό ότι είναι η δική του αγαπημένη. Και τότε αρχίζει η γιορτή! Ένα θεατρικό έργο για τον πρίγκιπα ή την πριγκίπισσα της ζωής μας που είναι κάπου εκεί έξω και μας περιμένει.

Άλλος ποθεί να είναι δυνατός σαν τον Ηρακλή, άλλος θέλει να κοιμάται κάθε βράδυ σε άλλη αγκαλιά κι άλλος θέλει απεγνωσμένα ν' ακούσει το τραγούδι των Σειρήνων. Οι Όνειροι, λοιπόν, οι γιοι του Ύπνου, ξαπλωμένοι στο μαλακό τους σύννεφο, αποφασίζουν, παίζοντας ένα παιχνίδι ρόλων, να τους χαρίσουν για μια νύχτα αυτό που επιθυμούν. Οι άνθρωποι γίνονται οι πρωταγωνιστές των ονείρων τους. Και το παιχνίδι αυτό είναι ενδιαφέρον, αστείο, διασκεδαστικό, μερικές φορές ακόμα και ριψοκίνδυνο! Ένα θεατρικό έργο γι' αυτά που έχουμε, αυτά που ονειρευόμαστε και τη χαρά της αληθινής ζωής....

Ένα κορίτσι κι ένα αγόρι μεγαλώνουν μαζί, αγαπιούνται και παντρεύονται. Όμως, πάνω στην κορύφωση της ευτυχίας τους, τη μέρα του γάμου τους, ο θεός του Κάτω Κόσμου, ο Πλούτωνας, κλέβει το αγόρι. Η λύπη του κοριτσιού είναι τόσο μεγάλη που οι υπόλοιποι θεοί συγκινούνται και αποφασίζουν να το βοηθήσουν. Έτσι ξεκινάει ένα ταξίδι γεμάτο περιπέτειες, στο οποίο το κορίτσι μας θα αντιμετωπίσει τα εμπόδια και τους κωμικούς χαρακτήρες του Κάτω Κόσμου σε μια σειρά από αστεία επεισόδια γεμάτα μουσική και τραγούδι. Πείθει τον απρόθυμο Βαρκάρη, παίρνει με το μέρος της τον τρίφωνο Κέρβερο...

58 ποιήματα, 58 πράξεις πληγής στα περιθώρια του χρόνου. Μια "Αγέννητη γη" έτοιμη να υποδεχτεί το μέλλον, που έρχεται επιβεβαιωμένο και σίγουρο. Ποιήματα που αιμορραγούν, σχηματίζοντας έναν νέο ορίζοντα. Σηματοδοτώντας εκείνη την αρχή, που περίμενε να ανθήσει ως γενέθλιος τόπος. Η ζωή που αναγεννιέται, η ζωή που κερδίζεται· η ζωή που είναι παρούσα για να θυμίζει πως κάθε φορά που η αλήθεια αποσιωπάται, οι λέξεις -κοφτερές σαν νυστέρι- θα δείχνουν πάντα τον δρόμο. ΙΧΝΟΣ ΡΩΓΜΗΣ Κι όταν σε ρωτήσουν να μην τους πεις ποτέ πως μ' αγάπησες Νοίκιασε μόνο ένα παράλλ...

Ο Πέερ Γκυντ, το δραματικό ποίημα του Ίψεν, είναι εμπνευσμένο και διαποτισμένο από τα λαϊκά νορβηγικά παραμύθια. Ο Πέερ Γκυντ παλεύει με το όνειρο και τον πειρασμό επιμένοντας με το πείσμα μικρού παιδιού να ζήσει τη ζωή του «ως αυτοκράτωρ του εαυτού του» μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι σε όλη του τη ζωή υποκρινόταν ότι είναι κάποιος άλλος. Μετά από την οδυνηρή συνειδητοποίηση της ματαιότητας της περιπλάνησης του, βρίσκει την αναγνώριση στην αγκαλιά της ιδανικής συντρόφου, της γυναίκας που τον αγάπησε γι' αυτό που ήταν και που τον περίμενε ως το τέλος.