Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αρμαρίμα: Μία σπονδυλωτή σύνθεση, αποτελούμενη από οκτώ μέρη, σε καθένα από τα οποία ο D.B Foxmoor δίνει φωνή σε ισάριθμους συγγραφείς από ένα ευρύ χρονικό όσο και ειδολογικό φάσμα της παγκόσμιας γραμματείας. Kατά σειρά "εμφανίσεως", Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Francisco Gomez de Quevedo, Ματσούο Μπασό, Ρήγας Βελεστινλής, Πέρσυ Σέλλεϋ, Έμιλι Ντίκινσον, Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Άδωνης (Αli Ahmad Said Esber), παίρνουν τον λόγο και αφηγούνται στιγμές του βίου τους και της περιπέτειάς τους στον κόσμο. Σύμφωνα με το σημείωμα "Αντί προλόγου", Αρμαρίμα είναι ένα ον άγνωστο και μυστηριώδες. Εί...

"On" όπως ενηλικίωση. Όπως είμαι κι ονομάζομαι. Έτσι επιχειρείται μια συνέντευξη για τον ερχομό του πυροδότη. Τα ποιήματα αφαιρετικά. Φουτουριστικά. Σχεδιαστικά. Τεμαχισμένα. Κι ερωτικά. Σύννεφα και σύννεφα στα κάδρα. Οι προσδοκίες αρχικά. Το νέο ξεκίνημα. Το φωτεινό μέλλον. Ναι. Έχεις ξαναζήσει εδώ. Μα η ζωή επιλέγει να ζήσει. Η ζωή φωσφορίζει. Στα φύλλα τα ζωύφια. Οι χάρτες. Οι αριθμοί. Μέσα στο αεροπλάνο. Αέρας κι ακούραστο νερό. Ο χώρος της μάχης μετά. Το ψέμα. Το αίμα. Ο πόνος. Ο χώρος του έρωτα ανάμεσα. Το σώμα. Ο κήπος. Η μελαγχολία. Κι ο χώρος μιας ήττας. Μα έτσι έρ...

Α' Σου γράφω από την πολιτειούλα δίπλα στη θάλασσα που' φτασα. Η επιστροφή, σκέφτομαι, είναι ένας θάνατος που τον διαλέγεις. Χθες βράδυ άνοιξα πάλι την Οδύσσεια· ας είναι ευλογημένο το όνομά του, μου έδειχνε πάντα να κρύβομαι... ή να φεύγω.

Εβδομήντα οκτώ μικροϊστορίεςτης μιας σελίδας συνθέτουν μιαν αρθρωτή αφήγηση, όπου η αφέλεια, το παιχνίδι, το πένθος, η μοναξιά, ο έρωτας, είναι οι μάσκες που φορούν ο πραγματικός κι ο αφηγηματικός χρόνος για να εξιστορήσουν αυτά που λέγονται κι αυτά που δενλέγονται. Χρονικές παλινωδίες και μυθοπλαστικές μεταμορφώσεις εμπλέκουν τον αναγνώστη σε μια συνθήκη που ισορροπεί ανάμεσα στην ακρίβεια της μνήμης και στη ρευστότητα του ονείρου. Βραχυπερίοδη, ενεστωτική φωνή, με σαρκαστική νοσταλγία, συλλέγει και ταξινομεί επεισόδια μιας επινοημένης βιογραφίας.

Χρειάστηκαν 33 χρόνια έρευνας πρωτογενούς υλικού για να συγκροτηθεί αυτό το βιβλίο. Οι ποιητές του βιβλίου χωρίς θεαματικές επιδόσεις, δημιούργησαν μια νέα ποιητική πραγματικότητα κυρίως στη Θεσσαλονίκη που μετά το 1930 άρχισε να αποδίδει ουσιαστικότερους καρπούς.

ΔΩΡΑ - Τι μου προσφέρεις, αγαπημένε; - Άνθρακα κι υδρογόνο στους πνεύμονές σου. Λάσπη στα μάτια σου. Κραυγές στα αυτιά. Πάγο στα χέρια. Τρικυμίες σκέψεις. Απύθμενη μοναξιά. - Δώρα αγάπης. - Τη μοναξιά μου. Δεν έχει αρχή. Δεν έχει τέλος. Από τότε που η αγάπη.

Πώς λες μια πόλη πόλη σου; Πώς έναν άνθρωπο άνθρωπό σου; Το σπίτι σπίτι σου; Και ποια η μάνα; Αυτή που σ’ άνοιξε τα μάτια; Ή αυτή που σ’ έμαθε πού να κοιτάζεις; Δεν τα χωρίζω. Η πόλη είμαι εγώ. Και υπάρχω όπου υπάρχει. Στην ομορφιά. Και στην ασχήμια. Στο δίκαιο. Και στο άδικο. Ένα μεγάλο σπίτι. Και με πολλά δωμάτια. Δωμάτια ανάγκης. Και επιβίωσης. Για να φας και να πλυθείς. Να λογαριάσεις και να δουλέψεις. Στόχους και πόθους. Οπτικές και προοπτικές. Και μετά, πάλι να πλυθείς. Και με γωνιές αγαπημένες. Να ξεπλυθείς. [...]

Δεν είναι πολλοί αυτοί που παρακολουθούν στην Ελλάδα τα ζητήματα της Πολιτιστικής Πολιτικής με θεωρητικό εξοπλισμό και σφαιρικό ενδιαφέρον, χωρίς να εστιάζουν την προσοχή τους μόνο σε μία τέχνη ή έναν τομέα. Η Ματούλα Σκαλτσά έχει βεβαίως στραμμένη την προσοχή της στο επιστημονικό της αντικείμενο, την ιστορία της τέχνης και τη μουσειολογία, επιχειρεί όμως πάντοτε την αναγωγή των παρατηρήσεών της στο επίπεδο της γενικής πολιτιστικής πολιτικής. Το κόκκινο νήμα που διαπερνά τα κείμενά της είναι το ενδιαφέρον της για τη θέση της Ελλάδας στο σύγχρονο παγκόσμιο πολιτιστικό γίγν...

Μετά την αναγκαστική προσγείωση του αεροπλάνου τους, δύο επιβάτες βρίσκονται σε μια αχαρτογράφητη χώρα και εκεί τους ρουφάει, σχεδόν τους καταπίνει, μια αλλόκοτη, λαβυρινθώδης, φασματική πόλη, όπου συναντούν πρόσωπα άγνωστα αλλά και ταυτόχρονα οικεία. Μία νουβέλα που διασταυρώνει παραμιλητό με στιχομυθία, φάρσα με ζόφο, ασθματικό με μακροπερίοδο λόγο, καθώς η αγωνία της πλοκής διολισθαίνει στην αγωνία της ύπαρξης.

Ένα βιβλίο ποίησης, όπου ο ποιητής παλινδρομεί ανάμεσα στην ελπίδα και τον φόβο, ανάμεσα στον πόνο και τη χαρά, ανάμεσα σ' αυτή τη ζωή και την άλλη.Η φυγή του είναι και ερχομός. Στο ταξίδιτου αυτό συναντάει μια μάγισσα, μια αγελάδα, έναν δωρητή νύχτας, έναν Ινδό χορευτή, τον Κύκλωπα, την Πηνελόπη που είναι στην πραγματικότητα η Καλυψώ, μια ζητιάνα, έναν σκύλο, έναν λογιστή-γιατρό. Περπατάει ανάμεσα σε μυρίους, τον κυνηγάνε οι Ερημίες, ακούει το τραγούδι της Μνημοσύνης, τρέχει στην ανηφόρα του Έρωτα, κοιμάται, πεθαίνει και ένα πρωί επιστρέφει. Με λόγο συχνά αντι-ποιητικό,...

Αν η "Αποσιωποιητική ηλικία", το πρώτο βιβλίο του Τέλλου Φίλη, ήταν μια ενδοσκόπηση στα χρόνια της κρίσης, για το τι κρατά , μέσα στον χρόνο, η μνήμη από το συναίσθημα, το "Ένας απλός υπάλληλος βιντεοκλάμπ" είναι η προσπάθεια να προσδιοριστεί ως τόπος το έξω από το αφηγούμενο πρόσωπο περιβάλλον και τι απέμεινε σ' αυτό μετά το τέλος των συναισθημάτων, ως ορισμός πατρίδας, έπειτα από τόσες απανωτές απώλειες αξιών που σκούριασαν, σαν βιντεοκασέτα πολλών απανωτών εγγραφών. Μικρό δείγμα γραφής: ΣΚΗΝΗ ΑΠΟ ΤΑΙΝΙΑ Η αναμονή είναι το νέο πένθος ό,τι με προσοχή είχες...

Μετά από μια σειρά λευκώματα που παρουσιάζουν το εικαστικό του έργο, ο γνωστός ζωγράφος Απόστολος Κιλεσσόπουλος δημοσιεύει ένα ιδιότυπο βιβλίο, που συνδυάζει τον δοκιμιακό λόγο με αυτοβιογραφικά στοιχεία, και αναφέρεται στην τέχνη στο σύνολο της αλλά και σε κάθε τέχνη χωριστά. Με όχημα τη μουσική και την παρουσία της στη ζωή του, από τα παιδικά του χρόνια πρώτα στην Κατερίνη και μετά στη Θεσσαλονίκη, κατόπιν στην περίοδο που σπούδαζε αρχιτεκτονική στη Γερμανία αλλά και στα χρόνια της παραγωγικής καλλιτεχνικής του ζωής μέχρι τώρα, ο Κιλεσσόπουλος επιχειρεί ένα τολμηρό άνοιγμ...

ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΚΑΠΩΣ ΑΠΟΤΟΜΑ Ποτέ δε χόρτασα παιχνίδια ποτέ δεν είδα πειρατών το παλιό σεντούκι χανόμουνα σε χάρτες σε σημεία Χ και Ψ σε φτυάρια και σε κόκαλα κι έβρισκα άνθρακες Ποτέ δεν έπαιξα στα αλήθεια Ινδιάνους και καουμπόηδες έμεινα με την απορία ποιο πιστολίδι έσφαζε στο τέλος ποιον Το άλλο παραμύθι με τον πρίγκιπα που σώζει πύργο από τη βασιλοπούλα και τον σκοτώνει ο δράκος του δεν κατάφερα να μάθω απέξω (όπως έρχεσαι, φέρε μου λίγη νύχτα γιατί έχω και αϋπνίες)