Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η τέχνη είναι ενιαία, και αντίθετα από όλα τα άλλα, έχει μια μόνο πρόσβαση: την μύηση. Την τέχνη τη μαθαίνει πάντα κανένας δίπλα σε ένα μεγάλο δάσκαλο. Εγώ είχα αυτήν την τύχη. Ήμουν τριάντα χρονών όταν ξανακάθισα στα θρανία. Από τη σοφία αλλά και το ήθος του δασκάλου μου, διδάχτηκα πως η τέχνη δεν είναι μόνο ταλέντο, γνώσεις κ' εξάσκηση. Είναι πιότερο πνευματική στάση. Κι ακόμα, πως δεν μπορεί να είναι ένα επάγγελμα σαν τ' άλλα, που σου παίρνουν ένα οκτάωρο και σου εξασφαλίζουν τα υλικά μέσα για τη ζωή. Είναι αυτή η ίδια η ζωή. Και ζωή για τον άνθρωπο σημαίνει ευθύνη. Έτσι...

[...] Στον "Παραδόξ βασιλιά", ο Μπαρόχα με τις τεταμένες κεραίες της ευαισθησίας του συλλαμβάνει τους παλμούς από όλα τα φλέγοντα ζητήματα, όχι μόνο της Ισπανίας αλλά κι' έξω από αυτήν, σατυρίζοντας διεθνή γεγονότα όπως την αποικιοκρατία και τον εκπολιτισμό των μαύρων της Αφρικής, την τακτοποίηση των εβραίων σε δική τους γη, (το βιβλίο γράφτηκε το 1906), το ρόλο των πολιτισμένων ευρωπαίων, την πολιτική, το μιλιταρισμό, τον κοινοβουλευτισμό, κ.λπ. [...] (από την εισαγωγή της Ιουλίας Ιατρίδη)

Από παιδί σε όλη μου τη ζωή, έρχονταν ώρες όπου αισθανόμουν την ανάγκη να εκφραστώ σε στίχους, όπου ό,τι είχα μέσα μου δεν εκφράζονταν παρά σε στίχους· σε στίχους δεσμευμένους ή ελεύθερους, σε κάποια μορφή ρυθμικού λόγου. Το είδος του στίχου γεννιόνταν μαζί με το περιεχόμενό του· ποτέ δεν προβάδιζε η ύλη του από τη μορφή του. Περνούσαν χρόνια κάποτε και δεν έγραφα ούτε ένα στίχο. Και ύστερα έρχονταν εποχές όπου οι στίχοι ρέανε κρουνός. Τους στίχους τους πιο απρόσωπους τους δημοσίευα, από καιρό σε καιρό, σε περιοδικά, τους πιο προσωπικούς τους κρατούσα για τον εαυτό μου....

[...] Όταν ωστόσο από τον XVIII αιώνα έως σήμερα αναφέρεται ο δον Χουάν, πάντα θα προβάλλει στη φαντασία μας ο τύπος του γόη, του απατεώνα των γυναικών, του ανέμελου νεαρού που, τουλάχιστον φαινομενικά, αντιπροσωπεύει μιαν έξαρση του ανδρικού φύλου. Η μορφή αυτή πάντα κεντρίζει την περιέργεια, παρασύρει σε σκέψεις, σε μελέτες και συμπεράσματα. Από τα μέσα του XIX αιώνα ο ρομαντικός θρύλος του δον Χουάν αρχίζει να γίνεται πρόβλημα σεξουαλικής βιολογικής μελέτης. Το 1886, με τον Χάγεν, παρουσιάζεται η λέξη "δονζουανισμός" κι επιβάλλεται, όπως επεβλήθη ο "δονκιχωτισμός" (και ο...

[...] Η επιλογή των ποιημάτων έγινε από την δέκατη έκδοση των "Poesias Completas" της Espasa - Calpe του 1963. Δημοσιεύονται στον τόμο αυτό με την σειρά που κρατούν στον τόμο των ποιητικών απάντων του Ματσάδο, επισημαίνοντας κατά κάποιο τρόπο και την ποιητική του πορεία. Κριτήριο της επιλογής ήταν ή έγνοια να προσφέρω στους "Ελληνες τα ποιήματα εκείνα που είναι τα πιο χαρακτηριστικά του ποιητή, και είτε είναι πλέον προσιτά σ' έμας,είτε μου φάνηκαν αμάραντα από την κάψα των αναθεωρητικών καιρών που ζούμε. Τα ποιήματα που διάλεξα αποδόθηκαν σ' ελεύθερο στίχο για ν' αποφευ...

[...] Παρουσιάζοντας τον ήρωά του, ο Ουναμούνο μας τον περιγράφει σαν: "ένα πρόσωπο που το βλέπουμε απ' έξω, που η εσωτερική ζωή του μας ξεφεύγει, και ίσως να μην την έχει". Ωστόσο προσθέτει: "Αλλά μήπως ο δον Σαντάλιο μου δεν έχει εσωτερική ζωή, δεν έχει συνείδηση, δεν έχει επίγνωση, του εαυτού του, δε μονοδιαλογεί; (ο κάθε άνθρωπος μιλάει με τον εαυτό του, άρα μονοδιαλογεί). Τότε, τι άλλο είναι μια παρτίδα σκάκι παρά ένας σιωπηλός διάλογος που κάνει ο παίχτης με το σύντροφο κι ανταγωνιστή στο παιχνίδι του; Κι ακόμα, διάλογο κι αντίλογο δεν έχουν τα πιόνια μεταξύ τους, τα...

[...] "Το θέμα του καιρού μας" είναι, κατά τον καθηγητή Χουλιάν Μαρίας, "το πρώτο ορτεγιανό βιβλίο με περιεχόμενο ακέραια φιλοσοφικό και με ιδεολογικήν ένταση" που ελάχιστα έχει γίνει κατανοητό. Είναι ένα βιβλίο που περικλείνει τα ουσιαστικότερα στοιχεία της εσωτερικής φυσιογνωμίας του συγγραφέα. Για τον Ορτέγα, το θέμα του καιρού μας είναι η απόδοση στη ζωή της αυθορμησίας που της αφαίρεσε ο ορθός λόγος, ώστε να ξαναγίνει αληθινά ζωή. Το θέμα, λοιπόν, του καιρού μας, όταν συνειδητοποιηθεί, απαιτεί την μεταστροφή τον καθαρού λόγου σε ζωικό λόγο. "Η ιδεολογία μου -λέγει κάπο...

Γιατί διάλεξαν "Οι Εκδόσεις των Φίλων" τον "Λαζαρίλιο ντε Τόρμες" για να εγκαινιάσουν μια μικρή βιβλιοθήκη από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία της ισπανικής λογοτεχνίας που είναι άγνωστα στην Ελλάδα; Για δύο λόγους. Ο πρώτος, γιατί είχε ήδη μεταφραστεί το έργο από την Ιουλία Ιατρίδη. Ο δεύτερος γιατί "Ο Λαζαρίλιος ντε Τόρμες" παρουσιάζει ένα είδος απέριττης λογοτεχνικής έκφρασης που χαρακτηρίζει το ισπανικό πνεύμα, το σατυρικό μυθιστόρημα (novela picaresca), που ακόμη δεν έχει παρουσιαστεί στα ελληνικά, όπως έχουν από καιρό παρουσιαστεί μεταφράσεις άλλων αξιόλογων έργων της ισ...

[...] Ονοματίζουμε τις μέρες, καθορίζουμε τις βδομάδες, τους μήνες, η ρόδα του χρόνου στρέφεται ως την ώρα που θα συντριβεί απ' τη ρομφαία του Αρχάγγελου. Μέσα στο Ημερολόγιο -το νοητό ναό όπου η γλώσσα νυμφεύεται το χρόνο- νιώθουμε να ζούμε σε μια υποδειγματική ευταξία. Όμως, το Ημερολόγιο του κόσμου, που αρχίζει από την πρώτη ώρα του Γενάρη, μας μιλεί για την αμαρτία και τη φθορά -το παρελθόν. Το Ημερολόγιο της Εκκλησίας, που άρχεται από την πρώτη ώρα του Σεπτέμβρη, μας μιλεί για την ανάσταση και την ελευθερία -το παρόν και το μέλλον. Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει η αληθινή...

Οι μελέτες που περιέχει ο τόμος αυτός έχουν γραφτεί σε διαφορετικές εποχές, για διαφορετικούς σκοπούς και σε διαφορετικές κάθε μια περιστάσεις. Έχουν όλες όμως μιαν εσωτερική ενότητα. Αντιμετωπίζουν με τη σκέψη του εργάτη τους, όσο μπορεί πιο πολύ και όσο μπορεί πιο βαθιά, το ελληνικό πρόβλημα. Γιατί πρόβλημα είμαστε. Πώς κατορθώσαμε μέσα από τις περιπέτειες τριών χιλιετηρίδων πολυκύμαντης ιστορίας να επιβιώσουμε σαν εθνική μονάδα που είναι η ίδια, φτυστή, με όλα τα ελαττώματα και με πολλά -όχι όλα- τα προτερήματα που έδειξε στην πορεία του πάντοτε το γένος; Απάντηση στ...

[...] Σε ύφος απέριττα λογοτεχνικό μεριμνώντας για την ωραιότητα του λόγου, φθάνει σε έξαρση ποιητική του πάθους αυτού στην "Αγωνία του Χριστιανισμού", για να εκφράσει τον αγώνα, την αγωνία του καθενός με τον εαυτό του για μια πίστη, την αγωνία, το φοβερό αγώνα τον δικό του, της δικής του αντιλογίας, προσπαθώντας να σώσει το πνεύμα του στη ζωή των άλλων, που τους θέλει να πάλλωνται και ν' αγωνιούν όταν θα τον διαβάζουν. Που τους θέλει ν' ανησυχούν. Ο Ουναμούνο δε διδάσκει. Εκφράζει το ανίκητο πάθος της ζωής, ένα ισπανικότατο και συνάμα παγκόσμιο πάθος για επιβίωση, για αθαν...

[...] Τον Hammarskjοld όμως τον γνωρίσαμε καλύτερα, γυμνόν από κάθε τίτλο και ικανότητες σαν άνθρωπο, που προβληματίζεται πάνω στα μεγάλα ζητήματα της ζωής από το ημερολόγιό του, τους "Δείχτες πορείας". Εκεί ξεδιπλώνεται ο εσωτερικός του κόσμος και μας παρουσιάζει ένα άλλο προφίλ, πολύ διαφορετικότερο από αυτό που ξέραμε πιο πριν. Πολύ πήραν το βιβλίο αυτό με ενδιαφέρον, περιέργεια και -προ πάντων αυτό!- δίψα αποκαλύψεων. Βιβλίο ενός γενικού γραμματεά του Ο.Η.Ε. πρέπει να είναι τρομερά ενδιαφέρον. Περίμεναν να ρίχνει φως σε παλιά και επίμαχα θέματα, σε διεθνή πολιτικά και...

Πάνε σαράντα ένα χρόνια αφότου τύπωσα σε βιβλίο τους πρώτους μου στίχους ("Στρατιώτες" 1928). Στο διάστημα αυτό έγραψα αρκετά ποιήματα, που άλλα τα δημοσίευσα κι άλλα τ' άφηκα να περιμένουν. Αναπολώντας σήμερα τις περιστάσεις της ποιητικής μου παραγωγής, διαπιστώνω πως αυτή χαρακτηρίζεται από μακριές περιόδους σιωπής που διακόπτονται από εκρήξεις δημιουργίας. Τα μεσοδιαστήματα, βέβαια, τα γεμίζει ακατάπαυστη δημιουγία σε άλλα λογοτεχνικά είδη. Αν αυτή έλειπε, ο καθαυτό ποιητικός οίστρος μπορεί να ήταν αδιάπτωτος. [...] Η λυρική ποίηση, κατά την ιδέα μου, διαιωνίζει τμήμα...

[...] Με τον Σίλμπερμαν, σε ηλικία τριαντατεσσάρων χρονών, ο Λακρετέλ γίνεται μυθιστοριογράφος με δική του προσωπικότητα. Θέμα του, που από αιώνες υπάρχει, είναι το εβραϊκό πρόβλημα, ή για μεγαλύτερη ακρίβεια το πρόβλημα ενός εβραίου που ζει μέσα σε μια χριστιανική κοινωνία, η περιγραφή της φλογερής προσπάθείας του ν' αφομοιωθεί μ' αυτή την κοινωνία και της θλιβερής αποτυχίας του. Ο αφηγητής είναι ένα νεαρός προτεστάντης μεγαλωμένος στο Παρίσι, μαθητής του λυκείου Ζανσον-ντε-Σαγύ και είναι πολλά τα χαρακτηριστικά που τον κάνουν να μοιάζει με τον συγγραφέα.Εφτά χρόνια αργότ...