Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΣΙΒΥΛΛΙΚΕΣ ΑΚΡΩΡΕΙΕΣ Χτύποι ρολογιών καρφώνουν σε λιθόστρωτα δρομάκια λέξεις ακονισμένες λάμες ρωγμές στον εφησυχασμό μου Ξυπνώ Περιπλανιέμαι σε αχαρτογράφητα αισθήματα Χαράζω την ανάσα μου στις πέτρες Σκάβω βαθιά Θάβω ό,τι με κράτησε μακριά από τον άνεμο Πετώ Αετός που ανεμοπορεί ακουμπώ πρανάρχαιες σιβυλλικές ακρώρειες Ψιθυρίζω Ο εαυτός μου δεν είναι όλος δικός μου Θα μοιράσω τα κομμάτια μου και σ’ άλλους...

Πρόκειται για κείμενο, που με τις πολλές του επαναλήψεις και τον υπέροχο γλωσσικό του ρυθμό, επιδρά σαν ναρκωτικό, αν το διαβάσει κανείς μονομιάς. Οι γλωσσικές του εκφράσεις μοιάζουν να αναπαράγουν ακόμα περισσότερη γλώσσα, και αν πιστέψει κανείς την ίδια την ποιήτρια, το "Αυτό" γράφτηκε εντελώς τυχαία: Όταν έστειλε το 1967 το μυθιστόρημα "Αζόρνο" στον εκδότη, διαπίστωσε ότι "Αυτό ήταν". Αυτή η πρόταση έγινε και το έναυσμα της εν λόγω ποιητικής συλλογής: "Αυτό. Αυτό ήταν. Έτσι άρχισε. Αυτό είναι. Συνεχίζει. Κινείται. Πιο πέρα. Γίνεται. Γίνεται αυτό, αυτό κι αυτό. Πάει πιο...

Το πέμπτο βιβλίο του ποιητή και εκδότη (εκδ. Κουκούτσι) Βασίλη Ζηλάκου με 99 σπονδυλωτά -ολιγόστιχα- ποιήματα που απαρτίζουν μια ποιητική ενότητα. Ένας Αετός με 99 Ονόματα. 99 Σώματα. 99 Φωνές... πρός την κατεύθυνση της Χαράς.

LUCID DREAM Το όνομά της είναι Λουσίντα Κάθε βράδυ βλέπει το ίδιο όνειρο Το ξέρει ότι ονειρεύεται· το ξέρει ότι βρίσκεται μέσα σ’ ένα διαυγές, φωτεινό όνειρο Ξέρει πως αν σταματήσει να μετρά τη συχνότητα των αναπνοών της, το φως θα την καταπιεί, γι΄ αυτό συνειδητά ενεργοποιεί εκείνο το εγκεφαλικό ημισφαίριο που τη βοηθά να τραγουδά· κάθε στίχος της και μια υπερχορδή κάθε νότα της και μια ραφή στων ανθρώπων τις ρωγμές Καθώς το τραγούδι της αυτό καμπυλώνει το χωρόχρονο, ύλη πλ...

Ένα μυθοπλαστικό, δοκιμιακό και ποιητικό συγχρόνως αφήγημα. Εξερευνά τη λεπτή βοή της ακατάπαυστης αϋπνίας που είναι αδιαχώριστη από τη μελαγχολική ευφορία των τόπων, των συνευρέσεων και των γεγονότων, καθώς διαχέεται από έναν λόγο δίχως λόγο. "Ξεκινάς και πηγαίνεις και πηγαίνεις και χάνεσαι, βγαίνεις έξω, εισχωρείς σε ένα βάθος πέρα από το πέρα, διαισθάνεσαι την άλλη άκρη της αβύσσου. Δρόμο παίρνεις, δρόμο αφήνεις. Βάθος παίρνεις, βάθος αφήνεις. Πάντα εδώ, και εδώ, τώρα. Θεσσαλονίκη, 2 Απριλίου 2012 Το άγγιγμα με τα δάχτυλα του αριστερού της χεριού. Στο πάνω μέρος...

"Ο Θανάσης Βαλτινός δεν είναι ποτέ μόνος και δεν μ’ αφήνει ποτέ μόνο. Η μοναξιά δεν είναι μέρος του κόσμου του. Η μοναξιά στα κείμενά του έχει ξεμείνει μόνη της στο κενό που δημιουργούν οι συγκρούσεις των γεγονότων. Αυτό που μένει εκτός ιστορίας. Η ιστορία όμως με τα γεγονότα της συνομιλεί μαζί μου, αποζητά την παρουσία μου και τη μαρτυρία μου, την κρίση μου. Και τότε δεν είναι μόνο η ιστορία που με συντροφεύει ή τα γεγονότα της, αλλά και η αντίληψη της ιστορίας, η αντίληψη του ρόλου της στη διαμόρφωση μεταξύ άλλων και της αντίληψης αυτής".

"Η διαύγεια με την οποία ταυτίζω τη Μιτσοτάκη ανατέλλει ακόμη και μέσα από τα πιο σκοτεινά χωρία, από τις πιο δυσπρόσιτες παραστάσεις των κειμένων της, τους πιο δυσνόητους συνειρμούς της. Έχω την βαθιά εντύπωση ότι η Μιτσοτάκη δεν μπορεί να αποφύγει τη διαύγεια ακόμη κι αν προσπαθήσει, ότι είναι μια εκ προτέρου σχέση της με τον κόσμο και με τη γλώσσα που τον συνέχει. Εδώ καλωσορίζει μια παρέα κοχλιούς και ρωτά ενδόμυχα αν αισθάνονται δέος".

ΤΣΙΜΠΗΜΑ Δίπλα στην μικρή όχθη του ποταμού στέκεται έντρομο έντομο δε μιλά, μόνο φοβάται εσένα "Γιατί δεν μπορώ να δω τι υπάρχει μέσα σου"; μόνο του υποψιάζεται χωρίς νου Ύστερα σου πίνει το αίμα κι εσύ αδειάζεις σε μια τσέπη ιπτάμενης γης. Η κατανόηση σου πετά, απομακρύνεται νοσταλγικά. Ανάμνηση της μετάδοσης αυτό το βουνό πάνω στο δέρμα σου. Ταπεινά αναδύσου μέσα από την μικρή αυτή έλλειψη της σιωπής σου. Χωρίς κεντρί απάνω σου ποιος είσαι αναλογίσου ΑΥΘΟΡΜΗΤΟΣ ΚΙ ΑΝΙΚΗΤΟΣ Νέες και νέοι του κόσμου, ακούστε! Δεν έχω τίπ...

"Ο σκοπός της παρούσας έρευνας είναι διττός και αφορά α) στη χαρτογράφηση της λογοτεχνικής παραγωγής στο διαδίκτυο και β) στην αξιοποίηση της εν λόγω παραγωγής στην εκπαίδευση. Η έρευνα έχει πραγματοποιηθεί με χρήση της εθνογραφικής μεθόδου και ειδικότερα μέσω της παρατήρησης του παγκόσμιου ιστού. Η παρατήρηση του κυβερνοχώρου κατατείνει α) στη συγκρότηση μιας βάσης δεδομένων ποσοτικού χαρακτήρα στην οποία και εγγράφονται διευθύνσεις του διαδικτύου που αφορούν ψηφιακές πλατφόρμες, βιβλιοθήκες, καταθετήρια αλλά και διευθύνσεις στις οποίες δημοσιεύονται πρωτότυπα λογοτεχνικά...

ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ Το στόμα κινείται, μορφάζει, πλήττει, επιπλήττει, μέμφεται, χειρονομεί (σείοντας το δάκτυλο), επιτίθεται, συντρίβει. Αποτελεί, με διαφορά, το πλέον απάνθρωπο σημείο της ανθρωπογεωγραφίας του σώματος.

ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ ‘’Κλέφτης! κούκλας ρούχων!’’ Για να την πουλήσει Μπορεί να την λατρέψει Σιωπηλή Από κάτω άφυλη Άρα χωρίς απαιτήσεις Ευθύνες. ‘’Πείτε μου αν τον είδατε στο πρόσωπο’’ Είχε πόνο στα μάτια Κι ήταν κόκκινα Και λίγο τρόμο στα χέρια. Στο χρώμα της στάχτης ο ουρανός Γαλακτώδης στο σκούρο της Εκείνη. Αυτός έχει πάντως πλέον Αγκαλιά μια κούκλα Στον ώμο οριζόντια Σαν μετά δολοφονία. Δεν μετριέται το πάθος Μετριέται ο πόνος; Αυτή μετριέται- Είναι για νούμερα 38-43 Τρελός έρωτας Πανηδονιστικό πάθος Με διαστάσεις.

ΚΕΝΟ ΑΕΡΟΣ Τα λόγια μου ν’ ακούω αυτό ζητούσες πάντα το δωμάτιο - κενό αέρος ανόητα κουνώ τα χείλη Λέξεις που έγιναν βλέμμα σκορπίζουν έξω απ’ το παράθυρο -μόνο αυτό τους έμεινε να κάνουν- στα πάρκα της μελαγχολικής Τασκένδης με τις νεκρές πευκοβελόνες κατάφορτες σακούλες απορρίμματα στο κρύο ζέχνουν μυρωδιά ονείρων ματαιωμένων [Να αδειάζουν οι χωματερές επίσημα δηλώσαν μια κάποια θέση στην ιστορία της σιωπής μας]

Σαν να επρόκειτο για πρόσωπο, ο Ρόντενμπαχ έγραψε την πόλη με κεφαλαίο πι και στο μυθιστόρημα ανιχνεύει τις correspondances, τις αναλογίες ανάμεσα σ' αυτήν και στον ήρωά του: "Και πόσο μελαγχολική ήταν και η Μπρυζ στο τέλος αυτών των δειλινών! Πόσο του άρεσε αυτό! [...] Μια μυστηριώδης εξίσωση σχηματίστηκε στο μυαλό του: στη νεκρή σύζυγο έπρεπε να αντιστοιχεί μια νεκρή πόλη. [...] Η Μπρυζ ήταν η νεκρή του. Η νεκρή του ήταν η Μπρυζ. Τα πάντα ενώνονταν σε μια κοινή μοίρα. Ήταν η Νεκρή Μπρυζ, θαμμένη και η ίδια μέσα στους λίθινους τάφους από τις προκυμαίες της, με τις αρτηρίες...

Τον Ιούνιο του 2015, στην Ρώμη, όπου με είχε προσκαλέσει να παρακολουθήσω την παράστασή του "Armine, my sister" που έχει ως αφετηρία της το ολοκαύτωμα των Αρμενίων από τούς Τούρκους, ο Jaroslav Fret, διευθυντής τού Grotowski Institute, που εδρεύει στο Wroclaw, σκηνοθέτης και ηθοποιός, μού πρότεινε να γράψω ένα κείμενο για την νέα παράσταση που ετοίμαζε βασισμένη στον μύθο τής Μήδειας, με την ομάδα τού Teatr ZAR το οποίο έχει ιδρύσει. Η σχέση μου με τον μύθο τής Μήδειας ανάγεται στο καλοκαίρι τού 2003, όταν ασχολήθηκα μαζί του δραματοποιώντας μία εκδοχή τής "Μήδειας" τού...

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ [Thomas Boberg] Ήταν την ώρα που βγαίνει ο ήλιος πάνω απ΄το σταθμό, έχω χάσει αποσκευές, τραίνο, κατεύθυνση, έχω χάσει τον μπούσουλα, πήγα στην πόλη, ήταν την ώρα που ο ήλιος καίει τους τρούλους, που η σκόνη μαστιγώνει τον κάμπο, που η φτώχεια τριβόταν στο φως, που ο κόσμος γονιμοποιείται στα σκατά, που δε θυμάμαι τι σκέφτηκα, τι έζησα, το τρένο έφυγε, οι νέοι έφυγαν, την περισσότερη νύχτα γρατζουνούσα σ΄έναν τοίχο, ήταν την ώρα που ήταν η ώρα να ξυπνήσεις, η αρρώστια ροκάνιζε γλυκές αναμνήσεις, πέρασα από ένα πάρκινγκ, είδα μια ταμπέλα, ήταν σκονισμένη, άσχ...

Τα είκοσι ποιήματα της συλλογής έχουν γραφτεί σε δώδεκα πόλεις ή κωμοπόλεις, έξι χωρών (Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Αργεντινή, Βραζιλία, Σενεγάλη) από τον Μάρτιο του 1920 έως τον Απρίλιο του 1922 (στο "Αδέσποτες σημειώσεις" δεν αναφέρεται ημερομηνία και τόπος συγγραφής, ενώ στο "Γιορτή στο Ντακάρ" δεν έχουμε ημερομηνία συγγραφής), και παρουσιάζονται εν είδει καρτ ποστάλ που για κάποιο λόγο ανακατεύτηκαν. Δεν υπάρχει καμία χρονική και χωρική αλληλουχία στην παράθεσή τους μέσα στην ποιητική συλλογή. ΑΝΑΘΗΜΑ Στα κορίτσια του Φλόρες Τα κορίτσια του Φλόρες έχουν μάτια γ...

"Δεν ήταν η ντροπή αλλά ο φόβος που τον καταδίωκε. Ο φόβος που του προκαλούσε η βεβαιότητα ότι μπορούσε να εξαπατηθεί από τον οποιονδήποτε που θα είχε κάποιο λόγο να το κάνει. Ήταν αρκετό να χαμηλώσουν τα φώτα και να απλωθεί ένα λεπτό σκοτάδι για να γίνει ολοκληρωτικά ανίκανος να διακρίνει τη πραγματικότητα... Μια θλιμμένη και τρυφερή φωνή, μια εξομολόγηση που φαίνονταν ειλικρινής μα περισσότερο από όλα τα χέρια που τον χάιδεψαν με επιδεξιότητα και το στόμα που τον εντυπωσίασε για την αποτελεσματικότητά του, χωρίς πρώτα να υποχρεωθεί σε εκείνη την υποκριτική και ταπεινωτική...

ΑΝΑΣΚΑΦΗ Ζούμε σε μινωικά πιθάρια όμορφα διακοσμημένα δε βλέπουμε ουρανό, ακούμε από πάνω τους αρχαιολόγους. Έχουν φτάσει στη βυζαντινή περίοδο. Θέλουν πολύ ακόμη για μας εδώ κάτω. Ασφυκτιούμε τους φωνάζουμε απελπισμένοι να κάνουν πιο γρήγορα να μας βγάλουν στο φως και χτυπάμε τα τοιχώματά μας. Μια μέρα τα πιθάρια σπάνε και γεμίζουμε χώματα. Πεθαίνουμε με την θλίψη πως δεν γίναμε κάτι παραπάνω από χωμάτινοι αντίλαλοι

Η΄ Κάθεται στο σκαλοπάτι και χτενίζει τα μακριά λευκά μαλλιά της αντικρίζοντας ένα κορίτσι βυθισμένο στο όνειρο να επιστρέφει εαυτό ενοφθαλμίζοντας τον ουρανό στη σταύρωση Ψυχών μεμακρυσμένων σε πολική μοναξιά ''το πιο τίμιο, τη μορφή τους'' Σ΄αναγνωρίζω σιωπηλή την πέτρα πάσχοντας την απόγνωση που είναι επίκληση σε κάτι αθάνατο να συμπληρώνεις τη λέξη στο παλιό υπομένοντας στον πυρήνα της τη ζωή που προσπαθώ ΙΗ΄ Όσο περισσότερο αύξαινε η αποστροφή της για τους τρόπους της εξουσίας να τσαλακώνει τους ανθρώπους τόσο βαθύτερα έμπαινε στην Ποίη...