Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΒΕΓΓΑΛΙΚΑ Στο δρόμο απέναντι με το δάχτυλο στο κουμπί. Πως με είχανε καλέσει, λέει, το σπίτι μου το πατρικό ν’ ανατινάξω. Η μητέρα κι ο πατέρας μέσα να γελάνε. Τους έβλεπα απ’ τα φώτα τ’ αναμμένα. Κόσμος πολύς μαζεύτηκε σιγά-σιγά. Η αδελφή μου, ο Ηλίας. Ήρθε ακόμη κι η γιαγιά, παρότι νεκρή. Η ώρα είχε φτάσει, είπανε. Και τη δουλειά πως έπρεπε να τελειώνω. Αφήνω το κουμπί και τρέχω. Λέω, ελάτε έξω, έχει βεγγαλικά. Στο κρύο τι ωραία που όλοι κρατιόμαστε απ’ το χέρι. Μάτια υγρά. Με ένα φλο?υ το σπίτι μου σωριάζω σε αναμνήσεις. ΛΑΤΡΕΙΑ να δώσει ένας θεός κάπ...

ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ ΣΚΟΤΟΥΣ ΑΡΝΗΤΗΣ Στην ώρα σου όπως ο θάνατος Στο χτύπημα της μαυρόγλωσσης καμπάνας Εναρκτήριο κοσκινίσματος άμμου λάκτισμα Ανασκάπτεις αφρισμένα από τη θάλασσα τσουκάλια Θυμός, θυμός για των όστρακων την αναντιστοιχία Εκεί που κάποτε κεραμέας ο Χρόνος έστησε εργαστήρι Κι έσπαγε τους εξ αγχιστείας μαγνητικούς δεσμούς Με τον πρώτο αγγειοπλάστη που ταίριαξε λέξεις Όπως από πηλό έπλασε το αγγείο που ήταν κάποτε Το θραύσμα που κράτησες κι αναλογίστηκες τον όγκο του Λάδι και κρασί μύρο και νερό που το σχήμα του έλαβαν Τις φαρδιές παλάμες που με κύαθους...

ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΞΕΝΟΙΑΣΙΑΣ Η εσωτερική αυλή βγαίνει σ’ ένα άνοιγμα βιαστικά, λαχανιασμένα από άνοιξη σε άνοιξη, μες στη μέση μες στο αίμα, παράπλευρα, παράμερα επιεικώς, αληθώς, ανασφαλώς σκαλιστή, γλυπτή, τραγουδιστή memento, pimento, comment-o, ίδια κι απαράλλαχτα, μοναχικά, με λαχτάρα, ακατάπαυστε, ακούραστε, ακάθαρτε εσύ ομοϊδεάτη, αδελφέ μου, αδελφή μου βλασταίνει το καθάρισμα που άφησες στη μέση κύκνοι αλεξιπτωτιστές διέξοδοι δια του παραβιασμένου εναέριου χώρου η φύση έτσι και πραγματοποίησε μετρήσεις, προβλέψεις απλωμένες...

ΙΣΩΣ Ας κάνουμε ένα διάλειμμα, λοιπόν. Ίσως κι εσύ κατανοήσεις ότι μπορεί ο ήλιος να ακολουθεί το πρόγραμμά του, αλλά η παρένθεση μπορεί να κλείσει αναπάντεχα και το ένα σώμα να απομείνει άυλο. Ίσως κι εγώ να καταλάβω ότι όταν το πρόγραμμα είναι τόσο άκαμπτο δεν θραύεται με τα συνήθη μέσα άρα να ψάξω νέες μηχανές πολιορκίας. ΑΝΑΡΡΟΦΗΣΗ ΔΑΚΡΥΩΝ Τα χλωμά πορτοκάλια που περιμένουν να γίνουν χυμός μια πρέζα αλάτι παραπάνω κι αυτός ο γαλαξίας στο κορμάκι σου - αλλά μη μου τραβάτε άλλο με το σχοινί τα μάτια προς τα μέσα πνίγομαι από αναρρόφηση δακρύων.

Ο καλλιτέχνης αποτυπώνει στην τέχνη του αυτά που η ψυχή του υπαγορεύει. Οι δημιουργίες του καταγράφουν την προσωπική του περιπλάνηση σε αισθήσεις συναισθήματα, στοχασμούς, πνευματικά μονοπάτια, αλλά και εκστατικές καταδύσεις σε εσώτερες διαστάσεις της ύπαρξης. Τελικά, το σύνολο των έργων του μετατρέπεται σε ημερολόγιο που σκιαγραφεί μια εσωτερική ζωή, συχνά ασυνείδητη και μια πορεία προς την αυτογνωσία, κάποτε στα όρια της συλλογικότητας. Η "γραμμή βαθιά, καμπύλη" είναι μια τέτοια ημερολογιακή αφήγηση εμπνευσμένη από πίνακες που δημιουργήθηκαν στη διάρκεια της τελευταίας...

ΦΩΣ εκεί στο βάθος μιας αυλής αναδιπλώνεται κάθε ενιαίο το πρωί κρατά το ψέμα στη σκιά των χεριών το μεσημέρι έχει την θαμπάδα της πρώιμης μνήμης το απόγευμα κάθε τι πλησιάζει στην αλήθεια του και η νύχτα τα κοντεύει όλα στ’ άστρα εκεί στο βάθος μιας αυλής αναδιπλώνεται κάθε ενιαίο το μαρμάρινο τραπέζι με τις καρέκλες και το πορτοκάλι όπως και η γυναίκα

"Αυτό το μπουκάλι το ανοίξαμε την πρώτη ημέρα που άρχισαν τα γυρίσματα του Stalker, δηλαδή στις 15 Φεβρουαρίου 1977". Αυτά γράφει στο "Μαρτυρολόγιό" του ο Αντρέι Ταρκόφσκι κάτω από μια ετικέτα μπουκαλιού κάποιου ρώσικου κρασιού. Δύο χρόνια διήρκεσαν τα γυρίσματα του Stalker, της πέμπτης ταινίας που γύρισε στα περίχωρα του Τσερνόμπιλ ο μεγάλος αυτός σκηνοθέτης. Είχαν προηγηθεί οι ταινίες "Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν" (1962), "Αντρέι Ρουμπλιόφ" (1966), "Σολάρις" (1972) και "Ο καθρέφτης" (1974). Το "Stalker" βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 25 Μαΐου του 1979. Στις 25 Μ...

Η ποίηση του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν ένα ασύνηθες λογοτεχνικό και πολιτισμικό φαινόμενο κατά το οποίο αυτή ξεπρόβαλε ως είδος με αυτοσυνειδησία και αυτονομία. Ήταν οι περίφημοι War Poets, οι οποίοι μάλιστα, όπως θα διαπιστωθεί από τα βιογραφικά στοιχεία, συνδέονταν μεταξύ τους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ο πόλεμος αποτελούσε πάντοτε θεματική της ποιητικής δημιουργίας (η Ιλιάδα του Ομήρου, εξάλλου, την εγκαινιάζει στη Δύση) αλλά αυτό που κάνει την ποίηση του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου να ξεχωρίζει είναι τα εξής: Αρχικά, ο πρωτοφανής όγκος ποιημάτων που γράφηκε εκείνη την...

Το θεατρικό "Μου είναι μικρός αυτός ο τάφος" γράφτηκε το 2013, σε παραγωγή http://www.heartefact.org και σε σκηνοθεσία του Ντίνο Μούσταφιτς από το Σαράγεβο, παίχτηκε σε όλες τις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, στην Αυστρία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης στο πλαίσιο της επετείου των 100 χρόνων από το ξέσπασμα του Α΄ ΠΠ. Ο θίασος αυτής της παράστασης αποτελείτο από ηθοποιούς και συντελεστές που προέρχονταν απ’ όλες τις δημοκρατίες της πρώην Γιουγκοσλαβίας. "Ο Γκαβρίλο Πρίντσιπ, ο ήρωας του δράματός μου, δεν είναι τρομοκράτης, αλλά ούτε και ήρωας - είναι πριν και πάνω απ...

ΕΝΑ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ Μια νέα μέρα αρχίζει. σ’ όσους αδημονούσαν, σ’ όσους αδιαφορούσαν, σ’ όσους προτιμούσαν να μην ξημέρωνε, χαρίζει το φως γι’ άλλη μια φορά. Τώρα πια σβήνει και τους αφήνει άλλους όπου ήταν, κάποιους αλλού. Ραδιόφωνο ο χρόνος, που και στα χαλάσματα τις νότες του σκορπά μηχανικά.

I Tης νύχτας τα τροπάρια είναι τραγούδια μυστικά, που ο ήλιος τα πνίγει στα ποτάμια του φωτός, είναι ψιθύρισμα καρδιών που μοναχές προσεύχονται στου σκοταδιού το τρυφερό της νύχτας το λιμάνι. Στης νύχτας το ναό ανάβουν τα κεράκια που φτάνουν για τους ανθρώπους όλους κι ας μην φαίνονται πάντα με γυμνόν οφθαλμό· καθένας και το άστρο του, όπως η γη που θα τον δεχτεί. Tης νύχτας τα τροπάρια είν’ απόκρυφες φωνές, εξομολογήσεις, καημοί, σαν τα νούφαρα της ψυχής που ανοίγουνε στη σιγαλιά την τρυφερή τα μάτια. Όποιος ξέρει να τα ακούσει, αυτός γνωρίζει πολλά. Σ...

ΚΑΜΕΛ Ο δρόμος που οδηγεί στο σπίτι με το πένθος είναι παραλιακός. Για την ακρίβεια, ένα κομμάτι της διαδρομής είναι άμμος. Ντυμένος για επίσκεψη, περνάει ανάμεσα απ’ τους λουόμενους για να πάει να συλλυπηθεί. Προηγουμένως γυάλισε τα παπούτσια του. Δεν έχει σημασία που θα σκονιστούν. Έπρεπε κάτω απ’ τη στρώση της άμμου τα παπούτσια να έχουν υπάρξει γυαλισμένα. Γέρνει ελαφρώς μπροστά. Βαδίζει πατώντας πρώτα το μπροστινό μέρος του πέλματος. Ίσως επειδή φοβάται να μην πέσει. Στην επιστροφή, τα παιδιά στην αμμουδιά, κουρασμένα απ’ τις ρακέτες και τον ήλιο, θα α...

Η ποίηση είναι το θαύμα της μελωδίας της γλώσσας και αυτή η ποιητική ανθολογία, στην οποία συνενώθηκαν επτά ποιητικές φωνές στον τυχερό αριθμό της ποίησης, ηχεί σαν μια φρέσκια νότα στο ερωτικό ζευγάρι των δύο γλωσσών, της Λιθουανικής και της Ελληνικής. Και οι δύο γλώσσες έχουν ένα ουσιαστικό χαρακτηριστικό που τις συνδέει στενά μεταξύ τους. Είναι αρχαϊκές και καλούν η μια την άλλη με μια υπέροχη μελωδία της ομιλίας, που προσφέρει συχνά ακουστικές αντιστοιχίες, οι οποίες ανοίγουν τις έννοιες των λέξεων με τόση ακρίβεια, που επιτρέπει στην καρδιά του μεταφραστή να αναφωνήσει...

Στήσε το αντίσκηνό σου, δεν υπάρχει ουδέτερο έδαφος, ούτε σημείο g, ούτε ελεύθερη ζώνη. Τα σύνορα με το κράτος περνούν μέσα από το μυαλό σου. Φύλαγέ τα! Αυτά φυλάνε εσένα, μικρή ντροπαλή φονική βιολέτα

Κάθε εβδομάδα ένας εικαστικός καλλιτέχνης απαντά στο ερώτημα του dim/art "H ελληνικότητα ήταν ο "δαίμονας" ή ο "άγγελος" για την τέχνη (σας);" Επιχειρούμε δι’ αυτής της οδού να επαναφέρουμε ένα ερώτημα για τον νεοελληνικό πολιτισμό που τέθηκε ήδη αρκετές φορές και που αποτέλεσε κεντρικό μάλλον άξονα των αναζητήσεων της γενιάς του ’30 και να δούμε, βάσει των απαντήσεων, εάν έχει νόημα να τίθεται ξανά, με νέους όρους και σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες ή αν έχει ξεπεραστεί οριστικά. Πώς απαντούν "νεότεροι" και "παλαιότεροι" καλλιτέχνες σε μια ερώτηση που βασάνισε μια ολόκληρ...

Το παρόν βιβλίο "Δημήτρης Δημητριάδης: Παραβιάζοντας τα όρια" συγκεντρώνει τα Πρακτικά της πρώτης Επιστημονικής Διημερίδας, αφιερωμένης στη ρηξικέλευθη και πολυφωνική γραφή του Δημητριάδη. Τη διοργάνωση της Επιστημονικής Διημερίδας, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 26-27 Μαίου 2016, είχε το Τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Θεωρητικές προσεγγίσεις: Διονύσης Καββαθάς, Ηλίας Παπαγιαννούλης, Λίνα Ρόζη, Αφροδίτη Σιβετίδου, Γιώργος Σαμπατακάκης, Έλενα Τορναρίτη, Έλση Σακελλαρίδου, Δήμητρα Μήττα, Ελένη Κ...

Η ποίηση του Έντεγκορντ χαρακτηρίζεται, από επική διάθεση, γεμάτη ζωντάνια, με γλώσσα πλούσια και μαξιμαλιστικές εικόνες, με ελάχιστη ειρωνεία, και ύφος αφ' ενός πεζολογικό και αρκετές φορές αφηγηματικό, όπως βλέπουμε σε πολλά από τα ποιήματα της συλλογής, αλλά ταυτόχρονα δοξαστικό, με εκφράσεις ανυπόκριτου θαυμασμού ή απέραντης δυσφορίας, δηλαδή πηγαίων ανόθευτων συναισθημάτων. Το συνηθισμένο αντιδιαστέλλεται με το ηρωικό και το μυθολογικό, η θρησκευτικότητα και οι ενίοτε μπαρόκ εξυμνητικές περιγραφές βρίσκουν θέση δίπλα στην απλότητα και την καθημερινότητα. Ο Έντεγκορντ ε...

ήρεμος (σε κοιτώ) ηττήθηκα (από το) πάθος πάλι *** άρνηση δεν ξέρω γαλλικά καλοί τρόποι μην με κοιτάτε όμορφο δαγκώνω τώρα

Το πρώτο βιβλίο της νέας σειράς -Human Novelties- των εκδόσεων Σαιξπηρικόν με κείμενα του Χρήστου Γερμένογλου και μουσική Χρήστου Γερμένογλου και Ηλία Ζάικου. Όταν ο λόγος συναντάει την μουσική και η μουσική τον λόγο. Όταν ο λόγος και η μουσική γίνονται ένα. Η άλλη πλευρά του αυτοσχεδιαστή. [Δείγμα γραφής] "Το φθινόπωρο δεν ήρθε. Πάει καιρός που δεν αφήνεις τον αέρα και τα χρώματά του να πάρουν εκείνο το στάσιμο άρωμα και χρώμα της απελπισίας που έχει ποτίσει και βάψει τα πάντα μέσα σου".