Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η παρούσα έκδοση, συγκεντρώνει πέντε ποιητικές συλλογές του ποιητή και εκδότη Γιώργου Α. Αθανασόπουλου δημοσιευμένες από το 1990 μέχρι και το 2011. [Δείγμα γραφής] ΦΕΥΓΑΛΕΑ (1990) Ο χρόνος, αυτός ο αγαπημένος σύντροφος που με το κεφάλι πλημμυρισμένο βαδίζει η παρέα του είναι χωρίς επιστροφή βλέπουμε τα δέντρα βλέπουμε τους ατμούς γυρίζουμε τα βράδια απ' το κυνήγι του χαμόγελου και η μοναξιά μας δεν είναι ποτέ ολόκληρη αδειάζουμε τα μαλλιά μας από τη λιακάδα του δίνουμε το χέρι για να μας περάσει κοιμισμένους στην άλλη όχθη όταν γυρίσει η στρογγυλή μας...

Το παρόν βιβλίο δεν εντάσσεται και κατ’ επέκταση δεν κατατάσσεται απαραίτητα στην κατηγορία "Θέατρο". Είναι ένα πεζογράφημα δεμένο γύρω από έναν γερό ποιητικό ιστό, που μπορεί όμως να παρουσιασθεί και ως θεατρικός μονόλογος (παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο πλαίσιο της XIV Διεθνούς Συνάντησης Αρχαίου Δράματος, στους Δελφούς, στις 10 Ιουλίου του 2009 σε σκηνοθεσία - ερμηνεία της Χρύσας Καψούλη και σε μουσική σύνθεση του Μιχάλη Δέλτα). Ως εκ τούτου, παραμένει ένα ανένταχτο "Γεννητικό άγγελμα".

[ Δείγμα γραφής ] ΑΚΡΩΤΗΡΙ ΚΑΠΟΙΑΣ ΕΛΠΙΔΑΣ Δύσκολο να πεις, από ποιον ωκεανό πηγάζει αυτός ο αέρας. Μπαχάρια όμως κουβαλά, ψάρια αλατισμένα. Σκορβούτο κι άγρια γενιά. Μέσα στ’ αέρινα πανιά, ?ωνές και λίπος παλαιωμένο. Απ’ τις πλαγιές ξεχύνεται, θόρυβος δουλεμένος, αρχέγονος θρήνος, μητρικός, μέσα στους βράχους σμιλεμένος. Ορδές αλόγων σκέπασαν την κοίτη, αίμα και πόνο κουβαλούν, ζωσμένα ή κεντημένα, με το κουφάρι της γραφής, και τ’ ορίζοντα τα μακρινά τα χέρια

[...] Όπως τα διηγήματα και τα μυθιστορήματα του Φραντς Κάφκα, αντίστοιχα και τα ποιήματά του παραμένουν ανοιχτά και ανεξιχνίαστα, προκαλώντας μια ακραία αίσθηση αποξένωσης που συνορεύει με τον τρόμο. Αυτό το αίσθημα της απόγνωση ς μπροστά στο αναπότρεπτο και στη μάταιη αναζήτηση σταθερών αξιών για την ανθρώπινη ύπαρξη, εκλογικεύεται δραματικά σε ένα από τα τελευταία του ποιήματα, στα τέλη του 1920. ...πεθαίνω σ' ένα μικρό φυλάκιο στην άκρη του δρόμου σ' ένα παντοτινά όρθιο φέρετρο σ' ένα δημόσιο κτήμα τη ζωή μου ξόδεψα προσπαθώντας να σvγκρα...

[...] Όλοι οι ήρωες αυτού του έργου είναι παιδιά. Ωστόσο, γερνάνε και ξαναγίνονται παιδιά, ανάλογα με τις ανάγκες του μύθου, ενώ καμιά φορά αλλζουν και φύλο. Αυτό δεν πρέπει να παραξενεύει. Οι ηθοποιοί, αντιθέτως, δεν είναι παιδιά. Είναι ενήλικες που στο έργο παίζουν τα παιδιά, τα οποία πάλι, παίζουν τους ενήλικες. Ούτε αυτό πρέπει να παραξενεύει. Θα υπάρξει πληθώρα άλλων πραγμάτων για να παραξενευτεί κανείς. [...]

Μυρίζει ψητό... Γλυκός τραχανάς Πριν δεκαπέντε... Ποιο Μουράνο; Περιφέρομαι... Σ' ένα άδειο... Ανάμεσα... Κι αυτή... Έναν καινούριο... Υποτονθορύζει... Ανοίγω μια... Με κριθαρόζουμο... Έτσι όπως... Ο άντρας... Ρακή οροπεδίου Νηστικά σώματα... Έρημοι δρόμοι... Φρέσκος σολομός... Ένα πιάτο... Το βρώμικο... Φακές κόκκινες... Καταναλώθησαν...

-Ε-. Έφυγα. Πάντα φεύγω γιατί, η Ελευθερία μου, είναι πιό πολύτιμη απο την Ευτυχία... Έφυγες. Εγώ σέδιωξα... γιατί, η Ευτυχία μας, σκότωνε την Ελευθερία μου...

"Ο πόνος είναι ιδιωτικό γεγονός δημόσιου διαμετρήματος. Όταν ο πόνος αποκτήσει διάσταση πρωτεύοντος δημόσιου γεγονότος, με την έννοια της θεσμοθέτησής του ως παράγωγου συλλογικών συμπεριφορών, όταν ο πόνος αντικαταστήσει την πόλη και γίνει πόλη αυτός, όταν η πολιτική γίνει πονετική, όταν όλα θα κρίνονται με αφετηρία τη φύση και την ουσία του πόνου, όταν ο πόνος αποτελέσει το θεμέλιο κάθε ανθρώπινης συναναστροφής, τότε θ' αρχίσει η πραγματική και μόνη αληθινή απογείωση διότι θα έχει προηγηθεί η αληθινή προσγείωση· κι αυτή η απογείωση, χωρίς ποτέ να εγκαταλείπει τη γείωσή...

ΧΡΟΝΙΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ Ήρθε η Κ. κρατώντας Σ΄ ένα δίσκο γραμμοφώνου το κεφάλι μου Η βελόνα καρφωμένη στη φλέβα της σιωπής Καθώς το στόμα μου τραύλιζε Ένα τραγούδι για κωφαλάλους Ξάφνου ανέβασε στροφές ο έρωτάς της Και ο θάνατος άρχισε να περιστρέφεται Με τόση ορμή Που εκκωφαντική απλώθηκε η σκιά του ''Είδες πώς ακούγεται'' μου 'πε η Κ. ''Παρά τη σκόνn αιώνων Που' χει μαζέψει πάνω του Τι κάθεσαι, έλα να χορέψουμε'' Έκλεισα τα αυτιά μου Στο τραγούδι της σειρήνας του ασθενοφόρου Κι έμεινα εκεί να αρρωστήσω κι άλλο Με την πάρτη της Χρόνιο περιστατικό εξάλλ...

στέκονται απέναντι ο ένας στον άλλο εσύ ξαπλωμένη εσύ όρθιος εσύ ακόμη ζωντανή εσύ ακόμη ζωντανός και χερετιούνται έχετε υψωμένα εσύ το δεξιό χέρι εσύ το δεξιό χέρι και χερετιούνται [...]

Κάποιοι νεκροί φοράνε φτερά στο κεφάλι πετάνε το μυαλό σε βυθούς αστραφτερούς με βρεγμένες ουρές κι ανταλλάσουν τα φτερά με τις ουρές, έτσι γεννιούνται τα φαντάσματα στο μυαλό μας, ανακατεύονται οι ουρές με τις φτερούγες σαν εξάμβλωμα της φύσης βουλιάζουν στο αίμα μας, για φτερωτούς πιγκουίνους η συζήτηση...

"... Γιατί άραγε οι φωνές τους έρχονται από μακρυά; Ούτε με τον τόπο τους με χωρίζουν οι μεγάλες αποστάσεις -δεν κατάγονται από εξωτικές και μυστηριώδεις χώρες, η Γαλλία, το Βέλγιο και η Ελβετία βρίσκονται κοντά μου (αν και η οποιαδήποτε πολιτισμική διαφορά είναι σίγουρο ότι απομακρύνει τη φωνή)- ούτε χρονικά έζησαν μακριά απ' την εποχή μας· είναι όλοι τους παιδιά του εικοστού αιώνα. (Από τον πιο νέο α' αυτούς, τον Claude Hammont -γέννηση 1936- απέχω μόλις δέκα χρόνια). Ωστόσο αυτοί πρόλαβαν να ζήσουν κάτι που τους έκανε να μιλήσουν μεσ' από τη σιωπή. Και αυτή σιωπή έρχεται...

Πέντε. Φωνές, σώματα, στόματα. Μιλούν. Πέντε φορές αρχίζουν και πέντε φορές τελειώνουν, και κάθε φορά είναι η πρώτη, και κάθε φορά είναι η τελευταία. Αρχίζουν για να μιλήσουν, και τελειώνουν για να μην ξαναμιλήσουν. Στο ενδιάμεσο μιλούν σαν να τους έχει δοθεί για τελευταία φορά ο λόγος. Η κάθε λέξη λέγεται με τρόπο τελεσίδικο, σαν να δίνεται για να μην ξαναδοθεί στον ομιλούντα· σαν ο ομιλών να γνωρίζει, και γνωρίζει, ότι, με κάθε λέξη που προφέρει, τελειώνει βαθμηδόν η δυνατότητά του να μιλήσει· γι' αυτό και κάθε λέξη λέγεται ως τελειωτική. Κατάσταση τελικού γεγονότος η κάθ...