Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[ ΔΕΙΓΜΑ ΓΡΑΦΗΣ ] ΧΡΟΝΟΣ Αν και ο χρόνος μας κινείται μονάχα προς το μέλλον (χωρίς ποτέ του να το φτάνει) η συνείδηση του χρόνου κινείται μόνο προς το παρελθόν: Αφού υπάρχω, άρα υπήρχα. Θα ήταν ωραία να μπορούσα να πω: Αφού υπάρχω, θα υπάρχω. Όμως κάτι με συγκρατεί. Ίσως ο Θεός του Μπόρχες που "καραδοκεί στα ενδιάμεσα" των επαγωγών. Όμως και προς τα πίσω πηγαίνοντας (αν ως πίσω ορίσουμε το παρελθόν) πόσα "άρα υπήρχα" χωράνε; Δε θυμάμαι τη στιγμή που δεν υπήρχα.

Με συγκίνησε πάραυτα το βάθος και οι απροσδόκητες ροές της μνήμης στο τελευταίο αυτό βιβλίο της Εύας Ρούνεφελτ, ο τρόπος με τον οποίο η λυρική γραφή ανοίγει κλουβιά και απελευθερώνει τα πουλιά του βιωμένου χρόνου και της συσσωρευμένης συνείδησης, που αναιρεί τα όρια ανάμεσα σε παρελθόν, παρόν και μέλλον. Ήδη ο σουηδικός τίτλος φέρει αυτή την απελευθερωτική ρευστότητα. Μπορεί να αποδοθεί είτε ως "Κλουβί της μνήμης" (ή Το κλουβί με τις μνήμες ή Κλουβί με μνήμες) είτε ως "Στα χέρια της μνήμης" (και πιο πιστά: αυτή ή αυτός ή αυτό που φέρεται, που κομίζεται από τη μνήμη). Ρώτησα...

I Tης νύχτας τα τροπάρια είναι τραγούδια μυστικά, που ο ήλιος τα πνίγει στα ποτάμια του φωτός, είναι ψιθύρισμα καρδιών που μοναχές προσεύχονται στου σκοταδιού το τρυφερό της νύχτας το λιμάνι. Στης νύχτας το ναό ανάβουν τα κεράκια που φτάνουν για τους ανθρώπους όλους κι ας μην φαίνονται πάντα με γυμνόν οφθαλμό· καθένας και το άστρο του, όπως η γη που θα τον δεχτεί. Tης νύχτας τα τροπάρια είν’ απόκρυφες φωνές, εξομολογήσεις, καημοί, σαν τα νούφαρα της ψυχής που ανοίγουνε στη σιγαλιά την τρυφερή τα μάτια. Όποιος ξέρει να τα ακούσει, αυτός γνωρίζει πολλά. Σ...

Ένα αφηγηματικό ποίημα, χωρισμένο σε 70 ενότητες. Γραφή βίαιη, λιτή, οραματική, καθημερινη, ελεεινή, αντιεπαρχιωτική, επική λυρική, αλληγορική, αισχατολογική, αθειστική, τραγική, κωμική, κοινωνική, ερωτική, ονειρική, πολιτική, νατουραλιστική, εφιαλτική, ανοσιουργή.

Τρεις ποιητές της γενιάς του '90 (Γ. Αλισάνογλου, Ν. Αργυρόπουλος, Α. Χασάνδρα) "συμπράττουν" σε ένα τρίπτυχο ποιητικής αλληγορίας με ένα μακροσκελές ποίημα ο καθένας.

Μυρίζει ψητό... Γλυκός τραχανάς Πριν δεκαπέντε... Ποιο Μουράνο; Περιφέρομαι... Σ' ένα άδειο... Ανάμεσα... Κι αυτή... Έναν καινούριο... Υποτονθορύζει... Ανοίγω μια... Με κριθαρόζουμο... Έτσι όπως... Ο άντρας... Ρακή οροπεδίου Νηστικά σώματα... Έρημοι δρόμοι... Φρέσκος σολομός... Ένα πιάτο... Το βρώμικο... Φακές κόκκινες... Καταναλώθησαν...

"Εδώ είναι που μαζεύω λέξεις για να σε πείσω να αγοράσεις τις σελίδες που έγραψα. Μα, στην πραγματικότητα, δεν μ' ενδιαφέρει ιδιαίτερα να σε πείσω. Μου αρκεί να πάρει εκείνη το βιβλίο. Τόσα τυπώθηκαν, ένα θα βρεθεί στα χέρια της, που θα μου πάει. Ωστόσο, αν θες κι εσύ μια ματιά απ' την δική μου κλειδαρότρυπα, δικαίωμά σου, σου το δίνω, εγώ όμως, να ξες, έγραψα για να το διαβάσει μόνο εκείνη. Και το βιβλίο της, τ' ονόμασα "~"." 1. Στ' αρχίδια μου οι φόβοι σου. Θα τους κρεμάσω έναν έναν στον τοίχο απέναντι. Να τους χαμογελάσεις και να κοιμάσαι ήσυχη. Στο κρε...

-Ε-. Έφυγα. Πάντα φεύγω γιατί, η Ελευθερία μου, είναι πιό πολύτιμη απο την Ευτυχία... Έφυγες. Εγώ σέδιωξα... γιατί, η Ευτυχία μας, σκότωνε την Ελευθερία μου...

Τοπία απόμακρα, τοπία υγρά κι αινιγματικά να ανασχηματίζονται πέρα από τις προθέσεις, πέρα από τα ανθρώπινα όρια. Στάσιμα και ταυτόχρονα δυναμικά σε μια παράδοξη ενότητα ή ισορροπία μεταξύ αυτού που εξαφανίζεται κι αυτού που διατηρείται. Μια ποιητική φύση που το ωραίο αυξάνεται μαζί με την αλληγορική πρόθεση που τη δείχνει χωρίς να την αποκρυπτογραφεί, με σημασίες υπονοούμενες, οι οποίες δεν αντικειμενοποιούνται. Μια ισορροπία φευγαλέα όπου η στιγμιαία εντύπωση κάνει το ωραίο να ζει στη διακύμανση και όχι σε μονοσήμαντα καθορισμένες σχέσεις. Σ' αυτές τις εξερευνήσεις του κα...

ΤΙΓΡΕΙΣ ΣΕ ΕΝΥΔΡΕΙΟ Δύο τίγρεις σε ενυδρείο παγώνουν κάτω απ' το νερό δεν μπορούν να κοιμηθούν έχουν χρώματα στα μάτια φυσαλίδες στο μυαλό τους κάνει κρύο από γαλάζια φύκια ραμμένες τα ρούχα φτιαγμένες σε αιώρηση αντιλόπη εάν περάσει απ' τον βυθό θα κυματίζουν κιόλας η αρπακτική ουρά τους τρέχουν τα δόντια τους όμως τα κύματα τα λόγια τους τα χέρια γυάλινα και στρογγυλά να, επειδή η γυάλα δύο τίγρεις που χωρούν μέσα σε γυαλί που ονειρεύτηκαν τον ίδιο φόβο ότι την άνοιξη θα ανθίσουν κιόλας ότι ένα παιδί τις έκοψε τους έβγαλε τα μάτια τις πήρε ένα...

Οδοιπορικό στη βόρεια Ιταλία; Αναζήτηση συμπτώσεων, ή εκ των υστέρων κατασκευή τους; Τακτοποίηση αναμνήσεων, ή αμφισβήτηση επιλογών; Εξιδανίκευση του παρελθόντος, ή νοσταλγία του μέλλοντος; Όλα αυτά έτσι, παρορμητικά, άτακτα, ανοργάνωτα. Με αφορμή τον συγγραφέα G.W. Sebald, που έχασε το διαβατήριό του, τον Αύγουστο του 1987, στο Λιμόνε της λίμνης Γκάρντα και τη ζωή του, το Δεκέμβριο του 2001, στη στροφή ενός δρόμου στην ανατολική Αγγλία. Με αφορμή μόνο, αυτό το κείμενο.

Υπάρχουν δυο τρόποι ανάγνωσης αυτού του λυρικού "μετά μοντέρνου" κειμένου όπως υπάρχουν στον κάθε άνθρωπο δυο πλευρές συναισθημάτων που προκαλούνται ανάλογα με το αν ο συγγραφέας επικαλείται ή κινητοποιεί την αρσενική πλευρά ή τη θηλυκή. Ο τίτλος ανταποκρίνεται καλά στο κείμενο, η μοναξιά της γυναίκας που αγαπά σ' ένα περιβάλλον που με την ομορφιά του, το γαλάζιο, τον ήλιο, παροτρύνει στον έρωτα. Το πάθος όμως δε διαρκεί και πίσω του αφήνει μόνο τα χάδια του ονείρου. Είναι μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σ' έναν Γάλλο ποιητή και μια Ελληνίδα ποιήτρια, μια ιστορία όπως θα μπορούσ...

ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΞΕΝΟΙΑΣΙΑΣ Η εσωτερική αυλή βγαίνει σ’ ένα άνοιγμα βιαστικά, λαχανιασμένα από άνοιξη σε άνοιξη, μες στη μέση μες στο αίμα, παράπλευρα, παράμερα επιεικώς, αληθώς, ανασφαλώς σκαλιστή, γλυπτή, τραγουδιστή memento, pimento, comment-o, ίδια κι απαράλλαχτα, μοναχικά, με λαχτάρα, ακατάπαυστε, ακούραστε, ακάθαρτε εσύ ομοϊδεάτη, αδελφέ μου, αδελφή μου βλασταίνει το καθάρισμα που άφησες στη μέση κύκνοι αλεξιπτωτιστές διέξοδοι δια του παραβιασμένου εναέριου χώρου η φύση έτσι και πραγματοποίησε μετρήσεις, προβλέψεις απλωμένες...

ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ ΣΚΟΤΟΥΣ ΑΡΝΗΤΗΣ Στην ώρα σου όπως ο θάνατος Στο χτύπημα της μαυρόγλωσσης καμπάνας Εναρκτήριο κοσκινίσματος άμμου λάκτισμα Ανασκάπτεις αφρισμένα από τη θάλασσα τσουκάλια Θυμός, θυμός για των όστρακων την αναντιστοιχία Εκεί που κάποτε κεραμέας ο Χρόνος έστησε εργαστήρι Κι έσπαγε τους εξ αγχιστείας μαγνητικούς δεσμούς Με τον πρώτο αγγειοπλάστη που ταίριαξε λέξεις Όπως από πηλό έπλασε το αγγείο που ήταν κάποτε Το θραύσμα που κράτησες κι αναλογίστηκες τον όγκο του Λάδι και κρασί μύρο και νερό που το σχήμα του έλαβαν Τις φαρδιές παλάμες που με κύαθους...