Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Σαν να επρόκειτο για πρόσωπο, ο Ρόντενμπαχ έγραψε την πόλη με κεφαλαίο πι και στο μυθιστόρημα ανιχνεύει τις correspondances, τις αναλογίες ανάμεσα σ' αυτήν και στον ήρωά του: "Και πόσο μελαγχολική ήταν και η Μπρυζ στο τέλος αυτών των δειλινών! Πόσο του άρεσε αυτό! [...] Μια μυστηριώδης εξίσωση σχηματίστηκε στο μυαλό του: στη νεκρή σύζυγο έπρεπε να αντιστοιχεί μια νεκρή πόλη. [...] Η Μπρυζ ήταν η νεκρή του. Η νεκρή του ήταν η Μπρυζ. Τα πάντα ενώνονταν σε μια κοινή μοίρα. Ήταν η Νεκρή Μπρυζ, θαμμένη και η ίδια μέσα στους λίθινους τάφους από τις προκυμαίες της, με τις αρτηρίες...

Το πέμπτο βιβλίο του ποιητή και εκδότη (εκδ. Κουκούτσι) Βασίλη Ζηλάκου με 99 σπονδυλωτά -ολιγόστιχα- ποιήματα που απαρτίζουν μια ποιητική ενότητα. Ένας Αετός με 99 Ονόματα. 99 Σώματα. 99 Φωνές... πρός την κατεύθυνση της Χαράς.

"Δεν ήταν η ντροπή αλλά ο φόβος που τον καταδίωκε. Ο φόβος που του προκαλούσε η βεβαιότητα ότι μπορούσε να εξαπατηθεί από τον οποιονδήποτε που θα είχε κάποιο λόγο να το κάνει. Ήταν αρκετό να χαμηλώσουν τα φώτα και να απλωθεί ένα λεπτό σκοτάδι για να γίνει ολοκληρωτικά ανίκανος να διακρίνει τη πραγματικότητα... Μια θλιμμένη και τρυφερή φωνή, μια εξομολόγηση που φαίνονταν ειλικρινής μα περισσότερο από όλα τα χέρια που τον χάιδεψαν με επιδεξιότητα και το στόμα που τον εντυπωσίασε για την αποτελεσματικότητά του, χωρίς πρώτα να υποχρεωθεί σε εκείνη την υποκριτική και ταπεινωτική...

Από μια κάποια διαστροφή της φύσης αγαπώ τα μουσεία τα σπίτια που απολίθωσαν τον χρόνο τα κρεμασμένα παλτό τα φορεμένα παπούτσια εποχής τα πεθαμένα καπέλα Μια κατάψυξη σώματος όπου τα κύτταρα παγώνουν το αίμα και το μυαλό κυλάει ανάποδα Ιδανικός χώρος Όταν δεν θέλεις να πας πουθενά Όταν δεν μπορείς να πας πουθενά Εγκλωβισμένος σε μια ψευδαίσθηση ακινησίας κάθεσαι ασάλευτος στον μοναδικό σταθμό του χρόνου χωρίς να περιμένεις κανέναν ούτε άνθρωπο ούτε τρένο

Το παρόν βιβλίο δεν εντάσσεται και κατ’ επέκταση δεν κατατάσσεται απαραίτητα στην κατηγορία "Θέατρο". Είναι ένα πεζογράφημα δεμένο γύρω από έναν γερό ποιητικό ιστό, που μπορεί όμως να παρουσιασθεί και ως θεατρικός μονόλογος (παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο πλαίσιο της XIV Διεθνούς Συνάντησης Αρχαίου Δράματος, στους Δελφούς, στις 10 Ιουλίου του 2009 σε σκηνοθεσία - ερμηνεία της Χρύσας Καψούλη και σε μουσική σύνθεση του Μιχάλη Δέλτα). Ως εκ τούτου, παραμένει ένα ανένταχτο "Γεννητικό άγγελμα".

[Δείγμα γραφής] Ρωτούσε τον Μάγο να του πει πόσο σκληρή κι ανέκφραστη μπορεί να γίνει η ομορφιά - Όσο κι ένα διαμάντι, του απαντούσε - Τότε κάνε το διαμάντι να τραγουδήσει κι εσύ Αστρονόμε βάλε το φεγγάρι στο κλουβί - Ζητώ συγνώμη για τη δυσάρεστη υπενθύμιση όμως δεν είστε παρά ο χρυσός κληρονόμος ενός χρεοκοπημένου κόσμου - Ναι αλλά είναι καλό να έχεις συντελέσει στη χρεοκοπία του κόσμου άλλο ένα βήμα για την ποθητή υστεροφημία

Ο Μπουκόβσκι για την Πίστη: "Η πίστη είναι εντάξει γι' αυτούς που την έχουν. Μόνο μην τη φορτώνετε σ' εμένα. Έχω περισσότερη πίστη στον υδραυλικό μου απ' ό,τι στην αιώνια ύπαρξη. Οι υδραυλικοί κάνουν καλή δουλειά. Αφήνουν τα σκατά να κυλούν!"

"Ο πόνος είναι ιδιωτικό γεγονός δημόσιου διαμετρήματος. Όταν ο πόνος αποκτήσει διάσταση πρωτεύοντος δημόσιου γεγονότος, με την έννοια της θεσμοθέτησής του ως παράγωγου συλλογικών συμπεριφορών, όταν ο πόνος αντικαταστήσει την πόλη και γίνει πόλη αυτός, όταν η πολιτική γίνει πονετική, όταν όλα θα κρίνονται με αφετηρία τη φύση και την ουσία του πόνου, όταν ο πόνος αποτελέσει το θεμέλιο κάθε ανθρώπινης συναναστροφής, τότε θ' αρχίσει η πραγματική και μόνη αληθινή απογείωση διότι θα έχει προηγηθεί η αληθινή προσγείωση· κι αυτή η απογείωση, χωρίς ποτέ να εγκαταλείπει τη γείωσή...

Η ιστορία ενός έρωτα είναι πάντα ίδια: μια εμπειρία που μεταλλάσσεται ακουλουθώντας τον αποδέκτη της. Δυο νεαρές φοιτήτριες, η Λούσυ και η Θέλξη, μοιράζονται το ίδιο διαμέρισμα στην Αθήνα. Μεταξύ τους αναπτύσσεται μια δυνατή φιλία παρά τις διαφορετικές απόψεις και επιλογές της καθεμιάς τους. Στο τελευταίο έτος των σπουδών τους η Λούσυ γνωρίζει τον Άρη, έναν κατά μια δεκαετία μεγαλύτερό της μηχανικό, γοητευτικό αλλά ταυτόχρονα αλαζονικό και απόμακρο τον οποίο και ερωτεύεται παρά τις δηλώσεις της περί του αντιθέτου. Ο έρωτας βρίσκει την Λούσυ απροετοίμαστη, αλλά και...

Ο Στέφανος Λεοντής γεννιέται στο τέλος του εμφύλιου. Ο διάκοσμος της παιδικής του ηλικίας νοσηρός· ανησυχαστικά τα πρώτα βήματα. Η ποίηση έρχεται όπως πάντα απροειδοποίητα. Καταλύει στα πιο κρυφά δώματα του ταραγμένου του μυαλού και πλάθει τα ακοίμητα θηρία της. Η τέχνη του ακροβατεί ανάμεσα στη φρίκη και την ομορφιά όπως και η αινιγματική ζωή του. Το σκοτεινό ψυχικό του τοπίο απρόσφορο για ανώδυνες αναζητήσεις χαρτογραφείται από πλήθος αφηγήσεων. Θλιβερός μισάνθρωπος ή θεοτικός φυγάς, βασανιστής της χούντας ή παρεξηγημένη ποιητική ιδιοφυία, ο Λεοντής ίσως παραμείνει και με...

Οδυσσέα Dear, ελπίζω να περνάς καλά με την αντροπαρέα σου. Και να σου πω ότι, παρά την άρνησή σου για βοήθεια, βρήκα τους αριθμητικούς συσχετισμούς που με βασάνιζαν. Ευελπιστώ, λοιπόν, να ολοκληρώσω το υφαντό που σχεδιάζω. Με άλλα λόγια, τα καταφέρνω και χωρίς εσένα!

"Γράφω για να ξεφύγω από αυτό που κατανοώ", έλεγε μια φωνή προς το τέλος του "Ritmo vegetativo" (2008), του δεύτερου μυθιστορήματος του Ραμίρο Κιντάνα. Το γράψιμο, λοιπόν, κατ’ αυτόν τον τρόπο, δίχως γνώσεις, με το να χάνεσαι, να αποτολμάς, να ξεφεύγεις από όσα γνωρίζεις (το παρελθόν, το ύφος κλπ): αυτό είναι η προϋπόθεση (η μοναδική;) πίσω από τα μικρά, όμορφα μυθιστορήματα του Ραμίρο Κιντάνα. Όχι τόσο αριστοκρατικός που να "μιλά ώστε να φαίνονται σαν ελληνικά" όπως ο Γκόνγκορα. Αλλά περισσότερο κύριος (η υπονόμευση της γλώσσας, η ειρωνεία, ο κωμικός καταστολισμός της κάθε...

Η ΖΩΗ ΜΟΥ Όταν σκέφτομαι τις λέξεις αυτές βλέπω μπροστά μου μια αχτίδα φωτός. Όταν τις σκέφτομαι καλύτερα η αχτίδα παίρνει τη μορφή κομήτη με κεφάλι και ουρά. Η πιο φωτεινή άκρη, το κεφάλι, είναι τα παιδικά μου χρόνια και τα χρόνια που μεγάλωνα. Ο πυρήνας, το πιο συμπαγές μέρος, είναι τα πρώτα πρώτα παιδικά χρόνια, τότε που διαμορφώνονται τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά της ζωής μας. Προσπαθώ να θυμηθώ, προσπαθώ να εισχωρήσω στον καιρό εκείνο. Τόμας Τράνστρεμερ

[...] Όλοι οι ήρωες αυτού του έργου είναι παιδιά. Ωστόσο, γερνάνε και ξαναγίνονται παιδιά, ανάλογα με τις ανάγκες του μύθου, ενώ καμιά φορά αλλζουν και φύλο. Αυτό δεν πρέπει να παραξενεύει. Οι ηθοποιοί, αντιθέτως, δεν είναι παιδιά. Είναι ενήλικες που στο έργο παίζουν τα παιδιά, τα οποία πάλι, παίζουν τους ενήλικες. Ούτε αυτό πρέπει να παραξενεύει. Θα υπάρξει πληθώρα άλλων πραγμάτων για να παραξενευτεί κανείς. [...]

ΑΝΑΚΛΗΣΗ - ΜΙΑ ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ ΟΝΕΙΡΟΥ Καταπιεσμένα υποκείμενα σε στάση ύπνου. Εδώ βλέπουμε τη συγκίνηση. Οι στήμονες, ο ύπερος τα κουρέλια απ’ το βάθεμα των δακτύλων μας σκοτεινές διαφάνειες από αλλοτινούς καιρούς που χάθηκαν και δείχνουν δυο τελευταία σου φιλιά. Ξύπνησα ευτυχισμένη από τούτο τ’ όνειρο αγάπη μου.