Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πρόκειται για κείμενο, που με τις πολλές του επαναλήψεις και τον υπέροχο γλωσσικό του ρυθμό, επιδρά σαν ναρκωτικό, αν το διαβάσει κανείς μονομιάς. Οι γλωσσικές του εκφράσεις μοιάζουν να αναπαράγουν ακόμα περισσότερη γλώσσα, και αν πιστέψει κανείς την ίδια την ποιήτρια, το "Αυτό" γράφτηκε εντελώς τυχαία: Όταν έστειλε το 1967 το μυθιστόρημα "Αζόρνο" στον εκδότη, διαπίστωσε ότι "Αυτό ήταν". Αυτή η πρόταση έγινε και το έναυσμα της εν λόγω ποιητικής συλλογής: "Αυτό. Αυτό ήταν. Έτσι άρχισε. Αυτό είναι. Συνεχίζει. Κινείται. Πιο πέρα. Γίνεται. Γίνεται αυτό, αυτό κι αυτό. Πάει πιο...

Η ποίηση του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν ένα ασύνηθες λογοτεχνικό και πολιτισμικό φαινόμενο κατά το οποίο αυτή ξεπρόβαλε ως είδος με αυτοσυνειδησία και αυτονομία. Ήταν οι περίφημοι War Poets, οι οποίοι μάλιστα, όπως θα διαπιστωθεί από τα βιογραφικά στοιχεία, συνδέονταν μεταξύ τους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ο πόλεμος αποτελούσε πάντοτε θεματική της ποιητικής δημιουργίας (η Ιλιάδα του Ομήρου, εξάλλου, την εγκαινιάζει στη Δύση) αλλά αυτό που κάνει την ποίηση του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου να ξεχωρίζει είναι τα εξής: Αρχικά, ο πρωτοφανής όγκος ποιημάτων που γράφηκε εκείνη την...

ΙΣΩΣ Ας κάνουμε ένα διάλειμμα, λοιπόν. Ίσως κι εσύ κατανοήσεις ότι μπορεί ο ήλιος να ακολουθεί το πρόγραμμά του, αλλά η παρένθεση μπορεί να κλείσει αναπάντεχα και το ένα σώμα να απομείνει άυλο. Ίσως κι εγώ να καταλάβω ότι όταν το πρόγραμμα είναι τόσο άκαμπτο δεν θραύεται με τα συνήθη μέσα άρα να ψάξω νέες μηχανές πολιορκίας. ΑΝΑΡΡΟΦΗΣΗ ΔΑΚΡΥΩΝ Τα χλωμά πορτοκάλια που περιμένουν να γίνουν χυμός μια πρέζα αλάτι παραπάνω κι αυτός ο γαλαξίας στο κορμάκι σου - αλλά μη μου τραβάτε άλλο με το σχοινί τα μάτια προς τα μέσα πνίγομαι από αναρρόφηση δακρύων.

Οι άγνωστοι αφανείς ήρωες των χωριών του κάμπου και της ορεινή περιοχής που προσπαθούν να επιβιώσουν αντέχοντας την πείνα, την εξαθλίωση, τον εξευτελισμό και τη βία της τρίτης βουλγαρικής κατοχής στη Θράκη (1941-43), επί σκηνής. Πτυχές της εμπειρίας του μέσου ανθρώπου, άγνωστες καθημερινές στιγμές μέσα απ’ τα μάτια των απλών ανθρώπων της αγροτικής κυρίως περιοχής της Ξάνθης, μαρτυρίες γεγονότων όπως τα βίωσαν και όπως πέρασαν από γενιά σε γενιά, μαρτυρίες που δεν έχουν λεχθεί, αποσιωπήθηκαν ή χάθηκαν στη ροή του χρόνου. Λέω πως η σκέψη μπορεί να μεταβάλλει τις εικ...

"ΤΙ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ Η ΠΟΙΗΣΗ!": Στρωμένο με φύλλα νωπά που δε σήπονται ποτέ σε ξεγελούν με τη στιλπνή γυαλάδα τους το πράσινο λαμπύρισμα της χλωροφύλλης πανηγύρι είναι αργά όταν αντιληφθείς πόσο γλιστράνε...

Ο καλλιτέχνης αποτυπώνει στην τέχνη του αυτά που η ψυχή του υπαγορεύει. Οι δημιουργίες του καταγράφουν την προσωπική του περιπλάνηση σε αισθήσεις συναισθήματα, στοχασμούς, πνευματικά μονοπάτια, αλλά και εκστατικές καταδύσεις σε εσώτερες διαστάσεις της ύπαρξης. Τελικά, το σύνολο των έργων του μετατρέπεται σε ημερολόγιο που σκιαγραφεί μια εσωτερική ζωή, συχνά ασυνείδητη και μια πορεία προς την αυτογνωσία, κάποτε στα όρια της συλλογικότητας. Η "γραμμή βαθιά, καμπύλη" είναι μια τέτοια ημερολογιακή αφήγηση εμπνευσμένη από πίνακες που δημιουργήθηκαν στη διάρκεια της τελευταίας...

ΣΙΒΥΛΛΙΚΕΣ ΑΚΡΩΡΕΙΕΣ Χτύποι ρολογιών καρφώνουν σε λιθόστρωτα δρομάκια λέξεις ακονισμένες λάμες ρωγμές στον εφησυχασμό μου Ξυπνώ Περιπλανιέμαι σε αχαρτογράφητα αισθήματα Χαράζω την ανάσα μου στις πέτρες Σκάβω βαθιά Θάβω ό,τι με κράτησε μακριά από τον άνεμο Πετώ Αετός που ανεμοπορεί ακουμπώ πρανάρχαιες σιβυλλικές ακρώρειες Ψιθυρίζω Ο εαυτός μου δεν είναι όλος δικός μου Θα μοιράσω τα κομμάτια μου και σ’ άλλους...

Μια στοχαστική, ποιητική και φωτογραφική συναντήση με τον συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη και τα κείμενά του. "Η χώρα τώρα, είτε πρόκειται για έναν ηρακλείτειο διάκοσμο είτε για μια ευριπίδεια άνοδο ποταμών, είτε για έναν πλατωνικά ασύλληπτο τόπο είτε για συμβάν της ντερρινταϊκής ενεργής διαφοράς, είτε για ένα νιτσεϊκό μονοπάτι στο δάσος είτε ένα χαϊντεγκεριανό ξέφωτο στο ίδιο δάσος, είτε για ένα σώμα χωρίς όργανα είτε για ένα σώμα με όργανα σε αποσύνθεση, είτε για ένα μεταφυσικό τόπο, την ιερότητα μιας κρύπτης είτε είναι η εκτεθειμένη φύση του ανθρώπου, είτε είναι η μη α...

Το παρόν βιβλίο "Δημήτρης Δημητριάδης: Παραβιάζοντας τα όρια" συγκεντρώνει τα Πρακτικά της πρώτης Επιστημονικής Διημερίδας, αφιερωμένης στη ρηξικέλευθη και πολυφωνική γραφή του Δημητριάδη. Τη διοργάνωση της Επιστημονικής Διημερίδας, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 26-27 Μαίου 2016, είχε το Τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Θεωρητικές προσεγγίσεις: Διονύσης Καββαθάς, Ηλίας Παπαγιαννούλης, Λίνα Ρόζη, Αφροδίτη Σιβετίδου, Γιώργος Σαμπατακάκης, Έλενα Τορναρίτη, Έλση Σακελλαρίδου, Δήμητρα Μήττα, Ελένη Κ...

Τα είκοσι ποιήματα της συλλογής έχουν γραφτεί σε δώδεκα πόλεις ή κωμοπόλεις, έξι χωρών (Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Αργεντινή, Βραζιλία, Σενεγάλη) από τον Μάρτιο του 1920 έως τον Απρίλιο του 1922 (στο "Αδέσποτες σημειώσεις" δεν αναφέρεται ημερομηνία και τόπος συγγραφής, ενώ στο "Γιορτή στο Ντακάρ" δεν έχουμε ημερομηνία συγγραφής), και παρουσιάζονται εν είδει καρτ ποστάλ που για κάποιο λόγο ανακατεύτηκαν. Δεν υπάρχει καμία χρονική και χωρική αλληλουχία στην παράθεσή τους μέσα στην ποιητική συλλογή. ΑΝΑΘΗΜΑ Στα κορίτσια του Φλόρες Τα κορίτσια του Φλόρες έχουν μάτια γ...

"το στόμα είναι ακόμη ανοιχτό αλλά θα σφραγιστεί σε λίγο. στο λίγο αυτό θα είναι ακόμη ανοιχτό. μόλις. λεπτή γραμμή ανάμεσα στα χείλη. πολύ λεπτή. στα χείλη που έχουν στενέψει, γίνει πολύ στενά, δύο γραμμές, μία πάνω, μία κάτω, ανάμεσα το άνοιγμα, πολύ λεπτή γραμμή. αυτό είναι. εκεί θα γίνει. αυτό που θα γίνει, αυτό είναι, εκεί θα γίνει. ούτε στο πάνω ούτε στο κάτω αλλά εκεί, ανάμεσα, στην μέση, στην λεπτή γραμμή, αρκετή ώστε να βρει τον χώρο να γίνει αυτό που θα γίνει. σε λίγο. όπου νάναι. σε μία στιγμή. αυτή θα είναι η διάρκεια. ούτε πιο λίγο ούτε πιο πολύ. στενή στιγμή,...

ΑΝΑΣΚΑΦΗ Ζούμε σε μινωικά πιθάρια όμορφα διακοσμημένα δε βλέπουμε ουρανό, ακούμε από πάνω τους αρχαιολόγους. Έχουν φτάσει στη βυζαντινή περίοδο. Θέλουν πολύ ακόμη για μας εδώ κάτω. Ασφυκτιούμε τους φωνάζουμε απελπισμένοι να κάνουν πιο γρήγορα να μας βγάλουν στο φως και χτυπάμε τα τοιχώματά μας. Μια μέρα τα πιθάρια σπάνε και γεμίζουμε χώματα. Πεθαίνουμε με την θλίψη πως δεν γίναμε κάτι παραπάνω από χωμάτινοι αντίλαλοι

Κάθε εβδομάδα ένας εικαστικός καλλιτέχνης απαντά στο ερώτημα του dim/art "H ελληνικότητα ήταν ο "δαίμονας" ή ο "άγγελος" για την τέχνη (σας);" Επιχειρούμε δι’ αυτής της οδού να επαναφέρουμε ένα ερώτημα για τον νεοελληνικό πολιτισμό που τέθηκε ήδη αρκετές φορές και που αποτέλεσε κεντρικό μάλλον άξονα των αναζητήσεων της γενιάς του ’30 και να δούμε, βάσει των απαντήσεων, εάν έχει νόημα να τίθεται ξανά, με νέους όρους και σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες ή αν έχει ξεπεραστεί οριστικά. Πώς απαντούν "νεότεροι" και "παλαιότεροι" καλλιτέχνες σε μια ερώτηση που βασάνισε μια ολόκληρ...

Παραλλάσοντάς τον, δανείζομαι τον τίτλο από το κείμενο του Ph. Lacoue-Labarthe "Ο Χέλντερλιν και οι Έλληνες", ένα κείμενο που, με την συγγενική του θεματογραφία, διατρέχει υπόγεια το δικό μου, όπως το διατρέχει και το κείμενο του Dominique Grandmont "Η Ελλάδα του Καβάφη", το οποίο υπήρξε καθοριστικής σημασίας για την οργάνωση και διατύπωση των παρακάτω σκέψεών μου. Από το κείμενο του Lacoue-Labarthe κρατώ επίσης την προμετωπίδα του Heiner Muller στην οποία θα επανέλθω αργότερα. Ο κληρονόμος αναλογίζεται την κληρονομιά του από την στιγμή που απειλείται με την απώλειά της. Ο...