Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

XIV Σαν παιδί δοκίμαζε τον ουρανό πετώντας τις προσευχές του έξω απ' τον κόσμο Τώρα πια χωρίς τετραγωνικές ρίζες για το κεφάλι του θέλει να ζήσει σε κάθε σώμα. Ο Θάνος Γώγος, με το δεύτερο βιβλίο του υπό τον τίτλο "Μεταιχμιακή χαρά" αποκρυσταλλώνει τη γραφή του εισάγοντάς μας ταυτόχρονα σΆ έναν κόσμο αγάπης και καταστροφής. Σ' έναν κόσμο γεμάτο ριψοκίνδυνες σχέσεις και εικόνες. Απ τη μια μεριά αποδίδει τις εντάσεις της ψυχικής του καθημερινότητας (κάποιες απ' αυτές ανήκουν σ' όλους, κάποιες αποκλειστικά στον ίδιο) και απ' την άλλη παρουσιάζει με λεπτότ...

Ο βραβευμένος ποιητής Γιώργος Καλοζώης στην έβδομη ποιητική συλλογή του "Τα νύχια του κόκορα" δημιουργεί με απλά ρεαλιστικά υλικά ένα ασπρόμαυρο, εφιαλτικό εξπρεσιονισμό. Γνήσιος ποιητής της εποχής του φτάνει τη γλώσσα στα όριά της, για να αγγίξει τον πυρήνα των πραγμάτων. Πουθενά δεν υπάρχει ελπίδα. Η αισιοδοξία αντλείται από τη συνέχιση της διαδικασίας της ίδιας της γραφής. Ο τίτλος της συλλογής παραπέμπει στο γνωστό ζωολογικό σύμπαν του ποιητή. Οι άνθρωποι μεταμορφώνονται σε ζώα, τα ζώα σε ανθρώπους. Υπάρχει ρευστότητα ανάμεσα στις δύο ταυτότητες και φοβιστική εναλλαγή....

Στην όγδοη ποιητική συλλογή του Λεωνίδα Γαλάζη που τιτλοφορείται "Δοκιμές συγκολλήσεως" δεσπόζει η μορφή του πατέρα. Στα ποιήματα της συλλογής, που μπορούν να αναγνωστούν και ως ένα ποίημα εν προόδω, ο ποιητής δεν περιορίζεται αποκλειστικά στη βιωματική αφορμή τους (την κοίμηση του πατέρα του), αλλά επιδιώκει επίμονα και βασανιστικά να μορφοποιήσει τα θραύσματα της μνήμης, ενάντια στον φθοροποιό χρόνο και στη λήθη. Είναι έκδηλο ότι στη συλλογή "Δοκιμές συγκολλήσεως" συνυφαίνονται η υπαρξιακή αγωνία και η κριτική ματιά απέναντι στις όποιες "βεβαιότητες" γύρω από τα άλυτα...

Ο Μελέτης Αποστολίδης, στην πρώτη του ποιητική συλλογή υπό τον τίτλο "Θέμα αρτιμέλειας", καταγράφει τα θραύσματα μισού αιώνα βαθιά χαραγμένων προσωπικών βιωμάτων, ενώ συγχρόνως ανιχνεύει το συλλογικό υποσυνείδητο της νεώτερης κυπριακής ιστορίας, παραμερίζοντας τη "μεγάλη" αφήγηση και εστιάζοντας στον βίο των απλών ανθρώπων από το 1964 μέχρι σήμερα. Τα τριάντα ποιήματα της συλλογής, γραμμένα τον Ιούνιο-Ιούλιο του 2011 καθώς οι "επετειακές" μέρες από την τουρκική εισβολή του 1974 πλησίαζαν ακόμη μία φορά, αποτελούν έκφραση μιας έντονης εσωτερικής παρόρμησης που σπάζει -και ε...

Ένας νεαρός με τον σκύλο του, μια σχεδόν υστερική Νεοελληνίδα μητέρα με τον γιο της, μια γηραιά κυρία με τον αόρατο σύντροφό της, ο Γάλλος ακαδημαϊκός με την Πελοποννήσια αρραβωνιαστικιά του, οι σιωπηλοί μετανάστες, δύο χαρακτηριστικές Αγγλίδες τουρίστριες, μια φαμίλια τσιγγάνων που κατευθύνεται σε κοντινό πανηγύρι και το μοιραίο ζευγάρι... Όταν ένα απρόοπτο γεγονός θα προκαλέσει ασυνεννοησία και ο εκνευρισμός θα κυριαρχήσει, δημιουργώντας προβλήματα συμπεριφοράς, οι επιβάτες που ταξιδεύουν στο τρένο της κοινωνικής Βαβέλ θα εκτροχιάσουν την έτσι κι αλλιώς διαταραγμένη μι...

Παίζοντας με την παρωδία της δαντικής κόλασης, ο Βουτυράς ανέλαβε τη γενικευμένη σάτιρα της εποχής του και των συγχρόνων του. Περιέλαβε εχθρούς και φίλους, ονομαστικά τους περισσότερους σύγχρονούς του συγγραφείς και λόγιους, πολιτικούς, στρατιωτικούς έλληνες και ξένους, κληρικούς, περιέλαβε όμως ακόμα και άσημους φίλους του, ενώ από τα σκάγια δεν γλυτώνουν ούτε οι συγγενείς του, ακόμα και η ίδια του η γυναίκα. Όλοι βρίσκονται μέσα στην Κόλαση, την οποία ο συγγραφέας περιδιαβαίνει, παρακολουθώντας τα μαρτύριά τους, με ξεναγό ένα διάβολο. Η σάτιρα μερικές φορές είναι εύκολη...

Το Χιούμορ, σύμφωνα με έναν μύθο, ήταν ένα γελαστό και έξυπνο αγόρι, που κάποτε θέλησε να επισκεφτεί τους ανθρώπους. Περπάτησε στην εξοχή, πέρασε από χωριά, συνάντησε εργάτες στα χωράφια, πλανόδιους μουσικούς στους δρόμους, παιδιά, γυναίκες, γέρους, με όλους πέρασε ωραία, γλέντησαν και ευχαριστήθηκαν. Μα, όταν έφτασε στην πολιτεία, κανείς δεν του έδινε σημασία. "Μπα" αναρωτήθηκε το Χιούμορ, "εγώ άλλαξα ή ο κόσμος;". Ρωτούσε τους ανθρώπους που συναντούσε, αλλά όλοι τον φώναζαν ενοχλητικό, τεμπέλη και παρωχημένο. Οι έμποροι είπαν πως δεν είχαν καιρό να χάνουν μαζί του, οι κα...

Δύο αποσπάσματα από το βιβλίο: 1. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΥΟΣΜΟΥ ΝΗΣΟΥ: Η Εύοσμος νήσος είναι όλως ευαίσθητη, και οχυρωμένη με μαδρεπόρες, που απεσύρθησαν, στον ερχομό μας, εντός των κοραλλένιων τους κλωβών... Ο βασιλεύς της νήσου ήταν γυμνός μες σε μια βάρκα, με το κυανόλευκο διάδημά του ζωσμένο στους γοφούς... Αποστολή του είναι να διατηρεί για το λαό του τις εικόνες των θεών του. Μιαν από αυτές, την στερέωσε με τρία καρφιά στο κατάρτι του πλοίου, και ήταν σαν τριγωνικό ιστίο, ή σαν ισόπλευρος χρυσός ενός λιαστού ιχθύος εκ βορείων. Και, πάνω από το ενδιαίτημα των γυναικών του, έχε...

Αν σε αυτά που ζούμε, στην πραγματικότητα ή στο μυαλό μας, η πρώτη εντύπωση αφορά το συναίσθημα και η επεξεργασία τους την λογική, τότε ίσως η τελική καταγραφή να αφορά την αισθητική μας για να κλείσει ομαλά ο κύκλος. Ίσως λοιπόν η μορφοποίηση των συμβάντων να απαιτεί μια σήμανση των εννοιών τους. Στη ρευστότητα σχημάτων και λέξεων είναι στιγμές που εμφανίζονται κανονικότητες απρόσμενες. "Το παλεύουν" να απαθανατιστούν παίζοντας τα λογόσχημα. Αφήνει γραμμή ο ραπιδογράφος, καθώς περιπλανιέται στο λευκό χαρτί με προσοχή και περιέργεια, ώσπου τείνει να ορίσει ένα σχήμα, σχ...

Ιστορίες για φόνους σε κυκλαδίτικα νησιά. Για ζωγραφικούς πίνακες που εικονογραφούν τη ζωή. Στιγμιότυπα και αδιέξοδοι δρόμοι. Ποιος είναι ο μυστηριώδης μονόφθαλμος ταξιδιώτης; Ιστορίες για επιθυμίες και καλά κρυμμένα μυστικά. Για όνειρα που χρωματίζουν την καθημερινότητα. Γιατί ο Λεωνίδας από τη Σπάρτη φόρεσε τη φουστανέλα; Γιατί η βιολόγος κλείστηκε στο δοκιμαστικό της σωλήνα; Και μουσική που ντύνει τις λέξεις, και τέχνη στο μουσείο. Το αναπόφευκτο τέλος. Και κάτι επιπλέον... Μέσα από το πεζογραφικό είδος της μικρής φόρμας, Το κοινό μυστικό και άλλες μικροψί...

Μία επιστροφή επιχειρεί, ο Κώστας Ρεούσης, με το ανά χείρας βιβλίο, Καρίνα (ποιήματα 1993-1997). Μία έκθεση ολιγόστιχων ποιημάτων, ζυμωμένων μες στην τελευταία δεκαετία του περασμένου αιώνα, που εμφανίζουν τα πρώτα συμπτώματα μίας λοξοδρομημένης ποιητικής ενός σαλεμένου δημιουργού. Άτσαλα χαραγμένα γράμματα οδηγούνται σε άξεστες λέξεις, σε ανοίκειους στίχους, σε άμορφα ποιήματα-σχήματα. Τρεις επάλληλοι κύκλοι τερματίζουν ταυτόχρονα... την αφετηρία. Η μετάβαση από το ένα ποίημα στο άλλο αγγίζει το πεδίο του επιγραμματικού αφορισμού. Ανάπηρος ο λόγος τραυλίζει την ύπαρξη του...

...Σε μια στιγμή -σε όλους συμβαίνει- γύρισε και την κοίταξε και του φάνηκε σαν ένας ξένος άνθρωπος. Αυτό που συμβαίνει στον καθένα έπειτα από πολύχρονη σχέση με τον ίδιο άνθρωπο, που γυρνάς και κοιτάς τον άλλον και σκέφτεσαι για κλάσματα δευτερολέπτου: "Τι σκόπευα να κάνω εγώ στη ζωή μου; Το και το. Τι έκανα τελικά; Εκείνο, και το άλλο". Και που όλ' αυτά παρελαύνουν με ταχύτητα κινηματογραφικής ταινίας απ' το μυαλό σου κι αφαιρείσαι για μισό λεπτό και ξανασκέφτεσαι: "Τι θέλω εγώ μ' αυτήν τη γυναίκα;". Τότε εκείνη κατάλαβε: ο Λεωνίδας το είδε στο έντρομο βλέμμα της, στη...

"Μικρές, ασήμαντες ανησυχίες. Πού να βγεις; τι να πεις; ποιος θ' ακούσει; Παλιότερα σ' αυτούς τους δρόμους παίζαμε κρυφτό. Οι γειτονιές απλώνανε μέσα μας. Χανόμασταν για ώρες. Πρωί προς μεσημέρι. Μεσημέρι προς απόγευμα, απόγευμα προς... Προς τι όλο αυτό το ανύπαρκτο;" Με αφορμή το ασήμαντο, αλλά συχνά σκληρό, της καθημερινής εμπειρίας· σαν προετοιμασία για μια εσπευσμένη αναχώρηση χωρίς προειδοποίηση μέσα στη νύχτα, τα 38 σύντομα κείμενα της συλλογής επιχειρούν να φέρουν τον αναγνώστη αντιμέτωπο με την αμηχανία της συνύπαρξης, το ενοχλητικό κρίσιμων ερωτήσεων, το αναπότρ...

Είναι και κάποιοι µ' άλλη λογική, που επενδύουν στην απάτη των ονείρων. Σε τούτο το µικρό βιβλίο δεν θα βρείτε αφορισµούς και επιγράµµατα, µονάχα σκέψεις και στίχους. Σκέψεις που δεν κατόρθωσε να επεξεργασθεί η λογική και στίχους που δεν κατάφεραν να κυήσουν το ποίηµα. Πρόκειται, δηλαδή, για όλα όσα δεν τόλµησα ποτέ να γράψω µε µαύρο σπρέι στους τοίχους. Ζ. Σ.

ΤΗΣ ΙΟΥΛΙΕΤΤΑΣ Χ. Της Ιουλιέττας Χ. δουλειά είναι κάθε µέρα να πουλά ανάµεσα σε άλλα προϊόντα και υλικό για να φεύγω. Πρόκειται περί των σελοφάν -µπιρµπιλακίων- σελοφάν, εκείνων µε τα οποία τυλίγουν οι ξενιτεµένοι (αίφνης) τα τοσοδούλικα µπαγκάζια τους. Μιλώ (για να το προεκτείνω λίγο) για πλείστα όσα (όπως µια βαλσαµωµένη κιόσσα), τα έβλεπαν µπουχτιστικά οµπρός τους έτος κατ' έτος, χρόνο µε το χρόνο, έτσι που 'ναι ν' απορείς γιατί ήρθαν τσούκου-τσούκου κάποτε στα λόγια, που παραθέτω ευθύς: "Θα τα πεθυµήσω στο µέλλον". ΑΝΙΜΕ Ανάµεσα στις ανεµώνες ανώνυµος άνεµος....

"...Η μαθήτρια ολιγώρησε σκουπίζοντας τα παπούτσια της στο τρίχινο χαλί υποδοχής, ωσάν να επεδίωκε την αναβολή της συνάντησης. Το διαμέρισμα ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου βυθισμένο στο σκοτάδι. Μόνον ένα δωμάτιο, κατά το βάθος δεξιά, φαινόταν να είναι φωτισμένο, μολονότι η ημίκλειστη θύρα δεν άφηνε παρά μόνο μια κατακόρυφη χαραμάδα φωτός να φαιδρύνει τη μηδαμινή ορατότητα. Ωστόσο, καθώς το σκότος τής καθίστατο σταδιακά οικείο, διέκρινε -όχι χωρίς να αισθανθεί ένα έντονο ρίγος- δυο μικροσκοπικές λευκές ελλείψεις, που θα έλεγε κανείς ότι ακολουθούσαν την πορεία του βλέμματός της.....

To οδοιπορικό με τους δύο παράκαιρους συνταξιδιώτες θα μπορούσε, άραγε, να είναι ένα απωθημένο του συγγραφέα; Ή προέκυψε από μια ελλοχεύουσα ζήλια προς τον Anatol de Meibohm που είχε την τύχη να προηγηθεί κατά μισό αιώνα στο νησί, αφήνοντας τον συγγραφέα να ψάχνει μόνος στα σκοτάδια της παρουσίας του; Ίσως! Όμως γράφονται βιβλία με μοναδικό κίνητρο τη ζήλια; Κι όμως γράφονται ακόμα κι από κλασικούς... Μπορεί από τη μία να είναι η πλήρωση ενός χρονικού κενού, που δημιουργείται από την αμηχανία μπροστά στην γοητεία των εικόνων και των ενθυμήσεων απ’ την ατελή εμπειρία του...