Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μάζεψα λίγα κείμενα που έχω διαβάσει στις συναυλίες των Αέρα Πατέρα, είτε σαν προλόγους ή στα ενδιάμεσα, μετά από μουσικά κομμάτια, γιατί οι Αέρα Πατέρα είναι γκρουπ λόγου και μουσικής. Τα κείμενα αυτά είναι της περιόδου 1988-2015. Αυτά μου έχουν διασωθεί, γιατί τα περισσότερα μετά τις συναυλίες τα πέταγα, ή τα έχανα. Τα παλιότερα χρόνια, ο κόσμος άκουγε περισσότερο, άλλες εποχές, τώρα οι νέοι δεν ακούνε, προτιμάνε να χορεύουνε ή να αδιαφορούν, αλλά δεν μπορείς να τα βάλεις με τις εποχές. Καλή ανάγνωση.

ΦΥΣΙΚΗ ΘΕΣΗ Πάνε μήνες που έχασα την φυσική μου θέση. Από τότε: Αποκοιμιέμαι στον καναπέ. Ξεχνώ ανοιχτά τα φώτα. Ανεβαίνω αντικανονικά τις κυλιόμενες στο σούπερ μάρκετ. Στρίβω δίχως να βγάζω φλας. Και φοράω τα ρούχα μου απ’ την ανάποδη. Κι όχι πως το κατάλαβα η ίδια! Είναι που μου το ψιθυρίζουνε αποδημητικά πουλιά.

Ο Νίκος Βέλμος (1890-1930) ήταν μία από τις πιο ιδιότυπες και κοινωνικά στιγματισμένες μορφές των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα. Με πρώιμες εμπειρίες περιπλανώμενου αλήτη και παραβάτη του ποινικού νόμου, έζησε ως το τέλος της ζωής του ως αληθινός μποέμ. Ομοφυλόφιλος, ναρκομανής και αλκοολικός, αλλά χαρισματικός και πολυτάλαντος, υπήρξε ακάματος δημιουργός. Χωρίς, λόγω της αλητείας του, να έχει τελειώσει το δημοτικό σχολείο, κατόρθωσε με συνεχή αυτομόρφωση να γίνει ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, σατιρογράφος και ο πρώτος μεταγλωττιστής κειμένων της καθαρεύου...

Ένα διαχρονικό οντολογικό-ανθρωπολογικό "παραμύθι", όπου ο μεσαίωνας συναντά την αναγέννηση και τον διαφωτισμό, το προπατορικό αμάρτημα την επικούρεια αναζήτηση της ηδονής, η μαγεία και η μεταφυσική την ανθρώπινη διάνοια, η υπαρξιακή αγωνία για την τραγικότητα της ζωής τον έρωτα και το χιούμορ: ο "Φάουστ" του Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε, ένα αγκωνάρι του ευρωπαϊκού πολιτισμού, "αφηγείται", με τη μορφή θεατρικού έργου, την αναμέτρηση του ανθρώπου με τους θεούς και τους δαίμονες, τη φύση και την κοινωνία, το ασυνείδητο και τη γνώση. Οι Εκδόσεις Φαρφουλάς παρουσιάζουν την...

αντανακλάσεις μπορεί και να μην είμαστε εμείς να ’ναι μονάχα μια μουσική που ακούγεται τη νύχτα μπορεί και να μην είμαστε εμείς να ’ναι μονάχα το πιο ένοχο άστρο που μάχεται να λάμψει μπορεί και να μην είμαστε εμείς δυο άγγελοι που συναντήθηκαν κι αν πεπτωκότες δεν είναι λίγο μπορεί και να μην είμαστε εμείς όμως σε είδα και με είδες σε κόλαση και σε παράδεισο κι είναι αρκετό

ΕΠΑΝΑΣΤΡΟΦΗ Είμαι η απεσταλμένη των αιώνων Κι’ όλων των εποχών, εγώ, Σε συλημένους τάφους μόνον Μέσα τον τρόμο ζω και ηχώ. Φωνές πολλές αποθαμένων Που μοιάζουν σα ζωντανεμένων... ("Πυράκανθοι", 1943) "Η ποίηση της Τίλλας Μπαλή (Καλαμάτα 1905 - Αθήνα 1971), από την αρχή έως το τέλος, είναι ποίηση αιμάτινη, ντελικάτα μελαγχολική, λεπταίσθητη, ενιαία κι αρραγής, γνοφώδης εν πολλοίς και σκοτεινή (ανιχνεύουσα τον υπόρρητο, ενεδρεύοντα θάνατο, που υφέρπει σε κάθε πτυχή τής ψευδούς, ανθρώπινης καθημερινότητας), απέραντα ειλικρινής, ανεξαγόραστη, υποδειγματικά στοχα...

Στ’ ανοιχτά παράθυρα μικρές ιστορίες πλάθω και μικρές καθημερινές στιγμές μαζεύω στο διάβα μου ψίχουλα που μ’ αυτά θρέφομαι χίλιες ανάσες γίνομαι χίλιες ψυχές περαστικές.

ΣΚΟΥΠΙΔΙΑΡΗΔΕΣ Όπως υπάρχουν οι σκουπιδιάρηδες του Δήµου που μαζεύουν µε τις φαγάνες ή τα μεγάλα κυλινδροειδή απορριμματοφόρα τα σκουπίδια από τους δρόµους έτσι υπάρχουν και οι σκουπιδιάρηδες της γλώσσας την καθαρίζουν από τη βροµιά της απολυμαίνουν τις λέξεις τις κάνουν να γυαλίζουν, να διαβάζονται όπως υπάρχουν επίσης κι οι σκουπιδιάρηδες της σάρκας παθιασμένοι από έρωτα, που γλείφουν παντού αγκαλιάζουν, γυμνώνονται χειρίζονται το σώµα σαν καταβόθρα ρουφούν ώς το µεδούλι τα βρόµικά του νερά ώσπου να βλαστήσει πάλι το σάπιο η µπόχα των µυστικών βόθρων της...

Το φεγγάρι είναι φτιαγμένο από ροκφόρ. Μια γάτα που τη λένε Ουρανία πηγαίνει στον παράδεισο. Η γυναίκα που τη ζηλεύουν τα πουλιά βουτάει μέσα σε πισίνες με γάλα αμυγδάλου. Το κεχριμπάρι στις ακτές της Βαλτικής συναντάει άγρια άλογα, ο ιππέας τρυπάει νιτσεράδες με το αγαπημένο του τιρμπουσόν. Βρέχει, χιονίζει και ο ήλιος βγαίνει. Γέλα! αν θέλεις ο κόσμος να γυρίσει, να συνεχίσει να γυρίζει, έστω να αλλάξει φορά. Κοτσάραμε τίτλους στα 24 φληναφήματα τούτου του πονήματος σχεδόν τυχαία ή τουλάχιστον έτσι συμφωνήθηκε ότι θα λέμε. Απέναντι στις υπόλοιπες ανεπίσημες εκδοχές...

Η Επανάσταση είναι τ’ Όνειρο που αντάμωσε τη Λήθη. Ο μεγαλύτερος εχθρός του εαυτού μου είναι το εγώ μου. Η μεγαλύτερη παγίδα είναι ο σκοπός μου δίπλα σε πετρελαιογενή κεριά σε θάλασσες από φωτιά. Σε μια εποχή που ο λόγος προέχει του πνεύματος, που η επιβίωση ανάγεται σε ριψοκίνδυνη ακροβασία πάνω απ’ την άβυσσο, και που η εικόνα θάβει την ουσία, Τα Μάτια της Στίλβης δεν είναι μόνο θολωμένα αλλά και δακρυσμένα. Βέλο του πένθους μα όχι για μεμψιμοιρία, αλλά για αντίδραση σε επίπλαστες χαρές. Σαν όπλα ενάντια στην μίζερη πραγματικότητα η ποίηση του Θ.Δ. Τυπάλδου...

Μέσα μου βράζει ένα ποίημα που σερβίρεται κρύο. - Μίλα μου για σένα. Ας πούμε, μ ’ αγαπάς; - Η ομορφότερη καταστολή που εφευρέθηκε ποτέ είναι το κρυμμένο νόημα. - Τι πά’ να πει αγάπη; Κυρτώνω τ’ όνειρό μου πριν σε χτυπήσει. - Μου μιλούσε σα να μου διάβαζε τον κατάλογο των νεκρών, κοιτώντας με ευγενική αγωνία έπειτα από κάθε όνομα, αν ήξερα κανέναν. Έρημος είσαι αν δεν είχες κοινούς θανάτους.

ΩΔΗ ΣΤΟ ΨΕΜΑ Κλαίνε οι κάμποι κλαίνε τα βουνά τον ήλιο που βυθίζεται στο ψέμα τη μέρα που λικνίζεται σαν να 'τανε θεά τη νύχτα που στολίζεται μόνο για τους καθρέφτες τις στιγμές που πέφτουν χορεύοντας στο πηγάδι της μνήμης (λες και θα γύριζαν ποτέ στο φως ξανά με το σφρίγος της νιότης) την ένοχη σιωπή που βυθίζεται στο τέλμα των ονείρων μας το ψέμα που φουντώνει και μας πνίγει τη λήθη που μας διπλώνει και μας τυλίγει. Στην ένατη ποιητική συλλογή του Λεωνίδα Γαλάζη, που τιτλοφορείται "Ληξιπρόθεσμες επαγγελίες", γύρω από το κεντρικό θέμα του σ...

ΟΛΟΙ Μας περιμένουν όλοι εκεί που τους αφήσαμε· στο χιονισμένο κάδρο· στο χαραγμένο απ’ τη στέρηση τοπίο· οι καμπάνες της τηλεόρασης χτυπάνε για να βγουν όλοι έξω· να δουν πού φυτέψανε το σπόρο που ξυρίζει τις ειδήσεις· να υποδεχθούν όλοι μαζί τον υποψήφιο φόβο· το ψύχος που δαγκώνει· το χρόνο που νυχτώνει· το ριάλιτι που ματώνει· όλοι στην πλατεία· εκεί που τους αφήσαμε· να πνίξουμε τον αδίστακτο καιρό· Τα ποιήματα της παρούσης συλλογής (εξαιρούνται ένα του 2014 και ένα του 2015) γράφτηκαν τον Σεπτέμβριο του 2009, ένα μήνα μετά τις βιβλικές, δασικ...

"Γύρω στις 2 το πρωί, ξυπνώ ολότελα. Η σιωπή συρίζει με αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο που παρατηρεί κανείς όταν έχει αϋπνίες. Μια στιγμή περνά, κι έπειτα, πολύ καθαρά, ακούω ν’ ανοίγει η πόρτα μου, αν κι είναι κλειδωμένη (το πρωί θα το επιβεβαιώσω). Ακούω να γυρνούν οι μεντεσέδες, ακόμη και τον πολύ χαρακτηριστικό θόρυβο από το γλωσσίδι της κλειδαριάς που έχει σπάσει και πρέπει να σπρώξεις με το χέρι για να ξανακλείσει η πόρτα. Κι απαλά, αθόρυβα, η *** μπαίνει στο δωμάτιό μου. Είναι αυτή, δεν χωρά αμφιβολία. Αναγνωρίζω την όψη, το βάδισμα, την έκφραση του χαμόγελού της. Αναγ...

"...Κολλημένος στο μάτι της πόρτας, παρατηρούσε έναν ογκώδη, φωσφορίζοντα ζαφειρένιο κροκόδειλο στον κατασκότεινο διάδρομο. Κατόπιν, η μαυρίλα, το τίποτε. Έπειτα, ένας τεράστιος κρόκος αυγού να σπάζει, ν' απλώνεται, να διαλύεται σ' επιμέρους άμορφα τρεμάμενα γλυπτά που έφθιναν μέχρις ανυπαρξίας. Και τέλος, το κατάλευκο κρανίο του μαυροντυμένου Μπέρναρντ με τα μάτια κρυμμένα πίσω από μαύρα γυαλιά και το στόμα σφαλιστό ερμητικά, να υψώνει το επίχρυσο ραβδί του, στην άκρη του οποίου ήταν προσαρτημένο ένα κόκκινο πανί με αχινούς. Η παράτα των θεαμάτων συνεχιζόταν όλη νύχτα."...

Ενενήντα ελάχιστα ποιήματα της μιας στροφής άναρχα συντεταγμένα σε τρεις ενότητες και μία αφιέρωση, τέσσερα motti και δεκαπέντε ονοματεπώνυμα, ένα απολίθωμα και ένας υπότιτλος, ο Gabor Szaboκαι ο Antonio Porchia, ο Andre Breton και οTristan Tzara - με το βλέμμα πλανημένο κάπου στον ουρανό. THESCRIBE Χάζευε τη μύγα να περιστρέφεται Να βουίζει ν’ αγγίζει το δέρμα Αίφνης σχηματίστηκε καθώς Τ’ αυτί ενοχλημένο το χέρι έπαψε Την κίνηση και με κάτι Περισσότερο από αιχμηρό σκάλισε Αρθρώνοντας το γράμμα ζήτα.

"Η μηχανή που ταξιδεύει μέσ’ το χρόνο" είναι το μυθιστόρημα που καθιέρωσε τον Herbert George Wells (1866-1946) ως τον κατ’ εξοχήν συγγραφέα-θεμελιωτή της σύγχρονης επιστημονικής φαντασίας. Εκτός από τον γοητευτικό, πρωτότυπο και περιπετειώδη χαρακτήρα της γραφής του, το έργο αυτό προσεγγίζει φιλοσοφικά και ενορατικά το γρίφο της εξέλιξης του ανθρώπινου πολιτισμού, αναδεικνύοντας τον καταστρεπτικό κίνδυνο που μπορεί να έχει η αλόγιστη εξέλιξη της τεχνολογίας, σε συνδυασμό με την αδυναμία του ανθρώπου να συμφιλιωθεί με τον φυσικό κόσμο. Το βιβλίο αποτελεί επανέκδοση μιας...

Ο "Βίος και πολιτεία του Διονυσίου εκ Φουρνά" είναι ένα μυθιστόρημα έρευνας, που εξετάζει πώς έζησε και πώς σκεφτόταν ένας σημαδιακός καλλιτέχνης του τέλους του 17ου και των αρχών του 18ου αι. Το πώς περνούσε άνετα από τον ρεαλισμό στην παραίσθηση, χωρίς να μπερδεύεται από το παράλογο, χάρις σε ένα στέρεο αίσθημα αυτοσυντήρησης, που το διδάχτηκε στα παιδικά του χρόνια από σοφούς αγράμματους ενήλικες. Το πώς έμαθε να χειρίζεται τα σχήματα, τα χρώματα και τις ιδέες, μιαν εποχή που τα σχολεία ήταν σπάνια. Το πώς εφεύρε την έγχρωμη φωτογραφία, την εποχή που οι επιστήμες δεν είχ...

Τι είναι οι "Ιστορίες με κακό τέλος" Εφτά παλιές υποθέσεις που καταχωνιάστηκαν βαθιά για να προστατευτούν από το κακό τους το τέλος. Εφτά καλοφυλαγμένα μυστικά που τόσα χρόνια έμειναν επτασφράγιστα, μακριά από τα μάτια του κόσμου. Εφτά ιστορίες που ως σήμερα ζούσαν λαθραία, με την ψευδαίσθηση ότι έτσι θα ξεχαστούν και θα νικήσουν το τέλος τους, δηλαδή το χρόνο. Εφτά πρωταγωνιστές που νόμιζαν, οι αφελείς, ότι θα ξόρκιζαν το κακό σώζοντας μ’ αυτό τον τρόπο τις αγαπημένες τους ιστορίες και τους εαυτούς τους. Κι ένας συγγραφέας που κατάλαβε μετά από χρόνια πως ό,τι αγαπάμ...