Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Καλύτερα να είµαι στάχτη παρά σκόνη! Καλύτερα η σπίθα µου να γίνει φλογερή φωτιά παρά να τήνε πνίξει το σαράκι. Καλύτερα να είµαι ένας θεσπέσιος διάττων, το κάθε άτοµό µου να λάµπει θαυµαστά, παρά ένας κοιµισµένος, αιώνιος πλανήτης. Σκοπός του ανθρώπου είναι να ζει, όχι να υπάρχει. Δεν θα χάσω τις µέρες µου πασχίζοντας για να τις παρατείνω. Το χρόνο µου εγώ θα τον αναλώσω". Jack London (1876-1916) Η συλλογή διηγημάτων "Όταν ο Θεός γελά" εκδόθηκε το 1911 και αποτελείται από 11 σκληρές και ενίοτε ακραίες ιστορίες, γραμμένες την περίοδο της συγγραφικής ωριμό...

Στο βιβλίο περιλαμβάνονται 15 αφηγήσεις παράδοξων, αινιγματικών, προφητικών(;) και ενίοτε ξεκαρδιστικών ονείρων οι οποίες απευθύνονται σε κάποιον απρόσωπο ψυχοθεραπευτή. Και, όπως έλεγε ο Φρόυντ: "Στο όνειρο δεν υπάρχει τίποτα το περιττό". Ο Γκουφές, ο Έφορος, ο Αμίν Που Κουνάει Τα Δέντρα, το Τέρας του Ζιγκουράτ, οι Veon & Νion βγαίνουν ανεξέλεγκτοι από το "Μέσα Δωμάτιο" της παιδικής ηλικίας. Η όμορφη Celia, η Αρχαϊκή Μαντόνα και τα Σαλιγκάρια της Εκδίκησης συντροφεύουν τις Νύχτες στο Άσυλο κατά την εποχή της "ξέγνοιαστης νιότης". Κι όταν τα σύννεφα του πολέμου κάνουν...

Στην έκτη ποιητική συλλογή του, "Το μάθημα της περίληψης", ο Γιώργος Καλοζώης επανέρχεται στη γνώριμη θεματική του. Ο κόσμος όπως τον συλλαμβάνει το μυαλό αποτελεί μια μεγαλειώδη αφαίρεση, μια μεταφορά, μια περίληψη που δεν οδηγεί πουθενά, με την έννοια ότι δε χρησιμεύει σε τίποτα. Ή μάλλον χρησιμεύει για να αποδειχτεί ότι οι νοητικές λειτουργίες μας είναι ατελείς και η μεταδοτικότητα της οποιασδήποτε γνώσης εξαιρετικά δυσχερής. Το νευρικό σύστημα του ανθρώπου εμποδίζει την κατανόηση του κόσμου και κατ' επέκτασιν τη μετάδοση αυτής. Ό,τι ζούμε, ό,τι καταλαβαίνουμε είναι σπαρ...

Ν' αντικρύσει το πρόσωπό του στον καθρέφτη της δίφυλλης ντουλάπας; Να πάει πάλι φέτος το καλοκαίρι στο "Ζέφυρο" στα Πετράλωνα να δει την ίδια ταινία; Να βάλει το πορτρέτο της στην κορνίζα; N' αφήσει αυτό το κάτι να επιπλέει στη µπανιέρα; Να µείνει να φροντίζει τον τάφο της µητέρας του ή να γυρίσει στη µακρινή πατρίδα; Να κλείσει τ' αυτιά του στα ουρλιαχτά των σκύλων στο στρατόπεδο; Να πετάξει την ασπίδα του και ν' αυτοµολήσει στις τάξεις του εχθρού; Να πάψει να σκέφτεται; Ή να µείνει µε το άχτι; Ξεριζωµένοι από τα µικράτα τους, οι ήρωες των δεκαέξι διηγ...

Τιττυβίζω τέρψη συσσώρευση Οι πόρτες ανοίγουν φτερά σε έκσταση Γεύση διαμπερής τ’ ανήφορου μιας διδασκαλίας Τιττυβίζω τέρψη συσσώρευση "Νερό στο κύμα". Το νερό της γης και το κύμα της θάλασσας. Η στεριά στη θάλασσα ή πάνω στη κυματιστή θάλασσα, υγρή στεριά... ή... πάντως με τρεις κινήσεις, θα μπορούσε και περισσότερες, η κίνηση περιέχει την κίνηση και οδηγεί στην κίνηση -την επόμενη κίνηση. Πρώτη κίνηση: ο ποιητής και οι άλλοι που τακτοποιούν, μένουν ανεξιχνίαστοι, κρυφοί, κάθονται σε μια πολυθρόνα κι ανοιγοκλείνουν το στόμα. Δεύτερη κίνηση: Ο ποιητής και...

"Οι έρωτές µου της µίας στιγµής αξίζουν έρωτες ενός αιώνα. Ευτυχώς, όµως, καµµία δεν µε ακολουθεί και δεν έχω το χρόνο ν' αποκτήσω τη συνήθεια εκείνη από την οποία προκύπτει η ζήλεια. Γελάστε, λοιπόν! µην φοβάστε µήτε το µέλλον, µήτε το θάνατο. Ποτέ δεν είναι κανείς βέβαιος ότι θα πεθάνει. Θαρρείτε, µήπως, ότι είµαι ο µόνος που δεν πέθανε; Θυµάστε τον Ενώχ, τον Ηλία, τον Εµπεδοκλή, τον Απολλώνιο τον Τυανέα; Και µήπως δεν υπάρχουν στον κόσµο κάποιοι που πιστεύουν ότι ο Ναπολέων ζει ακόµη; Κι εκείνος ο καηµένος βασιλιάς της Βαυαρίας, ο Λουδοβίκος ο 2ος! Όλοι βεβαιώνουν ότι ο...

"Ο ποιητής δεν κολακεύει μήτε και καταφεύγει σε τεχνάσματα. Δεν αποκοιμίζει τα θηρία του για να παραστήσει το θηριοδαμαστή, αλλά, με όλα τα κλουβιά ορθάνοιχτα, με τα κλειδιά πεταμένα στον άνεμο, φεύγει, ταξειδιώτης που δεν σκέπτεται τον εαυτό του αλλά το ταξείδι, τις αμμουδιές των ονείρων, τα δάση των χεριών, τα ζώα της ψυχής, όλη την αδιαμφισβήτητη υπερπραγματικότητα. Και ιδείτε την περιφρόνησή του για τους βραχόκηπους, για τα μασκαρέματα. Το βιβλίο των ονείρων του το διαβάζει όπως τα πρακτικά εκείνα μαθήματα, όταν, παιδί, προσπάθησε να μάθει την οικονομία του κόσμου, την...

Η συγγραφή είναι στη βάση της µια µοναχική διαδικασία. Πώς µπορεί, λοιπόν, να υπάρξει οµαδική συγγραφική δουλειά; Στη "Γοµολάστιχα" το προσπαθήσαµε. Ο πειραµατισµός µας ξεκίνησε το 2008. Αν και όλοι ήδη γράφαµε µικρά και µεγαλύτερα πεζά κείµενα, θέλαµε να κουβεντιάσουµε και να µοιραστούµε τη µικρή πείρα που είχαµε αποκτήσει γράφοντας. Αυτό θα µας βοηθούσε να αναβαθµίσουµε τα κείµενά µας. Δεν υπήρχε η δυνατότητα να έχουµε έναν δάσκαλο γραφής, αν και πολλοί από εµάς είχαν ήδη παρακολουθήσει αξιόλογα µαθήµατα δηµιουργικής γραφής. Δοκιµάσαµε, λοιπόν, κάτι άλλο, χωρίς πρ...

"...Η μαθήτρια ολιγώρησε σκουπίζοντας τα παπούτσια της στο τρίχινο χαλί υποδοχής, ωσάν να επεδίωκε την αναβολή της συνάντησης. Το διαμέρισμα ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου βυθισμένο στο σκοτάδι. Μόνον ένα δωμάτιο, κατά το βάθος δεξιά, φαινόταν να είναι φωτισμένο, μολονότι η ημίκλειστη θύρα δεν άφηνε παρά μόνο μια κατακόρυφη χαραμάδα φωτός να φαιδρύνει τη μηδαμινή ορατότητα. Ωστόσο, καθώς το σκότος τής καθίστατο σταδιακά οικείο, διέκρινε -όχι χωρίς να αισθανθεί ένα έντονο ρίγος- δυο μικροσκοπικές λευκές ελλείψεις, που θα έλεγε κανείς ότι ακολουθούσαν την πορεία του βλέμματός της.....

To οδοιπορικό με τους δύο παράκαιρους συνταξιδιώτες θα μπορούσε, άραγε, να είναι ένα απωθημένο του συγγραφέα; Ή προέκυψε από μια ελλοχεύουσα ζήλια προς τον Anatol de Meibohm που είχε την τύχη να προηγηθεί κατά μισό αιώνα στο νησί, αφήνοντας τον συγγραφέα να ψάχνει μόνος στα σκοτάδια της παρουσίας του; Ίσως! Όμως γράφονται βιβλία με μοναδικό κίνητρο τη ζήλια; Κι όμως γράφονται ακόμα κι από κλασικούς... Μπορεί από τη μία να είναι η πλήρωση ενός χρονικού κενού, που δημιουργείται από την αμηχανία μπροστά στην γοητεία των εικόνων και των ενθυμήσεων απ’ την ατελή εμπειρία του...

Είναι και κάποιοι µ' άλλη λογική, που επενδύουν στην απάτη των ονείρων. Σε τούτο το µικρό βιβλίο δεν θα βρείτε αφορισµούς και επιγράµµατα, µονάχα σκέψεις και στίχους. Σκέψεις που δεν κατόρθωσε να επεξεργασθεί η λογική και στίχους που δεν κατάφεραν να κυήσουν το ποίηµα. Πρόκειται, δηλαδή, για όλα όσα δεν τόλµησα ποτέ να γράψω µε µαύρο σπρέι στους τοίχους. Ζ. Σ.

ΤΗΣ ΙΟΥΛΙΕΤΤΑΣ Χ. Της Ιουλιέττας Χ. δουλειά είναι κάθε µέρα να πουλά ανάµεσα σε άλλα προϊόντα και υλικό για να φεύγω. Πρόκειται περί των σελοφάν -µπιρµπιλακίων- σελοφάν, εκείνων µε τα οποία τυλίγουν οι ξενιτεµένοι (αίφνης) τα τοσοδούλικα µπαγκάζια τους. Μιλώ (για να το προεκτείνω λίγο) για πλείστα όσα (όπως µια βαλσαµωµένη κιόσσα), τα έβλεπαν µπουχτιστικά οµπρός τους έτος κατ' έτος, χρόνο µε το χρόνο, έτσι που 'ναι ν' απορείς γιατί ήρθαν τσούκου-τσούκου κάποτε στα λόγια, που παραθέτω ευθύς: "Θα τα πεθυµήσω στο µέλλον". ΑΝΙΜΕ Ανάµεσα στις ανεµώνες ανώνυµος άνεµος....

"Μικρές, ασήμαντες ανησυχίες. Πού να βγεις; τι να πεις; ποιος θ' ακούσει; Παλιότερα σ' αυτούς τους δρόμους παίζαμε κρυφτό. Οι γειτονιές απλώνανε μέσα μας. Χανόμασταν για ώρες. Πρωί προς μεσημέρι. Μεσημέρι προς απόγευμα, απόγευμα προς... Προς τι όλο αυτό το ανύπαρκτο;" Με αφορμή το ασήμαντο, αλλά συχνά σκληρό, της καθημερινής εμπειρίας· σαν προετοιμασία για μια εσπευσμένη αναχώρηση χωρίς προειδοποίηση μέσα στη νύχτα, τα 38 σύντομα κείμενα της συλλογής επιχειρούν να φέρουν τον αναγνώστη αντιμέτωπο με την αμηχανία της συνύπαρξης, το ενοχλητικό κρίσιμων ερωτήσεων, το αναπότρ...

...Σε μια στιγμή -σε όλους συμβαίνει- γύρισε και την κοίταξε και του φάνηκε σαν ένας ξένος άνθρωπος. Αυτό που συμβαίνει στον καθένα έπειτα από πολύχρονη σχέση με τον ίδιο άνθρωπο, που γυρνάς και κοιτάς τον άλλον και σκέφτεσαι για κλάσματα δευτερολέπτου: "Τι σκόπευα να κάνω εγώ στη ζωή μου; Το και το. Τι έκανα τελικά; Εκείνο, και το άλλο". Και που όλ' αυτά παρελαύνουν με ταχύτητα κινηματογραφικής ταινίας απ' το μυαλό σου κι αφαιρείσαι για μισό λεπτό και ξανασκέφτεσαι: "Τι θέλω εγώ μ' αυτήν τη γυναίκα;". Τότε εκείνη κατάλαβε: ο Λεωνίδας το είδε στο έντρομο βλέμμα της, στη...

Ιστορίες για φόνους σε κυκλαδίτικα νησιά. Για ζωγραφικούς πίνακες που εικονογραφούν τη ζωή. Στιγμιότυπα και αδιέξοδοι δρόμοι. Ποιος είναι ο μυστηριώδης μονόφθαλμος ταξιδιώτης; Ιστορίες για επιθυμίες και καλά κρυμμένα μυστικά. Για όνειρα που χρωματίζουν την καθημερινότητα. Γιατί ο Λεωνίδας από τη Σπάρτη φόρεσε τη φουστανέλα; Γιατί η βιολόγος κλείστηκε στο δοκιμαστικό της σωλήνα; Και μουσική που ντύνει τις λέξεις, και τέχνη στο μουσείο. Το αναπόφευκτο τέλος. Και κάτι επιπλέον... Μέσα από το πεζογραφικό είδος της μικρής φόρμας, Το κοινό μυστικό και άλλες μικροψί...

Μία επιστροφή επιχειρεί, ο Κώστας Ρεούσης, με το ανά χείρας βιβλίο, Καρίνα (ποιήματα 1993-1997). Μία έκθεση ολιγόστιχων ποιημάτων, ζυμωμένων μες στην τελευταία δεκαετία του περασμένου αιώνα, που εμφανίζουν τα πρώτα συμπτώματα μίας λοξοδρομημένης ποιητικής ενός σαλεμένου δημιουργού. Άτσαλα χαραγμένα γράμματα οδηγούνται σε άξεστες λέξεις, σε ανοίκειους στίχους, σε άμορφα ποιήματα-σχήματα. Τρεις επάλληλοι κύκλοι τερματίζουν ταυτόχρονα... την αφετηρία. Η μετάβαση από το ένα ποίημα στο άλλο αγγίζει το πεδίο του επιγραμματικού αφορισμού. Ανάπηρος ο λόγος τραυλίζει την ύπαρξη του...

Αν σε αυτά που ζούμε, στην πραγματικότητα ή στο μυαλό μας, η πρώτη εντύπωση αφορά το συναίσθημα και η επεξεργασία τους την λογική, τότε ίσως η τελική καταγραφή να αφορά την αισθητική μας για να κλείσει ομαλά ο κύκλος. Ίσως λοιπόν η μορφοποίηση των συμβάντων να απαιτεί μια σήμανση των εννοιών τους. Στη ρευστότητα σχημάτων και λέξεων είναι στιγμές που εμφανίζονται κανονικότητες απρόσμενες. "Το παλεύουν" να απαθανατιστούν παίζοντας τα λογόσχημα. Αφήνει γραμμή ο ραπιδογράφος, καθώς περιπλανιέται στο λευκό χαρτί με προσοχή και περιέργεια, ώσπου τείνει να ορίσει ένα σχήμα, σχ...

Ένας νεαρός με τον σκύλο του, μια σχεδόν υστερική Νεοελληνίδα μητέρα με τον γιο της, μια γηραιά κυρία με τον αόρατο σύντροφό της, ο Γάλλος ακαδημαϊκός με την Πελοποννήσια αρραβωνιαστικιά του, οι σιωπηλοί μετανάστες, δύο χαρακτηριστικές Αγγλίδες τουρίστριες, μια φαμίλια τσιγγάνων που κατευθύνεται σε κοντινό πανηγύρι και το μοιραίο ζευγάρι... Όταν ένα απρόοπτο γεγονός θα προκαλέσει ασυνεννοησία και ο εκνευρισμός θα κυριαρχήσει, δημιουργώντας προβλήματα συμπεριφοράς, οι επιβάτες που ταξιδεύουν στο τρένο της κοινωνικής Βαβέλ θα εκτροχιάσουν την έτσι κι αλλιώς διαταραγμένη μι...

Παίζοντας με την παρωδία της δαντικής κόλασης, ο Βουτυράς ανέλαβε τη γενικευμένη σάτιρα της εποχής του και των συγχρόνων του. Περιέλαβε εχθρούς και φίλους, ονομαστικά τους περισσότερους σύγχρονούς του συγγραφείς και λόγιους, πολιτικούς, στρατιωτικούς έλληνες και ξένους, κληρικούς, περιέλαβε όμως ακόμα και άσημους φίλους του, ενώ από τα σκάγια δεν γλυτώνουν ούτε οι συγγενείς του, ακόμα και η ίδια του η γυναίκα. Όλοι βρίσκονται μέσα στην Κόλαση, την οποία ο συγγραφέας περιδιαβαίνει, παρακολουθώντας τα μαρτύριά τους, με ξεναγό ένα διάβολο. Η σάτιρα μερικές φορές είναι εύκολη...