Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τ' απογεύματα μαζεύω τις πλάνες σου για να γεμίσω το κενό, δεν αντέχω τα δυσμικά χρώματα, τραβάω τις κουρτίνες, κι όταν ο ήλιος, -μην ξέροντας- αφήνει τα τριαντάφυλλά του στον αντικρινό τοίχο, βγαίνω στους δρόμους, στο κρυφό άλγος των ανθρώπων. Κρύβεται μέσα στα τυχαία συναπαντήματα, στ' αχνά ψιθυρίσματα που σκορπίζοντας γύρω. Περπατάω στα ίχνη των δρόμων π' αγαπήσαμε...

Ο άνεμος φυσούσε πια μανιασμένα, εκδικητικά. Μαστίγωνε τα πρόσωπά μας, έπαιρνε τα μαλλιά μας, τις φωνές μας και τις ταξίδευε μακριά. Τα νερά είχαν πάρει το σκούρο χρώμα της νύχτας κι αναταράζονταν, λες κι ο Ποσειδώνας τα χτυπούσε αδιάκοπα με την τρίαινά του. Τα κύματα, άγρια, δίπλωναν στα δύο. Θάλασσα κι ουρανός έμοιαζαν ένα. Γαλάζιες αστραπές έσχιζαν τα ουράνια φωτίζοντας για λίγο τη θάλασσα, δημιουργώντας ένα θέαμα φαντασμαγορικό, μοναδικό, που δεν είχα ξαναδεί. Στην αγωνία μας, οι στιγμές έμοιαζαν μέρες και τα λεπτά ολόκληρα χρόνια. Η βάρκα των "φίλων μας", μέσα σ' αυτήν...

"Όταν τα παιδιά γίνονται πρωταγωνιστές των θεατρικών κειμένων, τότε η μαγική τέχνη του θεάτρου αποκτά πολλαπλές ιδιότητες και ξυπνά συνειδήσεις. Δοσμένο με έξυπνο και ευρηματικό χιούμορ, στην απόπειρά τους οι δύο συγγραφείς, μας ταξιδεύουν σ' ένα γοητευτικό ταξίδι." Θεόφιλος Λάλος, σκηνοθέτης και ηθοποιός

Οι φίλοι της ομάδας "Κεραυνός", μαζί με το σκύλο τους Μπεν, ανεβαίνουν στο χιονισμένο βουνό, όπου στα ανεξερεύνητα μονοπάτια του, τους περιμένουν πρωτόγνωρες εμπειρίες. Όμως, κάποια απρόσμενη συνάντηση με δυο μυστήριους ορειβάτες, ένας παράξενος φύλακας μιας μοναχικής αγροικίας κι ένα δεντρόσπιτο που μοιάζει με παρατηρητήριο, τους βάζουν σε υποψίες. Έχουν άραγε κάποια σχέση όλα αυτά με τους ληστές της τράπεζας και τους παραχαράκτες; Ποιο μυστικό κρύβει το ασημένιο χαρτόνι, το τόξο και η σκοτεινή σπηλιά; Μια συναρπαστική περιπέτεια στις χιονισμένες πλαγιές του βο...

Κάποιοι κλέβουν τους πίνακες ενός ταλαντούχου ζωγράφου και η περίεργη αυτή κλοπή κεντρίζει το ενδιαφέρον των παιδιών, που αποτελούν την ομάδα "Κεραυνός". Ένα μπρελόκ που βρέθηκε στην αυλή του σπιτιού όπου έγινε η διάρρηξη, θα τους οδηγήσει με περιπετειώδη τρόπο, μετά από καταδίωξη στη βροχή και στιγμές αγωνίας στο τρενάκι του τρόμου, στα ίχνη των κλεφτών. Θα καταφέρουν άραγε να βγουν από την παλιά αποθήκη όπου βρέθηκαν κλειδωμένα και να προλάβουν τους κλέφτες, πριν εκείνοι φτάσουν στο σκοτεινό πύργο;

Παράξενο, μα ξαφνικά ήθελε να τον ρωτήσει για το ραντεβού του. Φοβόταν. Ήταν η πρώτη φορά. Κι αν τον απέρριπταν; Δεν θα το άντεχε. Την αγαπούσε με πάθος. Τις νύχτες πεταγόταν από το κρεβάτι, μπορεί να φώναζε και τ' όνομά της ακόμα. Κοντοστάθηκε κάνοντας πως κοιτάζει τη βιτρίνα με τα χειροποίητα ασημικά, ώσπου να τελειώσει το διάλογο ο παράξενος διαβάτης και να κλείσει την πόρτα. "Συγνώμη. Πηγαίνω καλά για το Κάστρο;" ρώτησε τάχα δεν ήξερε. "Δύσκολο δρόμο έχεις", είπε ο άγνωστος σηκώνοντας σε αρνητική έκφραση τα φρύδια, σαν να έβλεπε κάτι μπροστά του. "Κάποτε..." έκαν...

Το βιβλίο αποτελούν μικρά κείμενα-σκέψεις της συγγραφέως γύρω από τον κόσμο των αγαπημένων μας τετραπόδων. Σχολιάζουν την δική τους στάση ζωής συγκρίνοντάς την με αυτήν των ανθρώπων. ... Τα παιδιά της την καλούν από μακριά ... Εκείνη όμως δεν θα πάει. Αν ήξεραν, θα την ευχαριστούσαν βαθιά. Αν καταλάβαιναν πόσο σημαντικό είναι ν’ αγαπάς χωρίς να αιχμαλωτίζεσαι και να αιχμαλωτίζεις ...

Η καταιγίδα δεν άργησε να ξεσπάσει καταβρέχοντας τη νεαρή κοπέλα που είχε μόλις γονατίσει υποκλινόμενη σε όλες τις δυνάμεις της φύσης που λυσσομανούσαν πάνω στο δανεικό κορμί της. Κουρνιασμένη στα όρια της ξηράς και της θάλασσας, με το κύμα να πεθαίνει χτυπώντας πάνω στο σώμα της, στεκόταν καλύπτοντας μόνο με τα χέρια της το βρεγμένο της πρόσωπο, από το οποίο είχε πλέον ξεπλυθεί και το παραμικρό ίχνος από αίμα. Και ΑΥΤΟΣ δημιούργημα της φύσης ήταν. Αλλά καταραμένο. ... ο Αλεξάντερ άφησε το κορμό του δέντρου και παίρνοντας μια βαθειά ανάσα, η φωνή του ακούστηκε ως τα πέρα...

Το θεατρικό έργο του Μαριβώ "Ο έρως εξευγενίζει τον Αρλεκίνο" έχει χαρακτηρισθεί ως "όνειρο θερινής νυκτός" της γαλλικής δραματουργίας. Τα σκηνικά παίγνια, η εναλλαγή της απόκρυψης και της αποκάλυψης των αισθημάτων, ο γλωσσικός πλούτος, οι υπαινιγμοί και οι αμφισημίες ενός πρώιμου "μαριβωντάζ" μεταφέρουν με δεξιοτεχνία τον θεατή στη μαγεία του παραμυθιού και διανθίζουν την θεατρική γραφή με στοιχεία εμπνευσμένα από την τεχνική της commedia dell'arte.

Ο Christian Petr δημοσιεύει τον θεατρικό μονόλογο "Voleurs de vie" ("Κλέφτες ζωής") το 2000, με αφορμή τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Η φωνή τού αφηγητή καταγγέλλει την υποκρισία των ιθυνόντων, αλλά και αυτών που σιωπούν, γνωρίζουν την αλήθεια και αρνούνται την αποκάλυψή της, αρνούνται την πολιτική, κοινωνική ή ηθική ευθύνη και θέλουν να απομακρύνουν κάθε στοιχείο που οδηγεί τη μνήμη στα αποτρόπαια περιστατικά του πολέμου.