Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Δημήτρης Μπελαντής με όπλα του τη σκοτεινή ίντριγκα, την αστυνομική πλοκή και την πολιτική φαντασία χτίζει μία αλληγορική νουβέλα, με πρωταγωνιστές τον Λένιν, τον Στάλιν, τον Τρότσκι και τους διαδόχους τους, υπαρκτούς ή ανύπαρκτους. Σε μία περίοδο έντονης συστημικής αλλά και οικονομικο-πολιτικής και κοινωνικής κρίσης τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα, ο συγγραφέας δίνει μία ευκαιρία προβληματισμού και συζήτησης για τις ερωτήσεις που συχνά μένουν αναπάντητες. [...] Το ζήτημα ήταν, από ιδεολογική σκοπιά, κρίσιμο. Ο Κ-337 είχε υποστηρίξει, είκοσι λεπτά πριν, στην ανάρτησή του...

Δώδεκα γυναίκες, η καθεμία με το δικό της μύθο. Μίλησαν για την ζωή τους, για τα όνειρα που έκαναν, για την αγάπη που πήραν, που έδωσαν, που έχασαν. Μίλησαν για τον έρωτα, τη συμβίωση, το θυμό, τον πόνο, τη ματαίωση, την παραίτηση, την απώλεια, τον θάνατο, την ελπίδα. Ρωτούσαν κι όλο ρωτούσαν, και απαντήσεις δεν έπαιρναν. Η κάθε κουβέντα τους έκλεινε εφιαλτική αγωνία για το αύριο, τύψεις, συμπόνια για τον ίδιο τους τον εαυτό, πίστη στα ιδανικά τους, στα οράματα τους για έναν καλύτερο κόσμο.

Ένας άνθρωπος μπορεί να σου ανοίξει πολλές πόρτες. Όπως και να σου κλείσει. Ένας σκύλος μπορεί να σου ανοίξει μόνο δύο. Αυτή της καρδιάς του. Και την άλλη. Της δικής σου. Αν καταδεχτείς έστω και για λίγο να "ντυθείς" το βλέμμα του, θα συνειδητοποιήσεις πως και η πλέον ανεπαίσθητη ανάσα βιωμένης στιγμής αποτελεί μια αναγκαία στροφή στην κωδικοποιημένη κλειδαριά του σύμπαντος. Κι ακόμα, πως ο ομφάλιος λώρος της ανθρωπότητας είναι αφύσικο ν' αποκοπεί από την ΑΓΑΠΗ, κλειδί των πάντων. Η Goufi A. -μίξη λυκόσκυλου με κόλεϊ- γεννήθηκε κάπου στα σύνορα Παλαιού Ψυχικού μ...

Η "πορεία" των προσφύγων της Σκάλας Καλλονής Λέσβου, του 1914 και του 1922, μέσα από τις μαρτυρίες των απογόνων τους. Μια πρώτη και μοναδική καταγραφή της προέλευσής τους, του πώς έφτασαν ως εδώ, των δυσκολιών επιβίωσης, αλλά και της οριστικής ενσωμάτωσής τους στην τοπική κοινωνία. Η Σκάλα Καλλονής Λέσβου είναι ένα προσφυγικό χωριό, το οποίο κτίστηκε "εκ θεμελίων" πάνω στην άμμο. Έτσι είναι ένα από το πιο νέα, ίσως το νεότερο χωριό της Λέσβου. Ελάχιστες είναι οι οικογένειες των γηγενών, που εγκαταστάθηκαν ή δημιουργήθηκαν στη Σκάλα, μετά τον ερχομό των προσφύγων όμως, όταν...

Η Ίρις, μια νέα ομοφυλόφιλη γυναίκα, επιστρέφει στο νησί μετά από δεκαπέντε χρόνια διαμονής στο εξωτερικό και ξανασυναντά τον νευρωτικό γνωσιομανή Ντέιβι, γνωστό της από τα φοιτητικά χρόνια στις ΗΠΑ. Αυτός σταδιακά τη συστήνει στους φίλους του, μια παρέα αποξενωμένων και ιδιόρρυθμων μεσηλίκων που αδιάκοπα συζητούν για την τέχνη και την πολιτική, χλευάζουν την καθημερινότητα του τόπου τους και αλληλολοιδορούνται. Υιοθετώντας τον ιδιαίτερο τρόπο γραφής του Ντέιβι που λέει ότι γράφει ένα μυθιστόρημα εδώ και δέκα χρόνια, η Ίρις καταγράφει τις ευτράπελες συζητήσεις τους, στις οπ...

Στην Ελλάδα, παρ' όλες τις ιστορικές της περιπέτειες κατά τον 20ό αιώνα, με πολέμους, ένοπλες εμφύλιες αντιπαραθέσεις, στρατιωτικά κινήματα, δικτατορικά καθεστώτα και παρατεταμένες περιόδους περιορισμού των δημοκρατικών ελευθεριών και ελεγχόμενης κοινοβουλευτικής ζωής, αν και υπήρξαν φασίστες και φασιστικές κινήσεις, δεν εμφανίστηκε ποτέ μαζικό κίνημα φασιστικού προσανατολισμού ούτε εγκαθιδρύθηκε πραγματικά φασιστικό καθεστώς. Η διερεύνηση των αιτίων αυτής της ιστορικής πραγματικότητας μας είναι εξαιρετικά χρήσιμη για τη γνώση της ιστορικά διαμορφωμένης κοινωνίας μέσα στην...

Ο Γιώργος Σιδέρης, ιδρυτής της Κυκλικής Τέχνης (Circulart) και Κυκλικού Θεάτρου ειδικότερα, με εμπνευσμένους συνεργάτες του, από τη θεατρική-καλλιτεχνική ομάδα Κύκλος (Circle), προτείνει ένα νέο, ξεκάθαρο, "κυκλικό" τρόπο κατεύθυνσης του μυαλού και της δημιουργίας στην Τέχνη και τη ζωή. Με πρότυπα τους μεγάλους της Τέχνης και της Νόησης (Γκοντάρ, Αϊνστάιν, Άλλεν, Μπέργκμαν, Καράξ, Τζόουνζ κ.λπ.) και κορυφαίο εφόδιο την Φαντασία, ανακαλύπτει την Αχρονία και Ουσία της ζωής μακριά από τα πρότυπα του σύγχρονου μαζάνθρωπου, επινοώντας και δημιουργώντας τάσεις, αντί να τις ακολου...

Μετά από είκοσι χρόνια γάμου, ο άντρας μου δεν άντεχε την ακαταστασία μου, την αταξία στην ντουλάπα και στα συρτάρια του, τα υπολείμματα κρέμας στο πρόσωπό μου, τα πινέλα και τους καμβάδες μου. Ζητούσε την ελευθερία του. Τα λόγια του κάθε λίγο τα διέκοπταν σιωπές, που έμεναν για ώρα ανοιχτές, και τότε ακούγαμε τους χτύπους του εκκρεμούς που είχαμε αγοράσει στο γαμήλιο ταξίδι μας στην Ελβετία. Μίλαγε αργά, με το κεφάλι χαμηλωμένο, και συχνά έχανε τον ειρμό του. Εγώ πάλι νόμιζα πως άκουγα τις λέξεις, που κρέμονταν αβέβαιες πάνω από το κοτόπουλο, να πέφτουν αμάσητες πάνω στο τ...

"Ο άνθρωπος που γύρισε από τη Ρώμη" είναι ένας ταξιδιωτικό μυθιστόρημα που μέσα από μία ερωτική ιστορία αφηγείται τις ιστορίες, τους θρύλους και τις παραδόσεις κάθε πιθανής και απίθανης γωνίας της Αιώνιας Πόλης. Ο αφηγητής της ιστορίας ταξιδεύει μόνος του για τη Ρώμη. Στο αεροπλάνο γνωρίζει μία Ιταλίδα καλλονή, αλλά και ευφυή γυναίκα, την Κριστίνα Μπέλα. Εκείνη του ζητάει να της κάνει μία χάρη και ως αντάλλαγμα θα γίνει η ξεναγός του για έξι μέρες. Εκείνος δέχεται, στην πορεία την ερωτεύεται αλλά υπόσχεται στον εαυτό του να μην απατήσει την αγαπημένη του σύζυγο. Όμως κάθε μ...

"... Κι έτσι αποφασίσανε μαζί να περάσουνε την υπόλοιπη ζωή, να είναι για πάντα ευτυχισμένοι και όχι "χρυσά" παγιδευμένοι... Έξω απ' του κάστρου την αυλή η ζωή τους έγινε όμορφη κι απλή..."

Γράφει κάπου ο Νίτσε: "το Ποιείν είναι ένας αλυσιδωτός χορός. Ο ποιητής αγαπά τα δεσμά. Περιβαλλόμενος από ισχυρότατες δεσμεύσεις, αποδεικνύει ακαταπαύστως ότι είναι μαέστρος της κίνησης και της μορφοποίησης". Στις δύο πρόσφατες ποιητικές συλλογές (2018, 2019) του εξαιρετικού ποιητή και διανοούμενου Αθαν. Οικονόμου, η μορφή μέσα στην οποία κινείται το περιεχόμενο, αποτελεί την "ορατή τάξη" του κάθε ποιήματος και είναι της περίτεχνης φόρμας του σονέτου, δηλ., ενός ποιητικού είδους με μιαν αυστηρή μορφή. Η αναφορά στην πραγματικότητα στα πλαίσια του ποιητικού τοπίου τού ποιητ...

Οι χάντρες από το παλιό κομπολόι βγήκανε στον δρόμο, ένας άλλος καθρέφτης γελά ειρωνικά στους σταματημένους δείκτες του ρολογιού, παραμιλάνε οι σκέψεις στην άδεια κάμαρα από όνειρα, ένιωσα το χάδι της αράχνης στις σκονισμένες κουρτίνες, και ήταν ακόμα εκεί ζωντανά σωρός φωτογραφίες και αναμνήσεις.

Το ζητούμενο της συγγραφικής μου πρωτοβουλίας είναι -τι άλλο; -η προσπάθεια να καταθέσω τις προσωπικές μου σκέψεις, ελπίζοντας να συναντηθούν με εκείνες των άλλων ανθρώπων που έζησαν τα κοινά γεγονότα. Επαναλαμβάνω: τα γεγονότα ως αφορμή για βαθύτερη κατανόηση... Σε αυτό το σημείο λοιπόν θα ήθελα να εφιστήσω την προσοχή του αναγνώστη στις ημερομηνίες τις οποίες και συνέβησαν οι αφορμές των θεμάτων. Πάντα ο χρόνος δημιουργεί τα γεγονότα, μικρά ή μεγαλύτερα... Τα βιβλία είναι καταθέσεις σκέψεων, συγκινήσεων, αισθημάτων και μόνο έτσι μπορούν να εκληφθούν ως χρήσιμα. Γιατί ανοί...

"Πώς να ξεχάσω τις βόλτες στο Νείλο, τις σπιτικές λεμονάδες, τη μυρωδιά των μπαχαρικών, το τραγούδι της ερήμου, τα ατελείωτα απογεύματα στις υπαίθριες αγορές, τις φυλές που συναντούσαμε! Τη μία και μοναδική φορά που έγιναν στο Σουδάν εκλογές!" Μέσα από είκοσι αυτοβιογραφικά σημειώματα, η Μαίρη Λίπκοβιτς ανακαλεί τις μνήμες της μαθήτριας που μεγαλώνει στην ελληνική παροικία του Χαρτούμ τις δεκαετίες '60-'70, αλλά και της δασκάλας που επιστρέφει στην αγαπημένη πόλη μετά τις σπουδές της για να διδάξει την επόμενη γενιά.

Είμαστε όλοι άνθρωποι. Κι έχουμε ο καθείς μια ιστορία. Ζούμε όλοι μαζί, υπάρχουμε για λίγο, χανόμαστε για πάντα. Λέξεις σε ένα σταυρόλεξο που δε σταματά - συνεχίζει, απλώνει, ανανεώνεται. Η Λυδία. Παιδί, μαμά, φίλη, συνάδελφος, σύντροφος και ερωμένη. Ένας άνθρωπος κι αυτή. Μια λέξη ακόμη. Μια ιστορία. Μια άλλη ματιά. Το δικό της φως. Το δικό της σκοτάδι. Μια βόλτα η ζωή κι αυτή κρατούσε τη δική της απ' το χέρι. Υπάρχει άραγε πιο σημαντικός, ομορφότερος και δυσκολότερος ρόλος από αυτόν που στη ζωή σου θα κληθείς να παίξεις; "Esse quam videri" - Να είσαι παρά να φαίνεσα...

Η Ελλάδα παρά τη θέλησί της, κυρίως εξαιτίας της γεωπολιτικής της θέσεως, αναγκάστηκε να εμπλακή σε δύο παγκοσμίους πολέμους και, σαν μην έφταναν αυτά, να οδηγηθή αμέσως μετά και σε έναν εμφύλιο. Στην περίοδο των μεγάλων πολέμων έτυχε να γεννηθώ και εγώ, σε μια εδαφικώς μη ευνοούμενη περιοχή, από γονείς φτωχούς και αγράμματους μα φιλεργατικούς και επιπλέον πολύτεκνους (έντεκα παιδιά - τέσσερα κορίτσια και εφτά αγόρια). Αυτό δυσκόλευε τη ζωή όχι μόνο των γονιών μου, αλλά και όλων ημών των παιδιών, γιατί έπρεπε να επιζήσουμε μέσα στις δύσκολες συνθήκες της Κατοχής και του Εμφ...