Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Θέματα από: τη διδασκαλία της Γυμναστικής, τη διδασκαλία της Υγιεινής, το σχολικό θέατρο, το Ανώτερο Δημοτικό Παρθεναγωγείο Βόλου, τον Εκπαιδευτικό Όμιλο, τον Σύλλογο "Προστασία Παιδιών Βόλου", τα λαογραφικά του Βόλου, τον επίσκοπο Δημητριάδος Γερμανό Μαυρομάτη, τα Αθεϊκά, τη Δίκη του Ναυπλίου και την έκδοση των Πρακτικών της, τα ξενόηχα τοπωνύμια, τα σχολικά βιβλία, το εκπαιδευτικό σύστημα, την εκπαιδευτική πολιτική, το γλωσσικό ζήτημα, τα ιστορικά της νεότερης Ελλάδας, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, τα βαλκανικά κ.ά.

Θέματα από: την ιστορία του Βόλου, τη θρησκεία και την Εκκλησία, τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, την πολιτική κατάσταση, το εκλογικό σύστημα, τα προβλήματα της Κατοχής, την Αντίσταση και τα Τάγματα Ασφαλείας, το προσφυγικό ζήτημα, το δημογραφικό ελληνικό πρόβλημα, τον φεμινισμό, το αγροτικό ζήτημα, τις Κοινωνικές Ασφάλειες, την υγειονομική πολιτική, το ιατρικό επάγγελμα κ.ά.

Κανένας δεν αμφισβητεί την πρωταρχική και επιβλητική σημασία της μορφής στην αρχαία τραγωδία, το "ηδυσμένω λόγω" του Αριστοτέλη: Απαραβίαστος ιαμβικός τρίμετρος στίχος -σπανιότερα τροχαϊκός τετράμετρος- στα επεισόδια, ποικίλα λυρικά μέτρα στα χορικά, τα στάσιμα, αναπαιστικά συστήματα σε ορισμένη θέση και με συγκεκριμένη λειτουργία. Είναι άμεση και αποφασιστική η ηχητική -και η αισθητική- εντύπωση που δημιουργεί στον αναγνώστη -πολύ περισσότερο στον αρχαίο ακροατή- ο επίμονος ρυθμικός στίχος της αττικής τραγωδίας και είναι σίγουρα το στοιχείο που τη διαφοροποιεί έντονα στην...

[...] Στο έργο αυτό έχουμε την αποκορύφωση της ίντριγκας. Ο πονηρός δούλος πασκίζει μ' ένα σωρό τερτίπια και τεχνάσματα να αντρέψει έναν αθέλητο γάμο, που προσπαθεί να επιβάλει το αφεντικό του στο γιο του. Η εξέλιξη της ιστορίας είναι γεμάτη εμπλοκές και αδιέξοδα, από τα οποία όμως ξεγλιστράνε ο δούλος κι ο νεαρός αφέντης του ως το τέλος. Τότε εμφανίζεται ένας παλιός φίλος από την Άνδρο, που λειτουργεί σαν καταλύτης. Το τελευταίο αδιέξοδο αίρεται, τα βάσανα των ηρώων τελειώνουν και σφραγίζονται με το σμίξιμο των ερωτευμένων. "Το κορίτσι από την Άνδρο", έργο τυπικά μενανδρι...

[...] Στο "Γαλάζιο πουλί" από σκηνή σε σκηνή, παρουσιάζονται όχι μόνο μεταφυσικά προβλήματα αλλά και κίνδυνοι για τη θεατρική μορφή του έργου. Όμως ο Μαίτερλινκ είναι έμπειρος τεχνίτης και, χωρίς να κατεβάζει την ποιότητα του λυρικού και θεατρικού μαζί λόγου, φτάνει σε καθαρά τεχνικές λύσεις, που κάνουν το "Γαλάζιο πουλί" και θέαμα θαυμάσιο αλλά και χώρο κατάλληλο για να κινηθεί άνετα η σκέψη και να γίνει βαθύς ο οραματισμός. [...]

[...] Ας παραμεριστεί λοιπόν κάθε σύγκριση και ας περιοριστούμε στην εκτίμηση ενός αρτιότατου έργου, που συγκρατεί το ενδιαφέρον του ακροατή. Ο "Μπέκετ" ανήκει, μαζί με τα πολυάριθμα άλλα έργα, στη δημιουργία ενός δραματουργού στην οποία πρέπει κανείς να θαυμάσει ότι αποτελεί ίσως το τέρμα μιας εποχής, και οπωσδήποτε συνορεύει με την επαναστατική επικράτηση, στις ημέρες μας, του Θεάτρου του Παράλογου (Σαμουήλ Μπέκετ, Ιονέσκο, Αδάμωφ). Πώς τώρα αυτός ο ανανεωμένος αλλά συγκρατημένος μέσα στα όρια του παραδοσιακού συντηρητισμού λυρικός ρεαλισμός του Ανούιγ γειτονεύει χρονικά...

Στο δράμα του Henry de Montherlant "Ο καρδινάλιος της Ισπανίας" συγκρούονται δύο ιστορικά πρόσωπα: η βασίλισσα της Καστίλλης Ιωάννα η Τρελή (Juana la Loca) και ο καρδινάλιος της Ισπανίας Φραγκίσκος Χιμένες ντε Θισνέρος (Francisco Jimenes de Cisneros). Κατά τη διαμόρφωση των δραματικών χαρακτήρων, ο συγγραφέας έχει σεβαστεί τα ιστορικά δεδομένα, αλλά έχει εξάρει τα στοιχεία που φωτίζουν το νόημα του έργου του. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)

[...] Αλλά ο Αριστοφάνης ήταν και είναι τόσο άκαιρος ώστε με ελάχιστες αλλαγές στην επιφάνεια γίνεται πάντοτε επίκαιρος. Το περίεργο όμως δεν είναι αυτό· είναι το πόσο γρήγορα γίνονται άκαιρες οι αλλαγές: μερικές από εκείνες που υπήρχαν στη θεατρική μορφή τούτης της μετάφρασης, φαίνονται κιόλας σήμερα, ύστερα από τρία χρόνια, παλαιότερες παρ' όσο ο 5ος π.Χ. αιώνας. Η διαπίστωση αυτή δεν αναφέρεται μόνο στα πολιτικά θέματα, αλλά και στους υπόλοιπους πειρασμούς της πραγματικότητας, που τούτη η μετάφραση δεν μπόρεσε να τους αντισταθεί. Στην παρούσα μορφή της, σε αρκετές περιπτ...

Στα 1827 ο Γκαίτε, 78 τότε χρονώ, έδωσε στη δημοσιότητα το έργο τούτο με τον τίτλο που έχει και σ' αυτή τη μετάφραση: "Ελένη, κλασικορομαντική φαντασμαγορία". Αργότερα -γιατί ο ποιητής έζησε άλλα πέντε χρόνια- έκαμε την ένταξη, την ενσωμάτωση της "Ελένης" μέσα στο "Δεύτερο Φάουστ", την έβαλε ν' αποτελέσει την τρίτη πράξη της τεράστιας αυτής δημιουργίας του. Ήταν σωστή η σκέψη του να κάμει αυτή την ενσωμάτωση; Υπάρχουν κριτικοί που το αμφισβητούν· πιστεύουν πως οι ραφές που ενώνουν την "Ελένη" με το σύνολο είναι πολύ φανερές, πως θα ήταν καλύτερο να την άφηνε ο ποιητής της...

[...] Ο "Αμφιτρύωνας" είναι η μόνη κωμωδία του Πλαύτου, από τις σωζόμενες, που παίζουν σ' αυτή θεοί και μυθικά πρόσωπα. Πιθανό να κατάγεται, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα έργα του όπου ανιχνεύονται ελληνικά πρότυπα, από τη "Μακριά νύχτα" του Φιλήμονα, που πραγματεύεται το ίδιο θέμα: Ο Δίας, θέλοντας ν' απολαύσει ερωτικά την Αλκμήνη, παίρνει την όψη του Αμφιτρύωνα, που λείπει στον πόλεμο, και καμώνεται πως γύρισε. Ο Ερμής βοηθάει τον πατέρα του, μεταμορφωμένος κι αυτός σε ψευτο-Σωσία, δούλο του Αμφιτρύωνα. Από δω και πέρα τα πράματα μπερδεύουν όλο και περισσότερο. Ο Ερμή...

"Τα δημιουργημένα συμφέροντα" παίχτηκαν πρώτη φορά στο Θέατρο Λάρα της Μαδρίτης το 1907. Ο συγγραφέας τα χαρακτηρίζει "κωμωδία ανδρεικέλων", όμως αυτό δεν σημαίνει πως υστερούν σε ψυχολογία. Τα ανδρείκελα του Μπεναβέντε εκφράζουν ανθρώπινες σχέσεις και καταστάσεις, ακόμα και αιώνιες αλήθειες. Οι περιπέτειες του τυχοδιώχτη Λέαντρου και του υπηρέτη του, που ακούει στο όνομα Κρισπίν, κατάγονται από τη novela picaresca, ένα αντι-ηρωικό λογοτεχνικό είδος που ευδοκίμησε στην Ισπανία το 17ο αιώνα. Αυτός ο Κρισπίν, δραπέτης από τα κάτεργα όπου τραβούσε κουπί, είναι ο πρωταγωνιστής...

Οι "Ικέτιδες", αν δεν είναι η παλαιότερη σωζόμενη τραγωδία, ως σχέδιο και ως δομή απηχεί την απλή φόρμα με την οποία πρωτοπαρουσιάστηκε το τραγικό είδος. Η σοφή κατασκευή της μεταβάλλει την ευθύγραμμη δράση σε δυναμικό καλπασμό, μεταστοιχειώνει τη λυρική υφή της σε υπαρξιακό αγώνισμα και μετουσιώνει τον κοινόχρηστο μύθο σε κοινόχρηστη εμπειρία. Σπάνια το παγκόσμιο θέατρο, χωρίς να προδώσει ούτε μια στιγμή τη λαϊκή καταγωγή του, τα οικεία μέσα του και την ευθυβολία του, έθεσε και έλυσε, σε χίλιους περίπου στίχους, περίπλοκα προβλήματα δημόσιου και ιδιωτικού διεθνούς δικαίο...