Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Το "Κοράκι" μέχρι σήμερα παραμένει το γνωστότερο και πιο δημοφιλές ποίημα της αμερικάνικης λογοτεχνίας. Μολονότι ο Πόε, χαρακτηρίζοντας το έργο του είχε γράψει: "η ποίηση για μένα δεν υπήρξε σκοπός, αλλά πάθος", έγραψε μόνο πενήντα ποιήματα. [...]

Ο Αντισημίτης που σέβεται τον εαυτό του, δεν θα πιστέψει ποτέ σε ψευδείς διαδόσεις, πώς ένας Εβραίος μπορεί να είναι και... καλός, γιατί το όνομα ακυρώνει αμέσως το επίθετο. Αυτά τα δύο δεν μπορούν να πάνε ποτέ μαζί κι αυτές οι φήμες στοχεύουν μόνο στο να παραπλανήσουν και να παρασύρουν στην πλεκτάνη αθώους ετερόδοξους ώστε ο Εβραίος να μπορεί τους έχει του χεριού του και του... ποδαριού του. [...] (από τη σελ. 1 του βιβλίου)

ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΤΩΝ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΩΝ Ακόμη και η θάλασσα που ήταν γαλάζια πήρε λίγο γκρίζο απ' τα περαστικά σύννεφα Λίγα πούπουλα απ' τις φτερούγες των αποδημητικών ο αέρας Αυτές οι εικόνες υπήρξαν σημαντικές επέδρασαν καθοριστικά στη διαμόρφωση του κατάλληλου κλίματος στο αποψινό δείπνο μας, είπα υψώνοντας το ποτήρι Τελικά είμαστε εκείνα που κουβαλάει το μυαλό στους ώμους του λίγες θύμησες να φέγγουν όταν βαδίζουμε μόνοι μέσα στη νύχτα Και είναι η νύχτα ένα γυμνό σώμα μια άδεια καρέκλα ένα χιτώνιο που κυλιέται στο πάτωμα περιμένοντας να σβήσουν τα φώτα στο...

Ο συγγραφέας μετά την Αρχαία Αίγυπτο, του Ναΐτες Ιππότες, Πριν την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, σ’ αυτό, το τέταρτο βιβλίο του, στο Βόρειο Βασίλειο των Νορμανδών, μας ταξιδεύει.

Σε μια πόλη ίσως του μέλλοντος, ίσως κάποιου ξεχασμένου από την επίσημη ιστορία παρελθόντος -ο συγγραφέας δεν διασαφηνίζει τον ακριβή χώρο και χρόνο των συμβάντων της ιστορίας του- ξεκινάει μια καταιγίδα παράλλαξης του κακού σε καλό, του καλού σε ευλογημένο και το αντίστροφο. Οι ζωές αρχετυπικών ηρώων φωτίζονται επαρκώς για να συσκοτιστούν στη συνέχεια με το πέρας του ρόλου τους. Κάθε πρόσωπο στο βιβλίο συμβολίζει τον αγώνα μεταξύ αντίρροπων δυνάμεων, την επικράτηση της μίας και την εξάλειψη κάποιας άλλης ή την συνύπαρξή τους σ' ένα μηχανισμό υποδαύλισης των ανθρώπινων παθώ...

Θύμιζε το πρόσωπο του Αγίου Σεβαστιανού. Λίγο γερμένο προς τον ένα ώμο, τα χείλη πρησμένα και σχεδόν άσπρα, τα μάτια γυάλινα καθηλωμένα σε θρήνο και ένα κόκκινο πανωκάλυμμα τραβηγμένο προς τα πίσω. Περπατούσε στην άκρη ενός σκιερού δρόμου της περιφέρειας του Γκβάλιορ και έχοντας αντιληφθεί πώς κάποια στιγμή τον πρόσεξα μας παρακολουθούσε τώρα με ένα λυπημένο χαμόγελο. Ήταν ντυμένος με τα συνηθισμένα άσπρα κουρέλια. Την ίδια στιγμή γύρω του, κατά μήκος εκείνου του δρόμου της περιφέρειας (εάν περιφέρεια και κέντρο έχουν κανένα νόημα στις Ινδικές πόλεις), η συνηθισμένη θλιβ...

Ονειρεύτηκα. Οι εικόνες περνούσαν μπροστά μου με μια ασύλληπτη ταχύτητα. Είδα τον Ερμή ξανά, ως μυημένο παγάνα να ρίχνει στο αρχιπέλαγος το μυστικό του μείγμα. Την φωτογραφία μου στο δωμάτια του Φοίνικα, απομεινάρι μιας εποχής ολόκληρης. Είδα τους δυνατούς μηρούς του Ερμή ανεβαίνοντας στον κρατήρα. Την Ουρανόπυλο και τη γλυκιά και τόσο ερωτική της ευωδία. Την Κόκκινη. Μου φάνηκε πως ένιωσα την καταραμένη της αύρα. Τη γερόντισσα να με κοιτάει φτιαγμένη, ενώ πίσω ο τροχός της τύχης στριφογύριζε ασταμάτητα. Είδα τον Ερμή να εισέρχεται εντός μου. Τον ωκεανό, ανάμεσα στη σάρκα τ...

Ο δημιουργός δεν γεννιέται σε κενό αέρος. Γεννιέται σε ένα περιβάλλον, από ένα περιβάλλον, σαν χημικός τύπος. Γι' αυτό ψάχνουμε τη ζωή των μεγάλων δημιουργών. Αναζητούμε στις βιογραφίες τους, στα γραπτά τους, στους έρωτές τους, στο νερό που πίνουν, δίχως αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές, το χημικό περιβάλλον που τους δημιούργησε. Δεν θα μάθουμε ποτέ τον χατζιδάκειο χημικό τύπο. Δεν θα μάθουμε ποτέ ποιος συνδυασμός χρωμάτων και ήχων τον διαμόρφωσε. Μόνον εικασίες κάνουμε καθώς πλαταίνουμε όσο περισσότερο μπορούμε το πεδίο της αναζήτησης. Αναζητούμε το αόρατο μαγικό ραβδί πο...

Το βλέμμα της ήταν επίμονο σαν να με ρωτούσε εναγώνια γι' αυτή την εφιαλτική διαδρομή της ζωής μου. Αλλά και απολογητικό συνάμα, σαν να προσπαθούσε να μου ζητήσει συγγνώμη. Αν και οι λέξεις ποτέ δεν είχαν πολύ μεγάλη σημασία μεταξύ μας, διέκρινα τώρα την προσπάθειά της να μου μιλήσει. Ίσως τώρα να χρειάζονταν τα λόγια για να συγκεκριμενοποιήσουν τον χρόνο της απουσίας. Η τεράστια ευτυχία που κατέλαβε για λίγο το εσωτερικό μου φαινόταν σαν μια ανέφικτη ευτυχία. Μπορεί προς στιγμήν να μηδένισε τον χρόνο και να τον πήγε εκεί που είχε σταματήσει. Μετά όμως ο χρόνος αμβλύνθηκε...

Φαίνεται, όταν κανείς περάσει μια ορισμένη ηλικία και ξαφνικά βρεθεί σε μια κρίσιμη κατάσταση, όπως είναι η υγεία του, δεν τον ανακουφίζει τίποτα. Έτσι και 'γώ, στην ανάρρωσή μου, ενώ είχα τα πάντα αναζήτησα τη νεκρή μάνα μου και γι' αυτό άρχισα να γράφω αυτό το βιβλίο. [...] Ελένη Ζαφειρίου

Το τρίτο βιβλίο ποιημάτων της συγγραφέως. Το ταξίδι μας στον κόσμο, στο φως και το σκότος.