Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Βυθίστηκε αργά, χωρίς κανέναν κραδασμό. Διαπέρασα το παρκέ, το κράσπεδο της ασφάλτου, τα δίκτυα των τηλεφώνων και τις αποχετεύσεις, τα μπάζα μερικών αιώνων και βρέθηκα στη "Θολή αίθουσα των καπνών". BLUR. Ο Ανδρέας μου είχε πει πως, εδώ, πίσω από τους καπνούς και τις κολώνες, στις Κρύπτες, θα έβρισκα όλους τους Αστέγους του Λονδίνου, ο Damon είχε πετάξει το μαχαίρι του και σκαρφάλωνε στις Νότες του. - Εδώ, τα παιδιά είναι ασφαλή... Σκέφτηκα.

Πόσο λατρεύω να ολισθαίνεις σε δρόμους του κορμιού μου αφάγωτους κι εσχατικούς. Και να με τρυγάς. Με το νεανισμό αγριόχηνας. Σαν κάτι κυνηγόσκυλα "σπρίγκερ σπάνιελ" που αρέσκονται να ξεκοκαλίζουν ως το μεδούλι των πληγών το θήραμά τους. Προτιμώ χίλιες φορές τα χάδια σου απ' την αλάξευτή σου φλυαρία, που ούτε να την παρωδήσω μπορώ ούτε να τη χλευάσω μ' ένα ποιητίζον έστω χουγιαχτό μου.

Στις 8:30 μ.μ. έγραφε το εισιτήριο παίζουν οι Bauhaus στο γήπεδο, του μπάσκετ, Σπόρτιγκ. Στις 8:30 μ.μ. σαν γνήσιοι εγγλέζοι, ανέβαιναν τα σκαλιά της εξέδρας για να παίξουν. Αδύνατοι, ωραίοι σαν Έλληνες, υποκλίθηκαν μπροστά μας και πήραν τα όργανά τους στα χέρια τους. κιθάρες, ντραμς και ο τραγουδιστής του συγκροτήματος στο μικρόφωνο. Κινήσεις αργές, ιεροτελεστίας, μετρημένες, πουλιού που ελέγχει τον αέρα με τα φτερά του και ανοίγει στο κενό χώρο να περάσει. Bauhaus λέγονται και ξέρουνε τι είναι. Χορευτές και μεγάλοι ηθοποιοί, μίμοι. Ο τραγουδιστής είναι ένας μικρός Νιζίνσκ...

Πώς ν' αρχίσω, Θεέ μου, πώς ν' αρχίσω να μιλάω γι' αυτό το υπέροχο τέρας, που μεταμορφώθηκε στον πιο ωραίο κύκνο του κόσμου; Για μια τρελή που μας παρέσυρε όλους στο ιδιωτικό της παραλήρημα. Για ένα παράδειγμα εγωκεντρισμού που δεν μπόρεσε, επί δεκαετίες, να δει πέρα από την περίφημη μύτη του; Για μια ηλεκτρική θύελλα που στα 52 της χρόνια, έκανε 60.000 νέους να μπιζάρουν όρθιοι επί τρία τέταρτα τη φωτιά που την έκαιγε; Για την απόλυτα μαγική φωνή ενός πλάσματος ανυπόφορου, κουραστικού, αφόρητου που μουλάρωσε σ' ένα υπνωτισμένο τμήμα του εγκεφάλου μας κι από κει τραγουδάει...

99 ποιήματα του Γιώργου Χρονά, από το 1973 έως το 1997, και από τα έργα του: -"Βιβλίο" (1973) -"Οι λάμπες" (1974) -"Τα μαύρα τακούνια" (1979) -"Ο αναιδής θρίαμβος" (1984) -"Κατάστημα νεωτερισμών" (1997)

Όταν ο Κρίτωνας μου πρότεινε να προλογίσω το καινούργιο του βιβλίο, το δέχτηκα ως μια εξαιρετικά τιμητική πρόκληση καθώς γνωρίζω τον ανατρεπτικά σαρκαστικό, ενίοτε οργίλο και πλήρη συμβολισμών, δημοσιευμένο και αδημοσίευτο γραπτό λόγο του φίλου μου. Θεώρησα λοιπόν ότι ο ρόλος μου θα ήταν να εισάγω τον αναγνώστη σε αυτό το αφοπλιστικά ειλικρινές αλλά απόλυτα ασύμβατο με την αστική νοοτροπία "Κριτώνιο" ύφος ώστε να μπορέσει ευκολότερα να αποκρυπτογραφήσει το κείμενο. Διαψεύστηκα! Βρέθηκα εδώ και ένα μήνα με τις σελίδες που ακολουθούν, και ένιωσα τόσο μαγεμένος, τόσο γεμάτος,...

ΕΠΙ ΤΩ ΕΡΓΩ Ν' αποτινάξεις την σκόνη από τους ώμους σου που κατακάθισε στην πορεία των χρόνων, διευκόλυνε τους οδοκαθαριστές των λεωφόρων που είχαν επιφορτιστεί να προετοιμάσουν την δική σου επάνοδο, σ' ένα πράγματι τόσο εχθρικό κόσμο. Κλήθηκες επί τω έργω ν' αναδείξεις τις άγνωστες πτυχές του έρωτα, τις παρεξηγήσιμες προεκτάσεις του, την ολέθρια κατάληξή του στις μάζες, στα ερεβώδη στίφη που διψούσαν μόνο πια για εκδίκηση. Το πόρισμα που συνέταξες εν μέσω κοινωνικών ταραχών, διαστρεβλωμένων καταθέσεων σε επίορκους εισαγγελείς, σε μαυροκόρακες ιερείς...

Η μικρή αυτή συλλογή ποιημάτων αποτελεί το δεύτερο στάδιο μιας προσπάθειας που ξεκίνησε πριν τρία χρόνια με αφορμή την συμμετοχή της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης στην 7η Έκθεση Βιβλίου κατά την διάρκεια της οποίας τον Απρίλιο του 2010 σε εκδήλωση παρουσιάστηκαν μεταγλωττισμένα στην ελληνική μερικά από τα περιλαμβανόμενα στην παρούσα κινεζικά ποιήματα, δεδομένου ότι η τιμώμενη χώρα ήταν η Κίνα. Το γεγονός αυτό με ώθησε ν' αναλάβω το εγχείρημα δεδομένου του από πολλών ετών εντόνου ενδιαφέροντός μου για την κινεζική ποίηση και για τον κινεζικό μακραίωνα πολιτισμό γενικότε...

Απ' τον Αριστοφάνη, τον Ουίλιαμς και τον Στρίντμπεργκ η "Λυσιστράτη", το "Λεωφορείον ο Πόθος" και η "δεσποινίς Τζούλια" στην Αθήνα της δεκαετίας του '10. Ένα παιχνίδι με τα φύλα, τις φυλές και τις τάξεις.

ΑΝΩΜΑΛΗ ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗ Η ηδονή και ο φθόνος Το πάθος και η καταστολή Ο ανόργανος βίος και ο ευνουχισμός Το σκοτάδι και η ανοησία Η ένταση και η ευδαιμονία Το ιδεώδες και η εκσπερμάτιση Τα πρώτα ποιήματα του Πειραιώτη Αντώνη Καβούρη που συνοδεύονται με 5 έργα του ζωγραφικής και ένα σχέδιό του στο εξώφυλλο.

Οι ήρωες των ιστοριών ζουν την καθημερινότητά τους όπως τους επιβάλλεται. Όπως έχουν μάθει. Ακολουθούν συμβάσεις, κανόνες, παραδόσεις... Δεν είναι, όμως, μόνοι τους. Κανένας άνθρωπος δεν γεννιέται μόνος του. Κουβαλά και τον άλλο, αόρατο εαυτό του που χωρά παντού. Στο μυαλό, στην καρδιά, στη συνείδηση... Η "συνάντηση" των δύο προκαλείται από μεγάλα ή μικρά αναπάντεχα γεγονότα. Τότε, ξεκινά η συμπόρευση των δύο με τον αόρατο να παίρνει τον έλεγχο. Μαζί αναζητούν το ελάχιστο που θα κάνει τη ζωή τους πιο χαρούμενη, ασφαλή, αθώα, μαγική.

"Όπως και να έχει, όμως, επέστρεψα σήμερα, γιατί σκέφτηκα σοβαρά, ότι χρειάζομαι την βοήθειά σου. Άσχετα με τις προσωπικές μας διαφορές, μόνον εσένα εμπιστεύομαι προσωπικά και τον μακαρίτη τον Γιάννη... Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι ώρα για να ανοίγουμε αυτές τις κουβέντες τώρα... Τι έλεγα; Α, ναι... ότι χρειάζομαι επειγόντως την βοήθειά σου ιδιαίτερα, μετά την τελευταία συνάντησή μου με την Μαρία, που πραγματοποιήθηκε την αμέσως επόμενη ημέρα που έφυγα από εσένα. Νιώθω, ότι τα πράγματα είναι εκτός ελέγχου, είμαι εντελώς μπλοκαρισμένος... Τα θαλάσσωσα Χριστίνα, τα θαλάσσωσα...