Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΜΗ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ Μη με ρωτήσεις να σου πω για έρωτες περασμένους, τους πήρε ο αέρας, φύγανε, πέσανε τίτλοι τέλους. Πριν να προλάβουν στα ανοιχτά να βγούνε να αρμενίσουν, ήρθανε οι μπάρες και ο χιονιάς για να τους σταματήσουν. Μη με ρωτήσεις να σου πω για αγάπες που 'χουν φύγει, είναι η θύμηση γλυκιά μα η λησμονιά με θλίβει. Πριν να προλάβουνε φτερά να ανοίξουν να πετάξουν, τις βρήκε βόλι, πέσανε στη γη για να κοπάσουν. Μονάχα ρώτα να σου πω για όσους έχουν μείνει, φίλοι πιστοί στο πλάι μου σαν γέρικες ελιές. Μονάχα ρώτα να σου πω γι' αυτήν που...

Ήλθε στο νου μου να παρουσιάσω κάτι ετερόκλητο. Ένα κοκτέιλ γενικού προβληματισμού και διηγηματικής χαλάρωσης συνοδευόμενο με μερικούς στίχους. Νομίζω ότι είναι κατάλληλο για τη σφαιρικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, η οποία πιστεύω ότι θα το απορροφήσει ευχάριστα.

Η ιστορία δύο γυναικών που αγωνίζονται να επιβιώσουν, να βρουν τον δρόμο τους και να κατακτήσουν την πολυπόθητη ισορροπία στις σχέσεις με τα κοντινά τους πρόσωπα. Από την Αγγλία στην Αθήνα το ταξίδι τους εκτυλίσσεται με τρόπο κινηματογραφικό. Θα καταφέρουν να ξεφύγουν απ' το παρελθόν και να ορίσουν το παρόν και το μέλλον τους; Θα μπορέσουν να ανακαλύψουν τις αιτίες που οδηγούν τις ίδιες και τους αγαπημένους τους στους δαιδαλώδεις ελιγμούς του έρωτα και της φιλίας;

"Ούτοι συνέχθειν αλλά συμφιλείν έφυν", φωνάζει η Αντιγόνη κατά το Σοφοκλή, στον Κρέοντα. Δηλαδή "δε γεννήθηκα για να μισώ αλλά για ν' αγαπώ", φωνάζει η Β' λυκείου, μια τάξη του λυκείου Βρυσούλας, με όλη της τη φροντίδα, την αγάπη, την προσφορά, τη συμπαράσταση και την αγωνία, για ένα ανάπηρο παιδί, καρφωμένο πάνω σ' ένα αμαξίδιο. Πλησιάζει, αγγίζει το θαύμα τούτο το παιδί. Ο Θεός όμως, ο μεγάλος αυτός παρών και απών, θα αφουγκραστεί τον πόνο το δικό του και των συμμαθητών του, μπροστά στο απελπισμένο αυτό κάλεσμα; Η εκπαιδευτικός, κυρία Ερμιόνη Τριβιζά, κουβαλάει όλο το βάρ...

...Είμαι πάντα παρούσα στους λιθοβολισμούς. Εγώ και το δέντρο της πλατείας. Στέκομαι δίπλα στον κορμό και κοιτάμε. Τους άντρες στα μάτια. Γνωρίζω έναν-έναν καλύτερα από τη μάνα τους γιατί τους γνώρισα πάνω στο σώμα μου και δεν γελιέμαι. Πηγαίνω στους λιθοβολισμούς για να με βλέπουν, την ώρα που θα τολμάν να σηκώσουν την πέτρα. Με βλέπουν και αδιαπέραστοι, σκοτώνουν αυτή τη γυναίκα που είμαι εγώ. Να μην υπάρχει πια το σώμα μου που τους παίρνει την τιμή και την αναίδεια. Αυτό που βρίζουν φεύγοντας κι εκλιπαρούν όταν έρχονται. Αυτό που τους κάνει τρελούς και πρέπει να το τσακί...

Οι μουσικοί κατάφεραν κρυφά να απομακρυνθούν χωρίς να ικανοποιήσουν την επιθυμία του. Μόλις το αντιλήφθηκε τους κυνήγησε και τους πρόφτασε στον Γιαλό, παραποταμάκι του Καλαρρυτινού. Τους υποχρέωσε να συντονιστούν στον ρυθμό των "κλεφτών" και του "παιδιά μ γιατί είστε ανάλλαγα" καθώς ήταν και αριστερών φρονημάτων. Τους πλήρωσε κατόπιν και τους αποχαιρέτησε...

Τα παιδιά είχαν καρφώσει τα μάτια τους πάνω στην ξένη. Περιεργάζονταν το παντελόνι ή το πουκάμισο με τις άφθονες τσέπες και φυσικά το μπαστούνι που, μετά την τελευταία ανάβαση, μου ήταν απαραίτητο. Έγραψα μια διαδρομή στους τοίχους, τους στέρεα πλεγμένους, στην αμμουδιά, τη θάλασσα στα παράθυρα και επέστρεψα πάλι στα παιδικά πρόσωπα όπου έσφυζαν χυμοί και σε εκείνο της δασκάλας όπου καταστάλαζε ένα μίγμα μοναχικότητας, βεβαιότητας και προοπτικής. Τότε, εκεί, στο μικρό νησί του Ινδικού Ωκεανού, αντίκρισα πάλι το μέλλον.