Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένας υπέροχος άνεμος με παρασύρει/ Υπόσχεται αγρυπνία/ Παράταιρους μύθους τη στιγμή του φόβου/ Λατρεία/ Παράφορα στοιχηματίζει/ Κερδίζει/ Σ' ορατούς τοίχους μ' αιχμαλωτίζει/ Λυσσομανάς πλησίστιος/ σύννεφα/ στολίδια/ Ανάμεσα στο πότε της κραυγής/ και στο ποτέ του ζόφου/ Θα τραγουδήσω κάποτε την πλησμονή της ερήμου;

Θ: (Βγάζει από την τσέπη του σακακιού του ένα δαχτυλίδι και το φοράει.) Τον περασμένο χειμώνα σε ένα από τα πολλά ταξίδια μου... σε κάποιο μέρος πολύ μακρινό είχε και εκεί τόση κάψα. Έμοιαζε με αυτήν εδώ. Μόνο που εκεί ήταν περισσότερο υγρή... μια άρρωστη υγρή αισθησιακή κάψα. Δ: (Νωχελικά) Ενώ εγώ ήμουν εδώ. Έκανα κάθε μέρα βόλτα σ' αυτήν εδώ την παραλία, καμιά φορά έπαιρνα και κανένα βιβλίο μαζί μου, διάβαζα σκόρπιες σελίδες και προσπαθούσα να μαντέψω τις ενδιάμεσες. Είναι ένα παιχνίδι κι αυτό... είναι σαν να επιχειρείς να ξαναγράψεις το ίδιο βιβλίο... αυτό που κάποιος ά...

Τα κορίτσια ενός σχολείου, στο Ρέντη, έχουν ζητήσει το προαύλιο ενός εργαστασίου, στο Ρουφ, για να κάνουν το μνημόσυνο μια συμμαθήτριάς τους, που αυτοκτόνησε, γιατί δεν πέρασε στις εξετάσεις από την Πρώτη στη Δευτέρα Γυμνασίου. Από τον έξω κόσμο καλούν μόνο τη μάνα της που έρχεται χωρίς να ξέρει τι θα συμβεί και πότε. Το έργο αρχίζει μόλις μπαίνει στην είσοδο η μητέρα και ο χορλος κλείνει πίσω της την πόρτα. Κοιτάει έκπληκτη το χώρο. Στο προαύλιο του εργοστασίου.

91 κείμενα, 300 ή 400 λέξεων, γραμμένα για την "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", που μιλάνε για ανθρώπους, για πουλιά, για φόνους στην πρώτη σελίδα, για ναυάγια και ναυαγούς, για τη ζωή των πόλεων, για τη νύχτα, για την επαρχία, για δισκοθήκες και τραπεζικούς υπαλλήλους, για δίσκους, για επώνυμους, για ανώνυμους διαβάτες των οδών. Πορτραίτα προσώπων και εποχών, μιας ζωής που χάνεται. Άλλοτε μοιάζουνε με ζεϊμπέκικα, μακρόσυρτους χορούς των υδάτων, της θάλασσας που χτυπά στα βράχια, ή σβησμένα τραγούδια. Εύθραυστα και επιρρεπή κείμενα όπως πρέπει σε μια "Χάρτινη εξέδρα", που τη χτ...

Θέλω τη μέρα που θα φύγεις απ' το πρωί να μου γελάς... (Στίχοι του Οδυσσέα Ιωάννου) Και συ, σε μια κόχη, κάνεις πρόβες αποχαιρετισμού. Αποχαιρετισμού απ' όσα ελπίζεις, απ' όσα αγαπάς, απ' όσα πληγώνεις· από τη ζωή την ίδια. Όλη μέρα με μια κούπα καφέ και τα τσιγάρα σου, που το πακέτο του παραπέμπει σε πένθιμο τοιχοκόλλημα. Η ψυχική κόπωση να υπερσκελίζει τη σωματική. Οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια μέρα τη μέρα να γίνονται εντονότεροι. Νοσηρές σκέψεις, νοσηρός νους: αθεράπευτος. Ένα κουβάρι μπερδεμένο η ζωή σου. Μια πίκρα μες στα μάτια σου, με αναλαμπές που όλο και...

" ...Στο κοράλλι που μου έδωσες έπαψαν πια να διακρίνονται τα ίχνη των δακτύλων σου, έτσι θα χρειασθώ κάτι περισσότερο, κάτι πιο πολύ ή που απ΄ αυτό δεν θα σβήσουν ποτέ τα αποτυπώματά σου, γιατί ναι, μακριά σου αλήθεια κρυώνω. Κανένας δεν κατάλαβε σε ποιον αλήθεια απευθυνόταν η γυναίκα, μα επειδή πού και πού καθέναν στο ακροατήριο χωριστά τον κοίταζε, όλοι τους ήθελαν να ελπίζουν πως επρόκειτο γι΄ αυτούς. Έτσι ξεσπάσανε καβγάδες στο πλήθος, που λιαγιάσανε μόνο σαν ήρθε τη γυναίκα φτερωτό άλογο και την πήρε και είδαν ότι αυτό ήταν η μούσα της..." Γιώργος Φιλιππίδης, "Γαλάζι...

Τι είναι το βιβλίο "Τελετές μοτοσυκλέτας"; Το σενάριο ενός έργου ελληνικού που δεν γυρίστηκε ακόμα; Δημοσιογραφία αντοχής για τα μηχανάκια και το θόρυβό τους; Η ζωή των μοτοσυκλετών στην Ελλάδα σήμερα; Όνειρο για αγόρια σε σπίτια εκτός σχεδίου πόλεως ή μια πρώτη προσπάθεια να αποτυπωθεί μια νεοελληνική μυθολογία και ένα μνημείον σημερινών καιρών; (από την πρώτη έκδοση, 1981)