Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Περιέχονται τα κείμενα: - Βασίλης Κοντόπουλος: "Επιτύμβιο Μάικλ Τζάκσον (1958-2009)". - Δημήτρης Δαλδάκης: "Στη Χώρα του Ποτέ". - Γιώργος Μίχαλος: "Ο Τ.Μ. Μπάρι, ο Πήτερ Παν και ο Μάικλ Τζάκσον". - Γιώργος Χρονάς: "Ο Μάικλ Τζάκσον στον Όλυμπο". - Μαρία Προγουλάκη: "Ο Μάικλ Τζάκσον έως το 1998". - Δημήτρης Λαλέτας: "Βιογραφία / Δισκογραφία έως το 1998". Επίσης περιέχονται στίχοι τραγουδιών του (σε αγγλικά και ελληνικά) σε μετάφραση Βασίλη Κοντόπουλου.

Δεκαεπτά ανησυχητικά και επείγοντα κείμενα για τον άνθρωπο, την παρακμή και τον έρωτα στη μετα-millenium εποχή. Είναι οι σημειώσεις ενός κυνηγού ερώτων και τύχης στο αφιλόξενο έδαφος της μεταμοντέρνας Αθήνας. Ενός άνεργου κειμενογράφου που βρίσκεται να παραδέρνει στις πιο άγονες μεριές αυτής της πόλης γυρεύοντας τη θέση του στα πράγματα. Περνώντας από σεμινάρια του ΟΑΕΔ και πυραμιδικές εταιρίες, μέχρι αυτοσχέδιες ενώσεις λογοτεχνών. "Δεν υπήρχε στρατός σωτηρίας για μένα, απλώς μια νοσηρή περιέργεια για το πώς θα ξερνιόμουν από διαφορετικό σωλήνα αυτή τη φορά, στην τόσο γνώ...

"Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω" Αυτό συνήθιζε να κάνει από τη νεαρή της ηλικία. Να ονειρεύεται και να ταξιδεύει με μουσικές, με εικόνες, με κείμενα πεζά, με ποιήματα. Κι' όταν κάτι άγγιζε πολύ την ψυχή της, συνήθιζε να αποτυπώνει σκόρπιες σκέψεις σε φύλλα χαρτιού που άλλοτε πετούσε, άλλοτε κρατούσε στο συρτάρι της, για να τις θυμίζουν τις δυνατότερες στιγμές της ζωής της. Πριν καιρό, για ένα ολόκληρο βράδυ "χάθηκε" στους παλιούς της δίσκους του βινυλίου. Τους ξεσκόνισε, τους χάιδεψε τρυφερά με το βλέμμα της, άκουσε αρκετούς στο καλοσυντηρημένο pick-up και...

Μέλη του Rock and Roll Hall από το 2005, με τρία από τα τραγούδια τους (I Still Haven't Found What I'm Looking For, Pride και Sunday Bloody Sunday) να έχουν επιλεχτεί ανάμεσα στα 500 σημαντικότερα στην ιστορία του ροκ, κάτοχοι 22 βραβείων Grammy, περισσότερων από κάθε άλλο συγκρότημα, με πωλήσεις δίσκων πάνω από 145 εκατομμύρια παγκοσμίως, δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης πως μετά τους αειθαλείς Rolling Stones είναι το μεγαλύτερο εν ενεργεία συγκρότημα του πλανήτη. Επιπλέον, από τον πρώτο δίσκο του μέχρι σήμερα, σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα, τα μέλη του παραμένουν τα...

"Εν Σκύρω τη φιλτάτη" τιτλοφορείται η ανθολογία των ιδιότυπων κειμένων του Ιωάννη Βογιατζή, (που γράφτηκαν κατά τη χρονική περίοδο 2001-2008 στη Σκύρο και τα οποία κατά καιρούς έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα έντυπα)- και τα αποκαλώ ιδιότυπα, γιατί δεν κατατάσσονται εύκολα σε κανένα από τα γνωστά είδη πεζογραφίας. Αυτό οφείλεται τόσο στον τρόπο γραφής, τα εκφραστικά μέσα του συγγραφέα που είναι απόλυτα ποιητικά όσο και στην ουσία του θέματος που κάθε φορά πραγματεύεται, στην προσέγγισή του που γίνεται με τρόπο βαθύτατα στοχαστικό, φιλοσοφικό και μεταφυσικό. Είναι κείμενα α...

"Έχει τη ζωντάνια ενός ψυγείου την ώρα της απόψυξης", είχε πει ο Bing Crosby για τον Robert Mitchum και η αλήθεια είναι πως δεν υπήρξε ο μόνος αρνητικός σχολιαστής του. Ίσως κανένας από τους μεγάλους της οθόνης δεν δέχτηκε πιο επικριτικά σχόλια κατά τη διάρκεια της καριέρας του αλλά και κανένας δεν τα αντιμετώπισε με μεγαλύτερη αδιαφορία. Από τα πρώτα του βήματα ο Ρόμπερτ Μίτσαμ έδινε συνεντεύξεις μόνο όταν τον πίεζε το στούντιο και επέμενε πως δεν καταλάβαινε τον θόρυβο γύρω από τους συναδέλφους του, οι οποίοι συχνά αντιμετώπιζαν σοβαρότερα τον ρόλο τους ως "αστέρες" παρά...

15. Σύλληψη Σε κρυστάλλινους δρόμους το είδωλό μου. Κάμερες παντού στην πόλη αόρατα βλέμματα. Ελεύθερο το φιλί μας συλλαμβάνεται σε οθόνες. Κατοχή η ψυχή μας παραφράζεται.

Άκουσα τη φωνή που με καλούσε πάλι και βημάτισα προς τα εμπρός, από εκεί που νόμισα ότι ερχόταν, παραμερίζοντας με τα χέρια όλα αυτά τα αντικείμενα που αιωρούνταν και κολλούσαν πάνω μου. Σε μια θέση είδα τότε καθισμένο, μόνο του, έναν κοντό και σχετικά χοντρό άντρα, εκεί γύρω στα εξήντα πρέπει να 'ταν, που με κοιτούσε μ' ένα ύφος που σαν παραπονιάρικο μου φάνηκε, κι είχε κιόλας το δεξί του χέρι σηκωμένο προς εμένα, κάνοντάς μου νόημα να πάω κοντά του. Σαν η συνείδησή μου να ξύπνησε μέσα στον ύπνο μου, και είπα τότε στον εαυτό μου πως αυτός ήταν ο Χρήστος Ευθυμίου. Έτσι απλά...

Το "ρεπορτάζ της ζωής μου" διαλύει την σκόνη του χρόνου κι αποκαλύπτει γεγονότα και πρόσωπα, τα οποία και σήμερα, είναι υψηλά ιστάμενα. Πρόκειται για ένα συναρπαστικό σήριαλ μιας εποχής, που εξελίσσεται παράλληλα με την αγωνιώδη πορεία ενός ρεπόρτερ ο οποίος μάχεται για μια θέση στην επαγγελματική Δημοσιογραφία. Αναβιώνει μια εποχή που δεν την έσθησε ο χρόνος αφού εξακολουθούν τα κατάλοιπα της να είναι και σήμερα ζωντανά ανάμεσα μας. Ίσως αποτελεί κι έναν συμβουλευτικό κώδικα για τους νέους "μαχητές" της Δημοσιογραφίας.

Ήταν αρκετός καιρός τώρα που την είχε προσλάβει ως μόνιμη αντιγράφο, από φοιτήτρια της σχολής Καλών Τεχνών ακόμα, όταν την είχε συναντήσει τυχαία στην Εθνική Πινακοθήκη να ξεσηκώνει για εξάσκηση με απόλυτα πιστό τρόπο έναν πίνακα του Νικηφόρου Λύτρα που ήταν απ' τους αγαπημένους του ζωγράφους, γιατί το πινέλο του, όπως έλεγε, ήταν βαφτισμένο στον ανθρώπινο ιδρώτα που μόνο το ελληνικό καλοκαίρι μπορεί να τον βγάλει τόσο καθαρό. Φυσικά η επόμενη κίνησή του ήταν να αγοράσει το αντίγραφο εκείνη τη στιγμή μ' ένα ποσό που της είχε φανεί μυθικό σε σχέση με το φοιτητικό της εισόδημ...

Ποιος με ονειρεύτηκε Ποιος με ονειρεύτηκε; Ποιος με έπαιξε; Ποιος με τραγούδησε στον τόνο του τραγουδιού του; Ποιος δανείστηκε τ' όνομά μου; Ποιος επωμίστηκε τη σκιά μου; Ποιος φώναξε "εγώ" με το στόμα μου;

Η σημασία της Αναγέννησης δεν συνίσταται τόσο στην επανακάλυψη του ρόλου της ανάγνωσης όσο στην όξυνση της ικανότητας του ανθρώπου να ακούει τις λέξεις και να τις χρησιμοποιεί ως μοντέλα ανάπτυξης σε κάθε τομέα της ζωής του, από τον πόλεμο και την οργάνωση του κράτους έως την δημιουργία έργων τέχνης. Περισσότερο από οποτεδήποτε άλλοτε στην ιστορία του δυτικού ανθρώπου, η Αρχαιότητα αποκτά τώρα θέση ισχύος και ανάγεται σε πολιτιστική δύναμη, τα δε πρόσωπα που κυοφορούν τούτη την επανάσταση μοιάζουν με τους ήρωες του "Γκαργκαντούα και Πανταγκρουέλ" του Ραμπελαί (1552), που απ...

Βρέθηκε στον σταθμό χωρίς να το καταλάβει. Περιτριγυρισμένος από αδιάφορα μαγαζιά και πίνακες ανακοινώσεων με διαδρομές και προορισμούς. Θυμάται την αρχή αλλά όχι την διαδρομή. Αναρωτήθηκε πώς του ήρθε να γράψει στα 18 του χρόνια, το 1973, τους μόνους στίχους που μπόρεσε να συντάξει σε όλη του την ζωή. "... Τράβηξε μπροστά. Δεν σταμάτησε στιγμή. Όταν σταματούσε, τον γυρνούσε η γη. Πότε από την καλή, πότε από την ανάποδη. Στην άκρη του δρόμου συνάντησε έναν άνθρωπο Τον ρώτησε: - Πού πάω; Πόσο μακριά είναι; Πόσο κρατάει η διαδρομή;..."