Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η απουσία ως αναγκαίο κακό. Ο πόθος για το άγνωστο. Η μοιραία συγγένειά μας με τον θάνατο όσο και η σφοδρή επαφή μας με τον έρωτα, συναντιούνται και ως ένα σώμα ψάχνουν το φως στο τέλος του μονοπατιού...

Το συγκεκριμένο υλικό ολοκληρώνεται ως μια αποκάλυψη στη ζωή μου σε πνευματικές αναζητήσεις που πάντοτε με απασχολούσαν. Δεν ήταν καθόλου εύκολο να μοιραστώ τα όσα γράφονται ώσπου πείστηκα πως είναι χρέος της επίγειας διαδρομής μου. Θα τολμούσα να ισχυριστώ πως πρόκειται για το αποτέλεσμα κάποιας διαύλωσης, όμως είναι πέρα από αυτό. Τα κείμενα δεν γράφτηκαν έτσι, ούτε και επιπόλαια, αλλά με βάση τη διάκριση και τη λογική κι ας αφορούν την Απόκρυφη Γνώση τα γεγονότα που πραγματεύονται. Το απόσταγμα αυτών των προσωπικών βιωμάτων και θέσεων, φέρνει απαντήσεις σε σημαντικά ερω...

Σκεφτόμουν την Μινώα, αυτόν το σκοτεινό άγγελο που ήρθε να ταρακουνήσει την άχαρη ζωή μου. Την φανταζόμουν σε τοπίο θαλασσινό να πλέκει τα υπέροχα μαύρα νύχια της σε χρυσοποίκιλτη άρπα. Να συνθέτει, σε συνοδεία με τους ήχους των κυμάτων, ύμνους άφταστης μελωδικότητας. Ένιωθα, κάτι, πολύ δυνατό για την Μινώα. Γιατί ίσως να ήμουν και εγώ σαν κι αυτή, ένα μοναχικό πλάσμα που λύνει τους γρίφους της ζωής με τις δικές του δυνάμεις.

Προειδοποίηση Αυτό το βιβλίο δεν αφιερώνεται σε κανέναν ιδιαιτέρως. Δεν υπάρχει "Πέτρος, Παύλος και Γιάννης", για μένα. Έγραψα αυτό το βιβλίο γι' αυτούς που μ' έχουν εκτιμήσει, τόσο στην οθόνη, όσο και στη σκηνή, γι' αυτούς που μου έδωσαν τη δυνατότητα να δουλεύω, να κερδίζω χρήματα, να πληρώνω τους φόρους μου και να δοκιμάζω τις μικροχαρές που μπορεί να προσφέρει η ζωή. Ίσως διαβάσουν αυτό το βιβλίο. Ίσως γελάσουν λίγο μαζί μου. Περιέχονται τα κείμενα: - Για την Μάρλεν Ντήτριχ Α΄ - Για την Μάρλεν Ντήτριχ Β΄ - Για την Μάρλεν Ντήτριχ Γ΄ - Γ. Χρονάς, "Μαρλένε" -...

Πέντε χρονών ήμουν όταν πρωτάκουσα από τη Ρένα, τη μεγάλη αδερφή μου που πήγαινε τότε τετάρτη δημοτικού, το όνομα: Μαγδαληνή. Εντυπωσιάστηκα και ρώτησα ποια ήταν. Μου απάντησε, πως ήταν μαθήτρια του Χριστού και πως τη λέγαν έτσι, γιατί έμενε σ' ένα χωριό γεμάτο αμυγδαλιές. Από τότε, τ' όνομα Μαγδαληνή το είχα συνδέσει με τις κατάφορτες ανθούς αμυγδαλιές της άνοιξης. Την πρώτη εικόνα της Μαγδαληνής, πάλι από τα χέρια της αδερφής μου είδα, λίγο καιρό μετά. Ήταν μία εικονίτσα από το κατηχητικό σχολείο που παρίστανε τη σταύρωση. Η Μαγδαληνή με μακριά ξανθά μαλλιά, γονατισμέν...

Ο Μάνφρεντ δραματικό ποίημα σε τρεις πράξεις, γράφτηκε το 1817, την εποχή που, αυτοεξόριστος ο Μπάυρον, ταξιδεύοντας στην ηπειρωτική Ευρώπη, επισκέπτεται τις Ελβετικές Άλπεις. Από τη Γενεύη στέλνει τα πρώτα χειρόγραφά του στον εκδότη του με τον Σέλλεϋ, ενώ στη Βενετία το έργο θα ολοκληρωθεί. Το μεταφυσικό αυτό δράμα είναι εμπνευσμένο από τον "Φάουστ" του Γκαίτε, που ο Μπάυρον υπήρξε θαυμαστής του. Το σκηνικό του είναι η άγρια και μεγαλειώδης ομορφιά των Άλπεων. Ο μύθος του αναφέρεται στις αγωνίες και εξομολογήσεις ενός σοφού και πλούσιου φεουδάρχη, που καλλιεργώντας τις...

15. Σύλληψη Σε κρυστάλλινους δρόμους το είδωλό μου. Κάμερες παντού στην πόλη αόρατα βλέμματα. Ελεύθερο το φιλί μας συλλαμβάνεται σε οθόνες. Κατοχή η ψυχή μας παραφράζεται.

Πάντα θα θυμάμαι αυτή την πόλη με πόνο και αγάπη. Την πόλη αυτή, που μέσα από τα εσώψυχά μου της χάρισα μιαν άνοιξη, και μου έδωσε ένα χειμώνα. Ένα χειμώνα πολύ βαρύ και δυσβάσταχτο. Από τη βεράντα του σπιτιού μου χαζεύω τον καταπράσινο κισσό, που γεμάτος έρωτα τυλίγει ασφυκτικά και λαίμαργα ολόκληρο το σπιτικό μου. Παίρνω χρώματα κι αρώματα από το σκούρο κυπαρισσί χρώμα του και ρουφώ αχόρταγα την αλμύρα που μου χαρίζει το βαθύ γαλάζιο του Αιγαίου. Ακριβώς κάτω από τα πόδια μου, στην κοψιά της θάλασσας με τη ξηρά, βλέπω την αιλουροειδή σιλουέτα μιας νέας κοπέλας, πανέμορφης...

Λυκόφως, την ώρα του παραδόξου το φως ασφυκτιά μες το σκοτάδι, και δεκατρείς και μία ιστορίες έρχονται στην επιφάνεια, από το κέλυφος της καθημερινότητας, μέχρι βαθιά τα έγκατα της ανθρώπινης ψυχής, εκεί που ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, και ό,τι είναι χρυσός δεν είναι πάντα πολύτιμο και σημαντικό. Λυκόφως, και τα χρώματα του δειλινού πλημμυρίζουν ένα δωμάτιο σ' έναν άλλο κόσμο, επικίνδυνο και σκοτεινό, στην προβληματική οικονομικά και ηθικά Ελλάδα, απ' όπου και τα αγάλματα δείχνουν να φλέγονται.

Άνθρωποι του περιθωρίου. Γυναίκες μοιραίες και αινιγματικές. Μορφές ανδρόγυνες και σκοτεινοί πανηδονιστές. Χαρακτήρες μαγικοί και αλλοπρόσαλλοι. Ήρωες που ορθώνονται μεγαλοπρεπείς μέσα στο φαινομενικό ξεπεσμό τους. Πρόσωπα ανερμάτιστα, που στροβιλίζονται διαρκώς μες στη χοάνη των παθών που λέγεται μεγαλούπολη. Πλάσματα που κουβαλούν μέσα τους το ζόφο του αφηγητή και εξιλεώνονται για χάρη του, θυσιάζοντας τα σώματά τους για να επιζήσει αυτός. Στα διηγήματα του Φώτη Θαλασσινού παρελαύνουν τα πρόσωπα ενός ιδιαίτερου θιάσου, που προέρχονται από έναν κόσμο μυστήριο και η...

H "Λούλου" είναι προϊόν εκλεκτών ζυμώσεων, ας πούμε ένα άστρο παλιγγενεσίας, όπως το σύμπαν για την Καμπάλα και η νεωτέρα Ελλάς για τον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο. [...] Συνιστώσες της "Λούλου" υπήρξαν "Το πνεύμα της Γης" και το "Κουτί της Πανδώρας", δύο θεατρικά έργα του Βέντεκιντ που προηγήθηκαν και που η ύστερη συγχώνευσή τους απ' τον ίδιο τον συγγραφέα γέννησε τούτο το περίφημο κράμα. Η πρεμιέρα του "Πνεύματος της Γης" δόθηκε στη Λειψία το 1898 ενώ του "Κουτιού της Πανδώρας" στη Νυρεμβέργη το 1904. Στα 1905 ο Άλμπαν Μπεργκ παρακολούθησε μια ιδιωτική παράσταση του δεύ...

17 Μαρτίου 1976. Λουσμένη στο χρυσό φως του ήλιου, η Ρώμη, γεύεται ήδη τις πρώτες στιγμές του καλοκαιριού. Πίσω από τους πάγκους με τα πολύχρωμα λουλούδια, πίσω από τα πλήθη των τουριστών και όλων, όσοι επωφελήθηκαν από τη σημερινή γιορτή (του Αγίου Ιωσήφ) για να περπατήσουν στο κέντρο της πόλης - πάνω στους κιτρινισμένους από τα χρόνια τοίχους, δύο αφίσες τοποθετημένες η μια δίπλα στην άλλη γνωστοποιούν, η μια, το θάνατο του Λουκίνο Βισκόντι Ενός καλλιτέχνη που με το σπουδαίο του έργο προσέφερε για περισσότερο από τριάντα χρόνια τις υπηρεσίες του στην τέχνη, τον κιν...

Κάτι ασθενικές παπαρούνες Στις όχθες του δρόμου Χωρίς αντιστάσεις στην επέλαση του καλοκαιριού Όπως οι γυναίκες στην εμμηνόπαυση Που δύσκολα μεν αλλά μοιραία Αποδέχονται την επόμενη φάση. Επιστροφή στην επαρχία.

Συμβιβασμός Είχα κάποτε, πιο νέος ορκιστεί πεισματικά γραβάτα μην τύχει να φορέσω. Τώρα που πια τη φόρεσα κι αυτή το πνίξιμό της στο λαιμό το νιώθω ολοένα και λιγότερο.

Αυτά τα διηγήματα του Πέννα μοιάζουν με ακουαρέλλες. Δύο - τρία χρώματα, ταπεινά τοπία, παιδιά που παίζουν ή κάνουν ποδηλατάδα. Φίλοι που αποχωρίζονται καθώς το άγρυπνο μάτι του Πέννα τους παρατηρεί και τους σχεδιάζει. Ο Πέννα δεν είναι κανένας νεοπλατωνικός, ούτε κανένας γέρος ηδονοθήρας. Τίποτα θεωρεί το άγγιγμα -δεν ομιλεί περί έρωτος- υψηλή τέχνη και λατρεία. Λίγες φράσεις από κάποιον γαλατά που φεύγει, κάποιον ξένο του αρκούν για να περάσει το υπόλοιπο της ημέρας του. Δεν μεριμνά για το αύριο -το αύριο σε κάποιο σταθμό, σε κάποιο περιφρονημένο σημείο αυτής της πόλης...