Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στο Ακρωτήρι, η Νίνα, βιώνει την προσωπική της απώλεια και την απώλεια όλων των αγαπημένων πλασμάτων τής φαντασίας της και της πραγματικότητας. Η Νίνα υπάρχει σε κάθε χαρακτήρα του βιβλίου, γυναικείο, ανδρικό και σκυλίσιο. Είναι μια γυναίκα που φεύγει συνεχώς, τραυματίζεται, αυτοσαρκάζεται, ερωτεύεται, σκοτώνει. Χάνεται στις αφιλόξενες πόλεις, χάνει τη δουλειά της, τα όνειρα της, τους εραστές της, τις άμυνές της. Η Νίνα είναι το σκυλί που δεν μπορεί ποτέ πια να βρει το δρόμο της επιστροφής, γιατί η βροχή έσβησε τα χνάρια που θα την οδηγούσαν στην αφετηρία. Τελικώς χάνει και...

Στην όμορφη χώρα της τέχνης και του πολιτισμού, την Ιταλία, του τέλους του 19ου αιώνα και κυρίως του εικοστού, οφείλει την ύπαρξη του το μικρό αυτό ανθολόγιο. Ενδεικτικό, παρά την υποκειμενικότητα του, μίας συνύπαρξης πεζογράφων και ποιητών, που κατορθώνουν εν μέσω πολεμικών συρράξεων, πολιτικών και κοινωνικών μεταβολών, λογοτεχνικών κινήσεων και ρευμάτων, να διατηρήσουν ακέραιο τον χαρακτήρα και την αξία της τέχνης τους, και ν' αφήσουν ανεξίτηλο το στίγμα τους στην Ιστορία της λογοτεχνίας της χώρας τους και όχι μόνο. Ως μακρινοί συγγενείς και πνευματικοί συνοδοιπόροι το...

...Δεν ξέρω το να είσαι άστεγος αν είναι φιλοσοφία ή εγκατάλειψη της υποχρεωτικής καθημερινότητας. Είναι ένας διαρκής αγώνας ανεύρεσης τροφής. Και όχι μόνο. Ό,τι άχρηστο πέταγε ο Έλληνας καταναλωτής ήταν χρήσιμο για μας. Δεν είμαστε αλήτες αλλά έχουμε καταφέρει να είμαστε αόρατοι. Κυκλοφορούμε συνήθως αφού νυχτώσει. Οι σκουπιδοτενεκέδες είναι ο πρώτος μας προορισμός. Ό,τι βρίσκουμε βρώσιμο το αποθηκεύουμε. Οι ίδιοι φοράμε πολλά ρούχα και κουβαλάμε σε καροτσάκι τα πολύτιμα αγαθά μα, όπως τις κουβέρτες μας και μερικά κατσαρολάκια. Όπως και να το κάνουμε, η Ναρκίσσου 45 είναι...

Ένα βιβλίο που θα προκαλέσει συζητήσεις και θα πολεμηθεί. Γιατί αυτά που πρεσβεύει ο Μιχάλης Πατρώνης είναι αντλημένα από τη ζωή και - ταυτοχρόνως -άπτονται επιστημονικών θεωριών ή προβληματισμών της ακαδημαϊκής κοινότητας. Ένα εκρηκτικό μείγμα αποστασιοποίησης κι αμφισβήτησης. Το σίγουρο είναι ότι η δημοκρατία μας έχει πολλά να κερδίσει σε αυτές τις κρίσιμες μεταβατικές ιστορικές στιγμές που βιώνουμε. Παρόμοιες φωνές, ανιδιοτελείς και "σαν έτοιμες από καιρό" (για να θυμηθούμε τον Καβάφη) ίσως διαμορφώσουν το πολιτικό σκηνικό της "επόμενης μέρας". Ίδωμεν και "ειρήνη υμίν το...

Φως γίνε δέντρο με χρυσά κλαδιά γιάτρεψε ζώα φυτά πουλιά που πάσχουνε μαζί μου γιάτρεψε ακόμη τα φύλλα αυτά που πέφτουν απ' τα δέντρα

Τα παιδιά είχαν καρφώσει τα μάτια τους πάνω στην ξένη. Περιεργάζονταν το παντελόνι ή το πουκάμισο με τις άφθονες τσέπες και φυσικά το μπαστούνι που, μετά την τελευταία ανάβαση, μου ήταν απαραίτητο. Έγραψα μια διαδρομή στους τοίχους, τους στέρεα πλεγμένους, στην αμμουδιά, τη θάλασσα στα παράθυρα και επέστρεψα πάλι στα παιδικά πρόσωπα όπου έσφυζαν χυμοί και σε εκείνο της δασκάλας όπου καταστάλαζε ένα μίγμα μοναχικότητας, βεβαιότητας και προοπτικής. Τότε, εκεί, στο μικρό νησί του Ινδικού Ωκεανού, αντίκρισα πάλι το μέλλον.

Για πολλά χρόνια πίστευα ότι ένας απλός και σίγουρος τρόπος να βρίσκει κανείς τη διαδρομή εξόδου είναι να ακολουθεί συνεπή πορεία, από τη στιγμή της εισόδου του, στρίβοντας πάντα αριστερά (ή δεξιά αν έτσι έχει επιλέξει). Το πλεονέκτημα αυτής της μεθόδου είναι ότι μπορεί να εφαρμοστεί και σ' έναν τελείως σκοτεινό λαβύρινθο, αρκεί κάποιος να περπατά δίπλα στα τοιχώματα, έχοντας συνεχώς ακουμπισμένο το ένα του χέρι σε ένα από αυτά. Έχω εφαρμόσει αυτή τη μέθοδο σε όλες τις γνωστές μορφές εικονικών λαβυρίνθων, με κυκλικούς, τριγωνικούς ή πολυγωνικούς διαδρόμους, δενδροειδείς, ακ...

"Είναι δυνατόν να φορολογούνται τόσο άγρια οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι, γιατί δεν μπορούν να ξεφύγουν, επειδή συμβαίνει να γνωρίζει το κράτος τα εισοδήματά τους; Γιατί ξεφεύγουν διαρκώς από την τσιμπίδα του κράτους και δεν τουν πιάνει ποτέ, αυτοί οι πολύ λίγοι στην Ελλάδα που έχουν στα χέρια τουν τον τεράστιο πλούτο; Αν δεν υπάρξει ένα παλαντζάρισμα ανάμεσα σε αυτά τα δύο, θα γίνει επανάσταση. Και δεν μιλώ για την προδοσία ολόκληρου αυτού του κόμματος, που εξακολουθεί να έχει δυστυχώς το ίδιο όνομα μι εκείνο που είχε το 1974..." Βασίλης Βασιλικός Δυστυχώ...

Ένα βράδυ που τσιμπολογούσαμε σ' ένα ταβερνάκι, δεν ξέρω πως μου ήρθε και πέταξα μια εξυπνάδα: «Άντε πια, να τακτοποιηθείτε, να φάμε κι εμείς κάνα κουφέτο» είπα και σήκωσα το ποτήρι μου ψηλά να ευχηθώ. Ο Μηνάς ξεροκατάπιε και με κλώτσησε κάτω από το τραπέζι. Ο Ανδρέας ανασάλεψε στο κάθισμά του και κοίταξε τη Ναταλία, ενώ εκείνη αρκέστηκε σε μια αόριστη κίνηση του κεφαλιού, που καθένας μπορούσε να την ερμηνεύσει όπως ήθελε. «Θα δούμε» ψέλλισε η ανόητη. Μα τι περίμενε τέλος πάντων; Πέντε χρόνια μεγαλύτερή του ήταν. Κανονικά αυτή έπρεπε να πιέζει. Ο Ανδρέας είχε όλη τη ζ...

Ο δημιουργός δεν γεννιέται σε κενό αέρος. Γεννιέται σε ένα περιβάλλον, από ένα περιβάλλον, σαν χημικός τύπος. Γι' αυτό ψάχνουμε τη ζωή των μεγάλων δημιουργών. Αναζητούμε στις βιογραφίες τους, στα γραπτά τους, στους έρωτές τους, στο νερό που πίνουν, δίχως αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές, το χημικό περιβάλλον που τους δημιούργησε. Δεν θα μάθουμε ποτέ τον χατζιδάκειο χημικό τύπο. Δεν θα μάθουμε ποτέ ποιος συνδυασμός χρωμάτων και ήχων τον διαμόρφωσε. Μόνον εικασίες κάνουμε καθώς πλαταίνουμε όσο περισσότερο μπορούμε το πεδίο της αναζήτησης. Αναζητούμε το αόρατο μαγικό ραβδί πο...