Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στο βιβλίο αυτό, των εκδόσεων του περιοδικού "Οδός Πανός", έχουν συγκεντρωθεί τα διηγήματα του μεγάλου αμερικανού συγγραφέα Ναθάναελ Χώθορν (1804-1864), "Το ευγενικό αγόρι", "Η καταστροφή του κυρίου Χιγκινμπόθαμ", "Γουέικφηλντ" και "Ο συγγενής μου ο ταγματάρχης Μουλινέ" -που δίνει και τον τίτλο σε αυτή την συλλογή μας. Ο ταγματάρχης Μουλινέ δεν "εμφανίζεται" στο διήγημα. Από τις διηγήσεις των συμπολιτών του και των γειτόνων του ο νεαρός του ανιψιός Ρόμπιν, που έχει φτάσει, αδέκαρος, από την Νέα Αγγλία -Αμερική- στην γη της Αγγλίας, για να βρει δουλειά και τον ψάχνει, προ...

Ένας νεαρός χωρικός πράκτορας της CIA... Το παιδί του χωριού βρέθηκε, ξαφνικά, μέσα σ' έναν πραγματικό εφιάλτη: ο πιο καλός του φίλος βρίσκεται σκοτωμένος μέσα στο πυρπολημένο σπίτι του! Και άγνωστοι τρομοκράτες ενεδρεύουν στο σκοτάδι ετοιμάζοντας ένα μεγάλο κακό... Την ίδια στιγμή ένας Αμερικανός απαγάγει τον νεαρό χωρικό και τον οδηγεί στην... Ουάσιγκτον, ρίχνοντας δίπλα του, μια γοητευτική γυναίκα με την οποία καταλήγει, σε σχολή Εκπαίδευσης Μυστικών Πρακτόρων, στην έδρα της CIA...

Θαρρώ πως ήταν άγνωστη σχεδόν η χώρα αυτή για τους πολλούς... Και έμοιαζε μάλλον ξεχασμένη... ακόμη κι από αυτούς τους ίδιους τους Γεωγράφους! Ώσπου μια μέρα ανοιξιάτικη, μέρα ανυποψίαστη του Απρίλη, έφτασαν με τα ερτζιανά στ' αυτιά μας οι χτύποι της καρδιάς της... Υπήρχε λοιπόν ακόμα αυτή η ξεχασμένη σιωπή! Κι έγινε, τόσο ξαφνικά, ξανά γνωστή με του λαού της τη φωνή... Εκεί που κουρασμένος ο Αλέξανδρος απ' την μεγάλη του πορεία και τον πόλεμο, σταμάτησε για λίγο σχεδόν κατά τα όρη των ορέων, εκεί που τότε χτίζονταν οι τελευταίες Αλεξάντριες, εκεί...

[...] Δεν είναι οι ιστορίες του Πάτ Χόμπυ, πάρεργο μιας ιδιοφυΐας. Ίσως βρίσκουμε κάποια αντιστοιχία με τις όψιμες μπαλάντες του Γιέητς. Μέσα από την περιγελαστική διάθεση διακρίνεται μία εξαιρετική οικονομία που λείπει και από τα καλύτερα διηγήματα του, την "Επιστροφή στη Βαβυλωνία", και το "Διαμάντι, μεγάλο σαν το Ρίτς". Η χρήση της γλώσσας είναι εκλεκτική και ποικίλει από την καθαρή εκζήτηση ως την απλή καταγραφή του ιδιώματος. Διαρκής είναι η αντιγραφή προτύπων η οποία χάρη στη μαεστρία του όψιμου Φιτζέραλντ χαράζει χρυσή τομή μεταξύ της απομυθοποίησης και της συντήρηση...

Δυο λόγια O αγαπητός φίλος Διονύσης Στεργιούλας μου ζήτησε, υπό μορφήν συνεντεύξεως, να του μιλήσω για τις σχέσεις μου με τον Σολωμό ή μάλλον για την απασχόλησή μου με τον Σολωμό και για το μικρό έργο που απέρρευσε από αυτήν. Η εξομολόγησή μου εξελίχθηκε σε μια πρώτη μορφή συνεντεύξεως. Αργότερα μου ζήτησε και μια δεύτερη, υποβάλλοντάς μου διάφορες ερωτήσεις πάνω σε ποικίλα θέματα που προκαλεί στον αναγνώστη τόσο το σολωμικό έργο όσο και ο ίδιος ο Σολωμός. Δέχτηκα, για να μην του χαλάσω το χατίρι αλλά στις πιο πολλές ερωτήσεις του ένιωθα απροετοίμαστος ή ακατάλληλος...

Η "Βιο-Μυθογραφία" του πολύπλευρου καλλιτέχνη Μίνου Αργυράκη στην πιο δημιουργική του εποχή - εκτός από μερικά "Μινωϊκά" διαλείμματα, παρέα με την ιρλανδέζα σύντροφό του, την "Δαιδάλα". Αρχίζει το αληθινό "παραμύθι" με την απόδρασή τους από το Μανχάτταν και τον οδυσσειακό νόστο στην Ελλάδα. Συνεχίζει με την πάλαι ποτέ Πλάκα του 1965, τότε που το ονειροπαρμένο ζευγάρι έφτιαξε - με την πολύτιμη συμμετοχή του Τσαρούχη - το μικρό θέατρο γνωστό ως "Κιβωτός της Amy". Γκρεμίζεται το όνειρο με την κατάρα της Δικτατορίας, μα ξαναζωντανεύει με τον τελικό "επαναπατρισμό". Με άφθονα σχ...

Γεννήθηκα στις 3 Απριλίου του 1924 στην Ομάχα της Νεμπράσκα. Ήμουν το τρίτο παιδί της οικογένειας. Έχω δύο αδελφές. Το όνομα του πατέρα μου σαν το δικό μου - Μάρλον Μπράντο και της μητέρας μου Ντόροθυ. Ο πατέρας ήταν ένας πετυχημένος πωλητής σε μια εταιρεία ζωοτροφών που τον πιο πολύ καιρό έλειπε από το σπίτι. Δεν τα πηγαίναμε καλά. Αδιαφορούσα για μένα. Τίποτα δεν του άρεσε απ' ό,τι έκανα. Όλα τα έβρισκε αδιάφορα. Αυτή η στάση του απέναντι μου με έκανε να έρθω πιο κοντά στη μητέρα μου. Τη μυθοποίησα όπως ο Οιδίποδας (γελάει).

Άγγλος τραγουδιστής της δεκαετίας του 80 ο Μάρκ Άλμοντ περιφέρεται σ' αυτό το βιβλίο του στο σαλόνι του Έλληνα Άδωνι και κλαίει, χωρίς να ντρέπεται, για έρωτες που δεν έκανε, για πρόσωπα που γνώρισε και έφυγαν, για αποχαιρετισμούς χωρίς ελπίδα. Μοιάζει σ' αυτό του Ίβυκου και των ποιητών που κλαίνε -σ' όλους τους αιώνες- για τον έρωτα και τους ανθρώπους που υποφέρουν από τους ισχυρούς και τους κακούς. Ο Άλμοντ είναι πάντα ηττημένος. Αλλά με μια ήττα που τον στεφανώνει στη σκοτεινή και μοναχική κάμαρά σας απόψε που φυσάει και βρέχει. Αν, όμως, έχετε και κάποιο δίσκο του στο π...

Το αφιερωμένο στον Καβάφη τεύχος του περιοδικού "Ο Κύκλος", που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1932, θεωρείται "σημαντικός σταθμός στην καβαφική βιβλιογραφία και πρώτο ουσιαστικό αφιέρωμα στον Αλεξανδρινό". Είχαν προηγηθεί σχετικά κείμενα δημοσιευμένα σε πλήθος περιοδικών και εφημερίδων και δύο άλλα εκτενή αφιερώματα: στο γαλλόφωνο περιοδικό του Καΐρου "La Semaine Egyptienne" (1929) και στη "Νέα Τέχνη" του Μάριου Βαϊάνου (1924), που ήταν χρονολογικά το πρώτο μεγάλο αφιέρωμα στον ποιητή. Το αφιέρωμα της "Νέας Τέχνης", παρά τις δεκάδες συνεργασίες ηχηρών ονομάτων και τα πολλά ε...

Η σημασία της Αναγέννησης δεν συνίσταται τόσο στην επανακάλυψη του ρόλου της ανάγνωσης όσο στην όξυνση της ικανότητας του ανθρώπου να ακούει τις λέξεις και να τις χρησιμοποιεί ως μοντέλα ανάπτυξης σε κάθε τομέα της ζωής του, από τον πόλεμο και την οργάνωση του κράτους έως την δημιουργία έργων τέχνης. Περισσότερο από οποτεδήποτε άλλοτε στην ιστορία του δυτικού ανθρώπου, η Αρχαιότητα αποκτά τώρα θέση ισχύος και ανάγεται σε πολιτιστική δύναμη, τα δε πρόσωπα που κυοφορούν τούτη την επανάσταση μοιάζουν με τους ήρωες του "Γκαργκαντούα και Πανταγκρουέλ" του Ραμπελαί (1552), που απ...

Όλοι μας - και ο καθένας χωριστά- ομολογούμε ότι, προ του αναπόδραστου και επικείμενου θανάτου μας, είμαστε εντελώς ανίσχυροι και ότι μαζί μας δεν παίρνουμε τίποτα από τα επίγεια θέλγητρα: πλούτο, αγαθά, ομορφιά, γνώσεις, διανοητική και σωματική δύναμη και ευρωστία κλπ. Οι περισσότεροι διαισθανόμαστε ότι "εν τω άδη ουκ έστι μετάνοια" και ότι η κατάλληλη προετοιμασία διευκολύνει την κατάσταση της ψυχής στα μετά την αποβίωση τεκταινόμενα. "Ο Καθένας" όμως, ως αντιπροσωπευτικός τύπος όλης της ανθρωπότητας, σύμφωνα με την τεχνική του Μεσαιωνικού ηθικοπλαστικού (morality) δράμα...

Με πόνο ψυχής, αλλά και με δίκαιη οργή, διάβασα τον δεύτερο τόμο της "Τριλογίας" της Άμυ Μιμς-Σιλβερίδη, με τίτλο "Ο θησαυρός της Χέλεν Σάλλιβαν". Στο επίκεντρο βρίσκουμε την τραγική περίπτωση του μεγαλόπνοου βιβλίου που η Σάλλιβαν συνέγραψε επί χρόνια - αρχίζοντάς το στην εποχή του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου και τελειώνοντας το στη δεκαετία του Μακαρθισμού. Για μας τους Έλληνες, αυτό το βιβλίο (που δυστυχώς, δεν είδε ακόμη το φως της ημέρας) έχει ιδιαίτερη σημασία, επειδή αν διαβάσουμε προσεχτικά την παλαιότερη ιστορία της αέναης αντίστασης του ισπανικού λαού, θα μπορέσουμ...

Απ' την δεκαετία του 80, οι φυσικοί επιστήμονες, προσπαθούν να διατυπώσουν μια ενοποιημένη θεωρία, την θεωρία: Των Πάντων, και μοιραία αναζητούν την πολυπόθητη και μοναδική εξίσωση, που διέπει το σύμπαν. Αυτή την εξίσωση υποτίθεται ότι βρήκε, ο ιδιοφυής αδιόριστος φυσικός ο Σπύρος που ζει λιτά και απέριττα, κάπου στην Κυψέλη, παρέα με το αγαπημένο του ιγκουάνα: τον Τεκίλα, που τον χάρισε στον φιλόδοξο, επίδοξο συγγραφέα, τον Θάνο, σε μια τυχαία γνωριμία, γραμμένη πάνω σε ένα άδειο κουτί, μπίρας Αmstel. Είναι πράγματι όμως, η εξίσωση της θεωρίας: Των Πάντων, ή όχι; Και α...

Μια χώρα, ένα κράτος, μία πόλη. Γύρω από την πόλη απέραντες εκτάσεις ερήμου με πετρωμένο έδαφος. Ούτε άμμος, ούτε οάσεις, ούτε ζωή. Τίποτα. Σε αυτήν την πολιτεία, την ανέλπιδη, την από καιρό πεθαμένη, την αδιέξοδη, κινούνται οι ήρωες του βιβλίου. Οι ιστορίες τους πλέκουν ένα παράξενο και γοητευτικό σύμπαν. Συγκροτούν ένα διακειμενικό ταξίδι στον κόσμο των καταραμένων ποιητών και δημιουργών. Τα πρόσωπα του βιβλίου, πιστά στην ειμαρμένη τους, παλεύουν, ερωτεύονται, άγονται και φέρονται στη δίνη της καταδίκης τους, αρνούνται την ελπίδα, λυγίζουν από το βάρος του μεγαλείου τους...

...Το νοσοκομείο βρίσκεται στο νοτιανατολικό Λονδίνο και δεν ξέρουμε κανένα εδώ που καταλήξαμε... Το παιδί κοιμάται; Μοιάζει να κοιμάται! Δεν ικετεύει πια για ένα χάδι μια αγκαλιά. Βρισκόμαστε ξανά εδώ... Τα χέρια του κρέμονται στα δικά μας και ο Άγγελος παραμιλάει. Σηκώνομαι να φύγω. Θ' ακολουθήσουν ατέλειωτα βράδια που θα γίνεται ξανά και ξανά το ίδιο έγκλημα στην ψυχή μου! Κλειδώνομαι στον πόνο. Καίγομαι απ' τον πυρετό του θανάτου και δεν ξέρω τι να κάνω... Δεν είμαι εκεί αν και βρίσκομαι αναπνοές κοντά δίπλα στο σώμα του νοερού λογάριθμου που μας συνδέει με την δεύτερη...