Πυθαγόρας και πυθαγορισμοί
Παπασταθόπουλος Στάθης
Οδός Πανός (2015)
Ο Πυθαγόρας γεννήθηκε μεταξύ 580 και 570 π.Χ. στην Σάμο και είναι σύγχρονος του πρώτου Βούδα, του Γκαουτάμα Σιντάρτα, καθώς και του Κομφούκιου. Η πατρική περιουσία, του επιτρέπει να αποκτήσει μία καλή μόρφωση κοντά σε σοφούς καθηγητές που ζούσαν στην Σάμο ή την Ιωνία την εποχή εκείνη, όπως οι Αναξίμανδρος, Θαλής, Φερεκύδης και Αναξιμένης. Η προσωπική του νοημοσύνη, του δίνει την δυνατότητα να αφομοιώσει την διδασκαλία αυτή και γίνεται τάχιστα βαθύς γνώστης της φιλοσοφίας, των μαθηματικών, της ποίησης και της μουσικής. Η οικογενειακή του περιουσία, του επιτρέπει επίσης να τ...
Κριτικές προσεγγίσεις: Νεοελληνικό θέατρο
Κόκκοτα Χριστίνα
Οδός Πανός (2014)
Παρά το γεγονός ότι επί χρόνια το Νεοελληνικό Θέατρο αποκλείσθηκε από τις επιλογές των καθιερωμένων θεατρικών σκηνών και υποτιμήθηκε από το θεατρικό κατεστημένο - με εξαίρεση μικρά "πρωτοποριακά θέατρα", που το υπρέτησαν με συνέπεια και αφοσίωση - η συμβολή του στη διαμόρφωση της αυτοσυνειδησίας του Νεοέλληνα υπήρξε αδιαμφισβήτητη. Με όπλο ως επί το πλείστον το διαβρωτικό χιούμορ, τον υποδόρειο σαρκασμό, την άλλοτε πικρή και άλλοτε κατεδαφιστική σάτιρα, η νεοελληνική δραματουργία λειτούργησε ως καθρέφτης των προκαταλήψεων και των στερεότυπων, των αγκυλώσεων και των αλλοτριω...
Κάρμεν
Mérimée Prosper 1803-1870
Οδός Πανός (2014)
Πριν εκατόν πενήντα χρόνια, υπήρχε μόνον η "Κάρμεν". Ένα ερωτικό κείμενο, το ωραιότερο ίσως που έγραψε ο Προσπέρ Μεριμέ για μια άστατη τσιγγάνα, που ερωτευόταν με πάθος. Τριάντα χρόνια αργότερα ο Μπιξέ επένδυσε μουσικά το κείμενο. Η "Κάρμεν" μεταμορφώθηκε σε σύμβολο των παθών, του έρωτα, της ζήλειας, της απελπισίας... Η μαγεία των μύθων έγκειται στη διαιώνισή τους. Η "Κάρμεν" περιπλανήθηκε ανάμεσα στις λέξεις και τους ήχους και οι διανοούμενοι ανακάλυψαν στις περιπλανήσεις αυτές το πνεύμα μιας φεμινιστικής επανάστασης. Η "Κάρμεν" εξακολουθεί ακόμα να θέλγει σκηνοθέτες, μ...
Ο καθένας
Οικονόμου Αθανάσιος Δ.
Οδός Πανός (2014)
Όλοι μας - και ο καθένας χωριστά- ομολογούμε ότι, προ του αναπόδραστου και επικείμενου θανάτου μας, είμαστε εντελώς ανίσχυροι και ότι μαζί μας δεν παίρνουμε τίποτα από τα επίγεια θέλγητρα: πλούτο, αγαθά, ομορφιά, γνώσεις, διανοητική και σωματική δύναμη και ευρωστία κλπ. Οι περισσότεροι διαισθανόμαστε ότι "εν τω άδη ουκ έστι μετάνοια" και ότι η κατάλληλη προετοιμασία διευκολύνει την κατάσταση της ψυχής στα μετά την αποβίωση τεκταινόμενα. "Ο Καθένας" όμως, ως αντιπροσωπευτικός τύπος όλης της ανθρωπότητας, σύμφωνα με την τεχνική του Μεσαιωνικού ηθικοπλαστικού (morality) δράμα...