Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι μουσικοί κατάφεραν κρυφά να απομακρυνθούν χωρίς να ικανοποιήσουν την επιθυμία του. Μόλις το αντιλήφθηκε τους κυνήγησε και τους πρόφτασε στον Γιαλό, παραποταμάκι του Καλαρρυτινού. Τους υποχρέωσε να συντονιστούν στον ρυθμό των "κλεφτών" και του "παιδιά μ γιατί είστε ανάλλαγα" καθώς ήταν και αριστερών φρονημάτων. Τους πλήρωσε κατόπιν και τους αποχαιρέτησε...

...Είμαι πάντα παρούσα στους λιθοβολισμούς. Εγώ και το δέντρο της πλατείας. Στέκομαι δίπλα στον κορμό και κοιτάμε. Τους άντρες στα μάτια. Γνωρίζω έναν-έναν καλύτερα από τη μάνα τους γιατί τους γνώρισα πάνω στο σώμα μου και δεν γελιέμαι. Πηγαίνω στους λιθοβολισμούς για να με βλέπουν, την ώρα που θα τολμάν να σηκώσουν την πέτρα. Με βλέπουν και αδιαπέραστοι, σκοτώνουν αυτή τη γυναίκα που είμαι εγώ. Να μην υπάρχει πια το σώμα μου που τους παίρνει την τιμή και την αναίδεια. Αυτό που βρίζουν φεύγοντας κι εκλιπαρούν όταν έρχονται. Αυτό που τους κάνει τρελούς και πρέπει να το τσακί...

"Ούτοι συνέχθειν αλλά συμφιλείν έφυν", φωνάζει η Αντιγόνη κατά το Σοφοκλή, στον Κρέοντα. Δηλαδή "δε γεννήθηκα για να μισώ αλλά για ν' αγαπώ", φωνάζει η Β' λυκείου, μια τάξη του λυκείου Βρυσούλας, με όλη της τη φροντίδα, την αγάπη, την προσφορά, τη συμπαράσταση και την αγωνία, για ένα ανάπηρο παιδί, καρφωμένο πάνω σ' ένα αμαξίδιο. Πλησιάζει, αγγίζει το θαύμα τούτο το παιδί. Ο Θεός όμως, ο μεγάλος αυτός παρών και απών, θα αφουγκραστεί τον πόνο το δικό του και των συμμαθητών του, μπροστά στο απελπισμένο αυτό κάλεσμα; Η εκπαιδευτικός, κυρία Ερμιόνη Τριβιζά, κουβαλάει όλο το βάρ...

Η ιστορία δύο γυναικών που αγωνίζονται να επιβιώσουν, να βρουν τον δρόμο τους και να κατακτήσουν την πολυπόθητη ισορροπία στις σχέσεις με τα κοντινά τους πρόσωπα. Από την Αγγλία στην Αθήνα το ταξίδι τους εκτυλίσσεται με τρόπο κινηματογραφικό. Θα καταφέρουν να ξεφύγουν απ' το παρελθόν και να ορίσουν το παρόν και το μέλλον τους; Θα μπορέσουν να ανακαλύψουν τις αιτίες που οδηγούν τις ίδιες και τους αγαπημένους τους στους δαιδαλώδεις ελιγμούς του έρωτα και της φιλίας;

Ήλθε στο νου μου να παρουσιάσω κάτι ετερόκλητο. Ένα κοκτέιλ γενικού προβληματισμού και διηγηματικής χαλάρωσης συνοδευόμενο με μερικούς στίχους. Νομίζω ότι είναι κατάλληλο για τη σφαιρικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, η οποία πιστεύω ότι θα το απορροφήσει ευχάριστα.

ΜΗ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ Μη με ρωτήσεις να σου πω για έρωτες περασμένους, τους πήρε ο αέρας, φύγανε, πέσανε τίτλοι τέλους. Πριν να προλάβουν στα ανοιχτά να βγούνε να αρμενίσουν, ήρθανε οι μπάρες και ο χιονιάς για να τους σταματήσουν. Μη με ρωτήσεις να σου πω για αγάπες που 'χουν φύγει, είναι η θύμηση γλυκιά μα η λησμονιά με θλίβει. Πριν να προλάβουνε φτερά να ανοίξουν να πετάξουν, τις βρήκε βόλι, πέσανε στη γη για να κοπάσουν. Μονάχα ρώτα να σου πω για όσους έχουν μείνει, φίλοι πιστοί στο πλάι μου σαν γέρικες ελιές. Μονάχα ρώτα να σου πω γι' αυτήν που...

" ...Στο κοράλλι που μου έδωσες έπαψαν πια να διακρίνονται τα ίχνη των δακτύλων σου, έτσι θα χρειασθώ κάτι περισσότερο, κάτι πιο πολύ ή που απ΄ αυτό δεν θα σβήσουν ποτέ τα αποτυπώματά σου, γιατί ναι, μακριά σου αλήθεια κρυώνω. Κανένας δεν κατάλαβε σε ποιον αλήθεια απευθυνόταν η γυναίκα, μα επειδή πού και πού καθέναν στο ακροατήριο χωριστά τον κοίταζε, όλοι τους ήθελαν να ελπίζουν πως επρόκειτο γι΄ αυτούς. Έτσι ξεσπάσανε καβγάδες στο πλήθος, που λιαγιάσανε μόνο σαν ήρθε τη γυναίκα φτερωτό άλογο και την πήρε και είδαν ότι αυτό ήταν η μούσα της..." Γιώργος Φιλιππίδης, "Γαλάζι...

"Εν Σκύρω τη φιλτάτη" τιτλοφορείται η ανθολογία των ιδιότυπων κειμένων του Ιωάννη Βογιατζή, (που γράφτηκαν κατά τη χρονική περίοδο 2001-2008 στη Σκύρο και τα οποία κατά καιρούς έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα έντυπα)- και τα αποκαλώ ιδιότυπα, γιατί δεν κατατάσσονται εύκολα σε κανένα από τα γνωστά είδη πεζογραφίας. Αυτό οφείλεται τόσο στον τρόπο γραφής, τα εκφραστικά μέσα του συγγραφέα που είναι απόλυτα ποιητικά όσο και στην ουσία του θέματος που κάθε φορά πραγματεύεται, στην προσέγγισή του που γίνεται με τρόπο βαθύτατα στοχαστικό, φιλοσοφικό και μεταφυσικό. Είναι κείμενα α...

Βρέθηκε στον σταθμό χωρίς να το καταλάβει. Περιτριγυρισμένος από αδιάφορα μαγαζιά και πίνακες ανακοινώσεων με διαδρομές και προορισμούς. Θυμάται την αρχή αλλά όχι την διαδρομή. Αναρωτήθηκε πώς του ήρθε να γράψει στα 18 του χρόνια, το 1973, τους μόνους στίχους που μπόρεσε να συντάξει σε όλη του την ζωή. "... Τράβηξε μπροστά. Δεν σταμάτησε στιγμή. Όταν σταματούσε, τον γυρνούσε η γη. Πότε από την καλή, πότε από την ανάποδη. Στην άκρη του δρόμου συνάντησε έναν άνθρωπο Τον ρώτησε: - Πού πάω; Πόσο μακριά είναι; Πόσο κρατάει η διαδρομή;..."

Κοιτάζω προσεκτικά και κάπως ανυπόμονα θα έλεγα από τον ένατο όροφο του πανύψηλου ξενοδοχείου, να απολαύσω σε αυτή τη χρονική και γεωγραφική συγκυρία τη θέα προς τα βορειοανατολικά του ανοικτού ορίζοντα. Θέλω να αποτυπωθεί καλά στο ενδότερο στρώμα, στο βαθύτερο τμήμα του αμφιβληστροειδούς χιτώνα, να τη συνηθίσω. Άλλωστε θα την έχω καθημερινά μπροστά μου για αρκετό χρονικό διάστημα, όλο ετούτο το καλοκαίρι. Έχω απέναντί μου τις σκοροφαγωμένες από το χρόνο και την υγρασία πλαγιές του λόφου Τέλεγκραφ, με την τεράστια αυλακωτή κολόνα στο πάνω μέρος του να ελέγχει τον αχανή περ...