Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Βρεθήκαμε μαζί στην ίδια στάση, εγώ κι ο κανένας· που είχα τα πάντα σχεδόν κι εκείνος μόνο τα μαύρα του χέρια, που είχα τα πάντα να χάσω κι εκείνος κανέναν. Το μαύρο του σώμα το 'χε κυρτωμένο, κι εγώ ο λειψός, από σθένος σωμένος, σταθήκαμε του ενός με χαμόγελο ο άλλος. Στα μάτια μας μέσα κάθε άγχος θα σβήσει· καιρό τώρα ο ένας κρατώντας το χέρι του άλλου, λιτοί στην σκέψη πως δεν έτυχε να 'μαστε ίσοι. Κι όπως έτσι μας στίβαξ' η μοίρα, στα μαύρα του μάτια κοίταξα κι είδα, κι ας διαφέρουμε τόσο, πως είμαστε ίδιοι.

Ήθελε τόσο να του πει: Μη φύγεις στα πόδια του να πέσει, να συρθεί με χέρια ανοιχτά ν' αρχίσει παρακάλια. Ήθελε τόσο να φωνάξει: Μείνε λίγο τα ίδια λόγια πες μου, τα ίδια πάλι ακόμα μια φορά κι ας είναι ψέματα. Δεν έβγαλε μιλιά, δεν είπε ούτε λέξη όχι πως μέτρησε να μην τσαλακωθεί ήτανε θέμα αισθητικής και τίποτα άλλο.

Πολλές επιθυμίες που μένουν ανεκπλήρωτες και αμαρτίες, πειρασμοί στο Ύστερα, στο Έπειτα φθίνουν παρατημένες. Ένα εργάκι η ζωή μου και κυλά αρσενικά, ασθενικά όμως παράξενα τραβά κακές συνήθειές της σ' ιάσεις απαράδεκτες οι κάποιες αφορμές της - Χαμηλωμένα σύννεφα, λάμψεις ψηλά στον ουρανό σκεπάζουν προτερήματα ίσως τον ίδιο το Θεό και ακούγονται· δε φαίνονται θαμπά πυροτεχνήματα οι άτονες μας ιαχές.

Ας μου το επιτρέψει η Ανατολική Ορθόδοξος Εκκλησία το μνημόσυνο που θα κάνω εδώ για το μεγάλο χαμένο παιδί της Δυτικής Καθολικής Εκκλησίας, τον Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Μπορεί να κλαίει σήμερα η Ρώμη τον Πάπα Παύλο, που πέθανε προχθές και καθόλου να μην θυμάται τον Άγιο Πιέρ Πάολο Παζολίνι, μα πυρώνει θείος Αύγουστος μήνας και οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν κάθετα στα εκατομμύρια των λαών της Μεσογείου και στα εκατομμύρια των τουριστών, που στοιβάζονται στις μεσογειακές ακτές, πιστεύοντας πως η αρχαία Μεσόγειος θα δώσει και σαν άλλη λίμνη του Σιλωάμ, θα τους φωτίσει τους μήνες το...

Σαν ψίθυροι θα απλωθούμε στη βουβή νύχτα Τέλος θα μείνουμε μόνοι Στο πιο δακρυσμένο μας απόγευμα Καθώς ο κόσμος θα συνεχίζει να περνά από μπροστά μας.

Φυλακισμένος κάθομαι κι απ' τις πληγές μουγκρίζω Μέρα και νύχτα φύλακες πενήντα με φυλούν Και το Φεγγάρι κρύφτηκε στο σύννεφο το γκρίζο Μ' αυτή την ώρα αναπολώ τα μάτια της Aelun [...]

Για την πένα σου είμαι η σελίδα. Τα δέχομαι όλα. Είμαι λευκό φύλλο. Είμαι ο φύλακας των αγαθών σου, που θα τα προσέξει και θα σου τα παραδώσει επαυξημένα. Εγώ είμαι ο αγρός, το μαύρο χώμα. Εσύ είσαι η βροχή μου, η αχτίδα μου. Εσύ είσαι ο ιδιοκτήτης και κύριός μου κι εγώ - η μαύρη γη και το λευκό χαρτί.

"κάθε απόπειρα σκέψης περιέχει όλες τις απόπειρες μαζί κάθε κίνηση στο άπειρο περιέχει όλες τις κινήσεις μαζί κάθε έμπνευση στα κενά διαστήματα περιέχει όλες τις γητειές του κόσμου"

Στον 20ό αιώνα ο Πέννα ήταν ένας επίγονος. Αλλά όχι επίγονος του 19ου. Ήταν ο επίγονος μιας παράδοσης που ξεκινά από τον 2ο αιώνα και φτάνει στον Ντ' Ανούτσιο. Ο Ευγένιος Αρανίτσης παρουσιάζοντας στην Ελευθεροτυπία της 31ης Ιουλίου του 1986, το βιβλίο του Σάντρο Πέννα Λίγος Πυρετός έγραφε: "Παρομοιάζουν συχνά τον Πέννα με τους αρχαίους Έλληνες λυρικούς". Ο Ουμπέρτο Σάμπα, μάλιστα, τον συνέκρινε με τον Μελέαγρο από τα Γάδαρα. Σχολιάζοντας ο Σάμπα το ποίημα του Πέννα "Καλοκαίρι" σημείωνε: "Μονάχα ένας Έλληνας (ο Αρχίλοχος) μπόρεσε να κρατήσει μια παρόμοια αίσθηση με τόση απλό...

Ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός σφράγισε την εφηβική μου ηλικία, αλλά και τα φοιτητικά μου χρόνια. Μαζί με τον Καζαντζάκη ήταν από τους πρώτους συγγραφείς, των οποίων τα βιβλία αγόραζα σωρηδόν. Από τα πρώτα μου αποκτήματα στη Μελβούρνη (λίγα χρόνια μετά την άφιξή μου), ήταν και μια θαυμάσια πανόδετη αγγλική έκδοση του Ζ (εκδ. McDonald 1969). Ήταν η εποχή που το έργο αυτό, λόγω και της πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα, χαλούσε κόσμο, διεθνώς. Η φωτογραφία του συγγραφέα κάλυπτε, θυμάμαι, όλο το οπισθόφυλλο αυτής της έκδοσης και, με τα χοντρά μαύρα γυαλιά του, τα κάπως ατημέλητ...

Μαγεμένες πόρνες. Γυμνές με φτερά αγγέλου. Ερεθίζουν νεανικές σάρκες. Βαδίζουν στα μικρά δωμάτια. Με φώτα κόκκινα και ψηλά τακούνια. Με ένα χαμόγελο τόσο όμορφο. Άλλο τόσο θλιμμένο, πονεμένο. Που σε τρυφερές κάμαρες δεν ξάπλωσαν. Με απαλά, ερωτικά χέρια να τα αγγίξουν. Τόσα όνειρα παιδικά, εκείνα τα μάτια. Χάθηκαν στη σκόνη. Εκείνα τα λουλούδια που ήθελαν, μαράθηκαν. Κάηκαν, στάχτη έγιναν απ' τα ανθρώπινα χέρια.

Η θέση του Ευρωπαϊκού Θεάτρου είναι, αναμφισβήτητα κυρίαρχη στην ιστορία της παγκόσμιας δραματουργίας. Όχι μόνο για τη μακρά και αδιάπτωτη πορεία, που διέγραψε ήδη από τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση μέχρι τις μέρες μας αλλά και για τα διαφορετικά είδη που υπηρέτησε (Λειτουργικό Δράμα, τραγωδία, κωμωδία, φάρσα, μπουλβάρ, ιστορικό δράμα, στρατευμένο διδακτικό δράμα, ψυχόδραμα, ονειρόδραμα performance) και τα καλλιτεχνικά ρεύματα που ενσωμάτωσε στον κορμό του (ρομαντισμό, ρεαλισμό, εξπρεσσιονισμό, σουρρεαλισμό, υπαρξισμό, παράλογο, γκροτέσκο). Πολυτασικό και πολυμορφικό το Θ...

Αγνοούσα πρωτοδιόριστη ότι τα χαϊμαλιά συνιστούν τυπικά προσόντα. Είλωτας κατ' ανάγκη της Β/θμιας είχα εξάλλου ήδη επιλέξει εξώφυλλο για τον προσωπικό μου Τσελεμεντέ. Βιβλίο Νοικοκυροσύνης - Αγώνας Μάταιος! Δεν μου πετύχαιναν θυμάμαι εξαρχής οι φανουρόπιτες. Μια καμμένη ωστόσο του Αθηναίου διέβλεψε τουλάχιστον και ότι θα ξεπέσω μια μέρα στην Αθήνα και ότι θα με φλομώνουν κάθε μέρα στις παπαριές. "Αν είχες παντρευτεί θα είχες περισσότερο κύρος" ευφυολόγησε η Δ/νση απαλλάσσοντας μολοντούτο εκ συστήματος από επαχθείς υποχρεώσεις όχι μόνο τους έγγαμους συνεργούς αλλά και...

Το σπασμό σου ας μπορούσα στο κορμί μου να φορέσω, Το λυγμό σου ας κρατούσα σα μετάληψη στο στόμα. Δε με νοιάζει κάτι άλλο παρεκτός να σου αρέσω Και να μείνεις στην καρδιά μου ώσπου γίνει πάλι χώμα.

Το περιβάλλον μου είναι πια βαρετό και πολύ προβλέψιμο και άδικο συνήθως Κι εγώ μέσα μου δεν το εκτιμώ πλέον Σαν βλέπω ότι δεν το χάνω Μα για κάποιο λόγο μένω με την υπόσχεσή του τρομοκρατημένη Δε θα σ' αφήσω ποτέ μου είπε και με κράτησε εδώ Αλλάζει μορφές, κινείται αργά Σχεδόν κυκλοθυμικά μεταμορφώνεται Ο πυρήνας του πάντα το ανικανοποίητο.