Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η παρούσα έκδοση, "Τα παρατσούκλια της Κεφαλονιάς", πολύτιμος αμητός έρευνας και μελέτης ετών, υπογραμμίζει για μία ακόμη φορά τις δυνατότητες του συγγραφέα για την εντόπιση και συλλογή ιστορικού-γλωσσολογικού υλικού, που έχει στοχεύσει ο χρόνος να το αρχειοθετήσει στην αφάνεια. Ο Σπύρος Αντωνάτος παλεύει με τον χρόνο και στοχεύει, ακριβώς, στη διάσωση αυτού του υλικού και στην αρχειοθέτησή του, με επιμέλεια και γνώση ταξινομημένου, στα ράφια της διαχρονικότητας. Τα παρατσούκλια συνιστούν, οπωσδήποτε, θησαυρό ποικίλης επιστημονικής χρηστικότητας: ιστορικής, γλωσσολογ...

Η ακροβασία του έρωτα σε μια πορεία γεμάτη αμφιθυμίες και αντιφάσεις χωρίς λογική με τη διεκδίκηση της αιωνιότητας σ' ένα μονόδρομο ικανοποίησης του ατελεύτητου των πόθων. Ένα ταξίδι μυστηριακό στα μονοπάτια του έρωτα, όπου ο καθένας συναντά τον εαυτό του μέσα από τον άλλο.

"Πάτσγουορκ χωρίς ραφή", ένα πάτσγουρκ καρδιάς. Το ομολογεί η ίδια η συγγραφέας, το εισπράττει ο αναγνώστης από τις πρώτες κιόλας σειρές του βιβλίου. Ποίηση, πεζογραφία, μικρές αυτοτελείς νουβέλες; Δύσκολο να αποφασίσει κανείς που θα κατατάξει την πρώτη αυτή λογοτεχνική απόπειρα της Ρούλας Μίχου Κοσκινά. Και ύστερα, τι είναι αυτό που διαβάζουμε και μας συγκινεί, μας αφορά, μας θυμίζει; Ψυχογράφημα, ονειροπολήσεις, ερμηνείες ονείρων, ρεαλιστικές καταγραφές που γλιστρούν στο υποσυνείδητο για να αντέξουν το βάρος της κοινοποίησης; Η συγγραφέας επιχειρεί μια γραφή σύνθετη, αντι...

Ο παρών τόμος που κρατάτε ανά χείρας δεν είναι απαραίτητα πλήρης, αλλά ωστόσο είναι ενδεικτικός της ιταλικής γραφής στο μήκος του 19ου αιώνα. Περιλαμβάνει μόνο διηγήματα -συνειδητά- ως ένα είδος παρεξηγημένο -κι όχι μόνο στην Ιταλία- όπως όμως μοιάζει με κήπο που καταχείμωνο ανθίζουν τριαντάφυλλα. Εν τούτοις, στην Ιταλία του 19ου αιώνα τα διάφορα λογοτεχνικά κινήματα σημαδεύονται από την ιδιαιτερότητα του χώρου και των ιδεών που καλλιεργούνται. Έτσι θα θέλαμε να σας οδηγήσουμε σιγά σιγά σε αυτό το τοπίο ώστε να φανερωθεί τούτο μπροστά σας χωρίς σύννεφα και λουσμένο από το...

Ο Νίτσε έβλεπε πλέον την Λου Αντρέας - Σαλομέ ως παντοτινή του συνομιλήτρια και σύντροφό του. "...αγαπώ και σε σας τις ελπίδες μου", της έγραφε στην επιστολή, που δημοσιεύουμε στον παρόντα τόμο. Μετά την εκ μέρους της Λου απόρριψη των προτάσεων γάμου που της είχε κάνει, ο Νίτσε περιέπεσε σε κατάθλιψη και απόγνωση, όπως τα εκφράζει σε επιστολή του στον Φραντς Όβερμπεκ. Η ίδια, βέβαια, έβλεπε τον εαυτό της μόνον ως μαθήτρια του. Εξ άλλου η εικοσάχρονη τότε Λου φον Σαλομέ ζούσε ακόμη γενικώς σε μια σφαίρα εξιδανικευμένης αγάπης, όπως φαίνεται και από τις ακόλουθες σκέψεις της,...

Ένα βιβλίο που θα προκαλέσει συζητήσεις και θα πολεμηθεί. Γιατί αυτά που πρεσβεύει ο Μιχάλης Πατρώνης είναι αντλημένα από τη ζωή και - ταυτοχρόνως -άπτονται επιστημονικών θεωριών ή προβληματισμών της ακαδημαϊκής κοινότητας. Ένα εκρηκτικό μείγμα αποστασιοποίησης κι αμφισβήτησης. Το σίγουρο είναι ότι η δημοκρατία μας έχει πολλά να κερδίσει σε αυτές τις κρίσιμες μεταβατικές ιστορικές στιγμές που βιώνουμε. Παρόμοιες φωνές, ανιδιοτελείς και "σαν έτοιμες από καιρό" (για να θυμηθούμε τον Καβάφη) ίσως διαμορφώσουν το πολιτικό σκηνικό της "επόμενης μέρας". Ίδωμεν και "ειρήνη υμίν το...

Η λέξη "ρεμπέτικο" δεν πέρασε ποτέ στη συνθηματική γλώσσα της μαγκιάς, δηλαδή στην αργκό της. Χρησιμοποιήθηκε και προβλήθηκε σαν ένα εμπορικό προσδιοριστικό κάποιων τραγουδιών που δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με τα πραγματικά ρεμπέτικα. Στη συνέχεια παρεισέφρησε στα στιχάκια κάποιων ελάχιστων ρεμπέτικων τραγουδιών μάλλον "αστικο-λαϊκού" και "μποέμικου", αλλά σίγουρα όχι "σκληρού" περιεχομένου. Ύστερα η λέξη έγινε "κοινή", δηλαδή "ελευθεριάζουσα", άρα εκμεταλλεύσιμη. Και έτσι το μελάνι συνεχίζει να ρέει σχετικώς... Η λέξη "ρεμπέτικο" θα έλεγα ότι είναι μία μυστηριώδης λέξ...

... Βγαίνω κουρασμένος από τις απανωτά συγκεντρωμένες πληροφορίες, παραστάσεις και εντυπώσεις από το μαυσωλείο του τρομερού Ταμερλάνου. Η μέρα είναι καλή και σήμερα, το πλήθος συνεχίζει να συσσωρεύεται ακάθεκτο παράλληλα με τους όχι απαιτητικούς ζητιάνους στις γωνιές και τις εισόδους των θρησκευτικών δομών, κι ο σκληρότερος ανατολίτης πολεμιστής αναπαύεται μακάριος στον πραγματικό του πια τάφο. Προσπαθώ απεγνωσμένα να καταγράψω κι εδώ εντυπώσεις μαυσωλείων, τζαμιών και μεντρεσέδων, κι ονόματα εν πρώτοις ιστορικά, και κατά δεύτερο λόγο μυθιστορηματικά από όποια γωνία ορώμενα...

Οι "Περιπλανώμενοι Σαββατιανοί" ξεπήδησαν μέσα από το πρώτο λογοτεχνικό εργαστήρι του Γιάννη Μακριδάκη στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα όμως χάραξαν τη δική τους ανεξάρτητη πορεία. Σαββατιανοί γιατί πάντα συναντιούνται Σάββατο. Περιπλανώμενοι γιατί κάθε φορά βρίσκονται και σε κάποιο άλλο μέρος. Δεκαοχτώ γυναίκες. Δύο άνδρες. Φουριόζοι κυριεύουν τον χώρο. Η σιωπή διαλύεται, ακόμα κι η βροχή αποσύρεται στον ερχομό τους. Ονειροπόλοι μεν, ωστόσο θορυβώδεις. Στην τυχαιότητα αναζητούν την έμπνευσή τους. Αυθάδικα παιδιά σε εκδρομή, παίζουν, γελάνε και πειραματίζονται. Ανακαλύπτουν τη ζω...

Αγνοούσα πρωτοδιόριστη ότι τα χαϊμαλιά συνιστούν τυπικά προσόντα. Είλωτας κατ' ανάγκη της Β/θμιας είχα εξάλλου ήδη επιλέξει εξώφυλλο για τον προσωπικό μου Τσελεμεντέ. Βιβλίο Νοικοκυροσύνης - Αγώνας Μάταιος! Δεν μου πετύχαιναν θυμάμαι εξαρχής οι φανουρόπιτες. Μια καμμένη ωστόσο του Αθηναίου διέβλεψε τουλάχιστον και ότι θα ξεπέσω μια μέρα στην Αθήνα και ότι θα με φλομώνουν κάθε μέρα στις παπαριές. "Αν είχες παντρευτεί θα είχες περισσότερο κύρος" ευφυολόγησε η Δ/νση απαλλάσσοντας μολοντούτο εκ συστήματος από επαχθείς υποχρεώσεις όχι μόνο τους έγγαμους συνεργούς αλλά και...

ΡΟΒΙΝΣΩΝ Χρόνια χελώνες στην αμμουδιά του έρημου νησιού Τα μάτια του ναυαγού χάθηκαν στη θάλασσα Σκοτώνει τα πουλιά με τα χέρια του Και τραγουδάει στον τρομαγμένο ουρανό Πίνει κρασί κι ονειρεύεται φίδια Έρωτες στα κόκκινα βράχια Έδεσε μια σκουριασμένη άγκυρα Στο γέρικο λαιμό του δέντρου Γέμισε τις χούφτες του αυγά Κι έμπηξε στην πλάτη του φτερά

Σε κάθε αγώνα πρέπει να τριπλάρω, να πασάρω, να αμυνθώ, να τρέξω δέκα χιλιόμετρα κατά μέσο όρο, να φτύσω μια φορά τον αντίπαλο ή τον διαιτητή, να κάνω δεκαεφτά τάκλιν, τουλάχιστον, να κερδίσω οκτώ φάουλ στις επελάσεις μου, να δεχτώ μια κίτρινη κάρτα, πιο σπάνια την κόκκινη, να πανηγυρίσω όταν σκοράρω, να βρίσω όταν χάσω. Βρίσκω τον χρόνο ανάμεσα σε όλα αυτά τα γαϊδουρινά τρεξίματα και σκέφτομαι γράμματα σε νέο ποδοσφαιριστή, γιατί ποτέ δεν θα γίνω ο ποιητής που θα ήθελαν ο πατέρας και η μητέρα μου.

"Επί των Υδάτων" Βαδίζοντας ο Θεός/ επί των υδάτων/ εσκέφθη το φως/ ένα φως που να χωρά/ τον αμνό και το φονιά/ Φάνηκαν οι δυο φονιάδες,/ είδαν το μικρό κορίτσι/ που έπαιζε κοντά στο κύμα/ Πέρασε ο ένας, το ξεκοίλιασε/ Πέρασε ο άλλος, είπε: κρίμα/ Και είπε ο Θεός:/ δε θέλω να βλέπω/ αυτό το φως/ Λησμόνησέ με/ όπως ο Θεός/ το ποίημα/ επί των υδάτων. [...] (από τη σελ. 15 του βιβλίου)