Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Περικλής Ματαράγκας, με τις αφηγήσεις του στο ραδιόφωνο, τους είχε ξυπνήσει το ενδιαφέρον, την αγάπη και κυρίως την εμπιστοσύνη. Και αυτοί τώρα με την σειρά τους άπλωναν τα χέρια τους προς αυτόν. Πολλές μικρές ιστορίες γεννήθηκαν από την καινούργια αυτή ζωντανή πια επαφή. Και τώρα ο Περικλής θέλει και άλλους ακροατές. Τους αναγνώστες αυτού του βιβλίου. Γιατί ο κύκλος του όλο και πλαταίνει. Και 'μεις που τον ακούγαμε και τώρα θα τον διαβάσουμε, γινόμαστε όλο και περισσότεροι. Ροζίτα Σώκου

Το 2016 γνωρίσαμε το υλικό μέρος της σειράς "Όλα είναι ένα Όνειρο" με την έκθεση των κατασκευών. Δύο χρόνια μετά, ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε το άυλο κομμάτι της, το όνειρο, με την έκθεση των έργων ζωγραφικής. Το όνειρο παραπέμπει αυτόματα σε μια κατάσταση ύπνου ή ύπνωσης. Κατάσταση στην οποία οι αισθήσεις μας σβήνουν τρόπον τινά. Και το σβήσιμό τους ανοίγει μια τεράστια πύλη στη φαντασία, στις εικόνες που πλάθει ο ανθρώπινος νους ελεύθερος από όρια, στερεότυπα και στεγανά. Το όνειρο όμως που πλάθει ο νους δεν είναι πάντα ταυτόσημο με το ενύπνιο. Σημαίνει συχνά τον στόχο, την...

Στη λίμνη της Δοϊράνης εξαφανίζεται κάτω από περίεργες συνθήκες η συγγραφέας Σάρα Ανδρέου. Οι έρευνες που διεξάγονται από τον αστυνομικό Ηλιού για τη διαλεύκανση του μυστηρίου μας αποκαλύπτουν σταδιακά την περιπλοκότητα και την αντιφατικότητα των δεσμών. Μπροστά στις αποκαλύψεις αυτές ο κύριος στόχος των ερευνών και η τελική τους έκβαση χάνουν βαθμιαία τη σημασία τους. Πρόκειται για μια ιστορία που ενώ αρχικά δείχνει να έχει αστυνομικό ενδιαφέρον, τελικά αποδεικνύεται μια καταγραφή ψυχικών καταστάσεων.

Το Εγώ είναι ένας μύθος, μια μάσκα τραγική που φορούν τα μικρά ψαράκι στης ζωής τον ωκεανό, για να περιορίσουν το οπτικό τους πεδίο και να φαίνονται μεγάλα ψάρια σε μια σταγόνα νερό...

Μια θύελλα από φλόγες και καπνογόνα, έχει περικυκλώσει το άσυλο της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ. Δυο παιδιά ερωτευμένα, πιασμένα χέρι με χέρι, βαδίζουν μες στη φωτιά, ανέμελα και ανενόχλητα, με ασπίδα μόνο την αγάπη τους. Ματώνουν, πέφτουν, ξανασηκώνονται, με μια φωνή κι ένα τραγούδι, μπροστά στην κτηνωδία αυτών που με τα εγκληματικά τους πιστεύω αιματοκύλισαν έναν ολόκληρο λαό και τον οδήγησαν στο πένθος. Σ' αυτόν τον αιματοβαμμένο χώρο ζουν και κινούνται οι ήρωες του βιβλίου. Ένας από αυτούς, το μικρό Κορινάκι, θα το ακούσετε να λέει: "γιατί μου γκρεμίζουν τα όνειρά μου; Είμ...

Πλησιάζοντας... κοντύτερα, διαβάζουμε στο ''Δούναβη'' του Κλάουντιο Μάγκρις, για τα απρόβλεπτα δρομολόγια του ταξιδιού, τη διαπλοκή των μονοπατιών, το δήθεν τυχαίο των στάσεων, την αβεβαιότητα του δειλινού, την ασυμμετρία κάθε διαδρομής, κι ακόμα για τη ζωηρή διαμάχη κάποιων μικρών πόλεων για τις πηγές του Δούναβη, πέρα από το γεγονός ότι αναφέρεται και μια τολμηρή υπόθεση διαπρεπούς ιστορικού, ότι ο Δούναβης γεννιέται ουσιαστικά από μια υδρορροή! Η διαδρομή για τους ποταμούς των εποχών μας, όμως, είναι ακόμα αχαρτογράφητη. Ρυάκια, παραπόταμοι, διακλαδώσεις, ποιότητ...

...Μελαγχολούσε για τον Αλέξη, και το αγέννητο παιδί της. Το φανταζόταν όμορφο σαν αυτόν, τον φυγά των παλιών καιρών. Ένα βράδυ, σαν ένα όνειρο, ήρθε συγκεχημένη στο νου της οπτασία, το αγέννητο παιδί της. Ήταν θαρρείς κοριτσάκι, με ροζ φουστανάκι, μα αν, το χεράκι του άπλωνε, το δικό της, δεν θα του αρνιόταν, και είθε η παιδική σοφία, σε ανάπαυση να οδηγήσει, τη ζωή της. Άρχισε να μελαγχολεί, όλο και περισσότερο, το εξομολογήθηκε σε μια κοντόχονδρη γειτόνισσά της, την κ. Βούλα, που ξεφυσούσε από το λίπος, προσευχόμενη. Έδειξε πως όλα τα γνωρίζει, και της υποσχέθηκε βέβα...

Το "Παίζοντας το θύμα" ακολουθεί την ιστορία του νεαρού Βάλια. Ο Βάλια ζει και κοιμάται χωρίς να βγάζει το καπέλο του. Τρώει μόνο με ξυλάκια. Και συχνά βλέπει το φάντασμα του νεκρού πατέρα του. Δουλεύει στην αστυνομία παίζοντας το θύμα σε αναπαραστάσεις εγκλημάτων: πότε μια γυναίκα που ίσως δολοφονήθηκε κατά λάθος από τον άντρα της, πότε μια κοπέλα πνιγμένη σε μια πισίνα από τον αλλοδαπό εραστή της, και πότε έναν άντρα που δολοφονήθηκε από έναν συμμαθητή του σε reunion του σχολείου τους. Παράλληλα, στο σπίτι, η μητέρα του χρειάζεται κάποιον να τη φροντίζει, ο θείος του τους...

Εάν πάλι απελευθερωθείς ουσιαστικά. Τότε μετά την ολοκληρωτική σαρκική ηδονή η άλλη ηδονή εκείνη του πνεύματος μοιάζει αδελφή ψυχή. Όταν σκοτώσεις τον Θεό σε νεαρά ηλικία. Η προσωπική σου ανάσταση θα τον αναστήσει μέσα σου + τότε πλέον θα ζεις ειρηνικά. Το κακό δεν θα βρίσκει τόπο να πατήσει γιατί η πηγή του είναι το ασταθές + ομιχλώδες τοπίο της κάθε ψυχής. Πίνω εις υγείαν της ψυχικής ατέλειας που μας κατατρέχει. Χάριν αυτής οι άνθρωποι αναζητούν πρώτα εξωτερικά + κατόπιν εσωτερικά το άλλο τους μισό. Όταν το βρουν γίνονται ταπεινοί σιωπηλοί σοφοί ευχάριστα μελαγχολικοί. Έχ...

Εν αρχή ην ο Πόνος Με ρωτάνε, συχνά: Πώς ήταν η Κατερίνα; Η Κατερίνα ήταν σαν όλους τους ανθρώπους: Πονούσε, φοβόταν, αγαπούσε, εξοργιζόταν, δινόταν, πλήγωνε και πληγωνόταν. Όμως, όλα σε βαθμό υπερθετικό. Η ευαισθησία και η σκληρότητα, η οργή και το έλεος, ο εγωισμός και η ανιδιοτέλεια ήταν τα απρόβλεπτα εναλλασσόμενα πρόσωπα της Κατερίνας. Απρόβλεπτη· αυτό νομίζω πως είναι ό,τι πιο χαρακτηριστικό μπορεί να πει κανείς για 'κείνη. Την Κατερίνα τη γνώρισα στις αρχές του '81. Ζήσαμε μαζί στην Τροίας και στην Γ' Σεπτεμβρίου και συνέχισα να τη βλέπω σχεδόν μέχρι το τέλος, α...

Η επιτυχία της "νουβέλας", ένα λογοτεχνικό είδος συναφές με το διήγημα και την αφήγηση, άρχισε το ΙΔ' αιώνα με το "Δεκαήμερον" του Βοκάκιου (Boccaccio). Ακολουθώντας τις φόρμουλες του πρότυπου αυτού, πολλοί συγγραφείς της Αναγέννησης στην Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία και Ισπανία (π.χ. Anton Francesco Grazzini, Matteo Bandello, Marguerite de Navarre, Cervantes και άλλοι), κατέστησαν την νουβέλα το πιο πετυχημένο αφηγηματικό είδος της εποχής. Συνήθως, οι συγγραφείς αυτοί, χρησιμοποιούσαν μια εισαγωγική αφήγηση για να ανοίξουν τη συλλογή των διηγημάτων τους, η οποία αφήγηση, περιγρ...

"... κανείς δεν μπορεί να μας πει πως θα ζήσουμε. Και τώρα οι άνθρωποι ζουν με διάφορους τρόπους, ζουν με τους δικούς τους κανόνες και πρότυπα χωρίς να ζητούν την άδεια από κανένα. Κι εμείς μπορούμε να ψάξουμε τους δικούς μας κανόνες. Εννοώ... Έντουαρντ... δεν χρειάζεται να είμαστε σαν τους άλλους... κανείς δεν θα ξέρει τι κάνουμε και τι δεν κάνουμε, θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί, να ζούμε μαζί κι αν ήθελες, αν ήθελες πραγματικά, δηλαδή, όποτε συνέβαινε και φυσικά θα συνέβαινε, εγώ θα το καταλάβαινα, όχι μόνο αυτό, θα το ήθελα, θα το ήθελα, ...γιατί θέλω να είσαι ευτυχισμέν...