Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το αφιερωμένο στον Καβάφη τεύχος του περιοδικού "Ο Κύκλος", που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1932, θεωρείται "σημαντικός σταθμός στην καβαφική βιβλιογραφία και πρώτο ουσιαστικό αφιέρωμα στον Αλεξανδρινό". Είχαν προηγηθεί σχετικά κείμενα δημοσιευμένα σε πλήθος περιοδικών και εφημερίδων και δύο άλλα εκτενή αφιερώματα: στο γαλλόφωνο περιοδικό του Καΐρου "La Semaine Egyptienne" (1929) και στη "Νέα Τέχνη" του Μάριου Βαϊάνου (1924), που ήταν χρονολογικά το πρώτο μεγάλο αφιέρωμα στον ποιητή. Το αφιέρωμα της "Νέας Τέχνης", παρά τις δεκάδες συνεργασίες ηχηρών ονομάτων και τα πολλά ε...

Συμβιβασμός Είχα κάποτε, πιο νέος ορκιστεί πεισματικά γραβάτα μην τύχει να φορέσω. Τώρα που πια τη φόρεσα κι αυτή το πνίξιμό της στο λαιμό το νιώθω ολοένα και λιγότερο.

...Με λέγανε Σεβάσμια της Κόλασης, Κολάσιμη Εταίρα του πεζοδρομίου: ήμουνα ξακουσμένη κι ακουσμένη, η όμορφη Τζιγκόκου Νταγιού (μεγάλη που 'ναι η χάρη της). Και μ' άρεσε να φοράω τα διακριτικά της Καστροαφανίστρας, διότι - έσερνα και στρατούς με τσάκισμα της μέσης... Έβγαινα στον περίπατο με δυο καμαριερούλες συνοδεία -και με κοθόρνους που στο χιόνι και στη λάσπη γράφαν το Ακολούθει μοι- και τότε, με επήρε το κατόπι ένας που είπε πως τον λέγαν Τρελοσύγνεφο της Παύσης, πως ήταν Ποιητής και Αγιοποτηράκης - αυτό το είδα, πως θα μ' έπινε και κάτω απ' το τραπέζι - και το σηκώ...

... Τρέμω. Την εικόνα μου τρέμω. Τρελός πανικός με κυριεύει, κυρίως μπροστά σ' αυτό το κακόμοιρο πλάσμα με το θολό βλέμμα και τους γυρτούς ώμους που παρακολουθώ κάθε μέρα στον καθρέφτη μου ν' αποσυντίθεται αργά. Δεν το αναγνωρίζω πια. Λέω πως έτσι που πάει, κάποια μέρα θα βρω μόνο τη σκόνη από τα κοκαλάκια του. Με τρομάζει όλο αυτό. Με τρομάζει ο αλλόκοτος τρόπος που με κοιτάζει άλλοτε σαν δαρμένο σκυλί, πόσα σαν ύαινα έτοιμη να με κατασπαράξει, πότε σαν μαδημένος παλιάτσος που μου βγάζει τη γλώσσα κοροϊδευτικά. Φοβάμαι να το αποχωριστώ αλλά πιο πολύ φοβάμαι να το βλέπω. Εί...

Ένας νεαρός χωρικός πράκτορας της CIA... Το παιδί του χωριού βρέθηκε, ξαφνικά, μέσα σ' έναν πραγματικό εφιάλτη: ο πιο καλός του φίλος βρίσκεται σκοτωμένος μέσα στο πυρπολημένο σπίτι του! Και άγνωστοι τρομοκράτες ενεδρεύουν στο σκοτάδι ετοιμάζοντας ένα μεγάλο κακό... Την ίδια στιγμή ένας Αμερικανός απαγάγει τον νεαρό χωρικό και τον οδηγεί στην... Ουάσιγκτον, ρίχνοντας δίπλα του, μια γοητευτική γυναίκα με την οποία καταλήγει, σε σχολή Εκπαίδευσης Μυστικών Πρακτόρων, στην έδρα της CIA...

Κάθε αναχώρηση, κάθε ταξίδι, είναι και μια απαγωγή του εαυτού μας. Κυνηγημένοι από την αστυνομία της συνήθειας, απαιτούμε τα λύτρα, σε μικρά χαρτονομίσματα ευτυχίας. Σημείο παράδοσης, κάποια άγνωστη διεύθυνση, στο μέλλον... Τα χρόνια, οι μνήμες, οι έρωτες, βγήκανε βόλτα στη Σεβίλλη. Τρέχουν σαν μικρά παιδιά, χτυπώντας τα πόδια τους στα πλακόστρωτα. Παίζουν με τους πεζούς. Ρωτάν τους μεγαλύτερους. "Πως σε λένε;", "Γιατί είσαι μεγάλος;", "Γιατί κλαις;"... Βάζω στην άκρη των χειλιών μου το τελευταίο αποθηκευμένο στριφτό τσιγάρο, απ' αυτά που προετοιμάζω πριν από κάθε...

Γι' αυτά που έζησα -τα τελευταία- μιλώ είναι τ' άλλα κιόλας ξεθωριασμένα 'κείνα που γύρεψα και ψάχνω ακόμη να τα βρω αυτά που μοιάζανε απ' την αρχή να 'ναι χαμένα Ένα άγγιγμα ένα απλωμένο χέρι μια φευγαλέα ματιά πως μοιάζει να 'ναι η ζωή εκείνο που όλο φεύγει και όχι εκείνο που κρατώ σφιχτά.

Στο μεταξύ ο Δημήτρης Γαρουφαλιάς είχε εμπιστευθεί στη Ζωρζ Σαρρή το χειρόγραφό του (σωστότερα: το δαχτυλόγραφό του) βιβλίο για τον Καβάφη και η δημιουργός τού "Όταν ο ήλιος", με τη σειρά της, αν και ως τα μπούνια η ίδια μέσα στη λογοτεχνική αγορά, στην αδυναμία της να βρει εκδότη για να το εκδώσει, το έδωσε σε μας μήπως και καταφέρουμε και κάνουμε κάτι. Έχουν μεσολαβήσει ήδη δεκατέσσερα χρόνια από την εποχή που συναντούσαμε τον Δημήτρη Γαρουφαλιά στον "Ηνίοχο". Το βιβλιοπωλείο έχει πάψει να λειτουργεί από το 1976, ή μάλλον συνέχισε για κάποια χρόνια με την ονομασία "Ο μικρ...

ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ Όταν περνούσε πάνω στο πατίνι άγγελος ήταν μ' ανοιγμένα φτερά. Του χάριζαν παλάτια, αυτός ήθελε μόνο, ένα κουτί σοκολατάκια - έστω ένα παγωτό. Τον πήρε μια στροφή του δρόμου και χάθηκε. Τώρα γυρνά με άλουστα μαλλιά και λιγδωμένα ρούχα. Αφέθηκε όπως μπουκάλι πλαστικό πεταμένο στ' απόνερα. Λικνίζεται σε ρυθμό μπλουζ. Δεν ανήκει στα θαυμαστά πλάσματα του Νότου. Ένας Νότιος μόνο χωρίς θαυμαστικό. Χωρίς σανίδα σωτηρίας.

Θα γυρίσεις. Χρειάζομαι μόνο λίγο χρόνο. Ζαλίζομαι και χρειάζομαι χρόνο. Θα σου φτιάχνω τ' αγαπημένα σου φαγητά. Το κρεβάτι θα 'ναι πάντα στρωμένο. Θα κοιμάμαι στην άκρη. Μέχρι να γυρίσεις. Θα σε αναστήσω. Θα κάνω το θαύμα. Εγώ θα κάνω το θαύμα. Γιατί θέλω να γυρίσεις. Γιατί η αγάπη μου είναι πιο δυνατή, πιο δυνατή απ' την τυφλή ζωή που δεν έχει ιδέα πού κατευθύνεται. Εγώ ξέρω. Κατευθύνομαι σ' εσένα. Θα διώξω την ομίχλη και θα σε ξαναφέρω. Δεν θα συνθηκολογήσω ποτέ. Ας έχεις γίνει και σκόνη. Θα ενώσω τους κόκκους της σκόνης και θα σε φτιάξω από την αρχή.