Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το αρχαίο δράμα διατηρεί μεν την ελληνική του πατρότητα, η αναζήτηση όμως και η έρευνα για τη σκηνική του πραγμάτωση είναι σήμερα οικουμενική. Ως κλασσικό είδος θεάτρου δεν υπακούει στις δεσμεύσεις του χώρου και του χρόνου, αφού η διαχρονικότητα και η καθολικότητα των ιδεών, που εκφράζει, υπερβαίνουν τις χρονικές και τοπικές συντεταγμένες αλλά και η πολυσημία του και η αινιγματικοτητα του, το καθιστούν πρόσφορο έδαφος για ποικίλες σκηνοθετικές αναγνώσεις και διαφορετικές σκηνικές ερμηνείες. Σκηνοθέτες σε κάθε γωνιά της γης δοκιμάζονται στο corpus της αρχαίας ελληνικής δρ...

Η θέση του Ευρωπαϊκού Θεάτρου είναι, αναμφισβήτητα κυρίαρχη στην ιστορία της παγκόσμιας δραματουργίας. Όχι μόνο για τη μακρά και αδιάπτωτη πορεία, που διέγραψε ήδη από τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση μέχρι τις μέρες μας αλλά και για τα διαφορετικά είδη που υπηρέτησε (Λειτουργικό Δράμα, τραγωδία, κωμωδία, φάρσα, μπουλβάρ, ιστορικό δράμα, στρατευμένο διδακτικό δράμα, ψυχόδραμα, ονειρόδραμα performance) και τα καλλιτεχνικά ρεύματα που ενσωμάτωσε στον κορμό του (ρομαντισμό, ρεαλισμό, εξπρεσσιονισμό, σουρρεαλισμό, υπαρξισμό, παράλογο, γκροτέσκο). Πολυτασικό και πολυμορφικό το Θ...

Παρά το γεγονός ότι επί χρόνια το Νεοελληνικό Θέατρο αποκλείσθηκε από τις επιλογές των καθιερωμένων θεατρικών σκηνών και υποτιμήθηκε από το θεατρικό κατεστημένο - με εξαίρεση μικρά "πρωτοποριακά θέατρα", που το υπρέτησαν με συνέπεια και αφοσίωση - η συμβολή του στη διαμόρφωση της αυτοσυνειδησίας του Νεοέλληνα υπήρξε αδιαμφισβήτητη. Με όπλο ως επί το πλείστον το διαβρωτικό χιούμορ, τον υποδόρειο σαρκασμό, την άλλοτε πικρή και άλλοτε κατεδαφιστική σάτιρα, η νεοελληνική δραματουργία λειτούργησε ως καθρέφτης των προκαταλήψεων και των στερεότυπων, των αγκυλώσεων και των αλλοτριω...

Το σπασμό σου ας μπορούσα στο κορμί μου να φορέσω, Το λυγμό σου ας κρατούσα σα μετάληψη στο στόμα. Δε με νοιάζει κάτι άλλο παρεκτός να σου αρέσω Και να μείνεις στην καρδιά μου ώσπου γίνει πάλι χώμα.

Συμμετέχουν σε αυτόν τον διάλογο οι παρακάτω ποιητές, με τη σειρά που εμφανίζονται στο κείμενο: Κ. Γ. Καρυωτάκης, Κ. Π. Καβάφης, Οδυσσέας Ελύτης, Μανόλης Αναγνωστάκης, Γιώργος Σεφέρης, Ρίτα Μπούμη-Παπά, Νίκος Καββαδίας, Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, Μίλτος Σαχτούρης, Δημήτρης Παπαδίτσας, Νίκος Εγγονόπουλος, Ανδρέας Εμπειρίκος, Γιώργος Σαραντάρης, Νικηφόρος Βρεττάκος, Μαρία Πολυδούρη, Ανδρέας Κάλβος, Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Τάκης Παπατσώνης, Αλέξανδρος Μπάρας, Γιώργος Θέμελης, Τάκης Σινόπουλος, Νίκος Καρούζος, Μυρτιώτισσα, Γιάννης Ρίτσος.

Η πρώτη συστηματική μελέτη της ζωής και του έργου Του Κώστα Ταχτσή από τον νεοελληνιστή Γιάννη Βασιλακάκο. Το βιβλίο αυτό προσπαθεί να φωτίσει τη ζωή και το έργο του Κώστα Ταχτσή, ενός απ' τους πιο παρεξηγημένους και αμφιλεγόμενους μεταπολεμικούς συγγραφείς μας. Κι ακόμη, φιλοδοξεί να αποκαταστήσει, τριάντα δύο χρόνια μετά τον τραγικό θάνατό του, έναν μεγάλο "καταραμένο" των γραμμάτων μας, ο οποίος, όχι μόνο κατάφερε να "φωτίσει την αθέατη πλευρά της σελήνης" - όπως είπε χαρακτηριστικά ο φίλος του ποιητής Γιώργος Μακρής - μετουσιώνοντας τη ζωή του σε τέχνη, αλλά και να καθ...

Για πολλά χρόνια πίστευα ότι ένας απλός και σίγουρος τρόπος να βρίσκει κανείς τη διαδρομή εξόδου είναι να ακολουθεί συνεπή πορεία, από τη στιγμή της εισόδου του, στρίβοντας πάντα αριστερά (ή δεξιά αν έτσι έχει επιλέξει). Το πλεονέκτημα αυτής της μεθόδου είναι ότι μπορεί να εφαρμοστεί και σ' έναν τελείως σκοτεινό λαβύρινθο, αρκεί κάποιος να περπατά δίπλα στα τοιχώματα, έχοντας συνεχώς ακουμπισμένο το ένα του χέρι σε ένα από αυτά. Έχω εφαρμόσει αυτή τη μέθοδο σε όλες τις γνωστές μορφές εικονικών λαβυρίνθων, με κυκλικούς, τριγωνικούς ή πολυγωνικούς διαδρόμους, δενδροειδείς, ακ...

Κείμενα και αναμνήσεις του συγγραφέα από την ζωή του στην Αθήνα και την Κω - το νησί του. Ένα βιβλίο γεμάτο εικόνες του βίου μας.

Το περιβάλλον μου είναι πια βαρετό και πολύ προβλέψιμο και άδικο συνήθως Κι εγώ μέσα μου δεν το εκτιμώ πλέον Σαν βλέπω ότι δεν το χάνω Μα για κάποιο λόγο μένω με την υπόσχεσή του τρομοκρατημένη Δε θα σ' αφήσω ποτέ μου είπε και με κράτησε εδώ Αλλάζει μορφές, κινείται αργά Σχεδόν κυκλοθυμικά μεταμορφώνεται Ο πυρήνας του πάντα το ανικανοποίητο.

Αυτά τα διηγήματα του Πέννα μοιάζουν με ακουαρέλλες. Δύο - τρία χρώματα, ταπεινά τοπία, παιδιά που παίζουν ή κάνουν ποδηλατάδα. Φίλοι που αποχωρίζονται καθώς το άγρυπνο μάτι του Πέννα τους παρατηρεί και τους σχεδιάζει. Ο Πέννα δεν είναι κανένας νεοπλατωνικός, ούτε κανένας γέρος ηδονοθήρας. Τίποτα θεωρεί το άγγιγμα -δεν ομιλεί περί έρωτος- υψηλή τέχνη και λατρεία. Λίγες φράσεις από κάποιον γαλατά που φεύγει, κάποιον ξένο του αρκούν για να περάσει το υπόλοιπο της ημέρας του. Δεν μεριμνά για το αύριο -το αύριο σε κάποιο σταθμό, σε κάποιο περιφρονημένο σημείο αυτής της πόλης...

Συμβιβασμός Είχα κάποτε, πιο νέος ορκιστεί πεισματικά γραβάτα μην τύχει να φορέσω. Τώρα που πια τη φόρεσα κι αυτή το πνίξιμό της στο λαιμό το νιώθω ολοένα και λιγότερο.

Κάτι ασθενικές παπαρούνες Στις όχθες του δρόμου Χωρίς αντιστάσεις στην επέλαση του καλοκαιριού Όπως οι γυναίκες στην εμμηνόπαυση Που δύσκολα μεν αλλά μοιραία Αποδέχονται την επόμενη φάση. Επιστροφή στην επαρχία.

17 Μαρτίου 1976. Λουσμένη στο χρυσό φως του ήλιου, η Ρώμη, γεύεται ήδη τις πρώτες στιγμές του καλοκαιριού. Πίσω από τους πάγκους με τα πολύχρωμα λουλούδια, πίσω από τα πλήθη των τουριστών και όλων, όσοι επωφελήθηκαν από τη σημερινή γιορτή (του Αγίου Ιωσήφ) για να περπατήσουν στο κέντρο της πόλης - πάνω στους κιτρινισμένους από τα χρόνια τοίχους, δύο αφίσες τοποθετημένες η μια δίπλα στην άλλη γνωστοποιούν, η μια, το θάνατο του Λουκίνο Βισκόντι Ενός καλλιτέχνη που με το σπουδαίο του έργο προσέφερε για περισσότερο από τριάντα χρόνια τις υπηρεσίες του στην τέχνη, τον κιν...