Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Aν τα πεπραγμένα του ένοπλου δωσιλογισμού είναι σχεδόν αδύνατο ν' αμφισβητηθούν από οποιονδήποτε καλόπιστο ερευνητή της θυελλώδους δεκαετίας του '40, δεν συμβαίνει το ίδιο με το κοινωνικό και -ιδίως- το οικονομικό υπόβαθρο του ίδιου φαινομένου. Το διαπιστώσαμε για μιαν ακόμη φορά κατά την ημερίδα που πραγματοποιήθηκε στο Κορωπί (8/10/2016), με αντικείμενο την κατοχική εμπειρία της ευρύτερης περιοχής των Μεσογείων και της Λαυρεωτικής. Μια Ημερίδα που σημείωσε εξαιρετική επιτυχία, με το αμφιθέατρο του εκεί δημαρχείου να έχει ξεχειλίσει από το (ως επί το πλείστον ντόπιο)...

Έχουν περάσει πάνω από ογδόντα χρόνια από το θάνατο του Σαλαμίνιου Πέτρου Α. Φουρίκη, καθηγητή, διδάκτορα φιλολογίας, ερευνητή, διευθυντή του Λαογραφικού Αρχείου της Ακαδημίας Αθηνών, του επιστήμονα που εκτός των άλλων ιστορικών και λαογραφικών μελετών του, έθεσε πρώτος τις βάσεις για την νεότερη αλβανολογία-αρβανιτολογία και γενικά την Ιστορία και τη μελέτη των αρβανιτών στην Ελλάδα. Είχε πάντοτε την βεβαιότητα ότι δεν έκανε κάποιο εθνικό κακό κάνοντας γνωστή την ψυχή και την σκέψη των αρβανιτών, γιατί πίστευε ότι έτσι φανέρωνε κομμάτια της ελληνικής ζωής κρυμμένα μέσα...

ΤΟ ΑΓΝΩΡΟ ΜΕΘΥΣΙ ΣΟΥ Τό άγνωρο μεθύσι σου τό γεύτηκα ψές βράδυ στ' όνειρό μου. Φίλησα τό στόμα σου, φίλησα τά μάτια σου, άγάπη μου. Κι έσύ σάν ξεχασμένος σκοπός στό μουράγιο κάποιου λιμανιού ένοιωσες τόν πόθο μου -νοιώσαμε τόν πόθο μας- καί πλάγιασες στά χέρια μου. Σέ κοίμησα, άγάπη μου, μές στό δικό μου ύπνο. [1970]

ΠΡΟΟΙΜΙΟ Μούσα στο στόμα βάλε μου Λόγια να περιγράψω Σ' αυτό τον άγιο τόπο Τη ζωή των εργατών Πώς δούλεψαν πώς έζησαν Μα και πώς αγαπήσαν Τι οικογένειες έκαναν Πώς σπούδασαν παιδιά Πώς σε απεργίες βρέθηκαν Με δύναμη, ώμο με ώμο Πόσες γευτήκανε χαρές Και λύπες κολλητά Πώς ήρθανε στο Λαύριο Και πως αποδημήσαν Τι θέλαν για το αύριο Πώς ζήσαν τελικά.

Γεννήθηκα στα χρόνια μεταξύ Κατοχής και Εμφυλίου. Μεγάλωσα στην θαμπή δεκαετία του '50 αλλά έζησα στην φωτεινή δεκαετία του '60. Η δικτατορία ήρθε στη μέση των Πανεπιστημιακών σπουδών. Όταν ξεκινούσα την Χειρουργική μετά την μεταπολίτευση, το μόνο εφόδιο που είχα ήταν το πείσμα, η συνέπεια και η φιλοδοξία για κάτι καλλίτερο... ... Ένα ταξίδι που άρχισε από το Κορωπί, είχε διάρκεια 42 ολόκληρα χρόνια με διάμεσους σταθμούς, τελείωσε στο Νοσοκομείο Αμ. Φλέμινγκ τον Σεπτέμβριο 2013... Η ιδέα ενός βιβλίου που θα συνόδευε εικόνες και σύντομα κείμενα, πήρε μορφή στο προηγούμενο...

ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ ΧΡΗΣΜΟΣ Το ίδιο φεγγάρι φορούν οι τρεμάμενες φλόγες ενός αδέξιου φιλιού που ήχησε σαν εξόριστος χρησμός προμηνύοντας την αγωνιστική διεκδίκηση του κατασχεμένου έρωτα.

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΖΩΝΤΑΝΩΝ Ανάσταση ζωντανών προσµένω, των νεκρών τη γνώρισα. Το ζήτηµα είναι να µη µε απανθρακώσει η νύχτα να µην βιώσω για άλλη µια φορά αυτό που οι ψυχεδελικοί λένε στην γλώσσα τους "άσχηµο ταξίδι". Δυστυχώς όµως δεν βλέπω να το αποφεύγω, ξεκίνησε ήδη. Τρέµωσύγκορµος, η καρδιά χτυπά γρήγορα, πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα. Και ο πιο δυνατός θα τα 'κανε πάνω του. Δεν έπρεπε να το τολµήσω. Μια στιγµιαία έκθεση όµως στο κρύο, και να, σαν να µ' άφησε λίγο. Μπορώ λοιπόν να συνεχίσω. Τι έλεγα; Α, ναι, για τον Χριστό έλεγα, τον ποιητή Ιησού. Τόσα χρόνια στο...

[...] Επαναστάτρια η Χαρά. Γεννήθηκε διαφορετική. Άλλαξε το μοντέλο. Έσπασε το καλούπι παραγωγής προδιαγεγραμμένων χαρακτήρων. Η Χαρά κρατούσε άμυνα απέναντι στην κληροδοτημένη υπακοή ­δουλικότητα, που διέκρινε την εποχή τους, την οικογένειά τους και όχι μόνο. Τι άνθρωποι, σκεφτόταν συχνά. Μαριονέτες. Το κεφάλι δεν το σήκωναν σχεδόν ποτέ μοναχοί τους. Έπρεπε κάποιος μεγαλύτερος να τραβήξει την κλωστή. Μα τούτη δεν είναι αληθινή ζωή, θέατρο είναι. Αν δεν μπορείς να σηκώσεις κεφάλι, να δεις τον ήλιο κατάματα, όταν το θελήσεις, αν δεν μπορείς ν' ακολουθήσεις τον δρόμο του φεγγ...

Αν και τα πυροβόλα όπλα έχουν κάνει την εμφάνισή τους στα πεδία των μαχών ήδη από τις αρχές του 14ου αιώνα, μόνον κατά τα τελευταία εκατόν πενήντα χρόνια σημειώθηκε σημαντική εξελικτική πρόοδος στον τομέα αυτό. Μέσω ενός περιεκτικού κειμένου και με τη βοήθεια μεγάλου αριθμού φωτογραφιών, πινάκων και διαγραμμάτων, το ανά χείρας βιβλίο παρουσιάζει την εξέλιξη και τη λειτουργία των λεγόμενων ελαφρών ή φορητών πυροβόλων όπλων, κυρίως εκείνων που προορίζονται για στρατιωτική ή αστυνομική χρήση και περιλαμβάνουν τα όπλα χειρός (πιστόλια και περίστροφα), τα όπλα ατομικής άμυνας, τ...

α Ποιήματα να γράφεις γιατί τη ζωή, μεσ' από τους στίχους θα τη βρεις· μου 'πε ο γέρος. Μην τα ονομάσεις, άσε τη ζωή να στα βαφτίσει. Ακολούθα τις όχθες εκεί θάβρεις το μονοπάτι με τις μυρωδιές. Κράτησε τα βότσαλα, μη φοβηθείς το βάρος. Όταν χαθούν τ' αρώματα, τα χρώματα τη γέφυρα μη διστάσεις να περάσεις. Πάρε μαζί σου τις βαριές αποσκευές μη φοβηθείς το ύψος, τη βροχή, γιατί νέα καλά θα βρεις στην άλλη όχθη· εκεί σε περιμένουν. Μανώλης Μπίστας του Σταύρου, της Βασιλικής, 19 Μαρτίου 1968, αρβανίτης εκ Κερατέας. Προσφάτως τη µαταιότητα ανακάλυψε...

Σπίτι πέρα απ' τη θάλασσα Το σπίτι πέρα από την θάλασσα Δύο κόκκινα γεράνια Ένα κίτρινο σπίτι Ένα μαντολίνο Μια μανταρινιά Τρία σκυλιά Δύο κόκκινα γεράνια Ένα πράσινο βουνό Κεραμιδένιες στέγες Ένα τζάκι που καίει Τριάντα κόκκινες τριανταφυλλιές Δύο κόκκινα γεράνια Μια κίτρινη πεταλούδα Δέκα τρία πορτοκαλιά κρίνα Δέκα τρεις κραυγές Δέκα τρεις σιωπές. Δύο κόκκινα γεράνια Η θάλασσα που κλαίει Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο με πράσινα μάτια Το τραγούδι των περιστεριών Η καμπάνα που χτυπάει Κι εσύ παντού Άταφα Όνειρα Ο δικός μου ουρανός έχει ένα δικό...

ΠΙΡΟΥΕΤΑ ΤΗΣ ΣΑΤΙΡΑΣ Τα φανάρια στο φοίνικα, στο σκοτάδι αλητεύουνε με ρετρό φαντασία σε ρυθμούς πολυάσχολους, οι φιγούρες λικνίζονται στου χωριού την πλατεία. Ένα βαλς υπερφίαλο ανιχνεύει φορέματα, τα φουρό σατιρίζει χιούμορ κυάλια στο τύμπανο, κρυφακούν τα χαμόγελα το μουστάκι τρεκλίζει. Σε παγκάκι αιωνόβιο, θεατές σ' αμφιθέατρο τη βραδιά ξεματιάζουν, φεγγαρόλουστα τσίλινδρα1 με τριαντάφυλλα κόκκινα αγκαλιές ξελογιάζουν.

ΟΡΕΙΒΑΤΗΣ Βουνοκορφές εναλλάσσονται στης ενδοχώρας τον ομφαλό. Σαν αλληλουχίες φοβισμένων σκέψεων πουεπαναφέρουν πασανάκατα τις δύσβατες, πλην όμως γενεσιουργές αιτίες των στοχασμών μας. ΑΡΓΑ ΤΟ ΔΕΙΛΙΝΟ Δύοντας γοργά, οήλιος του φθινοπώρου παρέσυρε μαζί του κάθε ελπίδα ζεστασιάς. Μόνη παρηγοριά, οικεραμέρυθρεςαποχρώσεις των αντανακλάσεων και των σκιών στις επιφάνειες των προσμονών μας.

ΧΩΡΙΣ ΙΧΝΟΣ ΑΣΤΕΪΣΜΟΥ Το χρυσοποίκιλτο ξιφίδιο με τα πράσινα στολίδια την καρδιά ενός μικρού κοριτσιού μοιάζει να πλησιάζει περιπαιχτικά. Το κυκλώνουν μύγες, ενώ ένα φωτοστέφανο τυλίγει το ταραγμένο στήθος της. Το ξιφίδιο φαίνεται ότι δεν κάνει πλάκα και πως στο πρόσωπο της δολοφονημένης δεν υπάρχει ίχνος αστεϊσμού. (Σοχέρ αλ Μοσάντφα, Αίγυπτος) Τι διαφοροποιεί την Αραβική ποίηση από την ποίηση των Δυτικών; Πόσο έχει εξελιχθεί τον τελευταίο καιρό; Έχει άραγε απεκδυθεί την εξωτική ένδυση του παρελθόντος, και σε ποιον βαθμό; Η κατ' ευφημισμόν "Αραβική Άνοιξη"...

Γυναίκα-άντρας. Δύο πρόσωπα, δύο χαλκάδες εντοιχισμένοι στην πέτρα. Η γυναίκα, περσόνα στον πυρήνα μιας παθιασμένης εμπλοκής, δεν κάνει παζάρια με τον εαυτό της και μέσα από δίνες εξιδανικεύσεων παρασύρεται σε δρόμο που είναι μονόδρομος με τυφλές αποστάσεις, χωρίς εξόδους κινδύνου. Είναι θύμα διαλεγμένο στην τύχη, η τύχη δεν είναι γαλαντόμος μαζί της. Όταν η κρυμμένη κάμερα γυρίζει στιγμιαία στον άντρα, αυτός στέκεται μπροστά στον καθρέφτη, με αναμμένη την κάφτρα του τσιγάρου στο στόμα δένει την γραβάτα του σφίγγοντας τον κόμπο της θηλιάς της και αναρωτιέται ποιος θα είν...

[...] Χρέος του Βασιλιά να υπηρετεί το κράτος. Ακόμη και μετά θάνατο. Στην αίθουσα του Αιγυπτιακού Μουσείου με τον υποβλητικό, χαμηλό φωτισμό δε στολίζουν το χώρο τα χιλιάδες κομψοτεχνήματα που συνόδευαν τους Φαραώ στα περίλαμπρα μνήματα, μα σήμερα το ανθρώπινο πνεύμα γνωρίζει πως τούτα δεν είναι απαραίτητα στη μελλοντική ζωή. Κανείς δεν παρατηρεί την έλλειψή τους. Μες στις σαρκοφάγους από κέδρο και κρύσταλλο, μισοσκεπασμένοι με τις γάζες και τα υφάσματα των ιερέων της Δυτικής Όχθης, μ’ ακουμπισμένους δίπλα-τους λιγοστούς μαγικούς σκαραβαίους κι ελάχιστα άλλα μικροαντικεί...

To παραμύθι συνεχίστηκε: Ο έφηβος με τα μακριά μαύρα μαλλιά έσυρε τα βήματά του, απογοητευμένος στις όχθες της λίμνης. Οι άνθρωποι με δημιούργησαν σαν μέσο για να ξαναβρούν το δημιουργό τους. Η φαντασία τους έπλασε εμένα που πήρα υπόσταση από τη σφοδρότητα των επιθυμιών τους. Τελικά με έχρισε η παγκόσμια συνειδητή αρχή ως λυτρωτή τους. Οι άνθρωποι όμως με φοβούνται τώρα και με ονόμασαν Θάνατο και Χάρο γιατί στρεβλώθηκε το ομαδικό ασυνείδητο. Με φαντάζονται σαν σκελετό που κρατάει ένα δρεπάνι. Ο αρχέγονος φταίει που βλέπουν οστά και ακαθαρσίες που δήθεν αφήνω πίσω μου. Δεν...

Η ΟΜΠΡΕΛΑ ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΠΟΠΙΝΣ Η Μαίρη Πόπινς τη σήμερον ημέρα αλλού η ομπρέλα αλλού αυτή. Χιλιόμετρα έκανε της πόνεσαν τα πόδια Την ομπρέλα έβλεπε σε απόσταση αναπνοής Θρήνος η μελωδία της ευτυχίας αλλ' όμως ήξερε η Μαίρη Πόπινς ήταν, τουλάχιστον, αυτή. "Δεν μ' έκανε Μαίρη Πόπινς -ψιθύριζε- η ομπρέλα, Μαίρη Πόπινς γεννήθηκα" και το επαναλάμβανε σαν προσευχή. Η Μαίρη Πόπινς και σήμερα αναζητά την ομπρέλα Αλλού η ομπρέλα κι αλλού αυτή. Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

Ο Θανάσης Β. Παραπονιάρης, καταγράφοντας τις αναμνήσεις από την πολυτάραχη ζωή μισού περίπου αιώνα, μας άφησε ένα πολύτιμο τεκμήριο μνήμης: τα παιδικά χρόνια, ο ανεμόμυλος του βασανισμένου πατέρα, η ηρωίδα μάνα με τα εννιά παιδιά, οι καλοί γείτονες, οι σύντροφοι στην καθημερινή βιοπάλη, η βασανιστική πείνα, ο τρόμος του πολέμου με τους ανελέητους βομβαρδισμούς, ο αγώνας για την επιβίωση, η φυγή στη Μέση Ανατολή, η επικίνδυνη ζωή του σφουγγαρά-δύτη, η σκληρή εμπειρία στα ανθρακωρυχεία του Βελγίου και τέλος η ζωή του ναυτικού σε ποντοπόρα πλοία.... "Οι σελίδες από "Τα τετρ...

Η ΣΚΕΨΗ Είναι στάλα από χυμό πορτοκαλιού κομμένου πρώιμα από το δέντρο. Είναι βότανο θαυματουργό την άνυδρη στιγμή μας που γλυκαίνει. Είναι βέλος από χέρι παιδικό που κέντρο βρίσκει στου παιχνιδιού το στόχο. Είναι χείλη κόκκινα λαχταριστά που η φωτιά τους σε ζεσταίνει. Είναι δυο μάτια γαλανά που μέσα τους μαθαίνεις το κολύμπι. Είναι η απόδειξη πως πέρασες απ'τη ζωή και άφησες επάνω της δυο ίχνη. Είναι το μούχρωμα στον ουρανό που μήνυμα στο έστειλα να γίνει.