Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αστεία που είναι η φύση μες στη σοβαρότητά της! Αστείοι που είναι οι άνθρωποι μες την επίγεια απελπισία τους! Περνούν το κώνειο για μαυροδάφνη το αίμα για γάλα, άτιμη φάρα!

Η ενδοοικογενειακή βία είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο το οποίο, χωρίς να είναι νέο, σήμερα έχει πάρει μεγάλη έκταση και εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους, προς όλα τα μέλη της οικογένειας, ιδιαίτερα προς τις γυναίκες, τα παιδιά και τους ηλικιωμένους. Επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων ασχολούνται με την ενδοοικογενειακή βία προσεγγίζοντας το θέμα τόσο θεωρητικά και ερευνητικά, όσο και στο πλαίσιο διαμόρφωσης πολιτικών και σχεδιασμού προγραμμάτων. Στην παροχή υπηρεσιών για την πρόληψη και αντιμετώπιση του φαινομένου, επαγγελματίες ψυχικής υγείας και επαγγελματίες από το σύστη...

ΟΡΕΙΒΑΤΗΣ Βουνοκορφές εναλλάσσονται στης ενδοχώρας τον ομφαλό. Σαν αλληλουχίες φοβισμένων σκέψεων πουεπαναφέρουν πασανάκατα τις δύσβατες, πλην όμως γενεσιουργές αιτίες των στοχασμών μας. ΑΡΓΑ ΤΟ ΔΕΙΛΙΝΟ Δύοντας γοργά, οήλιος του φθινοπώρου παρέσυρε μαζί του κάθε ελπίδα ζεστασιάς. Μόνη παρηγοριά, οικεραμέρυθρεςαποχρώσεις των αντανακλάσεων και των σκιών στις επιφάνειες των προσμονών μας.

Το αφήγημα "Εικοσιτέσσερις ώρες στην Αντίς Αμπέμπα" είναι ένα "φλας" στις συνθήκες που επικρατούσαν στην πρωτεύουσα της Αιθιοπίας, στην οποία βρέθηκε σχεδόν τυχαία ο συγγραφέας για ένα εικοσιτετράωρο, πριν δέκα οχτώ χρόνια, αμέσως μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου. Τότε, για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, η κατάσταση ήταν περίπου τραγική, ενώ οι κοινωνικές αντιθέσεις τεράστιες, ορατές στον κάθε επισκέπτη.

Η ΟΜΠΡΕΛΑ ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΠΟΠΙΝΣ Η Μαίρη Πόπινς τη σήμερον ημέρα αλλού η ομπρέλα αλλού αυτή. Χιλιόμετρα έκανε της πόνεσαν τα πόδια Την ομπρέλα έβλεπε σε απόσταση αναπνοής Θρήνος η μελωδία της ευτυχίας αλλ' όμως ήξερε η Μαίρη Πόπινς ήταν, τουλάχιστον, αυτή. "Δεν μ' έκανε Μαίρη Πόπινς -ψιθύριζε- η ομπρέλα, Μαίρη Πόπινς γεννήθηκα" και το επαναλάμβανε σαν προσευχή. Η Μαίρη Πόπινς και σήμερα αναζητά την ομπρέλα Αλλού η ομπρέλα κι αλλού αυτή. Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

Στο ταξιδιωτικό αυτό αφήγημα, ο συγγραφέας του σαν σύγχρονος περιηγητής εκφράζει με τον γλαφυρότερο τρόπο τις εντυπώσεις και τις εμπειρίες του από το ταξίδι που έκανε στη Σρι Λάνκα (την Ταπροβάνη των αρχαίων Ελλήνων). Ανάγλυφα αναδύονται εδώ, εικόνες και καταστάσεις από τη ζωή της μακρινής και εξωτικής αυτής Νήσου του Ινδικού Ωκεανού, προκαλώντας τον αναγνώστη να συμμετάσχει με τη φαντασία του σ' ένα τόσο ζωντανό οδοιπορικό.

ΕΡΧΟΜΑΙ ΣΠΙΤΙ Ακούω ένα τραγούδι των νεανικών μου χρόνων, Κλείνω τα μάτια και το δωμάτιο απλώνεται στο άπειρο, Το σώμα μου εκρήγνυται κι αιωρείται πάνω από στάχυαδερβίσηδες, Τα βλέφαρα κλειστά - κατάματα στον ήλιο, Και δεν υπάρχει πόνος, ούτε θλίψη, Τα σκέπασε η μυρουδιά του πεύκου και της ρίγανης, Ακούω ένα τραγούδι των νεανικών μου χρόνων, Αγάπη μου, έρχομαι σπίτι. Σεπτέμβρης του '14 ** ΨΙΘΥΡΟΙ Ψιθύρισέ μου θάλασσα όλες τις χάρες που μου 'χει δώσει η ζωή Ψιθύρισέ μου θάλασσα κι όλες τις πίκρες και τον πόνο που 'χω νιώσει. Άσε την αρμυρή ανάσα σου τ...

[...] Χρέος του Βασιλιά να υπηρετεί το κράτος. Ακόμη και μετά θάνατο. Στην αίθουσα του Αιγυπτιακού Μουσείου με τον υποβλητικό, χαμηλό φωτισμό δε στολίζουν το χώρο τα χιλιάδες κομψοτεχνήματα που συνόδευαν τους Φαραώ στα περίλαμπρα μνήματα, μα σήμερα το ανθρώπινο πνεύμα γνωρίζει πως τούτα δεν είναι απαραίτητα στη μελλοντική ζωή. Κανείς δεν παρατηρεί την έλλειψή τους. Μες στις σαρκοφάγους από κέδρο και κρύσταλλο, μισοσκεπασμένοι με τις γάζες και τα υφάσματα των ιερέων της Δυτικής Όχθης, μ’ ακουμπισμένους δίπλα-τους λιγοστούς μαγικούς σκαραβαίους κι ελάχιστα άλλα μικροαντικεί...

ΠΑΤΗΣΙΑ - ΝΕΑ ΕΛΒΕΤΙΑ Η πόλη αυτή θα λιάζεται σα θα 'χουμε πεθάνει. Πάντως τα τρόλεϊ, κίτρινα, τώρα κυριαρχούν Μαζί με τα παλιά, κλειστά περίπτερα της κρίσης Τα ταχυδρομικά κουτιά και τα ταξί. Λοιπόν, στο Τέρμα του "11" οι οδηγοί καπνίζουν Μιλάν στο κινητό και πίνουν κόκα κόλα περιμένοντας Μετανάστες, γριές, νοικοκυρές, πρεζόνια Και κάτι ξεχασμένους συνταξιούχους, κουστουμάτους Που δεν παρέλειψαν καν τα γιλέκα τους- μα εντελώς '50 Να πει ο σταθμάρχης "Φύγε" για την άλλη άκρη της πόλης Κατά τα μελαγχολικά τα καφενεία Κουλών ή Κονοστάσι Το Ντάνκαν, του...

Το ποιητικό έργο του Αθανασίου Γαλούση εκτείνεται σε μια χρονική περίοδο που καλύπτει περίπου μισό αιώνα. Η εργασία του Μιχάλη Μελετίου με τον τίτλο 'Εισαγωγή στην ποίηση του Αθανασίου Φ. Γαλούση" αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη ερμηνευτική προσέγγιση της ποίησης του Θεσσαλού δημιουργού. Ο συγγραφέας στοιχειοθετεί την άποψη ότι η ποίηση του Γαλούση χωρίζεται σε τρείς μεγάλες και διακριτές περιόδους. Η πρώτη αρχίζει ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 όταν ο ποιητής βρισκόταν ακόμα στην εφηβεία. Αυτή η πρώιμη περίοδος, που διαρκεί μέχρι το 1975 περίπου, χαρακτηρίζεται από...

Έχουν συμπληρωθεί 30 χρόνια από εκείνη την πρώτη φορά που είδε τον κόσμο από ψηλά, μέσα από το πιλοτήριο ενός ανεμοπτέρου, πάνω από το Τατόι. Αυτή η ημέρα σήμανε για εκείνον, την απαρχή της πραγμάτωσης του δικού του παιδικού ονείρου, όπως και χιλιάδων άλλων παιδιών στο διηνεκές. Ενός ονείρου που και η ανθρωπότητα, στην ιστορία των χιλιάδων χρόνων της, μόλις τα τελευταία 80 χρόνια, είχε κατορθώσει να πραγματοποιήσει. Έτσι ξεκινά μια αφήγηση προσωπικών εμπειριών, γνώσεων και συναισθημάτων, που μόνο η αίσθηση της ελευθερίας που αναδύεται από την πτήση, μπορεί να καλλιεργήσει σ...

Στη ματωμένη μεταπολεμική Ελλάδα, ο Λάζαρος, ένα παιδί από την Αργολίδα, έρχεται στον Πειραιά να βρει την τύχη του. Προκόβει επαγγελματικά, ανοίγοντας ένα από τα καλύτερα δισκάδικα της πόλης του, το "Allegro", που ακόμα το θυμούνται οι παλιότεροι, παντρεύεται, κάνει παιδιά κι εγγόνια. Όμως η αληθινή ζωή του είναι ο αθλητισμός. Μπαίνει στους κύκλους του Εθνικού Πειραιά - Παλαιού Φαλήρου, και γίνεται έφορος (ένας από τους "παράγοντες" στη λαϊκή γλώσσα) του μπάσκετ και του πόλο, ενώ αναπτύσσει και με το βόλεϊ κάποια σχέση. Ζει από κοντά τις αδικίες από τον έτερο μεγάλο της πό...

Είναι ριζικό το καλό που έμαθες από παιδί; Μπορείς να επουλώσεις ένα τραύμα της παιδικής σου ηλικίας αν γελάσεις και παίξεις μαζί του; Τι θα ήταν αυτή η χώρα αν είχε πετύχει όλος ο κόσμος; Πώς θυμάσαι την πρώτη σου φορά; Τι είδους έγκαυμα αφήνει μια τραγική νύχτα ακριβώς δίπλα σου; Ποιος είναι "ο ιστός της αράχνης" την εποχή της δικτατορίας; Μόνο ο Ντελακρουά μπορεί να προσωποποιήσει την ελευθερία; Γιατί κάποιος έμεινε 15 χρόνια στην ίδια τάξη με τη θέληση του; Τα ξέρεις τα 17 σταυραδέρφια της Πάρνηθας; Είχε "τη δική του ιστορία" ο δρόμος έξω από το σπίτι σου; Τα όνειρα κ...

Διαλέγοντας αυτό το βιβλίο, καλείσαι να δοκιμάσεις κάτι καινούργιο, που ίσως σου φανεί λίγο ασυνήθιστο την πρώτη φορά. Μέσα σε λίγο χρόνο, με λίγη εξάσκηση και συνειδητή εφαρμογή όσων προτείνονται, θα ανακαλύψεις τη μοναδικότητά σου και τη δύναμη σου, θα βελτιώσεις τις δεξιότητες σου, θα αναγνωρίσεις και θα αξιοποιήσεις τα ταλέντα σου. Πολύ σύντομα θα έχεις σημειώσει μια ουσιαστική νίκη, που θα σου δίνει αίσθημα ολοκλήρωσης, θέτοντας τα θεμέλια για κάτι δυνατότερο και σημαντικότερο από ό,τι βιώνεις μέχρι τώρα. Εδώ υπάρχουν: - 12 Θεραπευτικοί Διαλογισμοί με τα αρχετυπικά...

Με εργαλείο την συντομότερη ποιητική φόρμα, με εξηνταπέντε χαϊκού χωρίς τίτλο η ποιήτρια δίνει το δικό της στίγμα αναφορικά με τον τρόπο που φιλτράρει τη ζωή και καταθέτει τις σκέψεις πάνω στις εμπειρίες της.Ο έρωτας,ο θάνατος,το θέατρο,η τέχνη γενικά,οι αντιφάσεις της ζωής παρελαύνουν ως θέματα και κινητοποιηούν τη νόηση και το συναίσθημα χωρίς να σταματούν να μας υπενθυμίζουν πως η ζωή είναι ένα ατέρμονο παίγνιο. 'Ο, τι δυνατό, μέσα στη φαντασία πάντα υπάρχει. Τον εαυτό σου αν αποδομείς, σοφός μπορεί να γίνεις.

ΕΡΑΣΤΕΣ Αυτοί πάντα αγαπιούνται στη µπανιέρα. Αφήνουν το πρώτο νερό να τρέξει για τα καλά επάνω τους να ξεπλύνει τις στερήσεις, και µετά ανταλλάσσουν ανάσες.

ΑΦ ΥΨΟΥΣ ΣΥΡΜΑΤΟΣ ΠΤΗΝΟΣ ΙΚΕΤΗΣ ΗΛΕΚΤΡΟΦΟΡΟΥ ΚΑΤΗΓΓΕΛΛΕ ΠΑΝΙΣΚΟΣ ΜΑΝΤΙΚΟΣ ΕΙΔΩΣ ΙΕΡΑΚΟΣ ΓΕΝΕΑΝ ΣΚΗΠΤΟΥΣΑΝ ΑΥΧΕΝΙ ΘΑΛΑΣΣΗΣ ΒΟΥΣ ΑΚΟΥΣΑΣ ΜΕΓΑΡΕΥΣ ΠΕΡΙΔΕΗΣ ΕΛΙΣΣΕΤΑΙ ΚΡΥΠΤΕΙΝ ΧΡΥΣΙΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΝ ΧΡΥΣΙΟΝ ΕΤΑΦΗ Ο ΔΕ ΒΟΥΣ ΕΜΕΡΙΣΘΗ ΚΑΤΑ ΦΥΛΑΣ

Τίποτα δεν του έλειπε στο στίβο της ζωής. Είχε γνώση, πλούτο, ομορφιά κι αγάπη για τον τόπο του. Και ένα μεγάλο έρωτα. Όμως η ευτυχία ούτε με τέτοια δίχτυα πιάνεται. Άυλη είναι και δεν αιχμαλωτίζεται. Τα νήματα τα κρατάει η μοίρα. Στο τέλος ο πρόωρος θάνατος είναι αυτός που θριαμβεύει. Μόνον η Μνήμη μπορεί να είναι αιώνια. Αυτή που προσφέρει στους εκλεκτούς ένα στεφάνι δόξας. Γιάννης Πρόφης Απρίλιος 2004

[...] Περπατούσα αμέριμνος στην οδό Αγχιάλου διακόσια περίπου μέτρα από το σπίτι μας της οδού Γυθείου. Ξυπόλυτος με ψώρα στα χέρια αλλά καθαρός και χορτάτος γιατί, όπως θυμάσαι, μας φρόντιζαν με επιμέλεια οι γονείς. Ξαφνικά αισθάνθηκα πίσω μου ένα άγριο χτύπημα, να πετάγομαι μπροστά δυο μέτρα και να ξαπλώνω μπρούμυτα φαρδύς-πλατύς. Νόμιζα εκείνη τη στιγμή, ότι θα πέθαινα. Μια τεράστια γερμανική μπότα σταμάτησε δίπλα στο κεφάλι μου κι εγώ δειλά-δειλά κοίταξα να δω τι θα συμβεί. Σε λίγα δευτερόλεπτα μέτρησα το μάκρος της ζωής που μου είχε απομείνει. Νόμιζα ότι θα ακολουθούσε...