Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Δείγμα γραφής: ΠΑΡΟΔΙΟ Γυμνοί άνθρωποι καμωμένοι από νύχτα, με το μαχαίρι καρφωμένο στο στήθος και τον έρωτα πληγή. Το μυαλό τους δεν είχε άλλο πέλαγος να κουρσέψει, κλειδωμένοι στο ορίζοντα χάσανε το δρόμο της Άνοιξης.

Είναι ένα ερωτικό μυθιστόρημα όπου η συγγραφέας ξετυλίγει με μεγάλη ευαισθησία στην πλοκή του τα αδιέξοδα που συνυπάρχουν στις σχέσεις των ανθρώπων. Οι ήρωές της, βιώνουν μέσα από την καθημερινότητα της ζωής τους τη μοναξιά και τον συμβιβασμό της έγγαμης συμβίωσης. Η ευτυχία γίνεται το περίβλημα που βλέπουν εξωτερικά οι άλλοι. Κατά βάθος όμως δεν υπάρχουν τα ανάλογα συναισθήματα και το ανικανοποίητο πάθος συγκλονίζει στο τέλος τη ζωή τους. Τότε διαφαίνεται και το αποτέλεσμα με μια σειρά πράξεων που κυριότερη είναι η απιστία και η φυγή του ενός μακριά από την ομαλή οικογενει...

[Δείγμα γραφής: Δωμάτιο άδειο Σκαλιά έρημα Σπαρταράει ο αέρας στα παράθυρα Ήλιος που χάθηκε πίσω από το βουνό Παίρνοντας μαζί μου την ανάσα σου Δε γεννήθηκες με λουλούδια Γεννήθηκες με ασφάκιες Διαγράφεις μια πορεία άγρια Φαγωμένη από την αρμύρα Πάνω από σένα υπάρχει η αρχή Πώς μπορώ να την πλησιάσω; ]

Δίδω στη δημοσιότητα την 3η σύγχρονη μπροσούρα μου γύρω σε άλλα θέματα από την ποίησή μου, που τα βλέπω ισχυρά σε ιδέες κοινωνικές. Ίσως, σε σημεία αυτής της μπροσούρας να μην εννοηθώ απ' όλους πλήρως, αλλά εγώ θεωρώ απαραίτητη τη δημοσίευσή της στη σύγχρονη επικαιρότητα που ίσως να μη φαίνεται σε όλους τους αναγνώστες, αλλά σε έχοντες απορίες του αγνώστου της. Μιχάλης Κατσαρός

Ο ποιητής ακολουθεί ένα ξεχωριστό τρόπο γραφής μεταξύ ρεαλισμού και υπερρεαλισμού κι ο λόγος του στη μορφή και στο περιεχόμενο είναι καίριος. Η γλώσσα του είναι λιτή και οι εικόνες των ποιημάτων του ανεπιτήδευτες δείγμα μιας λυρικής και συνθετικής εικονοκλασίας. Ο εσωτερικός τους ρυθμός καθρεφτίζει τη δυναμική ουσία των γεγονότων και τις ανθρώπινες εμπειρίες. Τα "παράδοξα" νοητικά σχήματα της ποίησής του, εμποτίζονται από την ευαισθησία του καιρού μας και κινούνται προς ένα κέντρο, τον άνθρωπο. Ο λόγος του ανθρωποκεντρικός αναδύεται μέσα από τη δίνη των σύγχρονων κοινωνικών...

Η Αστροφώτιστη δεν φοβόταν το σκοτάδι, ένοιωθε στοργή γι' αυτό. Το έπιανε απαλά, με τα φωτεινά της χέρια και το άνοιγε! Και τότε μέσα από το μαύρο ύφασμα της νύχτας, έβγαινε ένα φως! Έτσι ήταν το σκοτάδι, φως που είχε παραπλανηθεί και ήταν τώρα φυλακισμένο μέσα στην πλάνη του. Και εκείνη το άνοιγε, όπως ένα λουλούδι, για να ελευθερώσει το άρωμα και την ομορφιά που είχε εγκλωβίσει μέσα του. Και υπάρχουν πολλά τέτοια σκοτάδια που έχουν κάποιον μέσα τους που περιμένει να βγει και δεν είναι άλλος από τον ίδιο μας τον εαυτό.