Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Είμαστε οι γάτες μέσα μας. Είμαστε οι γάτες που δεν μπορούν να περπατήσουν μόνες, και για μας υπάρχει μονάχα ένας τόπος. Ένας στοχασμός πάνω στη μακρόχρονη, μυστηριώδη αλληλεξάρτηση γάτας και ανθρώπου, την προέλευση της οποίας ο Μπάροουζ ανάγει στην αιγυπτιακή λατρεία του "ζωικού άλλου", και συγχρόνως ένα σκληρό σχόλιο για τη σχέση των ζώων με τον άνθρωπο, τον μεγάλο καταστροφέα του περιβάλλοντος, που εξολοθρεύει ασυγκίνητος το ένα είδος με το άλλο, οδεύοντας σταθερά και ο ίδιος προς τη δική του εξαφάνιση. Σημειώσεις από ημερολόγια και όνειρα. Σκέψεις και εικόνες. Οι μικρ...

Σκληρές και τρυφερές, αστείες και συγκινητικές, είτε κυνηγούν τη λεία τους έξω από το σπίτι, είτε τον ξυπνούν με τα νύχια τους στο πρόσωπο ή ανασκαλεύουν τις σελίδες που μόλις δακτυλογράφησε, οι γάτες στα ποιήματα του Τσαρλς Μπουκόβσκι είναι πλάσματα που διατηρούν το στυλ, τον αέρα, και το απροσποίητο που τόσο οδυνηρά λείπει από τους ανθρώπους. σκληρή παραδοξότητα επικρατεί σε πολέμους, σε κήπους ... η κίτρινη και μπλε νύχτα εκρήγνυται μπροστά μου, ατομική, χειρουργική, γεμάτη αστροφώτιστους διαβόλους [...] "Η γάτα"

Η "Κόκκινη Έμμα" φτάνει στη Ρωσία αρχές του 1920, "γεμάτη ελπίδες" ότι θα βρει "μια χώρα νεογέννητη, με το λαό δοσμένο ολόψυχα στη μεγαλειώδη α.ά δύσκολη δουλειά τής επαναστατικής ανοικοδόμησης". Προσφέρεται να βοηθήσει με όλες της τις δυνάμεις. Γνωρίζει τον Λένιν, τον Ζηνόβιεφ, τον Λουνατσάρσκι, τον Κροπότκιν, την Κολλοντάι, τον Γκόρκι τον Τζων Ρηντ κ.ά. Επισκέπτεται την Πετρούπολη, τη Μόσχα, το Χάρκοβο, το Κίεβο, την Οδησσό, τον Αρχάγγελο. Όμως γρήγορα, αντί για την ομορφιά και τη λάμψη της Επανάστασης, συναντά την εκμετάλλευση, τις καταχρήσεις και τα προνόμια των μελών τ...

Ποιήματα, μικρά πεζά, ιστορίες με ή χωρίς ηθικό δίδαγμα, μονόπρακτα και μοναδικόπρακτα, σενάρια, ασκήσεις επί νομικών θεμάτων και τραπεζικών επενδύσεων, αποσπάσματα ημερολογίου, σημειώσεις για ένα μανιφέστο, μονοδιάλογοι αποτελούν το σώμα το οποίο επιβιώνει με την αναπνοή του αυτοσχεδιαστή. Από τα ταραγμένα χρόνια της χούντας, την κωδικοποίηση και τη λογοκρισία, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90, αντιμετωπίζοντας ειρωνικά και αποφασιστικά τη νέα τεχνολογία και τη μαζική ομοιομορφία, προτείνοντας τον αυτοσχεδιασμό και την ελεύθερη αναπνοή.

Οχτώ παιδιά, ένας διαγωνισμός, ένα βιβλίο. Σε έναν ονειρικό τόπο έξω από την κατασκήνωση, τα παιδιά καταγράφουν την ιστορία τους, τις περιπέτειές τους και τα απρόσμενα γεγονότα που τα οδήγησαν σε μια σημαντική προσωπική ανακάλυψη: Τα Δικαιώματά τους! Μια συντροφιά οχτώ παιδιών αποκτά πολιτική συνείδηση. Περιπέτειες, συναντήσεις και απρόσμενα συμβάντα οδηγούν τα παιδιά σε θεμελιώδη ερωτήματα, όπως αυτά της ταυτότητάς τους, της θέσης τους μέσα στο οικογενειακό πλέγμα, της σωματικής τους ακεραιότητας και της πνευματικής τους ελευθερίας. Ανακαλύπτουν τα δικαιώματά τους, όπω...

Μια ηλικιωμένη γυναίκα ετοιμάζεται να "φύγει" μαζί με το μυστικό της. Ένας προπονητής διαλέγει το δρόμο της φυγής τη στιγμή του θριάμβου του. Ένας χήρος θάβει μεθοδικά τα πλούτη του. Ένα έγκλημα ζηλοτυπίας που θα μπορούσε να αποφευχθεί. Ένας ερημίτης μέσα σ' ένα ναυαγισμένο φορτηγό πλοίο, συντροφιά με μια μύγα... Σε κάθε διήγημα θραύσματα του παρελθόντος βγαίνουν στην επιφάνεια, ενώ κάποια ερωτήματα επανέρχονται σαν λάιτ μοτίφ: τι σημαίνει μέλλον και τι αξίζει να του μεταβιβάσεις; Τι κρατάς από τη ζωή σου; Τι θα μείνει από αυτήν; Τι χνάρια να αφήσεις; Πως να υποτάξεις...

Το "Έρωτας τις μέρες της οργής" είναι μια υπέροχη αναπόληση του Μάη του ’68, όταν η "Ποιητική Αστυνομία έχει έρθει να φτιάξει έναν κόσμο ασφαλή για την αγάπη και την ομορφιά", γραμμένη με ύφος γοητευτικό και αθώο, όπως κι εκείνη η εποχή. Sunday Times Μάης του 1968: Ενώ οι δρόμοι του Παρισιού βουίζουν από τη φοιτητική διαμαρτυρία, που σε λίγο θα κατακλύσει όλη τη χώρα με τον επαναστατικό της πυρετό, ο έρωτας κατακτά τις καρδιές της Άννι, μιας Αμερικανίδας ζωγράφου που ζει στη Γαλλία, και του Ζουλιάν, ενός αναρχικού τραπεζίτη πορτογαλικής καταγωγής. Μέσα στη μεθυστική...

Ένα ταξίδι αυτογνωσίας, μια κάθοδος στην Άβυσσο, μια πορεία προς το φως που θεραπεύει. Ο εργάτης του φωτός έχει ενώσει το κάτω του κομμάτι με το πάνω· είναι πλέον αρπακτικό με καλοσύνη· μέσα του είναι οι αρχέγονες κοιλάδες κι οι πεδιάδες του φωτός· είναι σαγόνια ματωμένα αλλά και χέρια που προσεύχονται και λάσπη με φτερά. Τα πάντα μέσα του τα δέχεται, τα ενώνει, τα φωτίζει με το φως της θείας αγάπης· ντύνοντας τη φθαρτή του φύση και το κτήνος του με δάκρυ της συγγνώμης, διεκδικεί ξανά παράδεισο. Θεός θα πει συγγνώμη.

Δεν είναι που η ηλικία του "Κονστάνς" απομακρύνθηκε νοερά - γιατί παραμένει εγγύτατη, ούτε που εκείνος ο παιδικός θόρυβος πέρσι, ακούγεται σήμερα περισσότερο σαν απόηχος κάποιου άδικου πολέμου. Είναι που ο κόσμος αποσύρθηκε τελικά, πρόωρα, αφήνοντας τα σκόρπια σημάδια του στις επόμενες σελίδες που ήρθαν ή θα έρθουν. Αυτό είναι το χρέος που οφείλει σήμερα η Τέχνη στον εαυτό της. Τα "42 ποιήματα" των "Εμπρηστών" στο δεύτερο βιβλίο του Δημήτρη Βούλγαρη δεν προσφέρουν ούτε σχέδιο σωτηρίας, ούτε ρεαλιστική εικονογράφηση εσωτερικών πλάνων, ούτε αλέθουν στις διανοητικές τους μυλό...

Είχα στο μυαλό μου πολύ καιρό να γράψω τις ελεγείες. Η Ελλάδα περνούσε δύσκολες στιγμές, και ήταν σαν να προσπαθούσα να πω στον εαυτό μου ότι ήταν ένα άσχημο όνειρο που θα περνούσε. Η χώρα έχει κάνει άλματα, αλλά περνώντας από την τρομακτική διαφθορά στη σημερινή κατάσταση θα πρέπει να σκεφτούμε ότι μια απλή "συγκυρία" κόστισε σαράντα χρόνια κατοχής της μισής Κύπρου και στην Τουρκοκρατία τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς. Τα λάθη δεν διορθώνονται πάντα. Και ότι οι Έλληνες είναι Έλληνες, γιατί μίλησαν και σκέφτηκαν στην ίδια γλώσσα και γιατί αναγνώρισαν στη μακρά μας ιστορία την αν...

Τα κείμενα του "Επειδή μαζί" συγκροτούν ένα πλάσμα σημείων, ένα παλίμψηστο ιδεών όπου το μετέωρο συνοικεί με το κατασταλαγμένο και η τόλμη υπερβαίνει το δέος της. Αν δεις τις λέξεις ξεχωριστά, απελευθερωμένες απ' τη ευκαιριακή τους ταυτότητα, και τις αντιμετωπίσεις ως εγκόσμια υλικά σώματα, θα διαπιστώσεις ότι κάπου χάνονται. Μακριά. Μοιάζουν με χαρταετούς που πετούν - έχουν τόσο απομακρυνθεί, που δεν μπορείς καν να υποθέσεις το σχήμα τους. Κι όμως. Το σημείο αναγνώρισης παραμένει η τροχιά που διαγράφουν, κάτι μικρά φτερά στο τέλος της ουράς. Οι αιώνιες λιακάδες, οι έγχρωμε...

Τα κείμενα του "Επειδή μαζί" συγκροτούν ένα πλάσμα σημείων, ένα παλίμψηστο ιδεών όπου το μετέωρο συνοικεί με το κατασταλαγμένο και η τόλμη υπερβαίνει το δέος της. Αν δεις τις λέξεις ξεχωριστά, απελευθερωμένες απ' τη ευκαιριακή τους ταυτότητα, και τις αντιμετωπίσεις ως εγκόσμια υλικά σώματα, θα διαπιστώσεις ότι κάπου χάνονται. Μακριά. Μοιάζουν με χαρταετούς που πετούν - έχουν τόσο απομακρυνθεί, που δεν μπορείς καν να υποθέσεις το σχήμα τους. Κι όμως. Το σημείο αναγνώρισης παραμένει η τροχιά που διαγράφουν, κάτι μικρά φτερά στο τέλος της ουράς. Οι αιώνιες λιακάδες, οι έγχρωμε...

Πρόκειται για υλικό από τους ελληνόφωνους της Κάτω Ιταλίας, τόσο της Απουλίας όσο και της Καλαβρίας, που δεν έχει κυκλοφορήσει ξανά στη χώρα μας. Τα λαϊκά παραμύθια της συλλογής προέρχονται από 4 διαφορετικές πηγές: - Τα 3 πρώτα είναι από τα σπανιότερα, καθώς είναι από την περιοχή Γκρετσία Σαλεντίνα της Απουλίας, δημοσιευμένα στην πρώτη σειρά "Collection de monuments pour servir a l’etude de la langue neo-hellenique, αρ. 14: Chansons et contes populaires de la Calabre", έκδοσης του 1870 στο Παρίσι, σε δίγλωσση έκδοση, γκρίκο-γαλλικά, από τον Emile Legrand, γνωστό μεγ...