Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι τέσσερις ετούτες ιστορίες του Πωλ Μπόουλς ("Ο φίλος του κόσμου", "Εκείνος από την αγορά", "Η ιστορία του Λάχσεν και του Ιντίρ", "Ο άνεμος στο Μπένι Μιντάρ"), έχουν έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Είναι βαθιά χρωματισμένες από ιστορίες που τού διηγήθηκαν νεαροί άραβες. Κι όμως η ζοφερή τους ατμόσφαιρα γεμάτη φαντασία, οπτασίες και φόβους έχει έναν άλλο χαρακτήρα. Είναι ιστορίες που προκάλεσε το κάπνισμα του κιφ. Τα πρόσωπα κινούνται όπως σ' ένα όνειρο. Μοιάζουν υπνωτισμένα από μια πραγματικόττα άλλην, έχουν στενή σχέση με τον κόσμο της "μαγείας" όπου οι επιθυμίες γίνονται πρ...

Ένωσες την αρχή με το τέλος σε μια ακροστιχίδα σιωπής. Όλα τα άλλα έμειναν σε εκκρεμότητα. Κι η αγκαλιά μου γέμισε παγωμένα καλώδια. Η ζωή που γεννά ζωές και αλλάζουν, ως ολοκληρωτικός μύθος που καταρρέει πάνω στα πετρώματα της γλώσσας για να ξαναγεννηθεί, είναι το modus vivendi αυτής της πρώτης συλλογής ποιημάτων της Μαρίας Χρονιάρη. Η πεζολογική φόρμα που διακρίνει την ποίησή της ισορροπεί στο σημείο που η γλώσσα συναντά την ουσιωδέστερη έκφρασή της στο καθημερινό. Πότε με τη δύναμη της αποφθεγματικής φράσης, πότε με το θραύσμα της πρώτης εικόνας, πότε με το μικρό δικαίωμ...

Ένα μυθιστόρημα περί έρωτος, περί τέχνης και περί παιδικών εκθέσεων, που αναπτύσσεται σαν ρώσικη κούκλα: Ένα αφήγημα, που ξεκινάει από την κοινή ζωή και τις συζητήσεις δύο γυναικών, γίνεται η αφορμή για την κατασκευή ενός δεύτερου αφηγήματος, το οποίο περικλείνεται στο πρώτο και παίρνει από εκεί ιδέες και έμπνευση. Στο δεύτερο αυτό εγκιβωτισμένο αφήγημα, η συζήτηση και η φιλία τριών, τώρα, γυναικών προκαλεί την κατασκευή ενός θεατρικού έργου, που γράφεται με τον ομολογημένο σκοπό να διαβαστεί και όχι να παιχτεί. Οι σχέσεις ανάμεσα στις γυναίκες, και τους άντρες, του βιβλί...

Το μόνο κακό με τις άγριες διαθέσεις για την επερχόμενη νύχτα είναι ότι μπορεί να ικανοποιηθούν. Οι μεσήλικοι ήρωες του έργου, ερεθισμένοι από την παρουσία μιας φαντασίωσης στο σαλόνι τους, θα θυσιάσουν ευχαρίστως τα πάντα, από γερασμένους όρκους έως νεανική σάρκα. Η απάντηση στο ερώτημα αν τουλάχιστον πέρασαν καλά είναι θαμμένη κάτω από τόνους χιούμορ αμφίβολης ποιότητας και αποστασιοποιητικών εφέ. Ρεαλισμός και νόημα απουσιάζουν, έχουν πάει εκδρομή στη θάλασσα, παρά το κρύο. Θα επιστρέψουν, κάποια στιγμή, μετά το ξημέρωμα.

Στα λαϊκά μας παραμύθια εμφανίζονται πολύ συχνά οι γραίες ή γράδες, και γίνονται αφορμή ανακατατάξεων και θαυμαστών πράξεων. Είναι αεικίνητες, πανούργες, πλήρεις θυμού -ούτε υποψία βιολογικής ή ψυχολογικής κάμψης- κι όταν υπερωριμάζει η επιθυμία τους για μητρότητα, παρακαλούν τον Θεό να τους δώσει ένα παιδί, ένα αποκούμπι κι ας είναι και τσικαλάκι, ποντικός, φίδι, κουρούνα, κουτί... Φαίνεται πως τα δυο οριακά σημεία, η λαχτάρα για ζωή, που γίνεται πάντα αφετηρία, και η εγγύτητα με το θάνατο, που εξυπονοεί η προχωρημένη ηλικία και φαίνεται ως τέρμα, συμπυκνώνουν το μυστήρ...

Είναι θεόρατοι, έχουν υπερφυσική δύναμη, αλλά ευτυχώς δεν έχουν πολύ μυαλό. Φαίνεται πως οι Δράκοι αντικατέστησαν τις δευτερεύουσες θεότητες της αρχαιοελληνικής μυθολογίας, τους Κενταύρους, τους Γίγαντες κ.ά. Έχουν κάποια αναλογία με τους γίγαντες των βορειοευρωπαϊκών λαών. Κατοικούν στα όρη και σε ερημιές, μέσα σε σπηλιές ή σε πύργους και παλάτια, συνήθως πολλοί μαζί. Ο τυπικός τους αριθμός είναι σαράντα, αν και, στις παραδόσεις ιδίως, γίνεται λόγος και για μονήρεις. Μερικές φορές εμφανίζεται και η μάνα τους, η δρακόντισσα ή δράκαινα ή οι τρεις αδελφές τους. Ζουν από...

Πρόκειται για υλικό από τους ελληνόφωνους της Κάτω Ιταλίας, τόσο της Απουλίας όσο και της Καλαβρίας, που δεν έχει κυκλοφορήσει ξανά στη χώρα μας. Τα λαϊκά παραμύθια της συλλογής προέρχονται από 4 διαφορετικές πηγές: - Τα 3 πρώτα είναι από τα σπανιότερα, καθώς είναι από την περιοχή Γκρετσία Σαλεντίνα της Απουλίας, δημοσιευμένα στην πρώτη σειρά "Collection de monuments pour servir a l’etude de la langue neo-hellenique, αρ. 14: Chansons et contes populaires de la Calabre", έκδοσης του 1870 στο Παρίσι, σε δίγλωσση έκδοση, γκρίκο-γαλλικά, από τον Emile Legrand, γνωστό μεγ...

Τα κείμενα του "Επειδή μαζί" συγκροτούν ένα πλάσμα σημείων, ένα παλίμψηστο ιδεών όπου το μετέωρο συνοικεί με το κατασταλαγμένο και η τόλμη υπερβαίνει το δέος της. Αν δεις τις λέξεις ξεχωριστά, απελευθερωμένες απ' τη ευκαιριακή τους ταυτότητα, και τις αντιμετωπίσεις ως εγκόσμια υλικά σώματα, θα διαπιστώσεις ότι κάπου χάνονται. Μακριά. Μοιάζουν με χαρταετούς που πετούν - έχουν τόσο απομακρυνθεί, που δεν μπορείς καν να υποθέσεις το σχήμα τους. Κι όμως. Το σημείο αναγνώρισης παραμένει η τροχιά που διαγράφουν, κάτι μικρά φτερά στο τέλος της ουράς. Οι αιώνιες λιακάδες, οι έγχρωμε...

Τα κείμενα του "Επειδή μαζί" συγκροτούν ένα πλάσμα σημείων, ένα παλίμψηστο ιδεών όπου το μετέωρο συνοικεί με το κατασταλαγμένο και η τόλμη υπερβαίνει το δέος της. Αν δεις τις λέξεις ξεχωριστά, απελευθερωμένες απ' τη ευκαιριακή τους ταυτότητα, και τις αντιμετωπίσεις ως εγκόσμια υλικά σώματα, θα διαπιστώσεις ότι κάπου χάνονται. Μακριά. Μοιάζουν με χαρταετούς που πετούν - έχουν τόσο απομακρυνθεί, που δεν μπορείς καν να υποθέσεις το σχήμα τους. Κι όμως. Το σημείο αναγνώρισης παραμένει η τροχιά που διαγράφουν, κάτι μικρά φτερά στο τέλος της ουράς. Οι αιώνιες λιακάδες, οι έγχρωμε...

Είχα στο μυαλό μου πολύ καιρό να γράψω τις ελεγείες. Η Ελλάδα περνούσε δύσκολες στιγμές, και ήταν σαν να προσπαθούσα να πω στον εαυτό μου ότι ήταν ένα άσχημο όνειρο που θα περνούσε. Η χώρα έχει κάνει άλματα, αλλά περνώντας από την τρομακτική διαφθορά στη σημερινή κατάσταση θα πρέπει να σκεφτούμε ότι μια απλή "συγκυρία" κόστισε σαράντα χρόνια κατοχής της μισής Κύπρου και στην Τουρκοκρατία τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς. Τα λάθη δεν διορθώνονται πάντα. Και ότι οι Έλληνες είναι Έλληνες, γιατί μίλησαν και σκέφτηκαν στην ίδια γλώσσα και γιατί αναγνώρισαν στη μακρά μας ιστορία την αν...

Δεν είναι που η ηλικία του "Κονστάνς" απομακρύνθηκε νοερά - γιατί παραμένει εγγύτατη, ούτε που εκείνος ο παιδικός θόρυβος πέρσι, ακούγεται σήμερα περισσότερο σαν απόηχος κάποιου άδικου πολέμου. Είναι που ο κόσμος αποσύρθηκε τελικά, πρόωρα, αφήνοντας τα σκόρπια σημάδια του στις επόμενες σελίδες που ήρθαν ή θα έρθουν. Αυτό είναι το χρέος που οφείλει σήμερα η Τέχνη στον εαυτό της. Τα "42 ποιήματα" των "Εμπρηστών" στο δεύτερο βιβλίο του Δημήτρη Βούλγαρη δεν προσφέρουν ούτε σχέδιο σωτηρίας, ούτε ρεαλιστική εικονογράφηση εσωτερικών πλάνων, ούτε αλέθουν στις διανοητικές τους μυλό...

Ένα ταξίδι αυτογνωσίας, μια κάθοδος στην Άβυσσο, μια πορεία προς το φως που θεραπεύει. Ο εργάτης του φωτός έχει ενώσει το κάτω του κομμάτι με το πάνω· είναι πλέον αρπακτικό με καλοσύνη· μέσα του είναι οι αρχέγονες κοιλάδες κι οι πεδιάδες του φωτός· είναι σαγόνια ματωμένα αλλά και χέρια που προσεύχονται και λάσπη με φτερά. Τα πάντα μέσα του τα δέχεται, τα ενώνει, τα φωτίζει με το φως της θείας αγάπης· ντύνοντας τη φθαρτή του φύση και το κτήνος του με δάκρυ της συγγνώμης, διεκδικεί ξανά παράδεισο. Θεός θα πει συγγνώμη.

Το "Έρωτας τις μέρες της οργής" είναι μια υπέροχη αναπόληση του Μάη του ’68, όταν η "Ποιητική Αστυνομία έχει έρθει να φτιάξει έναν κόσμο ασφαλή για την αγάπη και την ομορφιά", γραμμένη με ύφος γοητευτικό και αθώο, όπως κι εκείνη η εποχή. Sunday Times Μάης του 1968: Ενώ οι δρόμοι του Παρισιού βουίζουν από τη φοιτητική διαμαρτυρία, που σε λίγο θα κατακλύσει όλη τη χώρα με τον επαναστατικό της πυρετό, ο έρωτας κατακτά τις καρδιές της Άννι, μιας Αμερικανίδας ζωγράφου που ζει στη Γαλλία, και του Ζουλιάν, ενός αναρχικού τραπεζίτη πορτογαλικής καταγωγής. Μέσα στη μεθυστική...

Μια ηλικιωμένη γυναίκα ετοιμάζεται να "φύγει" μαζί με το μυστικό της. Ένας προπονητής διαλέγει το δρόμο της φυγής τη στιγμή του θριάμβου του. Ένας χήρος θάβει μεθοδικά τα πλούτη του. Ένα έγκλημα ζηλοτυπίας που θα μπορούσε να αποφευχθεί. Ένας ερημίτης μέσα σ' ένα ναυαγισμένο φορτηγό πλοίο, συντροφιά με μια μύγα... Σε κάθε διήγημα θραύσματα του παρελθόντος βγαίνουν στην επιφάνεια, ενώ κάποια ερωτήματα επανέρχονται σαν λάιτ μοτίφ: τι σημαίνει μέλλον και τι αξίζει να του μεταβιβάσεις; Τι κρατάς από τη ζωή σου; Τι θα μείνει από αυτήν; Τι χνάρια να αφήσεις; Πως να υποτάξεις...