Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Γραμμένο με έμπνευση, μοιραίο, αληθινό". Γιώργος Χρονάς Μια ποιητική σύνθεση, το περιεχόμενο της οποίας βασίζεται στην ομώνυμη πλατωνική αλληγορία. Ο αφηγηματικός ήρωας εγκλωβισμένος σε έναν κόσμο φασματικό, κυριεύεται από το όραμα της ελευθερίας, πράγμα που προετοιμάζει την αναμέτρησή του με αυτό. Η όλη προσπάθειά του θα συντελεσθεί εκ των ένδον και όταν πια, ζυμωμένος από το υλικό της ατομικής του αυθυπαρξίας, κατορθώσει να μεταβεί στη διάσταση του καθεαυτού, στην -κατοικημένη από φιλοσόφους- νήσο των μακάρων, θα έλθει αντιμέτωπος με φοβίες, οι οποίες και θα καθορίσο...

Δεκαπέντε ιστορίες. Δεκαπέντε πυρετικές ιστορίες που στροβιλίζονται, κάνουν κύκλους. Πασχίζουν να αποφύγουν η μία την άλλη κι όμως κάπου μέσα στις σκιές ενώνονται πεισματικά. Επαναλαμβάνουν μονολόγους, νυχτερινές προσευχές και αφορισμούς. Επαναλαμβάνονται όπως η κάθε ίδια μέρα που ζούμε μέσα στη ζωή που άλλοτε προσπερνάμε κι άλλοτε κολλάμε στις μικρές κι ασήμαντες για τους άλλους στιγμές της. Ενώνουν τ’ ακροδάχτυλά τους δημιουργώντας γέφυρες ανάμεσα στους ήρωες κι αφήνουν να δραπετεύσει η αίσθηση ότι πρόκειται για έναν και μόνο ήρωα. Κάποιον καθημερινό, ανασφαλή και τελικά...

Σωστό ή λάθος, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω αλλά όσο οι εαυτοί δέχονται ο ένας την αδυναμία του άλλου, ο χρόνος γίνεται περιττός, για πάντα καλοκαιρινός ο τόπος, άμμος στα δάχτυλα των ποδιών, στον θώρακα, πάνω στο στήθος μου αλατόνερο, στα χέρια κατακόκκινο καρπούζι. Τη μια τα καταφέρνω, δροσίζει, γλυκαίνει το στόμα μου, την άλλη -μα τι αδέξια, τι παρορμητική- γλιστρά πάνω στις γάμπες μου, κολλάω ολόκληρη, αμάν, θα αναμετρηθώ ξανά με τις επίμονες μύγες. Είναι νεαρή δημοσιογράφος και μόλις ολοκλήρωσε το ένθετο της εφημερίδας της για τον Μάη του ’68. Η κόπωση, οι πολλαπ...

Το βιβλίο του Παναγιώτη Γαλανόπουλου "Τραίνα στο σκοτάδι και άλλα φωτεινά ποιήματα" περιέχει ποιήματα που έχουν γραφτεί από το 1977 μέχρι πρόσφατα και με "άλλα" λόγια, άλλοτε λίγα, άλλοτε πολλά, ποτέ αρκετά (λίγα ή πολλά), προσπαθούν να μιλήσουν γι' αυτό που δεν μπορεί να ειπωθεί. Αυτό που πάντα λείπει την ίδια ώρα που περισσεύει. Μιλάνε για τη νήσο Άναυδο (που πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει), τον Ινδιάνο που κάθεται για να συναντήσει τον θάνατο, την Τελεκάστερ, την Έρημο Μοχάβε, τη Μυστική βαρύτητα των πραγμάτων, την Αγκεντάμπια, τα Ποιήματα που δεν έχουν γραφτεί α...

Οι λέξεις είναι δρόμοι. Δρόμοι για να εξερευνήσεις πώς να μην περιορίζεσαι, ν' ανακαλύψεις καινούρια ορατότητα ακόμα και σ' αυτό που ο ίδιος νόμιζες ότι ήξερες και να συνεχίζεις να εκπλήσσεσαι. Ν' ανοίγεσαι, να γίνεσαι χώρος, χρόνος για να δεις πως το κρυφό, η διαίσθηση, το προαίσθημα μετατρέπεται σε αδιάψευστη διαπίστωση. Εντέλει να μαθαίνεις ο ίδιος τις λέξεις σου καλύτερα. Διηγούμαστε τη ζωή μας με χίλιους τρόπους και παρουσιαζόμαστε στους άλλους. Είμαστε όλοι βιβλιοθήκες που φυλάμε μέσα μας χιλιάδες αναγνώσεις. Την ίδια ώρα πληθαίνουν οι φίλοι που μπαίνουν κάτω από...

Επιλογή από τις ποιητικές συλλογές του Charles Bukowski "It Caches My Heart in His Hands" (1983), "Crusifix in the Deathhand" (1965), "The Days Run Away Like Wild Horses Over the Hills" "Burning in Water, Drawing in Flame" (1974), "Love is a Dog from Hell" (1977), "Dangling in Turnefortia" (1981).

"Δε με νοιάζει καθόλου αν η ανθρωπότητα πάει να καταστραφεί. Ούτε με απασχολεί αν θα σωθεί η φάλαινα ή η μεγάλη λευκή λεοπάρδαλη ή ο μαύρος πάνθηρας ή ό,τι άλλο. Δε με αφορά. Το μόνο που με νοιάζει είναι να πάω με τα πόδια μέχρι τη γωνία να αγοράσω εφημερίδα και να διαβάσω για ένα βιασμό που έγινε στο δρόμο ή για μια ληστεία σε τράπεζα, και ίσως να πάω να φάω κάτι και να πιω μια μπίρα, και να βγω μια βόλτα και να κοιτάξω ένα σκυλί, ή να ξύνομαι στη μασχάλη. Δε με ενδιαφέρουν τα μεγάλα προβλήματα". Η Ιταλίδα συγγραφέας, μεταφράστρια και κριτικός Fernanda Pivano μπαίνει στ...

Οι ολιγοήμερες διακοπές σε μια πανσιόν ξυπνούν στον τελευταίο εν ζωή απόγονο μιας οικογένειας, αιχμηρές αναμνήσεις και συναισθήματα από το εξοχικό των παιδικών του χρόνων. Στην ανέμελη ατμόσφαιρα, πρόσωπα όπως η ιδιοκτήτρια της πανσιόν, η δεκαεξάχρονη ανιψιά της, ο αγαπημένος του φίλος παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Πλέγματα νέων σχέσεων δημιουργούνται, αποκαλύπτοντας σταδιακά γεγονότα του παρελθόντος. Η νοσταλγία γίνεται ένας χείμαρρος που τους παρασύρει. Η σκιά της αδικοχαμένης Εύας επιστρέφει. Η αλήθεια μοιάζει με "κουβάρι που ξετυλίγεται αργά"...

Νέα διηγήματα και ποιήματα για τη μοναξιά, τον πόνο, για την "ανθρώπινη κωμωδία". Φράσεις και στίχοι από τη μεθυστική πένα του αμερικανού poete maudit για τον έρωτα, που παραμένει ένα φράγμα στο θάνατο, έστω κι αν το αντίτιμο είναι ο ίδιος ο θάνατος.

Το σπίτι είχε τη μυρωδιά του καπνού που κάπνιζε. Το κρεβάτι άφονα στρωμένο. Μια φωτογραφία μας στην παραλία, ημίγυμνοι. Φαινόμασταν τόσο ερωτευμένοι και χαρούμενοι. Έξω από τα παράθυρα η φύση οργίαζε. Το φως πέρναγε από τις κουρτίνες και συναντούσε τους τοίχους, τα βάζα, τα λουλούδια, τους πίνακες... τα πρόσωπα μέσα στους πίνακες. Ο καφές έτοιμος. Ακόμα και το φαγητό μύριζε θεσπέσια. Γιατί ήρθα; Για να χαλάσω όλη αυτή την αρμονία;

Το "χαλόου, Κοσμοναύτη" είναι ένας αποχαιρετισμός σε κάθε παλιά μορφή που αλλάζει και μια αποδοχή απέναντι στην απουσία, την πιο δηλωτική πράξη της παρουσίας, απέναντι στον ου τόπο που αγκαλιάζει όλες τις εκδοχές. Στο παρόν βιβλίο, το μέρος αυτό είναι η Βαρσοβία. Με κάποιους ήρωες να εκπροσωπούν το αδιάκοπο κάλεσμα προς ό,τι θυμίζει τη συμπαντική καταγωγή μας και άλλους να επιμένουν προς μια αισθητηριακή αντίληψη του κόσμου, οι αποχαιρετισμοί ολοένα και πληθαίνουν, γίνονται αναπόφευκτοι. Η Βάντα, η Ντάρια και ο Μιρόσλαβ συναντιούνται και απομακρύνονται, τηλεφωνούν και στέλν...