Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένα άλμπουμ με φωτογραφίες του Ανδρέα Μπέλια από τη σημερινή Ομόνοια, μαζί με ένα εκτενές κείμενο του Γιώργου Ιωάννου. Η κίνηση της θρυλικής πλατείας και τα βαθύτερα κίνητρά της. Η τολμηρή περιγραφή και ανατομία της κοινωνίας των προσώπων που συχνάζουν εκεί. Ντοκουμέντο εποχής και συνάμα ενθύμιο.

Αυτή είναι η ιστορία της δεσποινίδας Αμέλια, ιδιοκτήτριας ενός μικρομάγαζου σε μια αμερικανική επαρχιακή πόλη του Νότου. Το πώς αυτή η στυγνή, συμφεροντολόγα γυναίκα που αντρόφερνε χάρισε σπάταλα την αγάπη της στον εξάδελφο Λάιμον, έναν κοντορεβιθούλη καυχησιάρη καμπούρη, που εμφανίστηκε στην πόλη μεσάνυχτα ένα αυγουστιάτικο βράδυ. Το πώς ο καμπούρης αυτός μετάτρεψε το μαγαζί από άχαρο εμπορικό σ' ένα καφενείο όλο βοή και λάμψη. Το πώς ακόμα ο Μάρβιν Μέισυ, ο πιο ωραίος αρσενικός της πόλης, παντρεύτηκε τη δεσποινίδα Αμέλια και το γιατί ο γάμος αυτός βάστηξε βία δέκα μέρες....

Ο γιος μου είχε χαθεί. Έψαχνα να τον βρω στην άκρη ενός πάρκου, ένα σούρουπο μουντό και φορτωμένο υγρασία. Προχωρούσα βιαστικά στο πεζοδρόμιο, το κεφάλι αναστατωμένο, η καρδιά μου χτυπούσε. Κάθε τόσο σκόνταφτα. Δεν μπορούσα να θυμηθώ πότε τον είχα δει για τελευταία φορά, τι ώρα και σε ποιο μέρος. Ένιωθα ότι η αγωνία μου σε λίγο θα γινόταν υστερία, ένα κουβαριασμένο ζώο να δαγκώνει τα νύχια του μπροστά σε κάποιο ξένο κατώφλι ή σε μια στάση λεωφορείων. Ένα άσχημο θηλυκό ζώο έτοιμα να φάει τις σάρκες του, να καταβροχθισθεί από σκέτο μίσος. Εν τω μεταξύ είχε νυχτώσει. Άρχισα...

Ποιός είναι λοιπόν αυτός ο Σιλβέστρος που καταφτάνει στη μικρή πόλη, ξυπνάει παλιές πληγές και, χωρίς να κουνήσει -φανερά τουλάχιστον- το χέρι του, τους κάνει όλους μαλλιά κουβάρια; Δαίμονας του έρωτα; Κοσμοπολίτης; Πράκτορας; Φακίρης; Κι αν τίποτε απ' όλα αυτά, τότε, πως δικαιολογείται η ταυτόχρονη εμφάνισή του μ' ένα πράσινο Φίατ που ξανάφερε στην επιφάνεια ιστορίες βυθισμένες πιο βαθιά κι από το θησαυρό των Ωρεών; Και τι σημαίνει αυτό το όνομα -αν πρόκειται για όνομα; Τελικά: Ένα μυθιστόρημα, όπου ο συγγραφέας και ο αναγνώστης, κάθε τόσο, κλείνουν με νόημα το μάτι ο έν...