Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Denis Darpy είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Paris-Dauphine. Ακαδημαϊκός υπεύθυνος του μεταπτυχιακού προγράμματος MBA Dauphine Sorbonne Renault και του Κέντρου Έρευνας στο Μάνατζμεντ του Dauphine (UMR CNRS 7088).

O Τζον Ντάρντον γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1941. Εργάστηκε τριάντα χρόνια ως δημοσιογράφος, συντάκτης και ξένος ανταποκριτής για τους Τάιμς, της Νέας Υόρκης, με έδρα τη Νέα Υόρκη, τη Νιγηρία, την Κένυα, την Ισπανία, την Πολωνία και τη Βρετανία. Τιμήθηκε δύο φορές με το βραβείο Τζορτζ Πολκ για τη δημοσιογραφική δουλειά του στην Αφρική και την Ανατολική Ευρώπη και το 1982 με το βραβείο Πούλιτζερ για τις ιστορίες που κατάφερε να περάσει λαθραία από την Πολωνία, υπό την απειλή του στρατιωτικού νόμου. Είναι παντρεμένος με τη Νίνα Ντάρντον, δημοσιογράφο επίσης. Έχουν δύο κόρες κα...

O Andrew Darling είναι δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου, τηλεόρασης και κόμιξ. Έχει γράψει τα "Ghostrider: The Ultimate Guide" και "Thunderbirds: The Making of the Movie", τα οποία πρόκειται να κυκλοφορήσουν από τις εκδόσεις Dorling Kindersley. Γράφει επίσης στα περιοδικά SFX και Dreamwatch και στην εφημερίδα Daily Mail, ενώ έχει συνεργαστεί στα αρχεία του Star Wars και του Prisoner.

Η Linda Darling-Hammond είναι αμερικανίδα καθηγήτρια παιδαγωγικής.

O Εμμανουέλ Νταρλέ γεννήθηκε το 1963. Ταξίδεψε πολύ στην Αφρική, τη Λωραίνη και τη γαλλική επαρχία. Το 1977 επιστρέφει στην πρωτεύουσα, για να εγκατασταθεί τελικά στην Ωντ (Καρκασσόν). Σπούδασε κινηματογράφο και εργάσθηκε για αρκετά χρόνια σε βιβλιοπωλεία. Έχει εκδώσει τέσσερα μυθιστορήματα: "Des Petits Garcons", "n Gachis", "Un des Malheurs", "Le Bonheur" και πολυάριθμα θεατρικά έργα. Μεταξύ αυτών, το "Mardi a Monoprix" (Την Τρίτη στο Σουπερμάρκετ), που κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Fringe του Εδιμβούργου το 2011, το βραβείο Herald Archangel Award και ήταν υποψήφιο...

Νικαραγουανός ποιητής, που το πραγματικό του όνομα ήταν Φελίξ Ρουμπέν Γκαρσία Σαρμιέντο (1867-1916). Υπήρξε θεμελιωτής του λογοτεχνικού κινήματος του ισπανο-αμερικανικού μοντερνισμού, στα τέλη του 19ου αιώνα, το οποίο άσκησε τεράστια και διαρκή επιδραση στους μεταγενέστερους συγγραφείς της ισπανικής και ισπανόφωνης λογοτεχνίας.

Η Σάρα Ντάρερ Λίτμαν, συγγραφέας, μητέρα και άμισθη σοφέρ, είναι ζωντανό παράδειγμα του κλισέ "η ζωή αρχίζει στα σαράντα". Αφού πέρασε μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής της κάνοντας πράγματα που δεν είχε σχεδιάσει ποτέ, όπως την οικονομική αναλύτρια και τη σύζυγο αγρότη, ανακάλυψε τελικά το συγγραφικό της ταλέντο. Διατηρεί δική της στήλη στον δημοσιογραφικό όμιλο Hearst Newspapers, καθώς και στον πολιτικό ιστότοπο CTNewsJunkie.com. Ζει στο Κονέκτικατ με την οικογένειά της και τον λευκό χνουδωτό βοηθό της, τον Μπένι.

Η Tessa Dare είναι συγγραφέας best sellers των New York Times και του USA Today. Έχει γράψει δεκατέσσερα ιστορικά ρομαντικά μυθιστορήματα και πέντε νουβέλες. Τα βιβλία της έχουν αποσπάσει αναρίθμητα βραβεία, όπως το Βραβείο RITA της Αμερικανικής Ένωσης Συγγραφέων Ρομαντικών Μυθιστορημάτων -δύο φορές- και πολλά Βραβεία RT Book Reviews Reviewer’s Choice. Το περιοδικό Booklist την έχει χαρακτηρίσει ένα από "τα νέα αστέρια του ιστορικού ρομαντικού μυθιστορήματος" και τα βιβλία της πρόκειται να μεταφραστούν σε δεκάδες ξένες γλώσσες. Σπούδασε βιβλιοθηκονομία και λατρεύει τα βιβλί...

O Christopher Dare είναι Reader στην Ψυχοθεραπεία και Επικεφαλής του Τμήματος Ψυχοθεραπείας στο Ψυχιατρικό Τμήμα του Ινστιτούτου Ψυχιατρικής, στο Νοσοκομείο του Maudsley στο Λονδίνο. Επίσης είναι Διευθυντής Ψυχίατρος στην Κλινική Εφηβικών Διαταραχών Πρόσληψης Τροφής στο νότιο Λονδίνο και στο Maudsley NHS Trust. Ο Dr. Dare ήταν μεταξύ των αρχικών συγγραφέων των πρώτων ερευνητικών μελετών οι οποίες υποστήριξαν την οικογενειακή θεραπεία για τους εφήβους με ψυχογενή ανορεξία. Επιπλέον, έχει δημοσιεύσει πληθώρα ερευνητικών και κλινικών άρθρων για το ρόλο της οικογενειακής θεραπε...

"Ήμουν δώδεκα χρονών, ανέβηκα στο ποδήλατό μου και ξεκίνησα για το σχολείο... Ονομάζομαι Σαμπίν, ζούσα σε ένα μικρό χωριό στο Βέλγιο και εξαφανίστηκα στο δρόμο για το σχολείο. Οι χωροφύλακες αρχικά πίστεψαν πως το είχα σκάσει και οι γονείς μου είχαν την ίδια ελπίδα για πολύ καιρό. Η μητέρα μου άφηνε ένα φως αναμμένο στο σπίτι τη νύχτα και ένα παντζούρι ανοιχτό, για την περίπτωση που αποφάσιζα να γυρίσω πίσω στο πατρικό μου. Η γιαγιά μου άφηνε μια πόρτα ξεκλείδωτη, με την ίδια ελπίδα".