Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"...Αν κοιτάξουμε τα γραπτά των κλασικών κοινωνιολόγων και φιλοσόφων από το 1800 μέχρι το 1920, θα διαπιστώσουμε ότι το πρόβλημα του εθνισμού και της εθνικότητας μόνον περιστασιακά απέσπασε την προσοχή τους, σαν να μην απαιτούσε το όλο θέμα ειδική έρευνα. Από την άλλη μεριά, όμως, η βαθύτερη μελέτη των κειμένων αποκαλύπτει ένα σιωπηρό ενδιαφέρον για σημαντικές όψεις του προβλήματος, συνήθως κρυμμένο πίσω από άλλες ενασχολήσεις, αλλά αρκετό για να προσφέρει κλειδιά για τη συγκρότηση θεωριών..."

Το ελληνικό πρόβλημα σχετίζεται με ένα συγκεκριμένο ανθρωπολογικό φαινόμενο: Την αναπόφευκτη μηδενιστική αποσύνθεση του Ατόμου, όταν φτάσει στην ολοκλήρωσή του. Και τους δύο δρόμους που τότε ανοίγονται: τον ευρύχωρο της υποστροφής σε ένα νέο κολεκτιβισμό και τον στενό και τεθλιμμένο της μεταλλαγής του Ατόμου σε Πρόσωπο και της συναφούς διαφυγής της κοινότητας από την πόλωση ατομοκεντρισμού-κολεκτιβισμού. Ο νεωτερικός άνθρωπος, που τόσο εύκολη έχει την αλαζονική κριτική, ήδη καλείται να αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα και μάλιστα σε πλανητική κλίμακα. Είναι τώρα η σειρά του ν...

Αυτό που δεν μπόρεσε να συλλάβει ο μαρξισμός, ακόμα και στις πιο επαναστατικές του εκδοχές, είναι ο βαθύτερος δεσμός που υπάρχει ανάμεσα στη δυνατότητα του ατόμου να υπάρξει ως κοινωνικό υποκείμενο, ως ελεύθερη προσωπικότητα (ικανή τελικά να αποστασιοποιείται και από τον ίδιο της τον τύπο), από τη μια μεριά, και στην εθνική υποκειμενικότητα της κουλτούρας από την άλλη. Το πρόσωπο-υποκείμενο δεν μπορεί να ανθίσει στο πολιτιστικό κενό, ούτε ανάμεσα στα γρανάζια των γραφειοκρατικών μηχανισμών μιας εξατομικευμένης κοινωνίας. Προϋποθέτει υψηλά καλλιεργημένο κοινοτικό ήθος το οπο...

Η εποχή μας -η εποχή της Νεωτερικότητας- αφού ανέδειξε το εξατομικευμένο υποκείμενο σε θεμέλιο του ιδρυτικού της παραδείγματος (της κοσμοθεωρίας της), ανακαλύπτει περιδεής ότι στην πραγματικότητα το έχει οδηγήσει στην εξαφάνισή του. Ενώ π.χ. έχει κάνει σημαία της τα "ανθρώπινα δικαιώματα", εξαφάνισε το υποκείμενο που υποτίθεται ότι είναι φορέας αυτών των δικαιωμάτων. Και μάλιστα τόσο το ατομικό όσο και το συλλογικό υποκείμενο, τα οποία βλέπουμε να θρυμματίζονται και να απορροφώνται από τους απρόσωπους κοινωνικούς μηχανισμούς. Πρόκειται όμως για πραγματική και αμετάκλητη ε...

Ο Νίκος Μανίκας στη διάρκεια της ζωής του επέβαλε σιωπή -στον εαυτό του και τους γύρω του- για τη συμβολή του στα κοινά. Όμως οι παρεμβάσεις του σε κρίσιμες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας της χώρας ήταν σημαντικές. Εντάσσονταν όλες τους σε συλλογικές προσπάθειες για δικαιοσύνη, ισότητα και ελευθερία, και συνεισέφεραν στις εξελίξεις στη χώρα μας. Μετά το θάνατό του, οι φίλοι του αισθανθήκαμε την ανάγκη να μιλήσουμε για τον πολιτικό, πολίτη, ιδεολόγο Νίκο.

Το γενικό συμπέρασμα του βιβλίου είναι ότι ο μηδενισμός έχει διαπεράσει πλέον το επίπεδο των θεσμών και έχει εγκατασταθεί στον πυρήνα του υποκειμένου, όπου και διασπά εκ των έσω την εξατομικευμένη προσωπικότητα, μεταβάλλοντάς τη σε άμορφο χυλό. Στη θέση της άλλοτε πανίσχυρης "προμηθεϊκής" βούλησης για τη δύναμη, που χαρακτήριζε τον νεωτερικό άνθρωπο στην ανοδική πλευρά της εξελικτικής του καμπύλης, έχει μείνει η αγχώδης εσωτερική αναζήτηση νέων, όλο και πιο ηδονικών μορφών αυτοανάλωσης της επιθυμίας. Είναι ένας ηδονιστικός αυτομηδενισμός. "Στο ένα άκρο του πρόκειται για ένα...

Με τα μάτια στραμμένα στις νέες γενιές και με έντονη αγωνία για το πολιτιστικό μας μέλλον, με την παρούσα έκδοση καταθέτουμε νηφάλιο και στοχαστικό προβληματισμό για την παράδοση και τον εκσυγχρονισμό/ανανέωση στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, μακράν διλημμάτων και διχαστικών αντιπαραθέσεων, που ταλαιπωρούν την πολιτική, την πνευματική και την πολιτιστική μας ζωή. Σ' αυτή τη νεφελώδη εποχή της μεταμοντέρνας σύγχυσης και της αμφιλεγόμενης παγκοσμιοποίησης, με τις περί έθνους συζητήσεις να φουντώνουν, φρονούμε πως, μόνο αναγιγνώσκοντας σωστά τη μακρά ιστορική μας διαδρομή, θα μπορέ...

Ο πατριδεγωφάγος είναι για τα έθνη όπως ο καρκίνος για τα άτομα. Αν δεν διαγνωσθεί εγκαίρως και δεν αντιμετωπισθεί σωστά, γοργός επέρχεται ο θάνατος και είναι οδυνηρός. Δυστυχώς όμως δεν έχει συνειδητοποιηθεί για τι είδους ασθένεια πρόκειται. Οι φορείς της μιλούν για "κρίση" και την προσδιορίζουν ως "οικονομική", "πολιτική", "θεσμική", "πολιτιστική" κ.λπ. Στρέφουν την προσοχή στα συμπτώματα, αφήνοντας άθικτη την αρρώστια να εξελίσσεται ακάθεκτη. Βεβαίως δεν έχει μόνο το δικό μας έθνος προσβληθεί, αλλά και τα υπόλοιπα έθνη της ανθρωποκεντρικής πρωτοπορίας, άλλο περισσότε...

Ανασκοπώντας την ιστορική διαδρομή του Ελληνισμού διαπιστώνουμε ότι δεν είναι η εξατομίκευση που μας λείπει, αλλά το συλλογικό πνεύμα. Το τρένο της εξατομίκευσης το είχαν πάρει οι Έλληνες ήδη από την ομηρική εποχή και το εκτροχίασαν, εκεί κάπου στον τέταρτο π.Χ. αιώνα. Γνώρισαν πολύ καλά την εξατομίκευση μέχρι την έσχατη ολοκλήρωσή της: την αποσύνθεση του Ατόμου, το σοφιστικό και το σχετικιστικό πνεύμα, τον γραικυλισμό και τον μηδενισμό. Η ελληνιστική και η ρωμαϊκή εποχή χαρακτηρίζονται ακριβώς από την παρατεταμένη κρίση της ελληνικής εξατομίκευσης. Εφεξής το πρόβλημα των Ε...

Περιλαμβάνονται τα κείμενα: - Ιωάννης Μεταξάς, "Διατρέχοντας το είδος" - Γιάγκος Ανδρεάδης, "Φιλαvθρωπία/απαvθρωπία" - Θεόδωρος Ζιάκας, "Ληστές και θύματα. Ήτοι λόγος περί φιλανθρωπίας" - Μάριος Μπέγζος, "Κράτος: η βυζαντινή "φιλανθρωπία"" - Ιωάννα Τσιβάκου, "Η οργάνωση της φιλανθρωπίας ή η φιλανθρωπία της οργάνωσης" - Αντώνης Παπαδημητρίου, "Φιλανθρωπίας γένη και είδη" - Γιάνης Βαρουφάκης, "Κατά της φιλαvθρωπίας" - Βάσω Κιντή, "Φιλανθρωπία και ανθρωπισμός" - Στέφανος Πεσμαζόγλου, "Εικόνα και η ρητορική του ανθρωπισμού" - Βασίλης Καραποστόλης, "Αρωγή χωρίς εγγυήσ...

Τι εννοούμε όταν λέμε πρόσωπο; Βεβαίως το υποκείμενο των σκοπών, των επιθυμιών, τω αντιπαθειών κ.ο.κ. Και προφανώς ακόμα κάτι επιπλέον, αφού πολλά ζώα μπορούν να περιγραφούν παρομοίως, αλλά δεν τα θεωρούμε πρόσωπα... για να έιναι κάποιος πρόσωπο με την πλήρη έννοια της λέξεως, πρέπει να είναι υποκείμενο με αίσθηση εαυτού ως υποκειμένου, ένα όν το οποίο ως εκ τούτου σχεδιάζει την ζωή του και πιστεύει σε αξίες ανάλογα με τις οποίες τα διαφορετικά σχέδιά του μοιάζουν χειρότερα ή καλύτερα, κάποιος ο οποίος μπορεί να διαλέγει ανάμεσά τους... Μια σύγχρονη συζήτηση-κατάθεση στο...

Στη σύγχρονη σκέψη η παρακμή και η πτώση μιας κοινωνίας ανάγεται σε μια η περισσότερες από τις εξής αιτίες: περιβαλλοντικές καταστροφές, κλιματικές αλλαγές, εχθρικοί γείτονες, απώλεια ζωτικών εταίρων, εσφαλμένες προνοητικές αντιδράσεις έναντι των τεσσάρων αυτών παραγόντων. Η διάγνωση όμως αυτή δεν αρκεί, διότι αφήνει στο σκοτάδι το ενδεχόμενο να είναι η παρακμή αποτέλεσμα της ακμής. Με τα σπέρματα της ακμής να υπάρχουν εξ αρχής και τα σπέρματα της παρακμής. Στην περίπτωση αυτή η παρακμή και η πτώση θα είναι μοιραία. Για αυτήν ακριβώς την παρακμή και πτώση μιλά τούτο το βιβλ...

Πνεύμα απελεύθερο από τους καταναγκασμούς και την ευνουχιστική ροπή του "δόγματος", έβαλε στη θέση του μία ευρύστερνη παράδοση. Η ίδια η ελληνική γλώσσα ως απόθεμα λόγου, εγκαθιστά στη συνείδησή του μία νέα συνθήκη ανάλυσης και σκέψης (το Συναμφότερον) και επιβάλλει στη σκέψη του προϋπάρχουσες σημασιολογικές αποχρώσεις έκτυπες στον έλληνα λόγο, δίνοντάς του εν συνεχεία τη δυνατότητα να συνεισφέρει εμπλουτιστικά στην κοινή περιουσία, δυνάμει ακριβώς αυτού του Κοινού (Ξυνού) Λόγου. Η έννοια του Συναμφοτέρου, που διαπερνά έγγλυφα ή υποδόρια όλο το έργο του Κώστα Ζουράρι, αποτε...