Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πέντε αντιπροσωπευτικά έργα του σύγχρονου ευρωπαϊκού θεάτρου. Ανθρώπινα και αισθητικά προβλήματα, θέατρο που μιλάει για το θέατρο, αφηγηματικός λόγος, το θέατρο ως μεταφορά του κόσμου, το χιούμορ ως γέφυρα με το υπερβατικό, εικόνες έξω από το μύθο, πολύπλοκα παιχνίδια με αληθινά και ψεύτικα στοιχεία είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που διατρέχουν τον "Επισκέπτη" του Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ, τον "Κόμβο της κοιλάδας του θανάτου" του Άλμπερτ Όστερμπαϊερ, το "Mainstream" του Ντέιβιντ Γκρεγκ, τη "Διαστροφή" του Χοσέ Σαντσίς Σινιστέρα και το "Σημάδι" της Γιούντιτ Χέρτσμπερχ.

Ο έρωτας, ο θάνατος, η μοναξιά, η αλλοτρίωση, η αθωότητα, η γιορτή, η ενοχή, η επίθεση, η άμυνα, η ειρωνία, η αλήθεια, το ψέμα, η ανθρωπιά, η βία -θέματα που γυρνούν και ξαναγυρνούν στα πέντε αυτά σύγχρονα θεατρικά έργα όπως γυρνούν και ξαναγυρνούν στην πραγματική ζωή. Πέντε διαφορετικοί μεταξύ τους συγγραφείς από πέντε διαφορετικές χώρες της Ευρώπης (ο Ζαν-Λυκ από τη Γαλλία, η Ντέα Λόχερ από τη Γερμανία, ο Χουάν Μαγιόρκα από την Ισπανία, ο Ντον Ντέινς από την Ολλανδία και ο Σπίρο Σιμόνε από την Ιταλία) και με διαφορετικές πορείες στο θεατρικό γίγνεσθαι συγκεντρώνονται σε α...

Το βιβλίο αυτό είναι ένα πορτρέτο του ιερού παραληρήματος για την τέχνη. Οι συμμετέχοντες είναι τρεις, ένας θεός και δύο λάτρεις του, που επίσης λατρεύουν ο ένας τον άλλον (και που εμείς, διαβάζοντας τα γράμματά τους, ξέρουμε πως θα είναι μελλοντικοί θεοί). Ένα ζευγάρι νέων ρώσων ποιητών, που έχουν ανταλλάξει επί χρόνια φλογερά γράμματα για τη δουλειά και τη ζωή, αρχίζουν να αλληλογραφούν με έναν μεγάλο γερμανό ποιητή που είναι και για τους δύο η ενσάρκωση της ποίησης. Αυτό το τρίγωνο ερωτικών γραμμάτων -γιατί τέτοια είναι- αποτελεί μια ασύγκριτη δραματοποίηση της φλόγας γι...

Ο Γκουστλ -υποκοριστικό του Άουγκουστ στο αυστριακό γλωσσικό ιδίωμα- είναι ένας νέος από μικροαστική οικογένεια με περιορισμένα οικονομικά. Δεν έχει ιδιαίτερα προσόντα εκτός από την εμφάνισή του. Ο Γκουστλ ξέρει πόσο ιχνές είναι οι προοπτικές του για οποιαδήποτε σταδιοδρομία και στρέφεται στη στρατιωτική καριέρα. Στις αρχές του αιώνα ο στρατός ήταν μια ανώνυδη διέξοδος, όπου σημασία είχαν η τήρηση ενός συγκεκριμένου κώδικα τιμής, το κατάλληλο παράστημα και η εξιδανίκευση ορισμένων αξιών που η επιπόλαιη χρήση τους συχνά κατέληγε να διατηρεί μόνο το λεκτικό τους κέλυφος. Ο Γκ...

"Η ζωή των ενοίκων στο σπίτι των Κρουλ αλλάζει, όταν η θεία της οικογένειας εμφανίζει ξαφνικά μια περίεργη κασετίνα με άγνωστο περιεχόμενο. Κάποιοι θα την περιφρονήσουν, κάποιοι άλλοι θα τη μισήσουν, θα υπάρξουν όμως και κάποιοι που θα χάσουν τον ύπνο τους για να γίνουν φύλακες και ιδιοκτήτες της. Προσωπεία πέφτουν, στρατηγικές αναπτύσσονται, κρυμμένοι άσοι αποκαλύπτονται, ηθικές αναστολές μπαίνουν στην άκρη. Ποιος θα καταφέρει τελικά να κερδίσει το παιχνίδι και να καρπωθεί το μυστικό που κρύβει μέσα της η μυστηριώδης κασετίνα; Με ποιο τίμημα;"

Δεν θα σας αφήσω να μου δυσφημίζετε τον πόλεμο. Λένε ότι αφανίζει τους αδύναμους, αλλά αυτοί και στην ειρήνη πάνε κατά διαόλου. "Το 1939, αυτοεξόριστος στη Σουηδία, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ αρχίζει να γράφει τη "Μάνα Κουράγιο" με τον υπότιτλο "Ένα χρονικό από τον Τριακονταετή Πόλεμο", εμπνευσμένος από το μυθιστόρημα του Χανς Γιάκομπ φον Γκρίμελσχαουζεν "Η ζωή της αρχιαπατεώνισσας και αλήτισσας Courasche", που δημοσιεύτηκε το 1670, και βασιζόμενος σε ένα παράδειγμα μιας τσιγγάνας που περιγράφει πώς η λαίλαπα του Τριακονταετούς Πολέμου οδήγησε σε ηθική και υλική εξαθλίωση των λα...

Το 1728, διακόσια χρόνια πριν της δώσει ο Μπέρτολτ Μπρεχτ τη σημερινή μορφή της, ο Τζον Γκέι έγραψε την Όπερα του Ζητιάνου, που είχε μάλιστα ιστορικό υπόβαθρο: τον 18ο αιώνα υπήρχε πράγματι στο Λονδίνο μια καλά οργανωμένη συμμορία, της οποίας αρχηγός ήταν ο Τζόναθαν Ουάιλντ. Αυτή η συμμορία πρωτοτυπούσε κάνοντας ληστείες και πουλώντας τα κλοπιμαία στα θύματα της ληστείας σε μεγαλύτερη τιμή, ενώ διατηρούσε στενές σχέσεις με την αστυνομία που έπαιρνε ποσοστά. Ο Τζον Γκέι βασίστηκε σ' αυτή την ιστορία για να σατιρίσει τον τότε διαβόητο πρωθυπουργό Ουώλπολ μοιράζοντας τα χαρακτ...

H Άννα Zέγκερς (1900-1982), μια από τις σπουδαιότερες συγγραφείς της Γερμανίας του 20ού αιώνα, οργανώνει "αυθαίρετα" σ' αυτή τη νουβέλα μια φανταστική συνεύρεση του E.T.A. Xόφφμαν, του Nικολάι Γκόγκολ και του Φραντς Kάφκα σ' ένα καφενείο της Πράγας, κατά το πρότυπο των παιχνιδιών με το χρόνο του Xόφφμαν. Oι τρεις μεγάλοι συγγραφείς συνομιλούν και ανταλλάσσουν απόψεις για το έργο τους, τον κόσμο και τη λογοτεχνία. Xόφφμαν : "Eμείς οι τρεις δεν θα καθόμασταν τώρα εδώ, σε τούτο το τραπέζι, αν τηρούσαμε σοβαρά το χρόνο. Δεν έχω γεννηθεί πολύ πιο πριν από εσάς, Γκόγκολ;" [...]...

Βιττόρια: Ο αδελφός μου λοιπόν είναι στο χείλος του γκρεμού; Πάολο: Αν δεν βρεθεί μια λύση. Βιττόρια: Ποια μπορεί να είναι αυτή η λύση; Πάολο: Να μετριάσει τα έξοδα. Να αλλάξει τρόπο ζωής. Να ξεχάσει κυρίως τους παραθερισμούς. Βιττόρια: Να ξεχάσει τους παραθερισμούς; Κι εγώ σου λέω πως είσαι ανάξιος. Μπορείς να περιορίσεις τα έξοδα του σπιτιού. Να μειώσεις το φαγητό, να ελαττώσεις τους υπηρέτες, να περικόψεις το μισθό τους, να κάνεις οικονομία στο ντύσιμό σου και σε όλα τα έξοδα εδώ στο Λιβόρνο. Ο παραθερισμός όμως είναι απαραίτητος και θα είναι όπως πάντα:...

Το ανέκδοτο ημερολόγιο του νεαρού Ρίλκε κατά τη διαμονή του στο Παρίσι του 1900, ως γραμματέως του Ροντέν, είναι ταυτόχρονα και ένα συναρπαστικό χρονικό της καλλιτεχνικής και λογοτεχνικής ζωής στην Πόλη του Φωτός. Πλήθος γνωστών ονομάτων παρελαύνουν μέσα από τις σελίδες του όπου διαγράφονται οι νεανικές υπαρξιακές ανησυχίες του ποιητή.

Τέσσερα πρόσωπα στον προθάλαμο της κόλασης αφηγούνται πάντα την ίδια ιστορία για τον έρωτα και την εγκατάλειψη, για την απάτη και το φόνο. Οι αφηγήσεις, που τέμνονται επιδέξια και αλληλοαναιρούνται, καταργούν κάθε πραγματικότητα, εκτός ίσως από την πραγματικότητα του ψέματος.

Για γουρούνια πρόκειται, αλλά όχι για τη συγκεκριμένη. -Κύριε Όσκαρ, να χαρείτε, μην το παίρνετε τόσο κατάκαρδα, αυτό με την πρώην σας δεσποινίς αρραβωνιαστικιά, γυναίκες υπάρχουν να φάνε κι οι σκύλοι! Κάθε σακάτης, ακόμα και συφιλιδικός, βρίσκει μια γυναίκα. Και στο βασικό σημείο όλες οι γυναίκες είναι ίδιες, πιστέψτε με, σας το λέω ειλικρινά! Οι γυναίκες δεν έχουν ψυχή, είναι μόνο εξωτερικό κρέας! Κάτι τέτοιες δεν πρέπει να τις μεταχειρίζεται με το γάντι, είναι λάθος. Αυτές πρέπει να τις γδέρνεις αμέσως ζωντανές, έτσι λέω εγώ!

Περίεργο πράγμα ο έρωτας. Στριφογυρίζεις ένα χρόνο μεταξύ ύπνου και ξύπνιου στο κρεβάτι, κι ένα ωραίο πρωί ξυπνάς, πίνεις ένα ποτήρι νερό, φοράς τα ρούχα σου, περνάς το χέρι πάνω απ' το μέτωπό σου και συλλογίζεσαι - και συλλογίζεσαι. - Θεέ μου, πόσες γυναίκες χρειάζεται κανείς για να τραγουδήσει όλη την κλίμακα του έρωτα; Μόνο μία δεν φτάνει ούτε για μια νότα. Γιατί να είναι η πάχνη πάνω από τη γη μας ένα πρίσμα που διασπάει το λευκό φως του έρωτα σε ουράνιο τόξο;

Η γυναίκα με τα αναρίθμητα προσωπεία: κορίτσι και πόρνη, σύζυγος και ερωμένη, άγγελος και διάβολος. Η Λούλου ως αινιγματικό, κορυφαίο σύμβολο της γυναικείας υπόστασης θα αποτελέσει το απόλυτο αντικείμενο του πόθου αντρών και γυναικών και θα περάσει με απαράμιλλη διάθεση και δημιουργικότητα από τις ζωές όσων ανθρώπων συναντήσει στον δρόμο της, φέρνοντας τον έρωτα, την ηδονή, τον αισθησιασμό αλλά και την καταστροφή. Η Κάπα Εκδοτική προσφέρει στο αναγνωστικό και θεατρόφιλο κοινό ένα εμβληματικό έργο του ευρωπαϊκού θεάτρου, ένα κείμενο που, γραμμένο έναν αιώνα πριν, γνώρισε...