Δαράκη Ζέφη Λ. 1939-
Daráki Zéfi L.
Η Ζέφη Δαράκη γεννήθηκε το 1939 στην Αθήνα. Εργάστηκε ως γραμματέας στην Οικιστική Σχολή Κ. Δοξιάδη, μεταξύ 1959 - 1964, και, στη συνέχεια, στη βιβλιοθήκη του Δήµου Αθηναίων μεταξύ 1964 - 1967, όταν απολύθηκε από την Χούντα, και πάλι μεταξύ 1974 - 1984, ως βιβλιοθηκάριος. Στο διάστηµα αυτό εξέδωσε τις συλλογές "Εµπλοκή", "Ο κήπος µε τα εγκαύµατα", "Έκλειψη και το ηµικύκλιο αίµα", "Ο άνεµος και τα ρολόγια", "Ο λύκος του µεσονυχτίου", "Τα αόριστα γεγονότα" κ.ά., τις νουβέλες "Μάρθα Σόλγκερ", "Η όνειρος", "Λένα Όλεµ" και "Το παιχνίδι να ονειρεύεσαι", ποίηση για παιδιά. Ακολούθησαν οι συλλογές "Η κρεµασµένη", "Το ιερό κενό", "Κοιµήθηκα η αχάριστη", "Η θλίψη καίει τις σκιές µας", "Το σώµα δίχως αντικλείδι", "Το ακίνητο εν οδύνη", "Ο απέναντι χρόνος", 'Σε ονομάζω θα πει σε χάνω", "Ερήμωνε". Ποίησή της έχει δηµοσιευτεί σε ελληνικά και ξενόγλωσσα περιοδικά. Ποιήµατά της έχουν δηµοσιευτεί στις κυριότερες ευρωπαϊκές γλώσσες. Από τον ποιητή Tom Nairn µεταφράστηκαν τα βιβλία της : "Το σώµα δίχως αντικλείδι" και το "Ωσάν Λέξεις" (εκδ. Dionyssia Press, 2002). Από την Nadia Myrianova µεταφράστηκε επιλογή του έργου της στα βουλγαρικά (εκδ. Pelikana Alpha Sofia). Η ιστοσελίδα της στο διαδίκτυο είναι: www.zefidaraki.gr.
Ποίηση 1971-1992
Δαράκη Ζέφη Λ. 1939-
Ελληνικά Γράμματα (1999)
Στην "Εκλογή 1971-1992" περιλαμβάνεται μια επιλογή ποιημάτων από τις συλλογές: "Εμπλοκή", 1971, "Ο κήπος με τα εγκαύματα", 1973, "Έκλειψη-Το ημικύκλιο αίμα", 1974, "Ο αρχάγγελος καθρέφτης", 1976, "Ο άνεμος και τα ρολόγια", 1977, "Ο λύκος του μεσονυχτίου", 1978, "Τα αόριστα γεγονότα", 1980, "Θάλεια", 1982, "Η κρεμασμένη", 1984, "Το ιερό κενό", 1988 και "Κοιμήθηκα η αχάριστη", 1992.
Ποίηση 1971-1992
Δαράκη Ζέφη Λ. 1939-
Ελληνικά Γράμματα (1999)
Στην "Εκλογή 1971-1992" περιλαμβάνεται μια επιλογή ποιημάτων από τις συλλογές: "Εμπλοκή", 1971, "Ο κήπος με τα εγκαύματα", 1973, "Έκλειψη-Το ημικύκλιο αίμα", 1974, "Ο αρχάγγελος καθρέφτης", 1976, "Ο άνεμος και τα ρολόγια", 1977, "Ο λύκος του μεσονυχτίου", 1978, "Τα αόριστα γεγονότα", 1980, "Θάλεια", 1982, "Η κρεμασμένη", 1984, "Το ιερό κενό", 1988 και "Κοιμήθηκα η αχάριστη", 1992.
Ωσάν λέξεις
Δαράκη Ζέφη Λ. 1939-
Εκδόσεις Καστανιώτη (1998)
ΤΟ ΑΔΗΛΟ Εκείνο το άλλο Το άλαλο Ωσάν λέξη Το άδηλο Πίσω από τη σκιά που έκλεινε άνοιγε παλιά συρτάρια Μοναχικά βήματα στο διάδρομο Τραγούδια Αλέριο... Αλέριο Σμήνη πουλιών Γύρω από λέξεις που Χάθηκαν από το νόημά τους Αλίσμονε Αλισμόνη (από την ενότητα "Ωσάν λέξεις") ΝΑ ΧΑΝΟΜΑΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ... Να χάνομαι να βρίσκομαι στη Μιλτιάδου Κι ο ήλιος να ομορφαίνει στα μαλλιά μου Παραλυτικούς και επαίτες Τι λες κι εσύ Παναγιά μου Σκεπασμένη με τόσα τάματα Πώς ανασαίνεις τον μικρό Ιησού δίχως ίχνος θαύματος. (από την ενότητα "Κάτω Ουρανός")
Η Όνειρος
Δαράκη Ζέφη Λ. 1939-
Βιβλιοπωλείον της Εστίας (1990)
Στην Όνειρο οι πρώτοι παραθεριστές είχανε κιόλας φτάσει. Η Όλια έμεινε έκθαμβη απ' τη γλυκύτητα του τοπίου, αυτής της τόσο δροσερής κωμόπολης, κατάφυτης από ελιές, ροδοδάφνες και σκιερές κληματαριές. Βρήκε εύκολα μια μικρή πανσιόν να μείνει για όλο το καλοκαίρι, περιτριγυρισμένη από πλατύφυλλες βιγόνιες, γιασεμιά και κλήματα. Ανέβηκε στο δωμάτιό της. Νυχτολούλουδα σκαλώνανε στο φαρδύ περβάζι του παραθύρου κι έσκυψε να δει κάτω το περιβόλι και τον κήπο.
Μάρθα Σόλγκερ
Δαράκη Ζέφη Λ. 1939-
Κέδρος (1985)
"Ήταν απόγευμα μες στο δωμάτιο και ξάφνου τα πράγματα σαν να ρουφήχτηκαν από τους τοίχους... και μόνον η τζαμαρία βαριανάσαινε κι έτριζε απ' τη ζωή του δρόμου κι απ' τις μεγάλες, δραματικές φωτοσκιάσεις του δειλινού... Προσπάθησα να σας μιλήσω μα γυρίσατε και με κοιτάξατε τόσο ανήσυχα, με πρόσωπο κατασπαραγμένο από ένα ιδιότροπο ενδιαφέρον που παρέπαιε ανάμεσα στην απάρνηση και στην αγάπη... Ξαναπήγα κάτι να πω, μα σηκώσατε το δάχτυλο στα χείλη σας κι ακουμπήσατε στο στόμα μου μια δροσερή τρεμάμενη παλάμη. Τότε σας έφυγα και γλίστρησα στου ύπνου μου τον ύπνο και πάλι βρέθηκ...
Έκλειψη. Το ημικύκλιο αίμα.
Δαράκη Ζέφη Λ. 1939-
Κέδρος (1974)
Τα μάτια τού κατάτρωγαν το πρόσωπο ξετυλιγόταν σαν καπνός από τσιγάρο μες στον ύπνο μου Έπειτα τον κλειδώνανε ξανά αθόρυβα δωμάτια Μονάχα η αντανάκλαση του ήλιου στο σκοτεινό νερό κι εκεί το πρόσωπό του Έψαχνα να τον βρω με σκασμένα χείλη με ανατριχιασμένο το δέρμα της μνήμης- μα πού είχε φύγει; Στη σοφίτα τα βιβλία της εφηβείας του ο Αρθούρος Ρεμπώ κι ο Λοτρεαμόν ωχροί σαν το φεγγάρι στο στήθος τους σπασμένες όλες οι χορδές Έπειτα διπλασιαζόντουσαν οι αράχνες στους καθρέφτες κι έβλεπες το ίδιο πρόσωπο να επαναλαμβάνεται ατέλειωτα την ίδια φιγούρα με τη φθα...
Ο κήπος με τα εγκαύματα
Δαράκη Ζέφη Λ. 1939-
Τυπογραφείο "Κείμενα" (1973)
Συνήθισα πια στα μοναχικά καλοκαίρια στον ήλιο που ασπρίζει τα κόκκαλα των λόφων συνήθισα πια στη θάλασσα που φουσκώνει αργά μέσα στις φλέβες το βράδυ στο υπόστεγο κρεμασμένα πουλιά το φεγγάρι να μυρίζει καμμένο χόρτο άσπρα σεντόνια ξεπηδούν για λίγο απ' τα παράθυρα σαν φλόγες κ' ύστερα κατακάθονται ξανά στη σάρκα... Άν ήξερες πόσο ωραία είναι στη βεράντα εσύ που κάθε μέρα κουλουριάζεις τα φίδια των δρόμων επάνω σου κ' εσύ που ταξιδεύεις μέσα στα φύλλα της μνήμης και δε με συγχωρείς αν ήξερες τη μοναξιά μου θα εξηγούσες ίσως τα σπασμένα δίχτυα πάνω στο πρόσω...