Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ήταν σαν να ανακάλυψε μια πελώρια σπηλιά πλάι της, σαν να βρήκε το κλειδί και ξεκλείδωσε τις αναμνήσεις, αυτές που τόσα χρόνια φυλάγονταν στα βάθη της και είχαν σχεδόν μουχλιάσει στον χώρο της φυλακής τους. Καθώς όμως τις έπιανε μία μία και τις έβγαζε έξω, στο καθαρό φως, είδε με έκπληξη πως είχαν χρώματα, φορέματα με νταντέλες, αρώματα, αποξηραμένα μπουκέτα λουλουδιών, κορδέλες, δρομάκια με βασιλικούς και κόκκινα γεράνια. Τόσο άρωμα μέσα στη φυλακή, τόσο χρώμα..., πού κρυβόταν όλα αυτά τα χρόνια...; Ο Χρόνος περπατούσε αγέρωχος και σκληρός πάνω στα δρομάκια, ήταν τόσο νέος...

Στην άλλη γωνιά του κήπου, είχε αράξει από νωρίς οι Μοίρα. Είχε βγάλει και πάλι τα τεφτέρια της, έγραφε, έσβηνε, διέγραφε, διόρθωνε, τραβούσε κόκκινες γραμμές, έσκιζε, πετούσε παλιά χαρτιά, είχε στολισμένο τον κόρφο της με άσπρα χρυσάνθεμα, "πολύ μ' αρέσουν αυτά τα λουλούδια", μονολογούσε, "απόψε νιώθω ιδιαίτερα συγκινημένη κι ας λένε οι άνθρωποι ό,τι θέλουν για μένα, μωρέ εγώ απόψε θ' αλλάξω τα ριζικά τους, θα λύσω τα μάγια που 'χουν δεμένες τις τύχες, απόψε θα μοιράσω χαρές, να φύγουν από πάνω μου οι κατάρες των παιδιών της γης". "Μπα σε καλό μου, τι έχω πάθει", είπε και...

Αυτή η γυναίκα ήταν κάτι άλλο, επιμένω, ήταν κάτι απροσδιόριστο και απρόβλεπτο, ήταν κάτι σαν κρυφή αστραψιά. Η ψυχή της άνοιξε τη χαραμάδα, είδε τα δαφνόφυλλα και αναρρίγησε, άρπαξε η δύστυχη τα εράσμια πέταλα της ροδούλας πικροδάφνης, τα απόσταξε και ποτίστηκε, είπε όχι στις μύγες που τσιμπολογούσαν το ξεφτισμένο μετάξι του κορμιού της, ανορθώθηκε και ανακάλυψε τα φωτεινά θέλω της. Γύρισε μια σελίδα η ζωή της, όλες οι παλιές σελίδες ήταν σαρακοφαγωμένες, η καινούρια βαθμολόγησε με άριστα την τολμηρή της απόφαση και κάλεσε τον Χάροντα τον Ψυχοπομπό, παρέα με τον Ερμή και...