Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Βαθιά ανθρώπινες οι ποιητικές πινελιές της Ευαγγελίας Δαρσινού-Ρουμελιώτου. Ανθρώπινες με το συναίσθημα να κυριαρχεί, να πλημμυρίζει, να διαχέεται σ' όλο της το έργο, αλλά ταυτόχρονα να φιλτράρεται στη δεξαμενή της λογικής, στις σημερινές καινούργιες αναζητήσεις, στις απαιτήσεις που επιβάλλει η σκληρή καθημερινή πραγματικότητα. "Αλίμονο, τις παιδικές αναμνήσεις πρέπει να έχουμε κλειστές, αιώνια σκονισμένες" ή "Και τότε είδα τα δόντια σου... ήταν γεμάτα αίμα" ή σε άλλο της στίχο "...δεν αντιλαμβάνονται τον θάνατο που ανασαίνει δίπλα τους..." Τέχνη "ποιεί" η Ευαγγελία ορμώ...

Μέχρι να φύγουν οι φίλου του θείου έπιασε βροχή. Μόλις που πρόλαβε να μαζέψει λίγα λουλούδια κάπαρης και λίγα κλαδιά βουκαμβίλιας και να τα βάζει στο βάζο, στη μέση του τραπεζιού. Μαζευτήκαμε όλοι στο τραπέζι και κοιτούσαμε αμήχανοι. Αντί για αρνάκι, τρώμε κοτόπουλο βραστό, μισοψημένες μπριζόλες και τσουγκρίζουμε με ζωγραφιστά αυγά, κίτρινα, μπλε και καραβάκια και λουλούδια. Όσο για λαμπρή πασχαλιάτικη μέρα, ούτε ίχνος. Είχαμε μια βροχερή χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα να μας πλακώνει. Όμως, είμαστε όλοι μαζί χαρούμενοι, μονιασμένοι κι ήρθαμε να κάνουμε Πάσχα στο νησί συντροφιά μ...

Η Ροδούλα καθισμένη στα σκαλιά κοιτάζει μακριά, στο βάθος του δρόμου, τη μεγάλη φωτισμένη πλατεία. Ονειρεύεται κάποια στιγμή να πάει σε εκείνα τα φώτα, να δει τα παιδιά να παίζουν κάτω από το φως, να τα ρωτήσει αν είναι μόνα τους ή έχουν συντροφιές. Η δική της η μαμά είναι συνεχώς απασχολημένη. Μόλις η Ροδούλα τη ρωτά για τα φώτα, πάντα της λέει: "Αύριο Ροδούλα, τώρα έχω πονοκέφαλο..."

... Πιο πολύ μας πειράζει ο κυρ Θόδωρος. Είναι μόνιμος πελάτης, γιατί η θεία του 'χει νοικιάσει ένα μικρό δωματιάκι δίπλα στο σπίτι πολύ φτηνά επειδή δεν υπάρχουνε δουλειές κι ο κόσμος δύσκολα τα φέρνει βόλτα. Η θεία είναι καλή, ξέρει από φτώχεια και ποτέ δεν ζητάει πρώτη το ενοίκιο, καταλαβαίνει πότε υπάρχουν λεφτά και πότε όχι! Ο κυρ Θόδωρος όπου υπάρχει δουλειά τρέχει εργάτής παντού, το βράδυ στην ταβέρνα είναι άλλοτε χαρούμενος άλλοτε με κατεβασμένο κεφάλι. "Τι χαμπάρια Θοδωρή;" "Φτώχεια κυρά-Μαρία άστα να πάνε... φέρε κάνα κατρούτσο να πιούμε να πάνε κάτω τα φαρμάκι...

Η γιαγιά στόλιζε το χριστόψωμο με κομματάκια σύκου ή καρύδια. Όταν ερχόταν η στιγμή να τη φάμε, εγώ μ' ένα μαχαιράκι σκάλιζα και έτρωγα, όλα τα ψημένα συκαλάκια. Η πίτα έμενε γυμνή με τρυπίτσες σ' όλη την "καλή πλευρά". "Πάλι τα 'φαγες τα σύκα Βαγγέλω..." γκρίνιαζε ο Νίκος και με τη σειρά του έτρωγε όλα τα καρύδια. "Βαγγέλω" μ' έλεγε όταν μου είχε θυμώσει κι ήταν στις κακές του. Η γιαγιά τον μάλωνε. "Κλείσ' το στόμα σου μη μου μαλώνεις το κορίτσι γιατί θα πάρω τον πλάστη και θα σου μετρήσω τα παΐδια κακομοίρη μου...".