Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Φτιασιδωνόσουν κάθε μέρα και κάθε νύχτα και ξεχνούσες ν' ακούσεις, την φωνή της ψυχής σου. Φόραγες πάνω στο κορμί σου κουρέλια και λογιών λογιών χρωματιστά, πλουμίδια και πάντα, ξεχνούσες να φορέσεις το δάκρυ, της γνήσιας κι ατόφιας σου καταγωγής... Αγαθά υστεροφημίας, αποζητούσες και παραμιλούσες, λες κι ήσουν ένα θεριό, απαράμιλλο με των εχθρών σου, την καταγωγή... Έκλαιγες και πειραματιζόσουν, πάνω στο τίποτα και με κοιτούσες κάτω από τα πεσμένα σου βλέφαρα...

Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από τα όνειρα σου κι εσύ είσαι ο μοναδικός που μπορεί να τα κάνει πραγματικότητα. Όταν θα μπορέσεις να στεγάσεις την ψυχή σου εντός του εαυτού σου, τότε θα μπορέσεις να στεγάσεις και τη ζωή σου. Θα προχωράς και θα είσαι εσύ κι η καθαρή ματιά σου. Θα γελάς, θα χαίρεσαι, θα δίνεις, θα είσαι εσύ το κρυστάλλινο νερό... και κάποια στιγμή οι πολλοί, θα θελήσουν να το πιουν στην υγειά σου...