Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι αφορισμοί αυτού του βιβλίου αποτελούν προϊόν σαράντα ετών. Συχνά γραμμένοι σε μικρά χαρτάκια, σε περιθώρια εφημερίδων και όπου αλλού μπορεί να φανταστεί κανείς, εκφράζουν την προσπάθειά μου να "ξεφορτωθώ" τις βασανιστικές σκέψεις μου. Όταν δεν τις έγραφα αμέσως, χάνονταν σαν αέρας χωρίς να μπορώ να τις ξαναθυμηθώ ποτέ. Πολλούς απ' αυτούς τους αφορισμούς τους βρήκα σε κείμενα που έχω δημοσιεύσει σε εφημερίδες ή περιοδικά και άλλους τους κατέγραψα ταξιδεύοντας με αεροπλάνο - κάτι σαν μικρές υποθήκες για να με θυμούνται οι μεταγενέστεροι. Θα ήταν απογοητευτικό να συμφωνούσα...

Ο Κώστας ο Ταχτσής χαρακτηρίζεται, πέρα βέβαια από τα λογοτεχνικά του προσόντα, που τα συνάγουμε από τη μελέτη των βιβλίων του, από μεγάλη εξυπνάδα. Είναι πανθομολογουμένως ένας εύστροφος άνθρωπος, τολμηρός, με ιδιαίτερη παρρησία. Όταν βλέπει το στραβό, αυτό με το οποίο δεν συμφωνεί, το λέει κατάμουτρα κι ας γίνει ό,τι θέλει. Υπάρχουν πολλά ανέκδοτα για την παρρησία του. Αλλά θα ήθελα κάπως ιστορικότερα να μιλήσω για το πρόσωπό του. Με τον Ταχτσή έχουμε πολλά κοινά σημεία. Είχαμε, προτού γνωριστούμε, πολλά κοινά σημεία. Πρώτα πρώτα είμαστε γεννημένοι και οι δυο στη Θεσσαλον...

Αν κατάφερα να εκπληρώσω ένα παιδικό μου όνειρο, αυτό ήταν τα ταξίδια στον κόσμο. Χάρη στο επάγγελμα που ασκώ από τα δεκαοχτώ μου χρόνια, χάρηκα την περιπλάνηση σε χώρες μακρινές των πέντε ηπείρων. Και όποτε ο χρόνος μού το επέτρεπε, δημοσίευα τις εντυπώσεις μου, κυρίως στην Ελευθεροτυπία και στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, στις οποίες έχω καταδικαστεί από το 1976 σε -ίσως- ισόβια θητεία. Το μόνο μου παράπονο είναι ότι δεν κατάφερα να καταγράψω τις εντυπώσεις μου από χώρες της Αφρικής, όπως και του Νότιου Ειρηνικού. Τα γεγονότα έτρεχαν και ο χρόνος δεν περίσσευε. Έτσι αυτή...

Το ταξίδι στην Επίδαυρο ήταν πάντα συναρπαστικό. Από τότε, παλιά, πριν από 2.500 περίπου χρόνια έως σήμερα. Από τότε που ξεκινούσαν για να πάνε τους δικούς τους αρρώστους στον Ασκληπιό για να τους κάνει καλά. Χωρίς να έχουν στο δρόμο τους ούτε ξενοδοχεία ούτε εστιατόρια. Σήμερα, στο δρόμο σου για την Επίδαυρο, βρίσκεις τα πάντα. Και εκεί, στο τέλος, σε περιμένει το πιο όμορφο θέατρο σ' όλο τον κόσμο, για να δεις μια θεατρική παράσταση. Όπως έβλεπαν και οι ταξιδιώτες πριν από πολλά χρόνια, στο ίδιο ακριβώς θέατρο. Τα κείμενα αυτού του βιβλίου είναι επιλογές μιας δεκαετίας...

Στον πρώτο κύκλο των Φιλολογικών Περιπάτων (Καστανιώτης, 1999) είχαν συγκεντρωθεί συνομιλίες που έκανε ο Κωστής Μπαστιάς με γνωστούς ποιητές και πεζογράφους (όπως ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, ο Παύλος Νιρβάνας, ο Μιλτιάδης Μαλακάσης, ο Κώστας Βάρναλης, ο Άγγελος Σικελιανός) στις αρχές της δεκαετίας του 1930 και με προορισμό το περιοδικό Εβδομάς. Στο βιβλίο αυτό, που αποτελεί τον δεύτερο κύκλο των Φιλολογικών περιπάτων, συγκεντρώνονται συνομιλίες και άρθρα του Μπαστιά όχι μόνο για λογοτέχνες αλλά και για εξέχοντες ζωγράφους, γλύπτες, μουσουργούς, θεατρικούς συγγραφείς, όπως και...

Μέσα από την ιστορία του Φρανκ, φοιτητή κλασικών σπουδών στον Πρίνστον, παρακολουθούμε την επιρροή μιας μαγικής εφεύρεσης στον ανθρώπινο νου. Η εφεύρεση τον συγκλονίζει, ανατρέπει τη ζωή του και τις σχέσεις του με τον κόσμο. Με τα πειράματά του όμως, ο ανυποψίαστος Φρανκ βγάζει στο παζάρι της παγκόσμιας αγοράς ό,τι πιο ακριβό έχει η ανθρώπινη συνείδηση. Με χιούμορ, σασπένς και πολλές λοξές ματιές στην ανθρώπινη ύπαρξη, ο συγγραφέας ξετυλίγει με ευρηματικό τρόπο ένα συναρπαστικό και ιδιαίτερο μυθιστόρημα.

Οι "Ασκήσεις επί χάρτου" περιλαμβάνουν σημειώσεις που κατά καιρούς κρατούσα, πότε γράφοντας ένα έργο μου, πότε διαβάζοντας κάποια λογοτεχνικά βιβλία και πότε, επιστρέφοντας στο σπίτι, μετά από κάποιες ερεθιστικές κουβέντες -σε καφετέριες και ταβερνεία- με φίλους, γύρω από θέματα αισθητικής. Βασικά, γραφόντουσαν περισσότερο για να διατηρήσω στη μνήμη μου κάποιες σκέψεις μου και κάποιες ιδέες μου, σαν μια παρακαταθήκη για προσωπική μου χρήση, και καθόλου για να λειτουργήσουν ως κάποια θεωρητικά θέσφατα -γύρω από προβλήματα αισθητικής- για τους άλλους.

Το βιβλίο αυτό είναι ένας φόρος τιμής στην μεγάλη Μαρίκα Κοτοπούλη. Είναι ένα είδος "προσωπογραφίας" και "βιογραφίας" της, με τα στοιχεία που τις διέπουν να βγαίνουν μέσα από λόγια και κείμενα δικά της, μέσα από τις συνεντεύξεις της, μέσα από τους διθυραμβικούς ύμνους που έγραψαν μερικοί από τους μέγιστους λογίους και θεατρανθρώπους της εποχής της, μέσα από τα κριτικά σημειώματα για τις ανυπέρβλητες ερμηνείες της σε μια τεράστια γκάμα ρόλων... Το υλικό ήταν τεράστιο, η επιλογή των χαρακτηριστικών αποσπασμάτων δύσκολη... Ό,τι σημαντικό γράφτηκε για την Μαρίκα, ό,τι αξιομνημό...

[...] Στριμωγμένος ανάμεσα σε βουνό και σε θάλασσα ο Βόλος -η πρωτεύουσα ενός νομού, που άλλοι τον παρομοιάζουν με δαγκάνα και άλλοι με μισάνοιχτη αγκαλιά-, φαίνεται να βρίσκεται στο σημείο τομής ενός νοερού ελλαδικού σταυρού. Τύχη και συνάμα ατυχία για τους κατοίκους του: Να ξέρουν ότι ισορροπούν ανάμεσα στη μητρόπολη του Νότου (Αθήνα) και στην πρωτεύουσα των Βαλκανίων (Θεσσαλονίκη), να αισθάνονται το κέντρο μιας ευθείας που ενώνει το Ιόνιο με τα παραλία της Μικρασίας [...] "Όχι, όχι. Δεν είναι μια συνηθισμένη επαρχιακή πόλη ο Βόλος. Έχει κάτι το αλλιώτικο, κάτι το ξεχωρι...

Διαμετρικά αντίθετοι, ως χαρακτήρες, μεταξύ τους δημιουργοί, όπως ο Τ.Κ. Παπατσώνης, ο Νίκος Καρούζος ή ο Γιάννης Τσαρούχης, αισθάνονται, κάτω από την καταλυτική παρουσία του Μουντέ, να επικοινωνούν με ανυποψίαστες, για τους ίδιους, ως τη στιγμή που επραγματοποιείτο, γέφυρες. Αν ο ίδιος ο Μουντές δεν επέτρεπε ποτέ στον εαυτό του να γίνει σκοτεινά εμβριθής στις αναλύσεις του, ήταν από σεβασμό προς τα ποιητικά μεγέθη που μ' αυτά καταπιανόταν. Η απροσχημάτιστα δυσκολοπροσέγγιστη ερμηνεία του θα τον έφερνε να θέλει να τα ανταγωνιστεί ή ίσως και να ιδιοποιηθεί το μέγεθός τους (γ...

Οι "Ιταλικές Νύχτες" είναι ένα προσωπικό μουσικό ημερολόγιο, με ποικίλους σταθμούς και πολλαπλό ύφος. Από τα καθαρά ερευνητικά κείμενα για την "ελληνική δυτική μουσική" ή την "υποδοχή" του Βάγκνερ στην Ελλάδα, φτάνοντας στο "Η υστερία Κάλλας", γραμμένο με τον τρόπο ενός κοσμικογράφου του Vanity Fair, ή στο διασκεδαστικό "Η γεύση του μελοδράματος", οι "Ιταλικές Νύχτες" μάς οδηγούν στον κόσμο της όπερας, όπως αυτός απλώνεται κυρίως στη Μεσόγειο στους τρεις τελευταίους αιώνες.

Η Χριστίνα Τσίγκου, σημαντική Ελληνίδα ηθοποιός με καριέρα στη Γαλλία, πέρασε σαν κομήτης από την ελληνική σκηνή, με μία και μοναδική αυτοπρόσωπη θεατρική παρουσία, έζησε τα τελευταία χρόνια της σαν τους καταραμένους poetes maudits και πέθανε νεότατη αφήνοντας διεσπαρμένα κατάλοιπα σε φίλους και γνωστούς, αληθινά σπαράγματα μιας ισχυρής καταυγάζουσας θεατρικής εμπειρίας. Αυτό το βιβλίο επιχειρεί να ανασύρει τη μνήμη της διερευνώντας το καλλιτεχνικό προφίλ της, τόσο μέσα από τα κατάλοιπά της, όσο και από την κατάθεση ανθρώπων που χάρηκαν την ελληνική σκηνική παρουσία της. Η...

Τα κείμενα τα οποία περιέχονται σ' αυτό το μικρό βιβλίο έχουν γραφεί άλλοτε επειδή ζητήθηκαν στον γράψαντα, άλλοτε αυτοβούλως. Και στις δυο περιπτώσεις το περιεχόμενό τους στρέφεται γύρω στον άξονα "τέχνη" (στα περισσότερα) για θέματα του παρόντος που τον απασχολούσαν και στα οποία εκθέτει με συνοπτικό και απλό (μπορεί και απλοϊκό, αν θέλετε) τρόπο τη γνώμη και την άποψή του. Η αβεβαιότης σε πολλά ζητήματα προξενεί προβληματισμό στον οποίο θα ήθελε συμμέτοχο τον αναγνώστη. Όσα αναφέρονται σε προσωπικότητες είναι κατάθεση επαίνου σ' εκείνες. Σ' αυτούς που ελάμπρυναν με το έρ...

Νομίζω πως η ειδικότητα και η επιτυχία του Γ. Πηλιχού ήταν οι συνεντεύξεις με πρόσωπα της δημοσιότητας και πάνω σε θέματα της επικαιρότητας. Και πήρε πάμπολλες από πάμπολλους, σημαντικές και σημαντικούς. Δείγμα, οι σαράντα περίπου συνεντεύξεις που δημοσιεύθηκαν στα "Νέα" και αναδημοσιεύονται στο βιβλίο αυτό. Έχουν παρθεί πριν τριάντα έξι χρόνια, αλλά το θέμα τους είναι αναμφισβήτητα διαχρονικό. Ήταν, τότε, η ταραγμένη εποχή του βασιλικού πραξικοπήματος της 15.7.1965 και της Αποστασίας που το ακολούθησε. Η Ελλάδα, η Αθήνα ειδικά, σειόταν νυχτοήμερα. Συγκεντρώσεις και διαμαρτ...

Με παζαρεύουν τα εγγόνια μου για το πόσο θα ζήσω ακόμα. -Δέκα χρόνια, είστε ευχαριστημένα; Η εγγονή μου επιμένει στα δεκαπέντε. Τελικά συμβιβαζόμαστε στα δεκατρία. Είναι κρίμα, λέει, αφού θα πατήσω τον εικοστό πρώτο αιώνα, να μην έχω καιρό μποστά μου να τους δω να μεγαλώνουν. Βέβαια και είναι κρίμα. Μήπως είναι στο χέρι μου; Η πρώτη φορά που αντίκρισα γραμμένο το 2000 ήτανε το Δεκέμβρη του 1990. Μόλις είχε φύγει ο Γιώργος για πάντα. Μου είχε αφήσει εντολή μην τύχει και δεν ανανεώσω την κάρτα παραμονής στη Γαλλία, παρόλο που θα μου ήταν άχρηστη αφού εδώ και χρόνια είχαμε γυρ...

Σε αυτές τις ιδιόρρυθμες ιστορίες συναντάμε το μικρό Αριστείδη που έρχεται στην Ελλάδα από την Αμερική στις αρχές της δεκαετίας του '60 με την οικογένειά του. Μόλις εννιά ετών, φοβάται ότι αν δεν θυμηθεί τον πληθυντικό κάποιου ρήματος ή αν βάλει θηλυκή αντωνυμία για αρσενικό ουσιαστικό, το πολιτικό μέλλον του πατέρα του και η οικογενειακή του τιμή θα γελοιοποιηθούν. Η ανάγκη του να σταματήσει το χρόνο μέσα από τα παιδικά του μάτια, θέλοντας να κρατήσει τον έλεγχο ανασυναρμολογώντας τα γεγονότα, τον οδηγεί σε μια διαδρομή εξωφρενικής αυτο-εφεύρεσης, που τον ελευθερώνει στη δ...