Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Όταν μέναν μόνοι τους άφηναν να φανούν και τα δικά τους τα αισθήματα, κοιτάζανε με περιφρόνηση, σχεδόν με μίσος προς το μέρος που 'χε φύγει η κοπέλα, κούναγαν το κεφάλι τους σα να θρηνούσαν την κατάντια τους, έδιναν μπάτσες στο πεσμένο πέος τους σα να 'ταν κάτι ανεξάρτητο απ' αυτούς, υπεύθυνο για την κατρακύλα τους... Όλ' αυτά, καταλαβαίνεις, άρχισαν να με βάζουν σε σκέψεις. Πρώτα-πρώτα, όλοι αυτοί οι ημίθεοι, που ως τότε έβλεπα με δέος και θεωρούσα απρόσιτους, ήταν εξίσου ευάλωτοι, κι ίσως ακόμα πιο χαζοί, κι απ' τους άλλους. Πιο πολύ καβαλούσαν την ιδέα της γυναίκας παρά...

Τούτος ο τόμος συνεχίζει, ενημερώνοντας, την συσσωμάτωση μικρών δημοσιευμάτων μου, η οποία ξεκίνησε, στα 1973, με τα Πάνω Νερά, και δευτέρωσε, στα 1978, με το Εφήμερον Σπέρμα. Εδώ, βρίσκονται κείμενα γραμμένα ή δημοσιευμένα σποραδικώς κατά την περίοδο 1979-1989· επτά από αυτά τυπώνονται για πρώτη φορά. Παρατηρώ τώρα πως τα περισσότερά τους είναι γραμμένα κάτω από τον αστερισμό της φιλίας ή και του έρωτα. Ουδείς ψόγος, θα έλεγα, με την προϋπόθεση πως δεν χαριζόμαστε στους αγαπημένους μας. Τουναντίον, προσθέτω, συχνά με κατηγόρησαν πως «γράφω στεγνά για τους φίλους μου». Αν ε...

Της αγάπης και της μοναξιάς Απεχθάνομαι τ' αυτοκίνητα, τις στάσεις των αυτοκινήτων, τα τηλέφωνα, τα περιοδικά, τις εφημερίδες, τους κάθετους και τους οριζόντιους δρόμους, όλα αυτά μπαίνουν ανάμεσά μας, μας χωρίζουν. Δίχως αυτά θα ήμασταν ελεύθεροι. Στην επόμενη συνάντηση θα σε περιμένω μ' ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στα χέρια. Έχεις παρακολουθήσει ποτέ ποδοσφαιρικό αγώνα; Εγώ μονάχα μια φορά. Μου προκαλούν φρίκη τόσες χιλιάδες πρόσωπα, που "αγωνιούν" για το ίδιο πράγμα. Μη φανταστείς πως οι αντίπαλες εστίες προϋποθέτουν και άμιλλα, δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, είναι...

[...] Με διαλείμματα που κρατούν χιλιετηρίδες, η γη δέχεται ένα τράνταγμα, το ίδιο αυτό τράνταγμα που διαπιστώνουμε συχνά όταν παρατηρούμε το μηχανισμό του ατόμου που είναι μια άλλη μορφή της απόστασης, μορφή άγνωστη. Και που μας υποχρεώνει να πιστέψουμε στο άπειρα μικρό που είναι το ίδιο ανύπαρκτο όσο το άπειρα μεγάλο. Καθένα απ' αυτά τα πράγματα αλλάζει τον άξονα των πόλων και την εξωτερική μορφή των εδαφών και των θαλασσών. Οι άνθρωποι τα χάνουν απ' τις αλλαγές αυτές και τις εκλαμβάνουν για το τέλος του κόσμου. Ξαναρχίζουν απ' το μηδέν τις πενιχρές τους προσπάθειες. Πολύ...

O τόμος αυτός εγκαινιάζει μια νέα σειρά "Τετραδίων". Με την πρώτη σειρά, η "Ευθύνη", Φυλλάδιο Νεοελληνικού Προβληματισμού, επιδιώκει να συγκροτήσει μια ιδεατή πινακοθήκη των σπουδαιότερων φυσιογνωμιών του Νέου Ελληνισμού. Με την δεύτερη ετούτη σειρά επιθυμεί να αναγνωρίσει και να τιμήσει τους μεγάλους Ευρωπαίους συγγραφείς του αιώνα μας που το έργο τους δεν είναι τόσο γνωστό στην Ελλάδα. Απώτερος σκοπός μας, όχι μόνο η βαθειά γνωριμία του πνευματικού θησαυρού άλλων χωρών άλλα και η συνειδητοποίηση, και με τον τρόπο αυτό, της πνευματικής κοινότητας των ευρωπαϊκών λαών, κο...

Ο Θανάσης Θ. Νιάρχος, ποιητής και δοκιμιογράφος αυθεντικής ευαισθησίας ανάμεσα στους πολύ νεώτερους, διακρίνεται δημιουργικά για κάποια σπάνια πνευματικότητα, οργανωμένη ειρηνικά μέσα στη σκέψη του και μέσα στο αίσθημά του, διαλεκτική και γιομάτη ζωντανό σέβας προς τις διαιώνιες σημασίες της υπάρξεως, χωρίς όμως, και πολύ σωστά, να χάνει απ' το ξεκάθαρο οπτικό του πεδίο τα σύγχρονα σχήματα ζωής και περιπλοκότητας. Είναι ένας στοχαστής της εποχής του. Δεν κάνει κακές παραχωρήσεις στα περασμένα, μα ούτε την αφιερώνει τούτη την ανοικονόμητη εποχή μας σε κανένα νόημα στεγανότητ...

Σε λίγο -το 1980- ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος συμπληρώνει εξήντα ολόκληρα χρόνια άγρυπνης πνευματικής παρουσίας μέσα στον νεοελληνικό πνευματικό χώρο. Στα 1920 έγινε συνδιευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού "Μούσα", ύστερ' από εφηβικά δημοσιεύματα, κι από τότε ως σήμερα, στέκεται στη πρώτη γραμμή των συγγραφέων του τόπου μας. Η προσωπική αγωνία, η αγρύπνια της συνείδησής του και η υψηλή ευγένεια της ψυχής του συνταιριασμένα θαυμαστά μ 'ένα ισχυρότατο κι εξαιρετικά πλούσιο συγγραφικό τάλαντο, ανέδειξαν τον Ι. Μ. Παναγιωτόπουλο όχι μονάχα ένα μεγάλο και γονιμότατο συγγραφέα ά...

Η ανησυχία, ως πρωταρχικό στοιχείο της ζωής μας, δεν είναι μια έννοια με πάγιο περιεχόμενο. Μεταβάλλεται και εξελίσσεται ανάλογα με την ηλικία μας, τα ενδιαφέροντά μας, τους στόχους μας, τη μορφή κοινωνίας που μέσα της ζούμε. Ανάλογα ακόμη με τις προσωπικές ή συλλογικές μα επιδιώξεις και τα όνειρα. Χάρις αυτήν όλα τούτα θα ήταν πεθαμένα, αφού, ό,τι θα είχε τότε να πραγματοποιηθεί θα ήταν μια διαδικασία εξωτερική, χωρίς τίποτε να τα στηρίζει και να τα θερμαίνει εσωτερικά, να κρατά ένα περιθώριο για το απροσδόκητο ή την έκπληξη που να φτάνει ως την διεύρυνση τους, τη μεταλλαγ...